Κυριακάτικη βόλτα στο Μικρολίμανο
Το μικρό λιμάνι που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Μουνιχίας συνεχίζει να μυρίζει φρέσκο ψάρι, αλμύρα και, πλέον, φρέντο καπουτσίνο. Ιδανικό για εκείνες τις Κυριακές που ψάχνεις για κάτι το διαφορετικό.
- 23/02/2014
Έχοντας μεγαλώσει στην Καλλιθέα, το Μικρολίμανο (πρώην Τουρκολίμανο ή λιμένας Κουμουνδούρου-από την ομώνυμη έπαυλη που υπήρχε στο νότιο άκρο του, εκεί που τώρα βρίσκεται ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος) ήταν το μέρος που μας πήγαινε -όποτε μπορούσε- οικογενειακώς ο πατέρας μου για να φάμε ψάρι στον Δουράμπεη, μια θρυλική ψαροταβέρνα δίπλα στην Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα με ιστορία από το 1932 και εκλεκτό πελατολόγιο (που συνεχίζει ‘ακάθεκτη’ μέχρι σήμερα). Η μοναδική ‘πολυτέλεια’ που επέτρεπε, ως μεροκαματιάρης αλλά καλοφαγάς, στον εαυτό του.
Μεγαλώνοντας εγώ συνέχισα να πηγαίνω σταθερά στο Μικρολίμανο. Είτε με φίλους για ‘σάπισμα’ με τις ώρες στα τραπέζια του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου (σ.σ. του καφέ, στο εστιατόριο, που είναι από πάνω, δεν αξιώθηκα να πάω ποτέ), εκεί που πραγματικά αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι σε deck ιστιοφόρου στη μέση του πελάγους-ίσως μάλιστα περισσότερο από ότι σε οποιαδήποτε άλλο μαγαζί κατά μήκος της παραλιακής.
Είτε με εκείνες τις κοπέλες που προσπαθούσα (συνήθως μάταια) να εντυπωσιάσω. Μεταξύ των οποίων και τη μέλλουσα γυναίκα μου. Μάλιστα για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις είχα αναπτύξει ένα δρομολόγιο ‘ρομαντισμού’ που περιελάμβανε καφέ με θέα το λιμάνι στον -μεσαιωνικής αισθητικής- Δον Κιχώτη, ένα από τα 2-3 μαγαζιά που βρίσκονται συγκεντρωμένα σε μια προνομιακή κούρμπα του δρόμου που περνάει πάνω από το Μικρολίμανο (Βασιλέως Παύλου).
Και, στη συνέχεια, όποτε είχα το σχετικό budget, μακαρονάδα με θαλασσινά στα τραπέζια δίπλα στο κύμα του Jimmy and the Fish, το διαχρονικά πιο κομψό ψαρο-εστιατόριο της περιοχής (ειδικά το χειμώνα, οπότε καθόσουν στο εσωτερικό).
Ενώ εξίσου σταθερές επιλογές μου αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν η ταράτσα στο Καταφύγιο, με τα αναμμένα κεράκια στο τραπέζι (επίσης ιδανικό spot για ρομαντζάδα). Καθώς επίσης και η -εξαιρετική- κρεπερί Φράουλα την οποία θυμάμαι από την εποχή που ήταν απλά μια τρύπα στο τοίχο (πλέον είναι αρκετά μεγαλύτερη).
Ουσιαστικά το Μικρολίμανο χωρίζεται σε δυο ‘ακτές’, με σημάδι στη μέση το μισοτελειωμένο πολυόρωφο parking το οποίο δεν βοηθάει και ιδιαίτερα στην αισθητική του χώρου. Καθώς επίσης και στον πάνω δρόμο, την Βασιλέως Παύλου, εκεί που καλή επιλογή, πέρα από το Δον Κιχώτη, αποτελεί και το ιταλικό εστιατόριο Tony Bonano.
Στην πρώτη ‘ακτή’, εκείνη που είναι μια γέφυρα δρόμο από το Δελφινάριο, συνεχίζουν να υπάρχουν δίπλα δίπλα/ αγκώνα αγκώνα μια σειρά από all day cafe bar. Κάποια παλιότερα, κάποια καινούργια, όλα με μοντέρνα αισθητική και χώρο για πολύ λαό. Στη δεύτερη, εκείνη που ξεκινά από το Καταφύγιο (και, απεναντί του, δίπλα στην είσοδο του μεγάλου parking, το Salty), είναι που θα καθίσετε να φάτε.
Αν θέλετε ψάρι, είπαμε, πηγαίντε στον Jimmy and the Fish. Αν θέλετε κάτι πιο οικονομικό, όπως π.χ. κρέας, τότε καλή επιλογή αποτελεί και το Vosporos Grill. Εκεί που οι ψήστες ξέρουν τι κάνουν και η ποικιλλία για κρέατα σερβίρεται σε ένα τεράστιο χάλκινο δίσκο που σου χορτάνει πρώτα το μάτι και μετά το στομάχι.
Κατά τα άλλα ωραία αισθητικά είναι επίσης τα πιο καινούργια Street 22, με έντονη Λονδρέζικη διάθεση. Καθώς επίσης το Charlotte cafe bistro wine bar που φέρνει μια εσάνς από Παρίσι στην όλη υπόθεση και γενικώς αναβαθμίζει -οπτικά- την όλη κατάσταση.
Τέλος εντελώς δικό τους χαρακτήρα, πιο ελληνοκεντρικό και ξεσαλωτικό έχουν τόσο η Παράγκα όσο και το Μπαχάλικο, επίσης καινούργιες αφίξεις που έρχονται να συμπληρώσουν το ετερόκλητο παζλ που αποτελεί η μοντέρνα εκδοχή ενός αρχαίου λιμανιού.