Ανακαλύψαμε την νότια ομάδα ultimate frisbee
Ο Άγιος Κοσμάς κρύβει μαργαριτάρια. Ανάμεσά τους και μία ομάδα που παίζει frisbee λίγο πιο σοβαρά και αρκετά πιο επαγγελματικά από εσένα στην παραλία.
- 27/06/2015
Ένα Σάββατο τους συνάντησα κι εγώ. Η πρώτη επαφή είχε ήδη γίνει μέσω των κοινωνικών δικτύων. Για μέρες, μέχρι να φτάσει ο αγώνας, παρακολουθούσα τη δραστηριότητά τους. Αν και δεν είναι επαγγελματίες, ούτε καν ερασιτεχνική ομάδα, προσπαθούσαν να είναι όσο πιο οργανωμένοι γίνεται. Κάθε παιχνίδι αποτελούσε και νέο event στο facebook, στο οποίο μπορούσαν να συμμετέχουν μόνοι όσοι ήταν βέβαιοι ότι θα παραστούν στον αγώνα. Ταυτόχρονα ένας από τους υπεύθυνους φρόντιζε να υπενθυμίζει κάθε τόσο ότι είναι απαραίτητες δύο διαφορετικές μπλούζες ώστε να ξεχωρίζει εύκολα η μία ομάδα από την άλλη.
16:00 το μεσημέρι, κάτω από τον καυτό ήλιο όλοι είχαν συγκεντρωθεί. 14 άτομα γεμάτα όρεξη να παίξουν. Ο Roberto Casi και ο Πέτρος Χριστόπουλος είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να με μυήσουν στον κόσμο του Ultimate Frisbee. Και οι δύο παίζουν σχεδόν από την αρχή της δημιουργίας της μοναδικής ομάδας ultimate frisbee στην Ελλάδα των Athens-Owls.
“Το frisbee”, μου εξηγούν, “είναι ένας δίσκος που τον πετάει ο ένας στον άλλο. Με μία ωραία κίνηση του χεριού μπορούμε να του δώσουμε την κατεύθυνση που θέλουμε και να τον κάνουμε να πετάξει πολύ ωραία. Αν πετάξεις σωστά τον δίσκο είναι και απαλή η κίνησή του και δεν είναι επικίνδυνο να τον πιάσει ο συμπαίκτης. Εμείς εδώ παίζουμε ultimate frisbee που είναι το παιχνίδι“, μου λέει ο Roberto.
Ο ίδιος συνεχίζει εξηγώντας τους κανόνες. “Παίζεται με δύο ομάδες των 7 ατόμων και νικήτρια ομάδα είναι αυτή που θα σκοράρει τα περισσότερα γκολ σε συγκεκριμένο χρόνο ή θα φτάσει πρώτη ένα προκαθορισμένο αριθμό γκολ. Ένα γκολ θα μπει όταν ο παίκτης της μία ομάδας καταφέρει να πιάσει εντός του τέρματος τον δίσκο που του πέταξε ο συμπαίκτης του. Στην περίπτωση όμως που το frisbee πέσει κάτω, ο πόντος ανήκει στην άλλη ομάδα“.
Ο λόγος για τον οποίο ξεχωρίζει το ultimate frisbee όμως, όπως θα μου πει ο Πέτρος Χριστόπουλος, είναι το γεγονός ότι μία ομάδα μπορεί να είναι μικτή αλλά και να περιλαμβάνει άτομα κάθε ηλικίας. “Αυτό συμβαίνει λόγω του fair play. Οι ομάδες απαγορεύεται να έχουν οποιαδήποτε σωματική επαφή η οποία μεταφράζεται πάντα ως φάουλ. Επίσης, δεν χρειάζεται να υπάρχει διαιτητής αφού οι κανόνες του παιχνιδιού επιτρέπουν στους παίκτες να επιλύουν δίκαια κάθε αμφισβητούμενη φάση. Το πολύ-πολύ να γίνει μία επανάληψη της φάσης σε μία πάσα πίσω“, λέει ο Πέτρος και συνεχίζει: “Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι χωρίς επαφή σημαίνει κιόλας ότι δεν έχει καμία σημασία το μέγεθος. Αντίθετα είναι σημαντικό να τρέχεις και να πηδάς. Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι ένα μικρό παιδί μπορεί να μαρκάρει ακόμα και έναν μεγαλόσωμο άντρα“, εξηγεί ο Πέτρος και για να γίνει πιο σαφής μού φέρνει ως παράδειγμα μία φάση από το παιχνίδι που εκτυλίσσεται μπροστά μας. Σε αυτή ένα παιδάκι μαρκάρει έναν ψηλό, ογκώδη Νοτιοαφρικανό από την αντίπαλη ομάδα με μεγάλη επιτυχία.
Αυτόματα σκέφτομαι ότι η έννοια της πολυπολιτισμικότητας στο γήπεδο την ώρα που μιλάμε περνάει κάθε φαντασία. Δίπλα μου κάθεται ένας Ιταλός, ο Πέτρος μου εξηγεί τους κανόνες, ενώ μέσα η Σέρβα συζυγός του με τον αδερφό της που ξεκίνησε την ομάδα τρία χρόνια πριν, παίζουν με έναν Γάλλο, έναν Νοτιοαφρικανό και μία Βρετανίδα που παρά το μικρό μεγεθός της είναι πραγματικό ταλέντο.
“Από ποιες χώρες είναι τα περισσότερα άτομα που σας πλησιάζουν για να παίξουν ultimate frisbee;“, τους ρωτάω. “Εδώ έχουν παίξει από όλες τις χώρες. Αυτοί που το ξεκίνησαν έχουν καταγωγή από την Σερβία και την Αγγλία, αλλά έχουμε παίξει με Γάλλους, Ισπανούς, Γερμανούς, Γιαπωνέζους, ακόμα και Ουρουγουανούς“, λέει ο Roberto. Όπως θα μου εξηγήσει, οι περισσότεροι εντοπίζουν τους Athens–Owls μέσω διαδικτύου γκουγκλάροντας απλά την λέξη frisbee.
Ένα ακόμα στοιχείο που αξίζει να γνωρίζει κανείς για το ultimate όμως είναι το γεγονός ότι παρότι δεν είναι διαδεδομένο στη χώρα μας, το πρώτο παιχνίδι έλαβε χώρα το 1968 στο Λύκειο Columbiaτου New Jersey των HΠΑ. “Είναι δημοφιλές σε πολλές χώρες, αλλά καλλιεργείται συνήθως στα πανεπιστήμια. Εκεί που είναι όμως πραγματικά δημοφιλές είναι η Silicon Valley όπου κάθε μεγάλη εταιρεία έχει τη δική της ομάδα“, μου λέει ο Πέτρος.
Όσο περνάει η ώρα το βλέμμα και των δύο είναι όλο και περισσότερο κολλημένο στον αγώνα. Πριν τους αφήσω να απολαύσουν το παιχνίδι τους τούς ρωτάω τι είναι αυτό που χρειάζεται για να παίξει κανείς ultimate. “Να τρέχει πολύ“, απαντάνε και οι δύο και μπαίνουν στο γήπεδο.