ΠΑ-ΝΙ-Ω-ΝΙΟΣ: Γιατί είναι υπέροχο να είσαι Πανιώνιος το 2017
Με την ομάδα της Ν. Σμύρνης να έχει πάρει τα πάνω της, τo Νοu-Pou συγκέντρωσε οπαδούς του Πανιωνίου και τους έβαλε να αποτυπώσουν με τα δικά τους λόγια τι σημαίνει να είσαι Πανιώνιος. Κείμενα γραμμένα από Πανιώνιους για Πανιώνιους.
- 03/03/2017
Τώρα ήρθε το διπλό στο Καραϊσκάκη, πλησιάζει το εντός έδρας με την ΑΕΚ, το «γαλατικό χωριό» παραμένει 2ο στην βαθμολογία και όλοι ζητάνε ακόμα περισσότερο μελάνι για τον Πανιώνιο. Και ξέρεις τι έχει σημασία να διαβάσεις; Τι είναι πραγματικά ο Πανιώνιος; Τι σημαίνει να είσαι Πανιώνιος; Ιστορίες, λοιπόν, Πανιωνίων για τον Πανιώνιο.
Δημήτρης, 34 ετών
“Δεν είναι απλά ωραίο να είσαι Πανιώνιος. Είναι πολλά πράγματα. Είναι κάτι άλλο που δεν είναι εύκολο να το εξηγήσεις με λέξεις. Κάτι διαφορετικό, μποέμικο, λίγο μαζοχιστικό. Ξέρεις ότι θα πανηγυρίσεις κούπες λίγες φορές στην ζωή σου αλλά δεν σε απασχολεί. Αλλά αυτή την μια φορά ο λαιμός θα κλείσει και θα σε πάρουν τα ζουμιά λες και είσαι μικρό παιδί. Οι περισσότεροι έχουμε φάει χρόνια με κομπιουτεράκια να μετράμε βαθμούς για σωτηρία, αλλά πάλι δεν σε νοιάζει. Όλο αυτό πιστεύω σε βοηθάει εν μέρει και στο πως βλέπεις την ζωή. Το ωραίο (ειδικά φέτος) του να είσαι Πανιώνιος είναι η προσμονή του γηπέδου. Το να μετράς μέρες για την Κυριακή. Χωρίς να σε απασχολεί το αν θα νικήσεις ή όχι. Δεν είναι αυτό το διακύβευμα. Η γιορτή και η αρρώστια σου γι’ αυτή την ομάδα είναι το μόνο που μετράει. Πανιώνιος είσαι!”
Δανάη Φραγκούλη, 33 ετών
“Δέχτηκα με πολλή χαρά να μιλήσω για τον Πανιώνιο μέχρι που έπιασα το μολύβι στα χέρια μου και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω να γράψω τίποτα. Καμία λέξη, καμία φράση. Ίσως επειδή έχουν ειπωθεί όλα. Από το ότι “ο Πανιώνιος είναι ιδέα και οι ιδέες δεν
πεθαίνουν” μέχρι το πρόσφατο “Είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος”. Έτσι μου ήρθε στο μυαλό η λέξη “μαγεία” και τότε κατάλαβα πραγματικά γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί απλώς η μαγεία δεν περιγράφεται και κυρίως δεν γράφεται. Η μαγεία είναι μαγεία και μόνο βιώνεται. Λυπάμαι που δεν μπορώ να γράψω τίποτα, λυπάμαι που δεν μπορώ να μεταφέρω την αίσθησή μου, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας προσκαλέσω να γίνετε κοινωνός αυτής της μυσταγωγίας. Δεν χρειάζεται να έχετε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,
αρκεί να αφήσετε ελεύθερο το πνεύμα σας και κυρίως την ψυχή σας.”
Κωνσταντίνος, 34 ετών
“Τα πάντα για μένα ξεκίνησαν από το μπάσκετ. Πρέπει να ήταν την χρονιά που για πρώτη φορά ο ποδοσφαιρικός Πανιώνιος είχε πέσει στην Β’ Εθνική. Θυμάμαι, τον πατέρα μου να μου λέει «πάμε να δούμε τον Φάνη». Από το παιχνίδι δεν θυμάμαι τίποτα. Το ότι όμως έχω ακόμα εικόνες από τον κόσμο λέει για μένα πολλά. Μαγεύτηκα από την ατμόσφαιρα. Παιδάκι του δημοτικού και είπα στον εαυτό μου, «εγώ είμαι Πανιώνιος». Σαν τον μπαμπά μου, τον παππού μου, τον θείο μου. Μετά ήρθαν και οι πολλοί συμμαθητές. Σε σχολείο της Νέας Σμύρνης, δεν ήταν απλά μια σημαντική ποσοτικά μερίδα μέσα στην τάξη αλλά ήταν – ουδόλως τυχαίως – και τα πιο γαμάτα άτομα. Οι φίλοι μου. Αυτοκόλλητα του Πάντιτς, αφίσες του Φάνη, κασκόλ, φανέλες και ΠΓΣΣ -3- στο θρανίο με μπλάνκο. «Εδώ, μόνο Πανιώνιος».
