Μαμά ετών 0,25
Η Μαριλένα Σαρίδη γράφει για τη νέα σελίδα στη ζωή της. Μία σελίδα που καλά καλά δεν έχει προλάβει να διαβάσει.
- 23/01/2016
Ούσα σαΐνι από μικρή στα μαθηματικά (ούτε καν), κατάφερα να εμπνευστώ τον τίτλο αυτού του εγχειρήματος, για άρθρο, που πιθανόν θα διαβάσεις μέχρι τέλους. Σαφώς και είναι εγχείρημα αφού είμαι η Μαριλένα, είμαι μαμά εδώ και 3 μήνες και αποφάσισα να γράψω γι αυτό. 3 μήνες = 0,25 του έτους. Το έπιασες; Καλό ε; Αυτά κάνω για να καλύψω μάλλον την αμηχανία που νιώθω γράφοντας για ένα θέμα τόσο πρωτόγνωρο και συγκλονιστικό για μένα. Την μαμαδοσύνη.
Η μαμαδοσύνη λοιπόν ήταν κάτι που μέχρι πρόσφατα κατείχε για μένα μόνο η μαμά μου. Αυτή έκανε όλα τα μαμαδίστικα πράγματα όπως το να μαγειρεύει το καλύτερο κοκκινιστό, να φροντίζει για τα ταπεράκια του ξενιτεμένου μου αδερφού, να επιμένει να μου αγοράζει πυτζάμες με μίκυ μάους κάθε Χριστούγεννα και ας μην φοράω ποτέ μου.. και λοιπά μαμαδίστικα «καθήκοντα».
Αυτή ήταν η μαμά της υπόθεσης, της σφαίρας της ύπαρξής μου.
Και ουπς, ξαφνικά τι έγινε; Εδώ και 3 μήνες έγινα εγώ η μαμά; Εγώ;! Που ποτέ δεν είχα επαφή με μωρά, εγώ, που αν έβλεπα ένα μωρό και ένα σκύλο μαζί, πρώτα θα ασχολιόμουν με τον σκύλο και μετά (αν και εφόσον) με το μωρό.. Δεν ντρέπομαι, το λέω! Δεν υπήρξα ποτέ το είδος της γυναίκας η οποία όπου έβλεπε μωρό ή παιδάκι έτρεχε να το γκαγκουλίσει και να ασχοληθεί μαζί του. Θα έλεγα ότι τα μωρά πάντα μου φέρναν λίγη αμηχανία. Τα έβλεπα σαν μίνι, κοντά ανθρωπάκια, με τα οποία δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους στα «ενήλικα» ελληνικά και επομένως αναγκαστικά πρέπει να μιλήσεις σε μια ζαχαρωμένη, άνευ νοήματος, διάλεκτο.
Εγώ είμαι αυτή λοιπόν.. και έγινα μαμά. Μάλλον λάθος το θέτω. Εγώ ήμουν αυτή. Γιατί πλέον είμαι κάτι άλλο..
Είχα ακούσει από φίλες μου, μαμάδες ήδη, να λένε ιστορίες για το πόσο αλλάζεις όταν κάνεις παιδί, για το πόσο διαφορετικά βλέπεις τα πράγματα και τη ζωή γενικότερα. Έλεγα από μέσα μου τότε, ok ναι, ίσως, μπορεί, αλλά δεν μπορούσα να νιώσω τα λόγια τους. Ήμουν εντελώς έξω από το χορό.
Διανύω αυτή την στιγμή λοιπόν, τον τέταρτο μήνα της μαμαδίστικης ζωής μου και ξαφνικά διαπιστώνω ότι έχω μεταμορφωθεί σε ένα άλλο ον από αυτό που ήμουν. Πράγματα που με ενδιέφεραν πριν, πλέον έχουν λίγη ή και καθόλου σημασία για μένα. Αντίστοιχα πράγματα που δεν με άγγιζαν πριν τόσο, τώρα μπορεί να με κάνουν να βουρκώσω.. Νιώθω σαν να άλλαξε η βαρύτητα των πάντων γύρω μου. Αυτή η μικρή ζωή που με κοιτάει κάθε πρωί που ξυπνάμε, η οποία είναι 50% εγώ, (μάλλον παραπάνω σε ποσοστό απ’ ότι μου λένε όλοι) με γεμίζει τόσο πολύ, που λίγο με νοιάζει το γεγονός ότι πιθανόν ούτε σήμερα θα βγω από το σπίτι, αλλά θα περάσω όλη την μέρα μεταξύ αλλαξιέρας, μπάνιου, κουζίνας και λίγο καναπέ μαζί με τον μικρό. Περισσότερο αλλαξιέρα. Να τα λέμε και αυτά.
