Οι θεατρικές παραστάσεις που θέλουμε να δούμε το καλοκαίρι του 2024
Summer In The City
Καταγράψαμε σε μία λίστα τις θεατρικές παραστάσεις που δεν θέλουμε να χάσουμε το καλοκαίρι του 2024 στα ανοιχτά θέατρα της πόλης.
- 23/06/2024
Πλούσιο για ακόμη μια χρονιά το πολιτιστικό πρόγραμμα του καλοκαιριού. Μετά από μια αναλυτική λίστα με τις συναυλίες στις οποίες ανυπομονούμε να βρεθούμε αυτό το καλοκαίρι, καταγράψαμε τις θεατρικές παραστάσεις που μας κέντρισαν το ενδιαφέρον και παίζουν όλη τη σεζόν στα ανοιχτά θέατρα της χώρας.
Ηρακλής Μαινόμενος
Μετά την πρεμιέρα της στην Αθήνα (Παρ 5/7 & Σάβ 6/7 – Παπάγου), η παράσταση θα ταξιδέψει σε περισσότερους από 40 σταθμούς σε ολόκληρη τη Ελλάδα, και θα επιστρέψει στο τέλος Αυγούστου στα ανοιχτά θέατρα της Αττικής.
Ένας σπουδαίος θίασος με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Γιώργο Γάλλο, Στεφανία Γουλιώτη, Ηρώ Μπέζου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννη Κλίνη, Αινεία Τσαμάτη, Νίκο Μήλια, Γκαλ Ρομπίσα, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Θανάση Ραφτόπουλο, Αντώνη Αντωνόπουλο, καθώς και τον διαπρεπή μουσικό Φώτη Σιώτα σε εξέχοντα ρόλο επί σκηνής, μας βυθίζει στην υπαρξιακή αγωνία της εμβληματικής τραγωδίας του Ευριπίδη, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Καραντζά.
Ο Ευριπίδης στο σπάνια παιζόμενο έργο του «Ηρακλής Μαινόμενος», βάζει στο επίκεντρο τον Ηρακλή. Το μυθικό αυτό πρόσωπο θα κατρακυλήσει στην πιο επώδυνη συντριβή και από ημίθεος θα γίνει μίασμα, μέσα από ένα ανελέητο παιχνίδι των Θεών.
Αίας
Η επιτυχημένη παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη με τον Μιχάλη Σαράντη και τον Απόστολο Χαντζαρά που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επιστρέφει. Ο Μιχάλης Σαράντης ερμηνεύει συγκλονιστικά και τους εννιά ρόλους της τραγωδίας, ενώ ο Απόστολος Χαντζαράς συνομιλεί μαζί του ζωγραφίζοντας, μπροστά στα μάτια των θεατών.
Ο Αίαντας, ο μεγαλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων, δικαιούται τα όπλα του Αχιλλέα μετά το θάνατο του. Όταν αυτά με δολοπλοκία καταλήγουν στον Οδυσσέα, αποφασίζει να εκδικηθεί. Γίνεται όμως έρμαιο της θεάς Αθηνάς και περίγελος του στρατεύματος των Αργείων. Ατιμασμένος και απεγνωσμένος, αυτοκτονεί. Τη μετάφραση έχει κάνει ο ποιητής Νίκος A. Παναγιωτόπουλος.
Δον Κιχώτης
Πόσο απαραίτητο μας είναι να ονειρευόμαστε; Η ευγενική μας εκδοχή γιατί δεν είναι στην πρώτη ζήτηση; Μήπως η συνήθεια της κοινοτοποίας μας δίνει μια ψευδαίσθηση της ευτυχίας;
Η ιστορία του ονειροπόλου Ιππότη Δον Κιχώτη από τη Μάντσα, του συντρόφου του Σάντσο Πάντσα και της αγαπημένης του Δουλτσινέας ξαναζωντανεύει από έναν μεγάλο θίασο και υπό τη σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Το σατιρικό ρομάντζο του Θερβάντες μας υπενθυμίζει τη μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου γι’ αυτό που τον ξεπερνά! Κι όταν καταθέτει ο ήρωάς μας την ευαισθησία του και τη μεγάλη του φαντασία, οι άλλοι χλευάζουν και γελούν. Κι όμως, έτσι είναι! Η φαντασία και η ποίηση, για να περάσουν, πρέπει να πληρώσουν διόδια! Μερικές φορές πολύ ακριβά!
