Είδαμε το «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα» στο Θέατρο Βεάκη και ανατριχιάσαμε
Εσωτερική πάλη, ξεσπάσματα και ένα σκηνικό που αποτελείται από μόλις τρεις καρέκλες. Είδαμε το «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη στο Θέατρο Βεάκη και καταγράφουμε τις εντυπώσεις μας.
- 09/12/2022
Τη φετινή – και σαρωτική, με τόσα sold outs – θεατρική χρονιά, το Θέατρο Βεάκη παρουσιάζει το σπουδαίο έργο του Άρθουρ Μίλερ «Κάτω από τη Γέφυρα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Ένα βράδυ Σαββάτου, με βρίσκει στη γειτονιά των Εξαρχείων και στο κατάμεστο θέατρο με θεατές που έχουν πάρει τη θέση τους για να παρακολουθήσουν άλλη μια πολυσυζητημένη παράσταση της σεζόν.
Οι προσδοκίες λίγο πριν ανοίξει η αυλαία, πολλές: Έχουμε ένα έργο που είναι από μόνο του «δυνατό», ένα αποδεδειγμένα καλό καστ (τουλάχιστον για τους ηθοποιούς που έχουν χαράξει ήδη χρόνια πορείας στον χώρο) και τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιώργου Νανούρη που αποτελείται από κάποια βασικά χαρακτηριστικά που μπορεί κανείς εύκολα να ξεχωρίσει. Πολύ απλά θα πω, κάνει «μπαμ». Επίσης, υποκειμενικά θα αναφέρω πως ταιριάζει αρκετά στην αισθητική μου, επομένως κάπως έτσι, οι προσδοκίες μου πριν να παρακολουθήσω την παράσταση, δικαιολογούνται. Ας μιλήσουμε όμως λίγο για το έργο.
Βρισκόμαστε στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του ’50. Ο «Εντι Καρμπόνε» ερωτεύεται τη νεαρή ανιψιά, κόρη της αδερφής της γυναίκας του. Ένας έρωτας ανομολόγητος που καθημερινά του τρώει τα σωθικά. Ένα πάθος που οδηγεί στην καταστροφή. Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης καταλαβαίνεις πως ο ήρωας αυτός θα έχει κακό τέλος. Πράγματι, όπως διαπιστώνουμε στη συνέχεια, ο ήρωας αυτός είναι τόσο τραγικός, όπως θα τον βλέπαμε σε μια αρχαία τραγωδία.
Τα φώτα σβήνουν και το «ταξίδι» ξεκινά. Με το άνοιγμα της αυλαίας τον λόγο παίρνει ο Αλφιέρι, ο δικηγόρος και ταυτόχρονα αφηγητής, τον οποίο ενσαρκώνει ο μοναδικός Δημήτρης Μαυρόπουλος, που με τη μεστή φωνή και το στιβαρό ύφος του δίνει αμέσως στην ιστορία τη βαρύτητα που της αρμόζει. Ο Αλφιέρι είναι στην ουσία κάτι σαν τον χορό, όπως θα τον βλέπαμε σε ένα αρχαίο δράμα. Πρώτο στοιχείο αρχαίας τραγωδίας λοιπόν.
Ας περάσουμε στον πρωταγωνιστή. Η εσωτερική πάλη που βλέπουμε να έχει μέσα του από την αρχή ο Έντι, κορυφώνεται με την άφιξη του Μάρκο και του Ροντόλφο, που είναι ξαδέρφια της Μπέατρις, που πρόσφατα βγήκαν λαθραία στην ξηρά από την Ιταλία. Ο Ροντόλφο τραγουδά, και χορεύει και αυτό είναι κάτι το οποίο ενοχλεί τον Έντι, ειδικά μάλιστα όταν ο Ροντόλφο στρέφει την προσοχή του στην Κάθριν και την ερωτεύεται. Ένας έρωτας που, δυστυχώς για τον Έντι, βρίσκει ανταπόκριση.
Η πλοκή εξελίσσεται και βλέπουμε έναν πρωταγωνιστή να παλεύει συνεχώς με το «μέσα του». Ξέρεις ότι είναι ένας καλός άνθρωπος, βαθιά μέσα του το ξέρει κι ο ίδιος. Κάθε σημείο της ψυχής και του μυαλού του είναι όμως εμποτισμένο με στερεότυπα της εποχής που συνεχώς επαναλαμβάνει, με «κολλήματα» που θα λέγαμε σήμερα, τα οποία εξωτερικεύονται με επιθετικά ξεσπάσματα τα οποία εντείνονται λόγω του πάθους που προσπαθεί να κατευνάσει. Ή μάλλον, νομίζει ότι προσπαθεί.