Μπορεί να πονάει η μέση και η πλάτη μου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά που έχω χτυπηθεί σε γυμναστήριο στην ζωή μου, (και έχω χτυπηθεί πολύ) αλλά ξεχνάω τον πόνο όλη μέρα, ενώ είμαι με το μικρό και τον θυμάμαι μόλις πέσω στο κρεββάτι για ύπνο. Ύπνο; Λάθος. Μόλις κλείσω ελαφρά τα μάτια μου για λίγη ώρα μέχρι να ξαναξυπνήσω, εννοώ.. Γιατί προσπαθώ να αλλάξω πλευρό και νιώθω λες και με έχουν βαρέσει με ρόπαλο στην πλάτη. Αλλεπάλληλες φορές. Όμως πέφτω για ύπνο με χαμόγελο. Αφού τον έχω δίπλα μου..
Το συγκλονιστικό για μένα είναι ότι νιώθω μονίμως ευδιάθετη και ήρεμη. Σαν να βρίσκομαι σε μια κατάσταση νιρβάνας. Από την δεύτερη μέρα που γύρισα από το μαιευτήριο! Γιατί την πρώτη ήμουν ομολογουμένως λίγο φορτισμένη συναισθηματικά και μου φαινόντουσαν όλα βουνό.
Μου αρέσει ο νέος μου εαυτός και η νέα μου ζωή, πολύ. Είναι νέα ζωή αφού όλα όσα θεωρούσα δεδομένα και εύκολα, τώρα θέλουν τρόπο αλλά και λίγο κόπο. Να σου πω όμως και κάτι σημαντικό; Όποτε βγαίνω εκτός σπιτιού, εκτιμώ και απολαμβάνω την έξοδο όπως ποτέ πριν! Αλήθεια είναι, αφού για να βγω πλέον από το σπίτι θέλει οργάνωση και προγραμματισμό, επομένως όταν τα καταφέρνω, νιώθω χαρούμενη που το πέτυχα. Ακόμα και αν το έχω σκάσει για μερικά ψώνια ή για να πάω μέχρι την τράπεζα!
Η νυχτερινή έξοδος, ειδικότερα, έπαψε να είναι κάτι το συνηθισμένο, το σχεδόν καθημερινό, το απλό. Το «πάμε για ένα ποτό» πριν, είχε χάσει την αξία του αφού είχε φορεθεί τόσο πολύ, που πολλές φορές ένιωθα ότι έβγαινα μηχανικά, ίσως και για να αποφύγω την πλήξη του να κάτσω μέσα. Στέκομαι κρατάω ποτό, κοιτάω γύρω για να βρω κανένα γνωστό. Να με δούν και να τους δω. Οι ίδιοι και στα ίδια μέρη. Όχι, αυτό αποτελεί για μένα παρελθόν. Πλέον απολαμβάνω την βραδυνή έξοδο γιατί όντως μου έχουν λείψει οι φίλοι μου, γιατί όντως έχω πράγματα να πω και να ακούσω και γιατί το ένα ποτήρι κρασί είναι πολύτιμο και όχι δεδομένο όπως πριν. Ειδικά αν θηλάζεις..
Ζω σε μια νέα τάξη πραγμάτων και προτερεοτήτων. Άλλαξε η κοσμοθεωρία μου και ο τρόπος ζωής μου. Αλλά ζω καλύτερα από ότι περίμενα. Αυτό έχω διαπιστώσει ως τώρα. Ξέρω ότι οι μεγαλύτερες «εν ενεργεία» μαμάδες από εμένα θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές και θα κουνάνε κεφάλια, πιθανόν για το τι με περιμένει; Μάλλον.. Ξέρω ότι έχω μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μου ως μαμά. Ξέρω ότι όλα δεν θα είναι ρόδινα, πως θα πρέπει να ισορροπώ ανάμεσα σε πολλούς ρόλους στην ζωή μου, όχι μόνο αυτόν της μαμάς αλλά και της γυναίκας, της φίλης, της συντρόφου, της νοικοκυράς, της εργαζόμενης Μαριλένας. Αλλά νιώθω έτοιμη για όλο αυτό. Νιώθω γεμάτη.
Ο γυναικολόγος μου, μου είπε μια κουβέντα μία μέρα πριν γεννήσω. Ότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι η ίδια Μαριλένα μετά την γέννα. Θα είμαι μια καλύτερη Μαριλένα. Αυτό ελπίζω ότι είμαι. Γιατί το μικρό που ήρθε στον κόσμο, αξίζει μόνο το καλύτερο που μπορώ να είμαι και να του δώσω.