Για καφέ στην Καλλιθέα
Έλα να σε κεράσω φρέντο εσπρέσο, καπουτσίνο διπλό κι ελληνικό στις πέντε πιο ενδιαφέρουσες καλλιθιώτικες καφετέριες, α ναι ραντεβού στο παλιό Ετουάλ.
- 02/02/2016
Μου έχει ζητηθεί να γράψω για την Καλλιθέα περισσότερες φορές από ότι θεωρείται ασφαλές για να μην επαναληφθώ. Όμως πρόκειται για τη γειτονιά μου. Και για την γειτονιά σου πάντα έχεις ιστορίες να πεις. Που έγιναν ή που δεν έγιναν. Αφού τελείωσα το σχολείο (προ αμνημονεύτων), άρχισα να παίρνω σβάρνα όλες τις καφετέριές της, μιας και σπάνια βγαίναμε τότε εκτός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η Καλλιθέα ειδικά στα μετεφηβικά μου χρόνια ήταν μία σχετικά κλειστή κοινωνία. Τουλάχιστον στα μάτια μου. Είχε την Αριάννα, που είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου, το Κλασσικό που έβγαινα με τις φίλες μου, τύπου πιο ήσυχα, για να συζητήσουμε τα μεγάλα προβλήματα της τότε μας ζωής (γιατί δεν μου έκανε αναπάντητη ο Γιάννης, αν θα βάλω τα καινούρια μου αθλητικά την Δευτέρα και άλλα τέτοια). Είχε και την Caprice, που μία φορά στην ταράτσα της, πίνοντας μάλλον φραπέ, είχαμε κάνει κάτι πολύ κακό με τα κορίτσια που ακόμη δεν τολμώ να ομολογήσω. Το ραντεβού τον καιρό εκείνο το δίναμε στο Ετουάλ, που φαντάσου δεν υπάρχει πια. Μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια (αρκετά για να γίνει ένα σινεμά στοκατζίδικο ρούχων), πίνω ακόμη εδώ καφέ, αλλά πλέον καπουτσίνο και φρέντο εσπρέσο. Σε άλλα café πλέον, με άλλα βιώματα και άλλα μέτρα σύγκρισης, όμως, όπως και να έχει, η Καλλιθέα θα είναι πάντα ο καφές με τους φίλους μου και ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου.
Το Momo (Σαπφούς 95, τηλ.: 210 9562300) ήρθε στη ζωή μας όταν έφυγε το Flocafe (που βέβαια άφησε δυσαναπλήρωτα κενά). Είναι μία καφετέρια που έχει κάνει την Καλλιθέα λίγο πιο ανοιχτή κοινωνία, έχει αγαπηθεί για το brunch της, που είναι όντως καταπληκτικό. Η αλήθεια είναι ότι χρόνια περιμέναμε να ανοίξει ένα τέτοιο μαγαζί στην περιοχή. Θέλαμε λίγο να φύγει η ρετσινιά της καγκουριάς από πάνω μας, ψέματα δεν θα πω. Πλέον όλοι μιλούν γι’ αυτό και κατεβαίνουν ακόμη και από τα βουπού για να δοκιμάσουν τα pancakes και τα σάντουιτς που σερβίρει. Είναι σαν ένα μικρό Μανχάταν να φύτρωσε στην πλατεία. Η αυλή του συγκρίνεται με αυλές του κέντρου (δηλαδή με πιο ιντελεκτουέλ φάσεις) και ο Αργύρης, ο ιδιοκτήτης του είναι πολύ καλός στη δουλειά του και μας περιποιείται πάντα. Και αν θες εσπρέσο ή καπουτσίνο, θα πιεις καβουρδισμένο στα ξύλα, από τον Sant’ Eustachio, αυτόν του ομώνυμου μικρού ιστορικού καφεκοπτείου στη Ρώμη, που πήγαινε ο Φελίνι. Εδώ πάλι, έρχονται ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Νατάσσα Μποφίλιου (ναι ντε, χτες την είδα).
