Βούλα-Μύκονος: Η διαδρομή προς το λιμάνι και η άφιξη στο νησί των ανέμων
Όταν το πλοίο φεύγει από το λιμάνι του Πειραιά στις 7 το πρωί, το ξυπνητήρι στο σπίτι χτυπά κατά τις 5. Και οι εκπλήξεις μέσα στη νύχτα είναι πολλές. Αλλά στην τελική η διαδρομή είναι αυτή που έχει σημασία.
- 06/05/2022
Παρασκευή 6 Μαΐου. Βούλα, 5:40. Περίεργη ώρα. Άλλοι ξυπνουν για δουλειά, άλλοι γυρνούν από διασκέδαση και κάποιοι άλλοι κοιμούνται ακόμα. Είναι ακόμα νύχτα. Βρίσκομαι στη λεωφόρο Ποσειδώνος με κατεύθυνση το λιμάνι του Πειραιά. Ο δρόμος σχετικά άδειος. Ξαφνικά βλέπω από τον καθρέφτη να με πλησιάζει ένα πανέμορφο θηρίο. Δευτερόλεπτα μετά, σταματάει στο φανάρι της λεωφόρου Ποσειδώνος, δίπλα μου, η συλλεκτικη Lamborghini Aventador Utimae και στο τιμόνι του οδηγού είναι ο πιανίστας Δημήτρης Σγούρος. Μου κάνει εντύπωση που έχει ελληνικές πινακίδες, αλλά αμέσως φέρνω στο μυαλό μου τα πρόσφατα δημοσιεύματα του προηγούμενου μήνα σχετικά με την αγορά που έκανε ο διεθνούς φήμης πιανίστας, δίνοντας 400000 ευρώ, προκειμένου να αγοράσει αυτό το αριστούργημα των 780 ίππων.
Από τη Βούλα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά, 25 λεπτά. Η κίνηση ελάχιστη. Στις 6:00 ακριβώς περνάω την πύλη 9 και κατευθύνομαι στο ταχύπλοο που θα με μεταφέρει στο νησί. Μολονότι είναι η πρώτη Παρασκευή ύστερα από το τριήμερο της Πρωτομαγιάς, έχει αρκετό κόσμο και σιγά σιγά, το γκαράζ του πλοίου ξεκινά να υποδέχεται τα αυτοκίνητα. Αρκετοί τουρίστες, groups, αλλά και Έλληνες ταξιδεύουν με προορισμό τις Κυκλάδες. Είναι το πρώτο ταξίδι που κάνω ύστερα από πολύ καιρό στο οποίο δεν χρειάζεται να δείξω κανενός είδους πιστοποιητικό. Ο κόσμος, στη συντριπτική του πλειοψηφία, φορά μάσκα, προσέχει, αλλά το παραμικρό βήξιμο που ακούγεται στο σαλόνι, προκαλεί έναν μικρό τρόμο σε όλους τους παρευρισκόμενους. Όσον αφορά τους εργαζόμενους, όλοι οι υπάλληλοι του Champion Jet 2, είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν και να λύσουν κάθε απορία στους επιβάτες.
Στις 7:00 ακριβώς το πλοίο αναχωρεί από το λιμάνι του Πειραιά, ενώ η ώρα που είναι προγραμματισμένη για να φτάσει στο λιμάνι της Μυκόνου είναι στις 9:45. Ο καιρός είναι εξαιρετικός. Δεν έχει μποφόρ και το ταχύπλοο σχίζει τα κύματα με ιδιαίτερη ευκολία. Στο εσωτερικό του πλοίου, στις αεροπορικές θέσεις, ακούγονται τραγούδια από μια ομάδα ξένων τουριστών. Από την άλλη, βλέπω ζευγάρια αγκαλιασμένα να έχουν γείρει ο ένας πάνω στον άλλο και να κοιμούνται, μοναχικοί ταξιδιώτες βλέπουν ταινίες στο τάμπλετ και στο κινητό τους, ενώ χωρίς να είναι εμφανές, κυριαρχούν τα χαμόγελα πίσω από τις μάσκες. Τα μάτια των ανθρώπων είναι στην πλειοψηφία τους χαρούμενα και τα μάτια δεν λένε ποτέ ψέματα.
Δυόμιση ώρες ύστερα από τον απόπλου μας από τον Πειραιά, φτάσαμε στη Σύρο. Η Σύρος είναι η πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Κατέβηκε αρκετός κόσμος, αλλά ακόμα περισσότερος βγήκε στο κατάστρωμα, προκειμένου να πάρει μια «τζούρα» από το λιμάνι και τη θέα στην Άνω Σύρο. Κινητά και φωτογραφικές μηχανές, απαθανατίζουν στιγμές. Φυσικά, στο πλοίο ανεβαίνει ο συγκεκριμένος μελαχρινός τύπος, ο οποίος με την χαρακτηριστική του φωνή προτρέπει όλους τους επιβάτες να αγοράσουν λουκούμια και χαλβαδόπιτες. Το πλοίο είχε άμεση αναχώρηση, με προορισμό τη Μύκονο. Άρα και για τον δικό μας προορισμό.
Ο καιρός εξακολουθεί να είναι περίφημος, το πλοίο δεν κουνάει καθόλου και ο κόσμος έχει πλέον ξυπνήσει για τα καλά. Υπάρχει έντονη κινητικότητα, αλλά και έντονη πείνα, κάτι που μαρτυρά άλλωστε και η μεγάλη ουρά στα μπαρ του πλοίου. Μικροί μεγάλοι, τεντώνονται στις αεροπορικές τους θέσεις και περιμένουν καρτερικά να φτάσουν στον δικό τους προορισμό. Ύστερα από τη Σύρο, οι επόμενοι σταθμοί είναι Μύκονος, Πάρος, Ίος και Σαντορίνη. Για εμάς το ταξίδι με το Champion Jet 2 ολοκληρώθηκε στις 10:10, όταν το ταχύπλοο έδεσε στο λιμάνι του Τούρλου. Στην ουσία, όμως, μόλις τώρα ξεκινά.
Η Μύκονος, με τα πανέμορφα λευκά της σπίτια, τα γαλάζια παράθυρα, το πανέμορφο λιμάνι, είναι πάντα εντυπωσιακή. Μολονότι την επισκέπτομαι κάθε χρόνο-και όχι μόνο απαξ το έτος- για περισσότερα από είκοσι χρόνια, αισθάνομαι σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά. Έχω αυτή την όμορφη ανυπομονησία να τη γυρίσω, να μυρίσω το μέρος, να κολυμπήσω στις παραλίες της και να περπατήσω στα σοκάκια της λες και είναι η πρώτη φορά. Και αυτή η αίσθηση (παρότι οι φορές που την έχω επισκεφτεί είναι αμέτρητες) την κάνει τόσο ξεχωριστή. Και μοναδική επίσης.
Πηγή: Mykonos Post