Ας γελάσουμε λοιπόν με τα παθήματα του Δον Κιχώτη, αλλά ταυτόχρονα ας αναλογιστούμε μήπως η, έτσι κι αλλιώς, μικρή ζωή μας θα ήταν ανυπόφορη χωρίς αυτόν.
Άμλετ
Με τον Άμλετ, ο Σαίξπηρ καταθέτει στο παγκόσμιο θέατρο ένα έργο μνημειώδες που, αιώνες τώρα, έχει δημιουργήσει τη δική του μυθολογία. Μια κατάδυση στην ουσία του ανθρώπου και ταυτόχρονα ένα requiem στη σκοτεινή πλευρά του. Μέσα από τον Άμλετ, ο Σαίξπηρ μας περιγράφει την εποχή του, που είναι και δική μας εποχή. Ένα κείμενο υπερχρονικό και βαθιά πολιτικό.
Ο Θέμης Μουμουλίδης, επιχειρεί μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του έργου, με μια ομάδα σημαντικών ηθοποιών, με επικεφαλής τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του Άμλετ.
Με όχημα την μεγαλειώδη ποιητική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, η παράσταση παρακολουθεί το «γκρέμισμα» ενός κόσμου, ανίκανου να υπακούσει σε κανόνες και ηθική. Ένας κόσμος σκοτεινός, αδίστακτος, όπου η φιλία αλλά και οι σχέσεις αίματος δεν σημαίνουν τίποτε. Ένας «ετοιμόρροπος» κόσμος σκοπιμοτήτων και ιδιοτέλειας: η χώρα αυτή ονομάζεται Κτηνωδία. Ο Άμλετ γνωρίζει εξαρχής ότι αυτός ο κόσμος είναι σάπιος και πρέπει να καταστραφεί: καμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή. Να βουλιάξει! Σε όλη τη διαδρομή του έργου, ο Άμλετ-Σαίξπηρ, με μοναδικό όπλο τη θεατρική μηχανή, δεν σταματά να αποκαλύπτει και να καταγγέλλει. Ο Σαίξπηρ αναθέτει στον Άμλετ να «στήσει» μια παράσταση μέσα στην παράςταση, ώστε θεατές και πρωταγωνιστές της τραγωδίας να μπορούν μέςα από τον μεγεθυντικό φακό της σκηνής, να βιώσουν το μέγεθος της παρακμής, την οποία είναι νομοτελειακά αδύνατον να αποφύγεις. Γιατί ο κόσμος του υποδείγματος είναι ήδη νεκρός…
Μια άλλη Θήβα
Η μεγάλη επιτυχία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, που έπαιζε με διαρκή sold out για δεύτερη σεζόν, θα πραγματοποιήσει περιοδεία με περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Η παράσταση συζητήθηκε ιδιαίτερα λόγω των ερμηνειών των ηθοποιών, του Θάνου Λέκκα στον ρόλο του Συγγραφέα και του Δημήτρη Καπουράνη στον διπλό ρόλο Μαρτίν/Φεδερίκο. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ανέδειξε το πολυεπίπεδο αυτό έργο, με μια σκηνοθεσία που επαινέθηκε ιδιαίτερα από την κριτική και το κοινό.
Ένας συγγραφέας συναντά επί σειρά μηνών μέσα στη φυλακή έναν εικοσάχρονο πατροκτόνο, τον Μαρτίν. Σκοπός του είναι να γράψει ένα έργο βασισμένο στην ιστορία του νεαρού κρατούμενου, στον οποίο προτείνει να ερμηνεύσει τον εαυτό του στη θεατρική σκηνή. Όταν τελικά αυτό απαγορεύεται από το αρμόδιο υπουργείο, τον ρόλο αναλαμβάνει ο Φεδερίκο, ένας νεαρός ηθοποιός με τον οποίο δουλεύει ταυτόχρονα πλέον ο συγγραφέας. Ενδιαφέρον έχει ότι ο Σέρχιο Μπλάνκο θέλει να παίζονται οι δύο αυτοί ρόλοι από έναν ηθοποιό.
