Dear Child: Ένα γερμανικό θρίλερ στην κορυφή του Netflix
Σασπένς, ένταση, ανατροπές, σφιχτή πλοκή και όλα όσα μας άρεσαν στη νέα γερμανική σειρά του Netflix, που βρίσκεται στην κορυφή του ελληνικού top10.
- 24/09/2023
Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Romy Hausman (πρωτότυπος γερμανικός τίτλος Liebes Kind) και σκηνοθετημένη από τους Julian Pörksen και Isabel Kleefeld, το Dear Child, παρόλο που δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία, είναι σίγουρα εμπνευσμένο από συγκλονιστικές περιγραφές της πραγματικής ζωής και αντιμετωπίζεται με την ανάλογη σοβαρότητα.
Η πλοκή ακολουθεί τη Lena, τη 12χρονη Hannah και τον 8χρονο Jonathan, οι οποίοι ζουν εγκλωβισμένοι σε ένα σπίτι, απομονωμένοι από τον έξω κόσμο. Η μόνη τους επικοινωνία είναι με τον απαγωγέα της Lena και πατέρα των δύο παιδιών. Μέχρι τη νύχτα που η Lena καταφέρνει τελικά να δραπετεύσει. Δεν πάει μακριά, καθώς ένα τροχαίο ατύχημα την αφήνει βαριά τραυματισμένη. Καθώς μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο μαζί με τη Hannah, η τελευταία αρχίζει να αποκαλύπτει κάποιες αποσπασματικές αναλαμπές της ζωής τους στο σπίτι. Οι νοσοκόμες ανήσυχες ειδοποιούν την αστυνομία και τότε την υπόθεση αναλαμβάνει ένας ερευνητής, που ήταν υπεύθυνος και για μία υπόθεση εξαφάνισης πριν από 13 χρόνια, ο οποίος ανοίγει ξανά τους φακέλους και προσπαθεί να ανακαλύψει τη σύνδεση των δύο γεγονότων.
Μόλις η σειρά βρει τα πατήματά της, η διασταύρωση μεταξύ των δύο υποθέσεων δεν αργεί να γίνει ξεκάθαρη. Αλλά υπάρχουν πολλά μυστικά και μυστήρια και, κατά τη διάρκεια της σεζόν, η αφήγηση είναι συνεχώς «πασπαλισμένη» με υπονοούμενα και αινιγματικούς διαλόγους που τροφοδοτούν και εξάπτουν την περιέργεια με κάθε ευκαιρία.
Η πιο συναρπαστική πτυχή του Dear Child είναι σίγουρα η πλοκή και η σειρά -πολύ συνειδητά- δίνει τη μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό το στοιχείο. Υπάρχει πάντα μια έντονη αίσθηση μυστηρίου, σύγχυσης και αγωνίας, καθώς σε κάθε επεισόδιο γίνονται πολλαπλές αποκαλύψεις. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και η σειρά εμβαθύνει σε έναν ιστό ταυτοτήτων, του παρελθόντος και του παρόντος, που μπλέκονται με τις αναμνήσεις για να δημιουργήσουν μια καλοδουλεμένη αστυνομική ίντριγκα. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η ιστορία ξετυλίγεται σε έξι επεισόδια, με τον ρυθμό να διατηρείται σε εξαιρετικά σφιχτά επίπεδα, χωρίς να χάνει από πουθενά.
Ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα της σειράς του Netflix είναι η ικανότητά της να διατηρεί μια αδιάκοπη αίσθηση έντασης και σασπένς. Κάθε αποκάλυψη και έκπληξη προσθέτει μια άλλη διάσταση στη δαιδαλώδη ιστορία, κρατώντας μας συνεχώς σε μια κατάσταση αγωνίας αλλά και απορίας. Σε αυτό συμβάλλει και το (σχεδόν μονίμως) στοιχειωτικό soundtrack, που ενισχύει την αίσθηση της επικείμενης καταστροφής.
Επιπλέον, η σειρά μας επιτρέπει να εμβαθύνουμε στους χαρακτήρες. Δεν πρόκειται για ένα θρίλερ χολιγουντιανού τύπου που μας βομβαρδίζει με τη μία έκπληξη μετά την άλλη χωρίς να μας αφήνει στιγμή να αναπνεύσουμε. Είναι πιο στοχαστική και μας παρέχει έναν αφηγηματικό χώρο για προβληματισμό, γνωρίζοντας πότε να κάνει παύση. Θυμίζει στην ένταση κάτι από Gone Girl, ενώ εμπεριέχει και πολλά στοιχεία που σου φέρνουν στο μυαλό την ταινία The Room.
Η ιστορία μοιάζει πάντα γειωμένη στην πραγματικότητα και μεγάλο μέρος αυτού του ρεαλισμού πηγάζει από τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες. Δύο ερμηνείες που ξεχωρίζουν είναι της Kim Reidle και της Naila Schuberth, οι οποίες σηκώνουν το μεγαλύτερο μέρος στους ικανούς ώμους τους. Η Kim Reidle, η οποία υποδύεται την πρωταγωνίστρια (Lena), αποδίδει μια άξια ερμηνεία, που διαπνέεται από βάθος και αποδίδει άρτια την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η Naila Schuberth που υποδύεται τη 12χρονη Hannah. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είναι ακόμα παιδί, δεδομένης της ωριμότητας που προσδίδει στον χαρακτήρα. Η αλλόκοτη, μη παιδική συμπεριφορά της αποδίδεται με τέτοια πειστικότητα που δεν μοιάζει ποτέ επιτηδευμένη. Η μικρή επιτυγχάνει μια τέλεια ισορροπία μεταξύ της απεικόνισης της Hannah ως μιας ανησυχητικής φιγούρας και ενός νεαρού κοριτσιού που έχει υποστεί δια βίου πλύση εγκεφάλου.