Νέα Φιλαδέλφεια: Η γειτονιά που τα έχει όλα
Μελένιο φαγητό, παραμυθένια γλυκά, επαναστατικά καφέ, κοκτέιλ και μπαράκια μοναδικά.
- 05/11/2015
- Κείμενο: NouPou.gr
Ξεκίνησα με Μέλισσες, διότι είναι από τα καλύτερα νεανικά μεζεδοπωλεία, όχι μόνο της περιοχής αλλά ίσως και της Αθήνας ολόκληρης. Έχουν μεζέδες από όλη την Ελλάδα, τα μαγειρεύουν όλα μόνοι τους και τα μαγειρεύουν καλά. 34 πιάτα παρακαλώ στο μενού τους και η φιλοσοφία τους είναι αυτό που λέμε όλα για τη μέση. Δηλαδή όχι μερίδες και τέτοια. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Φτάσαμε και ο Στέλιος με υποδέχτηκε με χαμόγελο (α δεν έχω λόγια, πολύ ευγενικός και εξυπηρετικός). Και μετά μας έφερε ό,τι καλύτερο έπαιζε στον κατάλογο (που όλα καλά είναι, αλλά έπρεπε να γίνει μια επιλογή ρε αδελφέ). Μπριζολάκια πιπεράτα με αυτή την υπέροχη πηχτή σάλτσα, που μου κάψανε λίγο την γλώσσα, γιατί δεν είμαι και πολύ συνηθισμένη στα καυτερά, ένα ταμπουλέ που θα θυμάμαι για πάντα, κοτόπουλο με χαλούμι και πιτάκια βουτηγμένο σε μία σάλτσα εξαιρετική και το θεσπέσιο ραβασάκι με σουσάμι και μέλι, που λέγεται έτσι γιατί κλείνει σαν φάκελος και είναι πνιγμένο στο μέλι.
Σε τι άλλο; Μέλισσες λέγεται το μαγαζί. Και επειδή τα παιδιά (ο Στέλιος μαζί με τους τρεις Γιάννηδες, που οι τέσσερίς τους είναι οι ιδιοκτήτες) αγαπούν το μέλι και επειδή οι μέλισσες είναι εργατικές και επειδή το κιτρινόμαυρο θυμίζει ΑΕΚ. Ε στη Νέα Φιλαδέλφεια είσαι, είναι και η φάση τέτοια που περιμένουν και το νέο γήπεδο. Τεσπά, αρκετά με τα ποδοσφαιρικά. Κλείσαμε με ψημένη ρακή Αμοργού και σφηνάκια ρακής από Ιεράπετρα Κρήτης.
Μετά το φαγητό το θέλεις το γλυκό σου. Και πού καλύτερα από το Fairytale. Όχι, όχι δεν το λέω έτσι. Νομίζω πως το μαγαζί είναι αυτό που λέμε one of a kind. Μου είχανε πει ότι είναι παραμυθένιο, αλλά τόσο πολύ δεν το περίμενα. Κυριολεκτώ. Ξόρκια από ζάχαρη και αλάτι λέει απ’ έξω. Και έχει ένα ρολόι στην είσοδο της αυλής του, σαν αυτά του λαγού στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Μπήκαμε και η Βανέσα, ιδιοκτήτρια (μαζί με τον άντρα της) του μαγαζιού μας έβαλε να καθίσουμε σε ένα μεγάλο τραπέζι, μαζί με μια άλλη παρέα. Πίσω μου ήταν η ένα τζάκι που μέσα του είχε ένα καλάθι με μήλα και μια κακιά μάγισσα από πάνω. Λίγο πιο κει ένας μονόκερως έβγαινε από τον τοίχο. Ένας δράκος δίπλα στο μπαρ. Ο καθρέφτης της μητριάς της Χιονάτης. Μουσική τύπου epic σάουντρακ, όπως παρατήρησε η Λένα. Ο σερβιτόρος ο Παναγιώτης συμπαθέστατος. Α για το γλυκό δεν σας είπα. Dark Twix Delight, δηλαδή ζουμερό σοκολατένιο κέικ, γεμισμένο με παχύρευστη καραμέλα βουτύρου, πραλίνα σοκολάτας, μπισκότο και ολόκληρα κομμάτια Twix, δηλαδή ένα εκατομμύριο θερμίδες.