Ο Γαλλο-ουρουγουανός Σέρχιο Μπλάνκο, από τις πιο δυνατές σύγχρονες φωνές του ισπανόφωνου θεάτρου, μας παραδίδει μια σύγχρονη σπουδή για την ανδρική ταυτότητα, την καταπίεση, τη βία και το έγκλημα, την τιμωρία και τις διακρίσεις, αλλά ταυτόχρονα και τις ίδιες τις δημιουργικές διαδικασίες της τέχνης του θεάτρου, με αναφορές στο μύθο του Οιδίποδα αλλά και στο Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι.
Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής
Την εκρηκτική κωμωδία του Μολιέρου «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» σκηνοθετούν και διασκευάζουν φέτος το καλοκαίρι ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας. Μετά από τον «Δον Ζουάν» το 2009 στο Εθνικό Θέατρο και τον «Ταρτούφο» το 2016, συνεχίζουν τη μελέτη τους πάνω στον κορυφαίο Γάλλο δραματουργό, ο οποίος, μέσα πάντα από το πρίσμα της κωμωδίας φώτισε τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, κατανόησε την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και δημιούργησε χαρακτήρες με οικουμενική εμβέλεια και έργα που παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα.
Με τον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή» ο Μολιέρος βάζει στο στόχαστρό τη τους τσαρλατάνους και τους κομπογιαννίτες που λυμαίνονται το ιατρικό επάγγελμα. Σατιρίζει τους «ειδήμονες» της εποχής του που κρύβονταν πίσω από πομπώδες φράσεις και φανταχτερές ορολογίες πασχίζοντας έτσι να καμουφλάρουν την ανεπάρκεια των γνώσεών τους και το γεγονός ότι πάνω από τον ιπποκράτειο όρκο βάζουν το κέρδος και το προσωπικό συμφέρον. Ο Μολιέρος – ως ένα από τα λαμπρότερα επαναστατικά πνεύματα της εποχής του – δεν μένει μόνο εκεί, αλλά κάνει και ένα πολιτικό σχόλιο καταγγέλλοντας κάθε μορφή εξουσίας και ασκώντας έντονη κριτική στη γαλλική κοινωνία και στα κακώς κείμενά της. Με ανάλαφρο αλλά καυστικό τρόπο, τα βάζει με τις παντός είδους αυθεντίες που τυφλωμένοι από αλαζονεία και έχοντας κατακτήσει προνόμια και εξουσία, υποτιμούν και καταπιέζουν τον απλό πολίτη.
Κατά τραγική ειρωνεία ο «Κατά Φαντασίαν Ασθενής» ήταν το κύκνειο άσμα του. Το 1673, λίγο μετά την τέταρτη παράσταση του έργου στην οποία πρωταγωνιστούσε, ο Μολιέρος – άρρωστος και προδομένος από τους γιατρούς – πέθανε στα παρασκήνια. Η παράσταση, που θα παρουσιαστεί σε μεγάλα θέατρα της Αθήνας και θα περιοδεύσει σε ολόκληρη την Ελλάδα, αποτελεί την ένατη συνσκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια μετά τις εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις «Μήδεια», «Μη σου τύχει», «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», «Οθέλλος», «Αντιγόνη», «Ιφιγένεια», «Ταρτούφος» και «Μόνος με τον Άμλετ».