Τον τελευταίο καιρό, όταν αποφασίζουμε με τους φίλους μου να πάμε για έναν κυριακάτικο καφέ (μετά κόπων και βασάνων, γιατί πάντα τα κανονίσματά μας διαρκούν περίπου μιάμιση μέρα), επιλέγουμε καμιά φορά το Crème Royale (Ελ. Βενιζέλου 136, τηλ.: 210 9512200). Είναι μακριά από την πλατεία Κύπρου, γι’ αυτό σου δίνει την αίσθηση ότι δεν πας συνέχεια στα ίδια και τα ίδια. Είναι που μοιάζει και λίγο με γαλλικό ή ιταλικό café, οπότε είναι σαν να έχεις διακτινιστεί στη Λιλ ή στο Μιλάνο. Η πραγματικότητα είναι ότι είσαι απέναντι από την παιδική χαρά της Δαβάκη και έχεις μόλις τελειώσει τα ψώνια σου. Αν δεν έχεις φάει ακόμη την υπέροχη μπουγάτσα του, αυτή με τη σοκολάτα από πάνω, την τάρτα με την πραλίνα και την μπανάνα ή το φημισμένο πεϊνιρλί του κι αν θέλεις να εξυπηρετηθείς από ευγενικά παιδιά, τότε είσαι στο σωστό μέρος. Λίγο λιγότερη βαβούρα να είχε και θα ήταν ακόμη ψηλότερα στις προτιμήσεις μας.
Έπειτα, είναι το Passaggio (Ελ. Βενιζέλου 143, τηλ.: 21 0951 6605), το πέρασμα δηλαδή. Ομολογουμένως, μιας και το βρίσκεις στο δρόμο σου βγαίνοντας από το ένα ρουχομάγαζο και λίγο πριν μπεις στο άλλο. Αν θέλεις λίγο να ξαποστάσεις, μπορείς να το κάνεις εδώ. Αφού μέχρι και ο Σταμάτης ο Κραουνάκης μου είπε ότι πάει εκεί, νομίζω πως δεν έχω μεγαλύτερο δέλεαρ. Το καλό με αυτή τη καφετέρια είναι ότι ο κόσμος που πάει εκεί δεν πάει μόνο για να κάνει διάλειμμα από τις καταναλωτικές του εξορμήσεις, πάει στοχευμένα και αυτό είναι η επιτυχία της. Αν και μικρή έχει καταφέρει να ακουστεί δυσανάλογα περισσότερο από το μέγεθός της. Έχει κάνει και θραύση με τα πασάκια του που μοιάζουν με αυτοκίνητα. Έχει το κόκκινο του Λονδίνου, το ταμπεραμέντο της Ισπανίας, τον ρομαντισμό του Παρισιού και την διάθεση της Ελλάδας, οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι συνδυάζει άψογο στυλ με κέφι και χαρά. Έχει ίδιο και στην Σαντορίνη, που εκεί μάλλον είναι λίγο πιο γκράντε τα πράγματα, γιατί πώς να συγκριθεί ένα ηλιοβασίλεμα στην Οία με την κίνηση της Θησέως;
Τα Mikel (Σιβιτανίδου 10 & Σαπφούς 97, τηλ.: 211 4085402, 211 4111917) είναι τα Mikel, δεν έχω να σου πω κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που ισχύει για τα Mikel στον Πειραιά, στη Συγγρού, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Θα σου πω όμως ότι το παράρτημα στην Καλλιθέα είναι ένα πολύ αξιοπρεπές και καθαρό μαγαζί, με ωραία χρώματα, που έκανε λίγο πιο happy την Σαπφούς. Είναι από αυτά τα ζεστά café που θες να μπεις μέσα όταν κάνει πολύ κρύο και να κοιτάς από τα παράθυρα τη βροχή. Οι σταγόνες της δεν πέφτουν σε κάποιο λιβάδι αλλά στην Σιβιτανίδου. Που δεν πειράζει κιόλας, γιατί αυτό είναι που κάνει τη φάση πιο urban. Ο καφές εδώ είναι λίγο αλλιώς και αυτό το ξέρεις ήδη. Ή σου αρέσει ή όχι.
