Τα μαγαζιά κοντά στον Λόφο της Δεξαμενής στα Άνω Πετράλωνα
Στα όρια του Κέντρου με τον Νότο, μπορείς να απολαύσεις κοκτέιλ και ποικιλίες, να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, ακόμη και να βρεις τις ρίζες σου, άντε, πάμε μια βόλτα προς τα εκεί.
- 03/07/2016
Πριν να μετακομίσει η Μαρίνα κοντά στο γήπεδο της Καλλιθέας, δεν είχα και πολύ καλή εικόνα για τα μαγαζιά γύρω από την Καλλιρόης. Για να καταλάβεις και εσύ που είσαι τέρμα νότιος μιλάμε για την αρχή των Άνω Πετραλώνων. Που δεν είναι και τόσο μακριά από τον Νότο, αφού παλιά εκεί υπήρχε μια πύλη που οδηγούσε στο Φάληρο. Όπως ανεβαίνεις τη Θησέως, στρίβεις αριστερά σε ένα σουβλατζίδικο με πολύχρωμα φωτάκια και σε δυο λεπτά έχεις φτάσει στον προορισμό σου. Και μπαράκι και έντεχνο φαγοποτείο και κρητική γωνιά, όλα τα έχει αυτή εδώ η γειτονιά.
Επί της Δεξαμενής
Στο Επί της Δεξαμενής είχα πάει και παλιότερα. Δηλαδή όχι και πολύ παλιότερα, γιατί δύο χρόνια έχει ανοίξει. Έτσι μου είπε ο ένας εκ των ιδιοκτητών, ο Δημήτρης, που είναι -να τα λέμε και αυτά- πολύ συμπαθής και εξυπηρετικός. Η έτερη ιδιοκτήτρια είναι η αδελφή του, η Σάντυ. Περιστεριώτες είναι τα παιδιά (μην φανταστείτε τίποτα Νότιοι σαν εμάς) και δημιούργησαν ένα πολύ ωραίο μαγαζί, ένα μπαράκι τόσο μικρό όσο χρειάζεται για να θεωρείται μπαράκι και όχι κάτι άλλο, με λιτή αλλά πολύ γουστόζικη (όπως θα έλεγε και η θεία μου, η Σουλτάνα) διακόσμηση.
Στον λόφο Δεξαμενής, που ονομάστηκε έτσι αφού εκεί η ΟΥΛΕΝ είχε δημιουργήσει μία δεξαμενή για την ύδρευση της Καλλιθέας. Ο Λαέρτης και ο Νίκος στο μπαρ, μας έφτιαξαν δύο υπέροχα κοκτέιλ, το Άρλεκιν με την πολύχρωμη τρούφα γύρω γύρω από το ποτήρι, που είχε μέσα βότκα, μανταρίνι και σιρόπι καραμέλας. Το άλλο είναι το τζίνγκολο (έτσι το άκουσα, έτσι το γράφω), που είχε σπιτικό σιρόπι από μέλι, μαρμελάδα δαμάσκηνο, lime, passion fruit, bitter και γκρέιπφρουτ.
Φωτογραφηθήκαμε και με τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, με μοναδική απούσα τη Νικολέτα με τα ωραία τατού και μάτια, που ήταν τόσο ντροπαλή που έγινε μπουχός. Γενικά η αύρα και η διάθεση του προσωπικού είναι πολύ καλή και αυτό είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο συστατικό στη συνταγή για την επιτυχία ενός τέτοιου είδους μαγαζιού. Αυτό που λένε για τις παρέες που γράφουν ιστορία, ε, κάπως σαν παρέα τα έκοψα τα παιδιά και αυτό είναι σούπερ τέλος πάντων. Επίσης, κάπου εδώ θέλω να τονίσω, ότι είναι από τα λίγα μαγαζιά που έχουν τραπέζια πάνω σε σκαλάκια (ίσως τα άλλα να είναι αυτά στην Πλάκα).
Και ότι αυτό είναι τόσο τέλειο, γιατί θυμίζει αρκετά νησί. Σε πιο urban έκδοση. Μπόνους σε όλα αυτά τα ωραία, είναι αυτή η μηχανή που βγάζει ποπκόρν και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο από όλα; Το γεμίζεις το μπολάκι σου όσες φορές θέλεις. Χωρίς ντροπή.