Οι Παίχτες
Μετά από δύο χρονιές, με γεμάτα θέατρα χειμώνα – καλοκαίρι, και μετά από ένα χρόνο απουσίας, οι “Παίxτες” του Ν.Β. Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή, επιστρέφουν για λίγες παραστάσεις σε ανοιχτά θέατρα. Ο Γιάννης Νιάρρος, ο Βασίλης Μαγουλιώτης, ο Ηλίας Μουλάς, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θανάσης Δήμου, ο Γιώργος Τζαβάρας κι ο Γιώργος Μπουκαούρης συναντιούνται επί σκηνής και πάλι, κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό, για μερικά ακόμη ξέφρενα ταξίδια στον κόσμο της μπλόφας και του ρίσκου σ’ αυτήν την αξέχαστη κωμωδία αδρεναλίνης.
Σ’ ένα απομακρυσμένο πανδοχείο της Ρωσίας, καταφτάνει ένας δεινός χαρτοπαίχτης, απατεώνας, και πλαστογράφος. Στόχος του, να βρει τα επόμενα θύματά του, και να τα «γδάρει». Αλλά δε θα είναι τόσο απλή υπόθεση. Στο ίδιο πανδοχείο διαμένουν δύο εξίσου δεινοί κομπιναδόροι, που γυρεύουν το ίδιο ακριβώς πράγμα με τον πρώτο: ένα λαχταριστό, αθώο και, φυσικά, κεφαλαιούχο θύμα. Οι δύο συναντούν τον ένα και σύντομα ενώνουν τις δυνάμεις τους, οδηγώντας την παράσταση σε ένα πανδαιμόνιο γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις κι ανατροπές, καθώς στο παιχνίδι μπαίνουν σιγά-σιγά όλοι οι παράξενοι ένοικοι που τριγυρνούν σ’ αυτό το μικρό και ήσυχο πανδοχείο.
Ζωντανή μουσική, αφηνιασμένοι ρυθμοί και ξέφρενο χιούμορ σε μια παράσταση – οφθαλμαπάτη, μια φαρσοκωμωδία καταστάσεων, για την τέχνη της εξαπάτησης: Παράσταση ή πραγματικότητα, ηθοποιός ή ρόλος, θύτης ή θύμα, αλήθεια ή ψέμα, όλα συγχέονται και τελικά, το μόνο που μένει είναι το παιχνίδι.
Η Θάλασσα και ο Γέρος
Οι θεατρικές παραγωγές Δημήτρης Φωτόπουλος ΙΚΕ παρουσιάζουν τη νέα τους παραγωγή «Η Θάλασσα και ο Γέρος» που θα παρουσιαστεί φέτος το καλοκαίρι σε επιλεγμένα θέατρα σε όλη την Ελλάδα.
«Η Θάλασσα και ο Γέρος» είναι μια διασκευή βασισμένη στο κλασικό και βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο «Ο γέρος και η θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ μετά το οποίο του απονεμήθηκε και το Νόμπελ λογοτεχνίας. Το έργο αυτό κατατάσσεται στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και παρομοιάζεται με ομηρικό έπος.
Περιγράφει την ιστορία ενός ψαρά, του Σαντιάγο -τον οποίο υποδύεται ο Τάσος Νούσιας- και το ταξίδι του στην ανεξερεύνητη και απέραντη θάλασσα. Την επική συνάντησή του με ένα υπέροχο μπλε μάρλιν, το οποίο ο ήρωας κατάφερε να ψαρέψει μετά από 84 ημέρες χωρίς ψαριά. Το ψάρι είναι πολύ δυνατό, ο Σαντιάγο δεν καταφέρνει να το σκοτώσει και εκείνο αγκιστρωμένο από την πετονιά του, τραβάει αυτόν και τη μικρή του βάρκα όλο και πιο βαθιά στη θάλασσα για τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Ο Σαντιάγο τελικά καταφέρνει να σκοτώσει το ψάρι αλλά επειδή είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει στη βάρκα το δένει στο πλάι της. Στο δρόμο της επιστροφής καρχαρίες του επιτίθενται και τρώνε όλη τη σάρκα του πελώριου ψαριού. Κάτω από αυτή την απλή ιστορία, κρύβεται ένας κόσμος πλούσιος σε συμβολισμούς και μεταφορές για την αναζήτηση του σκοπού, την αντοχή του ανθρώπινου πνεύματος και τη συγκρουσιακή σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον.