Θέλαμε και το Rabbit Hole με την πραλίνα Bueno αλλά είχαμε σκάσει. Την άλλη μέρα θα είχε πάρτι Halloween. Και θα ήταν όλοι μασκαρεμένοι, αλλά και γενικά κάνουν θεματικές μεταμφιέσεις. Μπορεί ας πούμε μια μέρα να πας και να είναι όλοι ντυμένοι στρουμφάκια, τι τέλειο. Εδώ θα πιεις και ζεστές σοκολάτες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς και θα στείλεις σίγουρα και τους φίλους σου για να ζήσουν την εμπειρία. Α η Βανέσα μου είπε ότι πίσω από κάτι κάγκελα στο βάθος του χώρου θα φτιάξουν ένα chocolate factory, ανυπομονούμε.
Το Β-Κουτί είναι αυτό το μπαράκι που θέλεις να πας και δεν ήξερες τόσο καιρό πού έχει ένα τέτοιο. Ε εδώ είναι. Μπήκα και με το πρώτο είπα α τι ωραίο. Ωραία μουσική, ροκ και τέτοια πράματα. Αράξαμε στο μπαρ, που οι τοίχοι του είναι ντυμένοι με κόκκινο βελούδο. Ο Φάνης, ένα παιδί με φουλ ενέργεια, μας έφτιαξε τα κοκτέιλ μας, ένα με βασιλικό και άχνη με βάση τη βότκα και ένα με ρούμι, καρπούζι και μια ολόκληρη πιπεριά καρφωμένη πάνω του. Ωραιότατα. Τα έφτιαξε με βάση τις γεύσεις που είπαμε ότι προτιμάμε. Και τα πέτυχε.
Ο χώρος χωριζόταν σε δύο μέρη, αυτό που είναι πάνω και αυτό που είναι κάτω από τα σκαλιά, όπου είναι και το μπαρ. Το μαγαζί λειτουργεί 9 χρόνια (και εγώ το μαθαίνω τώρα, ντροπή μου). Ο υπεύθυνος Άκης Μιχαλόπουλος, που πριν δούλευε στην Αρμπαρόριζα, μας κράτησε καλή παρέα, μου μίλησε για τον Περσέα, τον μάγο που έρχεται κάθε Τρίτη και κάνει close magic, ναι αυτό το από τραπέζι σε τραπέζι, για τις Δευτέρες με τα live (έντεχνα και ροκ), μέχρι που του προτείναμε να κάνει και βραδιές με πιάνο (επειδή έχουμε γνωστό καλό πιανίστα). Μετά γνωριστήκαμε με τον Δημήτρη, τον ιδιοκτήτη. Φεύγοντας (αν και δεν το θέλαμε), περάσαμε ανάμεσα στα stand, που δεν υπήρχε άδειο ούτε για πλάκα, και κοιτάξαμε ψηλά, τους γέρους του Muppet Show πάνω από την έξοδο.
Και τώρα Ernesto Art Café. Με το όνομά του εμπνευσμένο από τον Τσε τον Γκεβάρα. Ναι. Το επαναστατικό αυτό καφέ δημιουργήθηκε από τους ιδιοκτήτες του γιατί τους άρεσαν τα ταξίδια και οι αφηγήσεις, η φιλοξενία και οι ιστορίες. Εκείνοι μου το είπαν, δεν το λέω εγώ. Είναι ο Παντελής και ο Θεοδόσης. Ο Θεοδόσης ήταν εκεί, όταν πήγαμε και ήταν σε φάση χαμού. Αλλά παρόλα αυτά τα είπαμε λίγο. Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, με παρέες που έπιναν μπίρες και τσίπουρα και η ώρα ήταν ακόμη 11.30, συνήθως το πάνε μέχρι 5 ή 7 τα ξημερώματα.