Ιολάου 29 & Δεξαμενής 1, Άνω Πετράλωνα, τηλ.: 210 3466772
Η Παξιμαδοκλέφτρα
Τούτο το όμορφο μαγαζί εδώ και έναν χρόνο θα το βρεις πάνω στην Καλλιρόης, σε ένα μικρό κτίσμα, όπου παλιά στεγαζόταν ένα παντοπωλείο, που στον πάνω του όροφο έμεναν πρόσφυγες. Έχει όνομα που σου θυμίζει το ομώνυμο άσμα και ατμόσφαιρα που σε κάνει να θες να αράξεις εκεί για ώρες. Τώρα το καλοκαίρι, μπορείς να κάτσεις έξω, στα τραπεζάκια του, που είναι απλωμένα μπροστά από το περιφραγμένο πάρκο, αυτό που οδηγεί στον λόφο της Δεξαμενής. Είχα σκεφτεί πως θα κρατιόμουν και το πρώτο που θα έγραφα δεν θα ήταν το πόσο υπέροχος τύπος είναι ο κύριος Θανάσης, γι΄ αυτό και όλη αυτή η μακροσκελής εισαγωγή περί τοποθεσίας και λοιπών.
Όμως αρκετά. Ο κύριος Θανάσης είναι σίγουρα ένας λόγος να πας. Είναι αυθεντικός, με χιούμορ και έχει να σου πει πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Αν και πιστεύει ότι δεν έχει φωτογένεια, έχει εμφανιστεί ακόμη και στο γυαλί, στη μαγειρική εκπομπή της φίλης του Ελένης Ψυχούλη, καθότι μαγειρεύει εξαιρετικά βεβαίως βεβαίως. Ασχολείται με αυτό και στο μαγαζί του, όμως σε συνεργασία με δύο πολύ καλούς σεφ και μία μαγείρισσα.
Δοκιμάσαμε αυτά τα υπερτέλεια πιτάκια τα γεμιστά με τα τυριά, που είναι βουτηγμένα στο μέλι και το μαυροσούσαμο. Τα τσάκισα για να είμαι ειλικρινής. Οριακά πρόλαβε να φάει μια μπουκίτσα η Τόνια (και η Μαρίνα που την κουβάλησα για ακόμη μία φορά μαζί). Πήραμε και τις στρώσεις μελιτζάνας με τη φρέσκια μοτσαρέλα, τη ντομάτα και τον βασιλικό, ορεκτικό από τα καλύτερα του καταλόγου ,που έλιωνε στο στόμα και ήταν πολύ πιο ελαφρύ από ότι το περίμενα. Και τυλιχτά ρολάκια με λαχανικά και καπνιστό απάκι φάγαμε και εκείνη τη σαλάτα με το προσούτο και το πεπόνι, που τόσο πολύ πήγαινε το ένα με το άλλο και δεν του το είχα.
Με τον κύριο Θανάση, ήπιαμε τσίπουρα (μου εξήγησε και τη διαφορά τους από τη ρακή), μιλήσαμε για τη Σύρο, που παλιά εκεί είχε ένα μπαρ (είναι γαμπρός του ο Συριανός Βαγγέλης Περρής), για το πρώτο wine bar που είχε ανοίξει στις αρχές της οδού Φαλήρου και για το φοιτητοτσιπουράδικο που είχε στην Πάντειο (το πρωί δουλεύει και στην Πρυτανεία της). Πάνω από την πεντανόστιμη εξαιρετικά μαριναρισμένη μπριζολίτσα, το κεμπάπ και τα υπόλοιπα γευστικά κρέατα της ποικιλίας που μας ετοίμασαν, είπαμε για τα νότια, για το παλιό Αμερικάνικο στη Γλυφάδα με τα τηγανητά αυγά, για τους Λειψούς, το Αγαθονήσι και τα Κουφονήσια, ενώ όταν ήρθε και η ρακή -από τις πιο ωραίες που έχω δοκιμάσει τελευταία, από έναν μικρό παραγωγό στην ορεινή Κορινθία όπως πληροφορήθηκα- η κουβέντα κατέληξε στα πολιτικά. Τις Παρασκευές έχει έντεχνα live και τα Σάββατα λίγο πιο λαϊκά (όχι Πάολες και τέτοια). Θέλω να γίνω θαμώνας. Αυτά.