Οκτώ Γυναίκες
Η διάσημη αστυνομική κωμωδία του Ρομπέρ Τομά «Οκτώ Γυναίκες» ταξιδεύει φέτος το καλοκαίρι σε ολόκληρη την Ελλάδα για να προσφέρει άφθονες δόσεις γέλιου, μυστηρίου και ανατροπών, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνειών από μια αχτύπητη γυναίκεια dream team: Υρώ Μανέ, Γιώτα Φέστα, Τάνια Τρύπη, Φωτεινή Ντεμίρη, Ευγενία Δημητροπούλου, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Ευγενία Ξυγκόρου, Μαρίζα Τσάρη.
Ο πολιτιστικός οργανισμός «Λυκόφως», μετά τις μεγάλες καλοκαιρινές επιτυχίες «Αντιγόνη» το 2022 (ρεκόρ δεκαετίας προσέλευσης στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου) και «Οιδίπους επί Κολωνώ» το 2023, προτείνει για το καλοκαίρι του 2024 την πασίγνωστη και πολυβραβευμένη θεατρική αστυνομική κωμωδία του μετρ του θεατρικού μυστηρίου Ρομπέρ Τομά που πρόσφατα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σπουδαίο Φρανσουά Οζόν.
Η παράσταση παρουσιάζεται με τη σκηνοθετική υπογραφή του Χρήστου Σουγάρη, σκηνοθέτη των μεγάλων επιτυχιών «Η Αυλή των Θαυμάτων: το μιούζικαλ», «Scrooge and ghosts and rock and roll» και «Τρωάδες».
Εισιτήρια στο ticketservices.gr
ΤΟ ΤάΒΛΙ
Το ιστορικό θεατρικό έργο «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, ενός εκ των σημαντικότερων ελλήνων δραματουργών της μεταπολεμικής περιόδου, παρουσιάζεται σε Περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα.
Το Τάβλι, γράφτηκε και παρουσιάστηκε το 1972, εν τω μέσω της δικτατορίας, στο θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και έκτοτε, αποτελεί ένα από τα έργα σταθμός της ελληνικής δραματουργίας. Ένα πρωτοποριακό έργο με βέβηλη σάτιρα και ευφυΐα, που μετρά πολλά ανεβάσματα και μεγάλες επιτυχίες.
Η ρεαλιστική γραφή του συγγραφέα εντοπίζει και αντικατοπτρίζει τον πυρήνα του νεοέλληνα. Την κατάσταση του, τα όνειρά του, την καπατσοσύνη του, αλλά και τον αμοραλισμό του. Την ανήθικη ηθική του, που μπροστά στο χρήμα και στην εκ γενετής, θα ’λεγε κανείς, επιθυμία του να ξεφύγει από τα αδιέξοδα του –οικονομικά, μα και κοινωνικά – , είναι πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα. Σχέσεις, ανθρώπους, λογική, ηθική και αγάπη. Ακόμα και το τόσο παινεμένο ελληνικό φιλότιμο, γίνεται λευκή σημαία παράδοσης στα ζάρια.
Οι νεοέλληνες ήρωες του Δημήτρη Κεχαΐδη, δεν ξεγελάνε όμως τη ζωή. Εξαπατούν τους εαυτούς τους και κρατάνε στα χέρια τους καθρέφτες, που πάνω τους παίζουν πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Για να μας δείξουν όχι ποιοι είμαστε, αλλά ποιοι δεν πρέπει να είμαστε.
Όρνιθες του Αριστοφάνη
Μετά τους «Πέρσες» και τον «Προμηθέα Δεσμώτη» ο Άρης Μπινιάρης καταπιάνεται πρώτη φορά με την αρχαία κωμωδία και επιστρέφει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου την Παρασκευή 9 και το Σάββατο 10 Αυγούστου με τους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη.
