Το μυστικό του Πράσινου Λόφου
Το all day cafe restaurant στην κορυφή του λόφου Τρουμπάρι στον Άλιμο είναι κλειστό από το καλοκαίρι του 2012. Κρίμα γιατί πρόκειται για ένα μέρος-φιλέτο, 11 περίπου στρεμμάτων, μερικά μόλις μέτρα μακριά από την λεωφόρο Αλίμου, που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι βαθιά στην εξοχή.
- 15/02/2014
Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα τον λόφο Τρουμπάρι (ο οποίος διοικητικά ανήκει στην Αργυρούπολη, αν και οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και εγώ, επιμένουν να μπερδεύουν την περιοχή για Άλιμο) ήταν πίσω στο 2005, όταν το διώροφο αναψυκτήριο στην κορυφή του είχε μόλις ανοίξει.
Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ότι βρήκα το δικό μου ‘μυστικό μέρος’. Εκεί όπου μπορούσα να πιω ένα καφέ ή να φάω κάτι ελαφρύ ‘περικυκλωμένος’ από πεύκα.
Εκεί όπου μπορούσα να καλέσω φίλους από άλλες περιοχές της Αθήνας και να βλέπω την έκπληξη στα μάτια τους όταν, ανεβαίνοντας μερικά σκαλιά, έβλεπαν αυτή την πανδαισία από πράσινο που κανείς δεν περιμένει ότι θα είναι εκεί.
Και, φυσικά, ένα μέρος όπου, ακολουθώντας ένα μικρό χωμάτινο μονοπάτι, σε έβγαζε σε μια μικρή και νοικοκυρεμένη παιδική χαρά που βρίσκεται στο κάτω μέρος. Το ιδανικό μέρος, με άλλα λόγια, για μια οικογένεια.
Ανά τα χρόνια επέστρεφα συχνά πυκνά στο Τρουμπάρι, το αναψυκτήριο του οποίου στην πορεία είχε μετατραπεί σε εστιατόριο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τόσο την ‘κυριλέ σουβλάκι’ εκδοχή του με τον Γιάννη Μπαξεβάνη, όπου καθόσουν στο τραπέζι, σου έφερναν μπροστά σου σου μια μεγάλη πίττα γεμάτη τρία είδη καλοψημένου γύρου (και στην πορεία σούβλες με κεμπάπ, χοιρινό και μοσχάρι) και μετά ερχόταν η σερβιτόρα με ένα μικρό τρόλεϊ και σου έφτιαχνε μπροστά σου την σάλτσα.
Καθώς επίσης και την εποχή που είχε αναλάβει την κουζίνα η Μυρσίνη Λαμπράκη, τότε που το μενού περιελάμβανε αλμυρή χανιώτικη «τούρτα» με κατσικάκι, οφτό αρνάκι και κάποιες πιο εξωτικές γεύσεις.
Η μόνη εκδοχή του στην οποία, λόγω της γέννησης του παιδιού μου, δεν αξιώθηκα να πάω, είναι η τελευταία. Αυτή δηλαδή που νομίζω ότι ξεκίνησε στα τέλη του 2011 όταν το αναψυκτήριο μετονομάστηκε σε Lofos kefato restaurant και, πέρα από φαγητό, πρόσφερε ζωντανή μουσική και λουλουδοπόλεμο.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, τουλάχιστον για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, το τι ακριβώς έχει γίνει και ο Πράσινος Λόφος είναι κλειστός και ‘παρατημένος’ εδώ και τόσους μήνες.
Για την ακρίβεια κλειστός, παρατημένος, γεμάτος γκράφιτι και με μοναδική ένδειξη ζωής τρια πιάτα με νερό και φαγητό που κάποιος άφησε για τα αδέσποτα σκυλιά.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποκλείεται ένα τέτοιο μέρος να μην έχει ζήτηση. Οπότε, χωρίς καμία διάθεση εκ μέρους μας να μπλέξουμε στις λεπτομέρειες, το μόνο που ευχόμαστε είναι να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια υπάρχουν ώστε, τώρα που σιγά σιγά μπαίνει η άνοιξη, να ανοίξει και πάλι για το κοινό.
Όχι τίποτα άλλο αλλά δεν έχω προλάβει ούτε να το δείξω στην κόρη μου (που είναι πλέον 3 χρονών), ούτε στους καινούργιους φίλους μου από Γλυφάδα και Βούλα που συνέχεια ‘περηφανεύονται’ για τα κάλλη των δικών τους περιοχών.