Οι ερμηνείες
Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης κάνει στη σκηνή μια κατάθεση ψυχής, ίσως κάποιες φορές σου φανεί λίγο υπερβολικός, όμως αυτό νομίζω πως είναι το νόημα. Στην υπόκλιση μάλιστα, ο ίδιος ευχαριστεί το κοινό καταϊδρωμένος, με δάκρυα στα μάτια και στο σημείο αυτό δεν υπερβάλλω.
Η ερμηνεία της Ιωάννας Παππά από την άλλη, θυμίζει κάποια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Άλλο ένα τέτοιο στοιχείο λοιπόν. Είναι ένα «πιόνι» σε μια κατάσταση παθογένειας, την οποία όμως φαίνεται να αποδέχεται και η ίδια, ή τουλάχιστον φαίνεται να μην τολμά να διώξει από τη ζωή της, όσο κι αν ωρύεται ενάντιά της. Αγαπά τον άνδρα της και προσπαθεί να τον λυτρώσει από το βάσανο που ζει, ακόμη και αν την πονά η αλήθεια: Ότι εκείνος είναι ερωτευμένος με την ανιψιά της. Γίνεται τελικά θυσία για εκείνον, σαν άβουλο ον. Τελικά, η θυσία αυτή ίσως την καθιστά πιο δυνατό άνθρωπο απ΄ όσο νομίζει ότι είναι.
Ο Δημήτρης Καπετανάκος στον ρόλο του Μάρκο, ενός από τους δυο μετανάστες που φιλοξενεί η οικογένεια Καρμπόνε στο σπίτι της, δίνει έναν άλλο τόνο στο έργο, ενός σκληροπυρηνικού άντρα παλαιών αρχών, ενώ έκπληξη είναι ο Μιχάλης Πανάδης, στον ρόλο του Ροντόλφο, που αποτυπώνει μοναδικά όλο τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό και το πάθος της νεανικότητας.
Η πρωτοεμφανιζόμενη Ευγενία Ξυγκόρου στον ρόλο της Κάθριν στην αρχή δίνει την εντύπωση ότι υπερπροσπαθεί, όμως στη συνέχεια φαίνεται πως το «βρίσκει» καλύτερα και αποτυπώνει, όπως πρέπει, την αθωότητα του νεαρού της ηλικίας.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη
Οι σκηνοθετικές επιλογές του Γιώργου Νανούρη είναι ξεκάθαρες με το που ανοίξει η αυλαία. Ένα υπερβολικά λιττό σκηνικό με μόλις τρεις καρέκλες ή και ούτε αυτές. Είναι όμως τέτοιες οι ερμηνείες και το έργο από μόνο του, που πραγματικά δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, και ίσως αυτό προσπάθησε να τονίσει με αυτή του την επιλογή. Ο σχεδιασμός των φώτων της παράστασης έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τονίζει ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα των ηρώων και είναι στιγμές που κόβει την ανάσα. Η μουσική, ακολουθεί την εσωτερική πάλη που βιώνει κάθε ήρωας, την απόγνωση και τη θλίψη. Και τέλος έρχεται ο καπνός, που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της σκηνοθεσίας του Νανούρη, όπως και ο μηχανισμός του σκηνικού που κάνει τους ήρωες να περιστρέφονται συνεχώς. Ο καπνός εδώ εντείνει το μυστήριο και την αίσθηση ότι οι ήρωες «πνίγονται» από τις σκέψεις τους, ενώ η σκηνή που κινείται μοιάζει να δείχνει πως όσο και αν προσπαθούν να ξεφύγουν, οι ήρωες είναι σε έναν φαύλο κύκλο, ο καθένας μαζί με τους δικούς του δαίμονες.
Μόλις η παράσταση έρθει στο τέλος της νιώθεις αμέσως ένα βάρος στο στήθος, μια εξάντληση και ας μην έκανες τίποτα. Όμως ταυτόχρονα νιώθεις τόσο πλήρης και ένα ρίγος συγκίνησης σε διαπερνά ακόμη και μετά το τελευταίο χειροκρότημα. Εγώ πάντως, στο χειροκρότημα αυτό σηκώθηκα όρθια, νιώθοντας πως είναι το ελάχιστο πράγμα που μπορώ να κάνω απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που με έκαναν με τις ερμηνείες τους να νιώσω τέτοια συναισθήματα.
Ψηλά απ’ τη Γέφυρα
Συντελεστές:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία -Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Πρωταγωνιστούν: Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, Ιωάννα Παππά, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μιχάλης Πανάδης, Ευγενία Ξυγκόρου
Κοστούμια: Dante
Σκηνικός Χώρος – Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Φωτογραφίες προβών: Ελίνα Γιουνανλή
Πληροφορίες παράστασης:
Διάρκεια:105′
Ημέρες και ώρες:
Τετάρτη 19:00
Πέμπτη 20:00
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 & 21:00
Κυριακή 19:00
Θέατρο Βεάκη (Στουρνάρη 32), 210 522 3522
Προπώληση εισιτηρίων viva.gr