Στην κορυφαία αυτή κωμωδία, αν και η πλοκή είναι φανταστική, η θεματική είναι αληθινή και ουσιώδης: οι «Όρνιθες» παρουσιάζουν μια καινούρια αρχή, η οποία πρέπει να γίνει έξω από την ανθρώπινη κοινωνία, μακριά από τον κορεσμό, την παρακμή και τη διαφθορά.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Γιώργος Χρυσοστόμου στους ρόλους του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη, μαζί με μία πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών: Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλιος Ιακωβίδης, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Κώστας Κορωναίος, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Ερρίκος Μηλιάρης, Μάριος Παναγιώτου, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ειρήνη Τσέλλου, θα προσπαθήσουν να ιδρύσουν τη δική τους ιδανική πολιτεία στους αιθέρες μακριά από τους ανθρώπους.
Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη
Μετά τις αριστουργηματικές Τρεις αδερφές (2018), που θα μας μείνουν αξέχαστες λόγω της εξ ολοκλήρου απόδοσης του τσεχοφικού έργου στη νοηματική γλώσσα, ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης Τιμοφέι Κουλιάμπιν επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, που τον σύστησε στο ελληνικό κοινό. Ο γνωστός για την ποιητική σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτης θα ανοίξει τα φετινά Επιδαύρια με το έργο Ιφιγένεια η εν Αυλίδι του Ευριπίδη, μια διεθνή παραγωγή του Φεστιβάλ σε παγκόσμια πρεμιέρα. Σπουδαίοι *ες Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιοί απαρτίζουν τον θίασο, δίνοντας σάρκα και οστά στο κορυφαίο αυτό καλλιτεχνικό εγχείρημα.
Σχεδιασμένη αποκλειστικά για το αργολικό θέατρο, η πολυαναμενόμενη αυτή παραγωγή ενώνει δημιουργικά γι’ άλλη μια φορά έναν ξένο σκηνοθέτη με την ελληνική σκηνή, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον διεθνή χαρακτήρα του Φεστιβάλ και το πνεύμα της εξωστρέφειας που επιδιώκεται συνειδητά τα τελευταία χρόνια.
Ικέτιδες του Αισχύλου
Εξήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Επίδαυρο, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει τις Ικέτιδες του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη: ένα ποιητικό αλλά και βαθιά πολιτικό έργο στο κέντρο του σύγχρονου προβληματισμού για την έννοια του ασύλου σε μια δημοκρατική κοινωνία – ιδιαίτερα όταν στη θέση του διωκόμενου βρίσκονται οι γυναίκες.
Στο έργο (που είναι το πρώτο και το μοναδικό που έχει διασωθεί από την τετραλογία του Αισχύλου «Δαναΐδες») πρωταγωνιστεί ένα συλλογικό γυναικείο πρόσωπο: ο Χορός των πενήντα Δαναΐδων που, μαζί με τον πατέρα τους Δαναό εγκαταλείπουν τη Λιβύη και την Αίγυπτο και ζητούν άσυλο στην πόλη του Άργους. Σαν την προγόνισσά τους την Ιώ, που η Ήρα καταδίωκε ανελέητα στέλνοντάς της μια ενοχλητική βοϊδόμυγα, τον «οίστρο», για να τη βασανίζει, οι Δαναΐδες πασχίζουν τώρα να ξεφύγουν από τους πενήντα γιους του Αιγύπτου που απαιτούν να τις παντρευτούν με τη βία. Ο μύθος θέτει το ζήτημα της ταυτότητας και της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, εξιστορώντας παράλληλα το χρονικό της εγκατάστασης και της επικράτησης του ελληνικού φύλου στη χώρα των Πελασγών, των λεγόμενων «Προελλήνων».
Πλούτος του Αριστοφάνη
Την κωμωδία του Αριστοφάνη «Πλούτος» θα παρουσιάσει, το καλοκαίρι του 2024, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία, μετάφραση/απόδοση κειμένου του Γιάννη Κακλέα, με την οποία θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024.
Ο «Πλούτος» θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου την Παρασκευή 19 & το Σάββατο 20 Ιουλίου 2024.
Στο ρόλο του Χρεμύλου ο Μάνος Βακούσης που τιμήθηκε πρόσφατα με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν». Στο θίασο συμμετέχει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος οι Χατζηφραγκέτα και η Nalyssa Green. Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η Ιστορικός- Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Ευθυμίου.
