Τα Παράσιτα είναι η ταινία που πρέπει να δεις το 2019
Το κορεάτικο φιλμ που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών είναι η πιο ανεπιτήδευτα σοβαρή αφορμή για να ξεκολλήσεις από το Netflix.
- 21/11/2019
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγες σινεμά και έφυγες όχι απλώς ευχαριστημένος αλλά ενθουσιασμένος με αυτό που μόλις παρακολούθησες; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μια ταινία πραγματικά σε εξέπληξε; Στην εποχή του GoT, του Netflix και των ημιθανών torrents, οι στιγμές που, βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα, νιώθεις πως μόλις είδες κάτι απρόσμενο, ενδιαφέρον και απολύτως άρτιο είναι σίγουρα λίγες. Και οι ταινίες που, χωρίς καθόλου να το πιέσουν, σου ανοίγουν ένα παράθυρο σε σκέψεις ή προβληματισμούς που δεν ήξερες ότι μπορεί και να σε απασχολούν, ακόμα λιγότερες.
Σε όλα τα παραπάνω κουτάκια, τα Παράσιτα παίρνουν tick. Η ταινία του νοτιοκορεάτη Bong Joon Ho (Mother, Snowpiercer, Okja), κάτι ανάμεσα σε μαύρη κωμωδία και κοινωνική σάτιρα, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών και είναι πιθανότατα η πιο ευφυής παραγωγή του 2019. «Είναι μια ιστορία για τους φτωχούς και τους πλούσιους. Άλλα ίσως είναι και κάτι παραπάνω» έχει δηλώσει ο δημιουργός της, παρακαλώντας τους κριτικούς, τους δημοσιογράφους αλλά και τους θεατές να αποφύγουν τα spoilers, αφού πιστεύει πως όσο λιγότερα ξέρει κανείς για την απίστευτη πλοκή της, τόσο πιο γνήσια θα είναι η εμπειρία που τα Παράσιτα μπορούν να του προσφέρουν.
Και δεν έχει άδικο.
Προσωπικά, παρακολούθησα την ταινία χωρίς να έχω δει καν το τρέιλερ, χωρίς να ξέρω δηλαδή ούτε τα βασικά του σεναρίου –πράγματα που και ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν είχε πρόβλημα να αποκαλύψει: Οι Kim είναι μια τετραμελής οικογένεια ανέργων που ζει σε ένα ημιυπόγειο στη Σεούλ. Τα βγάζουν δύσκολα πέρα και το μέλλον τους φαντάζει δυσοίωνο, μέχρι που ο Ki-woo, ο γιος της οικογένειας, προσλαμβάνεται ως καθηγητής αγγλικών της κόρης του κυρίου και της κυρίας Park. Ο Ki-woo βρίσκει την ευκαιρία να συστήσει την αδερφή του ως καθηγήτρια εικαστικών στους ευκατάστατους Park. Και τότε ξεκινούν όλα.
Βγαίνοντας από την αίθουσα, ήξερα ότι αυτή είναι μια ταινία που θα θυμάμαι. Όχι ότι θα θυμάμαι ακριβώς την ιστορία της, με όλες τις μικρές λεπτομέρειες της πλοκής της και τα αριστοτεχνικά κεντημένα σημεία όπου η κωμωδία μετατρέπεται σε δράμα και το πηγαίο γέλιο εναλλάσσεται με τον γνήσιο προβληματισμό. Θα θυμάμαι όμως σίγουρα το συναίσθημα με το οποίο με άφησε. Ήταν μια αίσθηση πληρότητας και ευδαιμονίας, μια μίξη έκπληξης και ενθουσιασμού. Μια σιγουριά ότι αυτό που είχα μόλις δει ήταν κάτι πολύ σημερινό, μετρημένο και ψύχραιμο, αλλά ταυτοχρόνως πρωτοποριακό, εκκεντρικό και παράτολμο. Ήταν σίγουρα καλό σινεμά.
Στα Παράσιτα δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί». Υπάρχουν σίγουρα φτωχοί και πλούσιοι. Πονηροί και αφελείς. Όμως στην πραγματικότητα όλοι οι χαρακτήρες αυτής της αφήγησης είναι συμπαθητικοί αλλά και ενοχλητικοί ταυτόχρονα, έχουν τα προτερήματα αλλά και τα ελαττώματά τους, τις καλές και τις απόλυτα κακές στιγμές τους, όπως όλοι μας. Είναι αληθινοί.
Το ερώτημα είναι: Τι σε κάνει τελικά καλό ή κακό; Γεννιέσαι έτσι; Γίνεσαι; Κι αν γίνεσαι, μήπως γίνεσαι από ανάγκη; Η Φυσική Επιλογή του Δαρβίνου θα έλεγε κανείς πως βρίσκει στα Παράσιτα μια ιδιότυπη εφαρμογή, ή τουλάχιστον προσπαθεί να φυτέψει τον σπόρο της σχετικής αμφιβολίας. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν μπερδεμένα για κάποιον που δεν έχει δει ακόμα την ταινία, μπορούμε τουλάχιστον να πούμε πως το επιμύθιό της ανήκει μάλλον στα στοιχεία που ο Bong Joon Ho δεν θα θεωρούσε και τόσο μεγάλο spoiler: Τελικά, οι κοινωνικές και ταξικές διαφορές είναι περίπου ίδιες σε ολόκληρο τον κόσμο. Και ήταν έτσι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι ο Kim (η απειλή του οποίου πλανάται στη ζωή των Παρασίτων) να πατήσει επιτέλους το κουμπί. Τότε ακόμα και η ταξική πάλη θα τελειώσει.
Διάρκεια ταινίας: 132 λεπτά