Πλέουν κόντρα στο κύμα του μέινστριμ, γιατί όπως λένε τους αρέσει το τι αλλά κυρίως το γιατί. Αγαπούν τα βιβλία, τις γνήσιες κουλτούρες και έχουν μερικούς άγραφους κανόνες. Εδώ απαγορεύονται τα χυδαία μονοπώλια και το μίσος για τον άνθρωπο. Είναι όμως ό,τι πρέπει για πολιτικές συζητήσεις και αναζητήσεις. Είναι ό,τι πρέπει για να έρθεις με την παρέα σου και να αράξεις μέχρι το πρωί. Έχει πολύ πολύ καλή μουσική. Ροκ τζαζ και μπλουζ. Και το κυριότερο, premium και unique προϊόντα. Προϊόντα από όλον τον κόσμο, που θα βρεις μόνο εδώ, διαλεγμένα από τους ίδιους, αφού πρώτα έχουν κάνει την έρευνά τους για τις συνθήκες και τους ανθρώπους που τα έφτιαξαν. Είναι στον δρόμο σου, όπως κατευθύνεσαι προς την πλατεία, οπότε δεν θα χρειαστεί να το ψάξεις πολύ. Έχει και εκθέσεις φωτογραφίας και παρουσιάσεις βιβλίων και ανοικτή βιβλιοθήκη. Εδώ και θα παίξεις τάβλι ή σκάκι και θα πιεις και θα πεις και θα το κάνεις εύκολα στέκι, αυτή την αύρα μου έβγαλε και πιστεύω και σε σένα.
Στην Κίτρινη Γκαζόζα κάναμε την τελευταία στάση μας. Γνωρίσαμε τον έναν από τους δύο ιδιοκτήτες, τον Γιώργο, πρώην χαντμπολίστα στην ΑΕΚ (πού αλλού), ο άλλος είναι ο Φάνης (επίσης χαντμπολίστας, συνάδελφος και φίλος του πρώτου). Ο χώρος θυμίζει λίγο μπαράκι σε νησί, λίγο σαν να είσαι στις Σπέτσες, λίγο σαν να περιμένεις να δεις απ’ έξω την θάλασσα και όχι την Δεκελείας. Πολύ λευκό και λιτή διακόσμηση. Δεν χρειάζεται πολλά, μόνο η ζεστασιά από τις παρέες και τα ζευγαράκια που απολαμβάνουν την κουβέντα και τα ποτά τους αρκεί.
Ο Άγγελος με το ωραίο χαμόγελο και ο Τεό που έχει δουλέψει στα καλύτερα κοκτεϊλάδικα του Μαϊάμι (που αναρωτήθηκα γιατί έφυγε από εκεί και μου είπε ότι είναι μια μεγάλη ιστορία και θα μιλήσουμε άλλη φορά γι’ αυτό). Τα κοκτέιλ που μας έφτιαξαν ήταν σούπερ και οπτικά και γευστικά, εγώ ήπια το γκαζόζα ocho με τεκίλα, τζιν, σιρόπι αγγούρι, τζίντζερ, μαύρο πιπέρι, φρέσκο λεμόνι, σιρόπι αγαύης, καρπούζι και ginger beer. Έχει όμως ένα σωρό, με ούζο, με τσίπουρο, με μαστίχα, έχει και κρύες ποικιλίες, κάνει και πάρτυ που και πού και γίνεται χαμός.
Info
Μέλισσες, Ν. Τρυπιά 39-41, τηλ.: 21 02520566
Fairytale, Ν. Τρυπιά 48-50, τηλ.: 210 2582341
Β-Κουτί , Βριούλων 20, τηλ.: 210 2527337
Ernesto Art Café, Προύσης 9, τηλ.: 213 0033490
Κίτρινη Γκαζόζα, Δεκελείας 134, τηλ.: 210 2525786