Ορέστεια του Αισχύλου
Το Εθνικό Θέατρο συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον διεθνώς καταξιωμένο Έλληνα σκηνοθέτη και δάσκαλο Θεόδωρο Τερζόπουλο και παρουσιάζει την Παρασκευή 12 και το Σάββατο 13 Ιουλίου στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, την τριλογία Ορέστεια, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Ένα ανεπανάληπτο πολιτιστικό γεγονός, μια εμβληματική παράσταση διανοητικού και φιλοσοφικού βάθους, που έρχεται να διευρύνει τα όρια της τέχνης.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Γιατί η Ορέστεια συνεχίζει να ασκεί τρομακτική έλξη; Μια πιθανή απάντηση θα μπορούσε να είναι επειδή στον άνθρωπο υπάρχει η ανάγκη για μια βαθύτερη σχέση με τον Μύθο. Ο μύθος της Ορέστειας είναι επικίνδυνος, ανήκει στον κόσμο του ανοίκειου και του παράξενου, προκαλεί τον τρόμο, επειδή αποκαλύπτει το ατίθασο, το βίαιο και τους νόμους του βάθους που δεν μπορούν να δαμαστούν. Η Κλυταιμνήστρα μας καλεί να σπάσουμε μαζί τον καθρέφτη, για να γεννηθεί από τα θραύσματά του μια νέα εφιαλτική εικόνα, που ωστόσο θα διατηρεί τις σκοτεινές ρίζες του μύθου.
Πρόθεσή μας είναι η μελέτη του βάθους του μύθου της Ορέστειας και η αναζήτηση του απρόβλεπτου, του ασυνήθιστου, του παράδοξου. Τα πρόσωπα προσφέρουν τα σώματά τους στο θυσιαστήριο του ανοίκειου, θέτουν διαρκή ερωτήματα και διλήμματα. Η αισθητική της παράστασης προκύπτει από τη δυναμική σχέση του Σώματος με τον Μύθο, τον Χρόνο και τη Μνήμη. Θέτουμε ξανά το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται οριστικές απαντήσεις, αλλά διαρκώς μας ενεργοποιεί προς την κατεύθυνση της ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του ήχου, της λέξης, των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος και της ανακατασκευής ενός νέου Μύθου.
Βάκχες του Ευριπίδη
Οι Βάκχες του Ευριπίδη −η τραγωδία των Ελλήνων, των αρχόντων και των λαών, κατά τον Γιαν Κοτ− γράφτηκαν την τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν πια η Ιστορία είχε αποχαλινωθεί, και εξιστορεί την έλευση του Διονύσου στη Θήβα. Ο Ευριπίδης τη συνέθεσε κατά τα χρόνια της παραμονής του στη Μακεδονία, όπου ήρθε σε επαφή με τη διονυσιακή λατρεία.
Όταν ο θεός Διόνυσος φτάνει στη Θήβα, ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να δει τον πρώτο του εξάδελφο ως Θεό και διά της εξουσίας του καθιστά παράνομη τη διάδοση της νέας θρησκείας. Η άρνησή του εγείρει τη μήνι του θεού ο οποίος, σε μια τραγική αντιστροφή διώκτη και διωκόμενου, οδηγεί τον Πενθέα στον αφανισμό από την ίδια του τη μητέρα.
Το έργο χαρακτηρίζεται από αυστηρή συνοχή στη μορφή αλλά και από τεράστια εσωτερική δύναμη, και ταυτόχρονα φανερώνει το ενδιαφέρον του ποιητή για τον μυστικισμό και την έκσταση. Βασικά δραματικά θέματα της τραγωδίας είναι οι δυνατότητες της ψυχής, η ανθρώπινη αρετή, η αυτοσυνείδηση, η σύνεση και η πλάνη, το λογικό και το άλογο στοιχείο, που εμφανίζονται μέσα από την αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον θεό, την ίδια αντίθεση από την οποία προκύπτει η τραγική σύγκρουση του δράματος.