Καλλιρόης 166, Άνω Πετράλωνα, τηλ.: 210 3463668
Το Κρητικό Στέκι
Ένα μικρό γαλαζοπορτοκαλί μαγαζάκι σε περιμένει στην Κοίλης. Αν και -ντροπή και αίσχος- στην Κρήτη, από όπου έχω και μακρινή καταγωγή, δεν έχω πάει ποτέ, πάντα ό,τι είχε σχέση με αυτή με τραβούσε και μου δημιουργούσε ανεξήγητα αισθήματα νοσταλγίας. Εδώ βρήκα την υγειά μου. Ο κύριος Γρηγόρης, Κρητικός φυσικά, από το Ηράκλειο (α και μένα οι Τζωρτζάκηδες από εκεί, από ένα ορεινό χωριό -τη Γέργερη- ήταν, σύντεκνε) μας υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο.
Και εννοείται πως τα περί φιλοξενίας ισχύουν. Ευγενέστατος ο κύριος Γρηγόρης και με μεγάλη χαρά να κεράσει. Μου είπε ότι κατάγεται από το χωριό του Καζαντζάκη, την Μυρτιά, στον νομό Ηρακλείου και ότι ήρθαν από εκεί το 1978. Το στέκι τούτο που άνοιξαν για να φέρουν την Κρήτη στα Πετράλωνα είναι σε αυτό το σημείο εδώ και 35 χρόνια. Μας έφεραν μία ποικιλία με διάφορα κρέατα, που είχε μέσα λουκάνικο, κεμπάπ, κοτόπουλο σουβλάκι (πολύ μαλακό), μπιφτέκι κοτόπουλο (νοστιμότατο), πανσέτα, σεφταλιά και απάκι.
Που ήταν κομματάκι βαρύ αλλά τα χωνέψαμε όλα με την πολύ καλή τους ρακή. Ναι πήραμε και δεύτερο καραφάκι. Όλα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσαν να μη συνοδεύονται από ντάκο. Που το παξιμάδι του ήταν όσο μαλακό έπρεπε, ώστε να τρώγεται εύκολα και να μη γίνεται και νιανιά. Ντοματούλα, φετούλα, ελιές. Σαν να είσαι στο στενό ενός κρητικού χωριού. Έπαιζε στην τηλεόραση μπάλα με τη φωνή ανοιχτή (βλέπεις έχουμε και Euro αυτές τις μέρες) και παράλληλα Στράτο Διονυσίου (πιθανόν ένα cd ολόκληρο).
Μετά τις 10 γέμιζε σιγά – σιγά και τα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο σχεδόν δεν χωρούσαν άλλους. Όλοι έτρωγαν, έπιναν και γελούσαν και τότε μέσα στην φασαρία το μάτι μου πήρε τον Νίκο Ξυλούρη να κοιτάει από ένα κάδρο που βρισκόταν στο εσωτερικό του μαγαζιού. Νόμισα για μια στιγμή πως τον άκουγα να μου τραγουδάει πιες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό. Ε και ήπια.
Κοίλης 20, Άνω Πετράλωνα, τηλ.: 6973989748Ραδιουργίες
Άκου τι γίνεται με αυτό το μαγαζί. Χαμός. Η ωραία ταράτσα του, τώρα με τις ζέστες, είναι πάντα γεμάτη σχετικά ασφυκτικά (οπότε αν θέλεις να βρεις οπωσδήποτε κάπου να κάτσεις εγκαίρως, πάρε ένα τηλεφωνάκι ή πήγαινε νωρίτερα). Το προτιμάνε όλοι γιατί συνδυάζει το φαγητό και το (σχεδόν) Κέντρο με τη δροσιά και τον (σχεδόν) Νότο.
Ο ιδιοκτήτης, ο Μένιος, ήταν αναστατωμένος γιατί γινόταν πανικός αλλά παρόλα αυτά κάτσαμε μαζί του να μας πει δυο κουβέντες για το μαγαζί. Μάθαμε για τον σεφ που ετοιμάζει πολύ νόστιμα και οικονομικά πιάτα. Και σε γενναίες μερίδες. Και γενικά, αχ αυτοί οι μεζέδες του. Όλο και από κάποιον φίλο που πάει συνέχεια εκεί θα έχεις ακούσει κάτι για τα διάσημα συκωτάκια Ραδιουργιών με ξίδι μπαλσάμικο και πετιμέζι, αλλά και για το απάκι τους. Έχει βέβαια και τα θαλασσινά του και γενικά μενού που προσαρμόζεται σε κάθε φάση.