Το Καφενείο 1968 (Ελ. Βενιζέλου 99, εντός στοάς, 210 9510446) είναι ένα πολύ ωραίο μέρος που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το στέκι σου αν γέρνεις προς τα αριστερά, προφανώς και δεν μιλάω για σκολίωση, αλλά για πολιτική τοποθέτηση. Έχει πάρει το όνομά του από τον Μάη του ’68, μία από τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 20ου αιώνα, και αυτό του δίνει επαναστατικό χαρακτήρα. Στο μαγαζί θα δεις αποκόμματα από εφημερίδες (της προαναφερθείσας πολιτικής τοποθέτησης) αλλά και πίνακες του Ντιέγκο Ριβέρα, του σπουδαίου Ισπανού ζωγράφου που θεματικά καταπιανόταν με την κοινωνική ανισότητα. Αξίζει να το δεις, δηλαδή, και σαν μια μίνι έκθεση ζωγραφικής, που θα θαυμάσεις πίνοντας τον ελληνικό σου (ή το τσιπουράκι σου). Ελπίζω να σου αρέσουν τα ρεμπέτικα, γιατί εδώ θα πετύχεις και τέτοιες βραδιές, που θα σε γυρίσουν σε μια άλλη Αθήνα.
Εκτός από τον Γούντι των παιδικών μας χρόνων, υπάρχει και ένας άλλος Τρυποκάρυδος (Σαπφούς 115, τηλ.: 210 9515582) στην Καλλιθέα. Φωλιάζει στην Σαπφούς, εκεί κοντά σε όλες τις άλλες καφετέριες, όμως υπάρχουν ακόμη Καλλιθιώτες που δεν τον ξέρουν. Αυτό κάποιοι θα πουν πως είναι κακό, εγώ όμως το λέω καλό. Γιατί το μαγαζί δεν θα είναι ασφυκτικά γεμάτο, γιατί οι πλειοψηφίες ναι μεν νικούν στις δημοκρατίες, αλλά στην προκειμένη παίζει πολύ και η φάση της μαζοποίησης. Το καλό δεν είναι πάντα αυτό που προτιμούν οι πολλοί. Σε αυτή την καφετέρια θα πιεις το καφεδάκι σου ήρεμα κι ωραία με μουσικές τζαζ, φανκ, μπλουζ, ρέγκε. Να ξέρεις πως πολλές φορές κάνει και ωραία live. Κι επειδή επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια ταλαιπώριας, συγκοινωνιών και λοιπών μεταφορικών μέσων, φτιάχτηκε μία καφετέρια ειλικρινά πολύ κοντά στο σπίτι μου, νιώθω τόση ευγνωμοσύνη, που θέλω να την τιμώ συνέχεια.
Το L’Ovelha Negra (Ισμήνης 84, τηλ.: 216 7004532) ήρθε σαν όνειρο, γιατί ναι μεν είμαι Καλλιθιώτισσα, αλλά μένω στα χαμηλά της, δηλαδή Τζιτζιφιές, οπότε καλό είναι που πλέον μπορώ να πηγαίνω και κάπου με τα πόδια για καφέ. Και πολύ φτηνό καφέ. Χωρίς αυτό να του στερεί τίποτα σε ποιότητα. Είναι Jacobs και πολλοί το εκτιμούν αυτό. Και το μαγαζί είναι pet friendly, τύπου ο Φιντέλ λυσσάει στα βότσαλα της αυλής. Που είναι κλειστή και δεν κρυώνεις τώρα που είναι χειμώνας. Είναι και ο Γιάννης που πάντα μας φροντίζει και μας κερνάει αρωματικές ρακές, ο Ποπάυ με το μπόλικο σπανάκι του και τα πεντανόστιμα σιουφιχτά μακαρόνια που τα σπάνε και γενικά το ότι ξέρουμε ότι υπάρχει ένα καλό, καθαρό και αγαπημένο μαγαζί στην (κάτω) γειτονιά.