Γειτονιές που ζηλεύουμε λίγο
Μεταξύ μας αυτό που λένε για τη Χαλκιδική από 'μας ξεκίνησε. Απλούστατα γιατί "σαν τα νότια προάστια δεν έχει". Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα μας. Δεν αμφιβάλει κανείς ότι εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ μας αρέσει, ωστόσο, δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν γειτονιές στην Αθήνα που έχουν τα δικά τους καλά και αν μη τι άλλο λίγο της ζηλεύουμε. Λίγο είπαμε...
- 06/03/2014
Και δεν είναι μόνο η Πλάκα είναι ας πούμε και το ιστορικό τρίγωνο, εκεί που έχει μεταφερθεί πλέον η νυχτερινή διασκέδαση. Κολοκοτρώνη, Πλατεία Αγίας Ειρήνης και πάει λέγοντας. Θέατρα, εκθέσεις, εκδηλώσεις, συναυλίες, μπαρ που ανοίγουν, μπαρ που μένουν κρυφά, μπαρ που μας αρέσουν, μπαρ που προτείνουν κάτι άλλο, εστιατόρια και πάει λέγοντας. “Καινούργιο” και “διαφορετικό”. Για αυτό μας αρέσει το κέντρο.
Από εκεί και πέρα έχουμε ξαναμιλήσει για τη φάση που έχει γίνει στα βόρεια προάστια και συγκεκριμένα στην Ερυθραία. Ο πεζόδρομος που μοιάζει αταίριαστος με το σύνολο της περιοχής. Σαν τα στενά στα νησιά που ξεχειλίζουν από μπαρ και προσφέρουν έναν άλλον αέρα.
Γενικότερα τα Βόρεια Προάστια παρουσιάζουν εναλλακτικές προτάσεις και φιλοξενούν καινούργια πράγματα. Για παράδειγμα το Χαλάνδρι. Όσο κακό είναι σε ότι αφορά το παρκάρισμα, τόσο καλό είναι στο κεφάλαιο “μπαρ”. Η σχετική Disneyland, όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα. Όχι ότι τα νότια πάνε πίσω σε αυτή την κατηγορία. Είναι, όμως, μόνο η Γλυφάδα αυτή που μπορεί να αντιπαρατάξει κάτι ανάλογο με τα νέα στέκια που έχουν δημιουργηθεί γύρω από την πλατεία Εσπερίδων.
Αν έπρεπε να ζηλέψουμε λίγο από ρομαντικό, παρεΐστικο και νοσταλγικό θα έπρεπε να ψάξουμε στα Πετράλωνα και στο Κουκάκι. Δύο περιοχές που συνορεύουν και συνθέτουν το νέο “Χ” στο χάρτη ενός διαφορετικού τρόπου διασκέδασης.
Τα Πετράλωνα έχουν σήμα κατατεθέν το καλό φαγητό. Μεζεδοπωλεία (Αστέρ, Σαλός Λαγός κτλ), καφενεία, εστιατόρια (Κάπαρη, Chez Lucien -το γαλλικό) διασκορπισμένα σε ένα τοπίο, που θυμίζει όσο τίποτα άλλο την λεγόμενη “παλιά γειτονιά”, αυτή που βλέπουμε στις ασπρόμαυρες ταινίες.
Το Κουκάκι, το οποίο αποτελεί την ήρεμη αλλά σταθερά ανερχόμενη δύναμη, λάνσαρε ένα διαφορετικό στυλ. Θα βρεις μικρά μπαράκια, μικρές καφετέριες, μικρά τσιπουράδικα, μικρές πιτσαρίες, μικρά μεξικάνικα, μικρές κολεκτίβες (όπως το Συγκρουόμενο και το Παγκάκι). Όλα μικρά, αλλά ασφυκτικά γεμάτα από φοιτητές και παρέες. Μέρα-νύχτα. Χειμώνα-καλοκαίρι.
Γιατί ο Κεραμεικός; Εκπληκτικά loft και μαγαζιά με χαρακτήρα. Η επιτομή της πολυμορφικότητας. Σαν να έχεις βάλει όλα τα υλικά, τα χτυπάς και βγαίνει ένα εντυπωσιακό κοκτέιλ.
Ζηλεύουμε λίγο. Δεν είναι κακό. Τα νότια προάστια είναι ευλογημένα, αλλά σ’ αυτό το κείμενο αναφερόμαστε στα πράγματα που (μας) λείπουν. Για παράδειγμα οι συναυλιακοί χώροι, ή τα μεγάλα πάρκα (όπως το “Τρίτσης” στα δυτικά προάστια), η όλη φιλοσοφία της “πλατείας” (από εκεί βγήκε και το “πάμε πλατεία” το Λαζόπουλου) στη Νέα Σμύρνη, η “Αγορά”, το πεζεδρομημένο κομμάτι της Κηφισιάς και τόσα ακόμη.
Τα αναφέρουν κι οι αναγνώστες μας όταν περιγράφουν τα δικά τους “Nou-Pou”. Τα σκεφτόμαστε κι εμείς. Που και που.