Όμως και η μουσική επιλέγεται προσεκτικά και ταιριάζει με την όλη ατμόσφαιρα. Λαϊκά και ρεμπέτικα ακούσματα, ναι. Η διακόσμηση μας άρεσε πολύ, γιατί είναι μοντέρνα και καλόγουστη αλλά δημιουργεί και την αίσθηση της ζεστασιάς, αυτού του σαν στο σπίτι σου, με τις όμορφες κλασικές (και περίτεχνα ζωγραφισμένες με ωραία ρητά πάνω) ξύλινες καρέκλες, που δεν έχει καλύτερες σε όλο τον ντουνιά.
Και η συνταγή όλου αυτού είναι απλή, ένας όμορφος χώρος, φτιαγμένος από νέους ανθρώπους με μεράκι και πολλή αγάπη για αυτό που κάνουν.
Κοίλης 33, Άνω Πετράλωνα, τηλ.: 211 0121426Garbes
Περνώντας από την Κοίλης, κοντοστάθηκα για λίγο γιατί μόλις είχα ανακαλύψει ένα μαγαζί που ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν είχα ξαναδεί. Το Garbes. Που αν ξέρεις λιθουανικά σίγουρα κατάλαβες. Όμως επειδή σου δίνω πολύ λίγες πιθανότητες να είσαι λιθουανομαθής (καλά το λέω;), θα σου πω αυτό που μου είπε ο Γιώργος, ο ιδιοκτήτης. Garbes σημαίνει έντιμος.
Ο λόγος που επέλεξαν αυτό το όνομα μαζί με τον συνιδιοκτήτη, Άγγελο, είναι επειδή έψαχναν μια λέξη έντονη με λίγα γράμματα που να σου μένει στο μυαλό. Και ναι, όντως είχα και δίκιο ότι δεν το είχα ξαναδεί, γιατί όταν πήγα είχε ανοίξει εδώ και έξι μόλις ημέρες. Σε έναν χώρο που παλιά στεγαζόταν ένα τηλεφωνικό κέντρο για ταξί. Εδώ θα βρεις μία εξαιρετική ποικιλία καφέ, τη nadali, περίεργα είδη τσαγιού, με καρυκεύματα, όπως ας πούμε με πιπέρι ή με κανέλα, ποτά και κοκτέιλ, αλλά και φαγητό που γκουρμεδίζει ελαφρώς, χωρίς να είναι τσούτσου, όπως είναι τα αμερικανικά και ιταλικά σάντουιτς και οι μπρουσκέτες.
Η λογική του είναι αυτή μιας γαλλικής μπρασερί και ο χώρος του ιδανικός για χαλάρωση από τις 8 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Έχει καλή μουσική, έχει μία γωνιά με μία ωραία βιβλιοθήκη και μερικά βιντατζοαντικείμενα που αξίζει να τα παρατηρήσεις. Έχει και ένα μοναστηριακό τραπέζι που ταιριάζει με τον αντικέ καθρέφτη από πάνω του. Ο Γιώργος μας υποδέχτηκε με χαρά παρότι τον επισκεφτήκαμε σχεδόν αιφνιδίως, μας κέρασε μαστίχα, ήταν πολύ κατατοπιστικός και επικοινωνιακός και πώς άλλωστε θα μπορούσε να μην, αφού είναι τραγουδιστής. Του λαϊκού πενταγράμμου. Οικονομόπουλος και τέτοια πράγματα. Καταλήξαμε στο ότι δεν θα συνεργαστούμε ποτέ, γιατί ναι μεν το τραγούδι κάποια στιγμή θα με κερδίσει, αλλά όχι αυτό το ρεπερτόριο.
Και εκείνος και ο Άγγελος έχουν μεγαλώσει στο Θησείο και αποφάσισαν να ανοίξουν αυτό εδώ το μαγαζί για να κάνουν ένα επιχειρηματικό βήμα σε κάτι που τους άρεσε, σε ένα σημείο που έχει αρκετό κόσμο πια, αφού, όπως μου είπε ο Γιώργος, η πιάτσα έχει μετατεθεί τα τελευταία χρόνια προς τα Πετράλωνα. Έντιμο. Και έτοιμο να σας φιλοξενήσει.
Koίλης, Άνω ΠετράλωναΦωτογραφίες: Τόνια Φάντη