Σοκολατίνα από το Mon Quartier, εσύ, Σουπερστάρ
Μια γυναίκα εξομολογείται τον ερωτά της, όχι στον άντρα, αλλά στην πάστα της ζωής της. Μερικές είναι αλήθεια, ότι το προτιμούν γλυκό.
- 25/09/2013
Όλα αυτά είναι συγχωρήσιμα λάθη, είναι λάθη που το πολύ-πολύ να σου στοιχίσουν μια κάρτα αλλαγής στα Zara ή ένα έξτρα μισάωρο μέχρι να βράσει ο κιμάς. Αλλά το λάθος στο πιο αγαπημένο μου γλυκό στον πλανήτη- ναι, στον πλανήτη- δεν συγκρίνεται και δεν συγχωρείται. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς στα γενέθλια σου, την ώρα που ετοιμάζεσαι να κάνεις φου στα κεράκια, να φύγεις για να γυρίσεις πίσω μια πάστα σοκολάτας και να ζητήσεις μια άλλη. Όχι απλά μιαν άλλη. Μόνο τη μία και μοναδική Μους Σοκολάτα από το Mon Quartier.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα χρόνια κρατάει αυτός ο έρωτας. Πιθανότατα η πρώτη μας γνωριμία ήταν όταν μετακομίσαμε στη Βούλα όταν ήμουν 8-9 χρονών. Οι πρώιμες αναμνήσεις που μπορώ να ανασύρω είναι ότι συνήθως (ναι, ΣΥΝΗΘΩΣ ΜΑΜΑ!) οι τούρτες γενεθλίων μου ήταν οι σοκολατίνες του Mon Quartier. Και από όταν η σχέση αυτή έγινε μόνιμη, τις απαιτούσα σε κάθε περίσταση που έπρεπε να περιλαμβάνει γλυκό. Έχουμε μοιραστεί μαζί πολλά Χριστούγεννα, Πάσχα-τα, γιορτές, επετείους, γενέθλια -και όχι μόνο τα δικά μου.
Παρόλο που ο αδερφός μου ήταν και παραμένει ορκισμένος φαν μιας άλλης best seller τούρτας του Mon Quartier, την Μίλκα, εγώ ήμουν τόσο θρασύτατη που στα δικά του γενέθλια έκανα πως δήθεν τυχαία δεν το θυμόμουν και αγόραζα μια λαχταριστή, ολόφρεσκια μους σοκολάτα και αδιαφορούσα για την απογοήτευσή του μόλις ξετύλιγε την κορδέλα της συσκευασίας. Ναι, σε θέματα φαγητού, πάντα ήμουν λίγο κωλόπαιδο.
Εκτός από απίστευτη ευχαρίστηση μέσα στο στόμα –και απίστευτα νεύρα πάνω στη ζυγαριά- η μους σοκολάτα έχει προσφέρει πολλά και σε άλλους τομείς της ζωής μου. Με έχει κάνει πιο κοινωνική όταν, φορές που καλεσμένη σε κάποιο σπίτι που βαριέμαι να πάω, τελικά ντύνομαι, παρκάρω με αλάρμ έξω από το Mon Quartier και εμφανίζομαι χαμογελαστή στην πόρτα κρατώντας ένα άσπρο κουτί με κόκκινη κορδέλα.
Ήμουν τόσο κολλημένη μαζί της που στις άπειρες φορές που είχα πάει στο ζαχαροπλαστείο, δεν είχα αγοράσει ποτέ κάτι άλλο. Ακόμα κι όταν μου έλεγαν “συγνώμη, κορίτσι μου, μας τελείωσαν” απλά έφευγα με σκυμμένο το κεφάλι, χωρίς καν να ρίξω μια ματιά στα άλλα γλυκά της βιτρίνας. Ευτυχώς η φίλη μου και ανώνυμη τσοκοάντικτ, Χριστίνα, πριν λίγα χρόνια μου άνοιξε τα μάτια και στα άλλα αγαθά του Mon Quartier: Τα υπερμεγέθη τρουφάκια με κρέμα μωσαικού,τα εκλεράκια, τα μαλακά σοκολατένια κούκις με κομμάτια λευκής σοκολάτας και τα λαχταριστά παγωτίνια με γέμιση σοκολάτας.
Και πλέον μπορώ να παραδεχτώ ότι πολλές φορές κάνω ότι δεν την βλέπω μέσα στο ψυγείο, την προσπερνάω και πάω κατευθείαν στο ταμείο όπου ζητάω μισό κιλό (ποιον κοροδεύω; Ένα. Ένα κιλό.) μπισκότα ή τρουφάκια. Δεν είναι ανάγκη να το μάθει. Αν μαθευτεί θα το αρνηθώ. Κι αυτό γιατί ούτως ή άλλως οι σχέσεις αυτές όσο απολαυστικές κι αν είναι, είναι εφήμερες. Ενώ η πρώτη μου αγάπη, η αγάπη μου για αυτήν, είναι και θα είναι παντοτινή.