“Μετά, ξεκίνησε η συνειδητοποίηση του «τί εστί Πανιώνιος». Σε κάθε παρέα υπάρχει και ένας: συνειδητοποιημένος, κοσμοπολίτης σαν τους παππούδες μας, αιρετικός, πολλές φορές «αριστερός», με κοινωνικά αντανακλαστικά, με αντιρατσιστικές ιδέες, με ευδιάκριτη δόση αυτοσαρκασμού. Αιώνια και παράλογα ερωτευμένος με τη Νέα Σμύρνη – ακόμα και αν δεν ζει εκεί. Αυτό είναι ο Πανιώνιος. Μια ιδέα. Που ξεπερνάει τα αμιγώς αθλητικά. Που αδιαφορεί για την επιτυχία, γιατί είναι όπως και να χει εφήμερη και πολλές φορές «κάλπικη». Που βρίσκει και αναζωπυρώνει, ότι μπορεί να είναι υγιές στο κερδοφόρο γαϊτανάκι του πρωταθλητισμού.”
“Δεν θα ξεχάσω ποτέ: 1) την βραδιά του Κυπέλλου το 1998, τα δάκρυα του παππού μου όταν μπήκα στο σπίτι. Δεν τα ‘χε καταφέρει να έρθει στο γήπεδο και είχε ξενυχτήσει με το τρανζιστοράκι. «Το πήραμε μικρέ! Πάμε πλατεία». 2) Ζω στο Λονδίνο, είναι καλοκαίρι και έχει φιλικό Φούλαμ – Πανιώνιος. Παίρνω το μετρό ψάχνοντας το Craven Cottage. Φοράω ένα κασκόλ. Μπαίνω στο βαγόνι. Καμιά δεκαριά θέσεις μακριά μου κάθεται ένας τύπος με γυαλιά ηλίου (μόνο οι Έλληνες στο Λονδίνο) και επίσης κυανέρυθρο κασκόλ. Καρφωνόμαστε και γελάμε. «Πανιώνιος;» «Μόνο Πανιώνιος αδερφέ. Μόνο Πανιώνιος».
«Μέχρι να βρούμε ουρανό…»
Γιώργος Σταύρου, 65 ετών
“Είμαι 65 χρονών. Καμία Θρησκεία δεν με ενδιαφέρει και κομματικά επίσης δεν ταυτίστηκα ποτέ. Όμως, ομάδα έχω, την «Πανιωνάρα» μου για πάνω από 45 χρόνια, περισσότερα από τον έγγαμο βίο μου (Μικρός, στο Κάιρο που γεννήθηκα και μεγάλωσα έλεγα ότι ήμουν Παναθηναϊκός). Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι σαν Έλληνας του εξωτερικού και εξ’ αιτίας και της γνωριμίας μου με την μέλλουσα Νεοσμυρνιώτισα σύζυγό μου, ποια άλλη ομάδα θα μπορούσα να αγαπήσω εκτός από τον Πανιώνιο; Ομάδα των Ελλήνων της Σμύρνης. Την πρώτη μέρα του γάμου μου άφησα την σύζυγό μου με τις φίλες της και έτρεξα στο γήπεδο που έπαιζε η ομαδάρα μου, δύο αγάπες που πρέπει να συνυπάρχουν. Τότε όπως και τώρα (σε λιγότερο βαθμό όμως) το γήπεδο γέμιζε με οικογένειες και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα οικογενειακή. Αργότερα απέκτησα έναν γιο, και από ηλικίας 6-7 χρονών τον έπαιρνα μαζί μου στο γήπεδο. Πλέον, είναι «Πάνθηρας». Έτσι, γίνεται με τον Πανιώνιο. Στον μαθαίνει ένας μεγαλύτερος και εσύ φροντίζεις και την εξελίσσεις την αγάπη αυτή. Είναι αυτό που λέμε μια φορά Πανιώνιος, για πάντα Πανιώνιος.”
Γιάννης Κατσαρός, 35 ετών
“Για εμάς του Πανιωνίους το 2017 είναι όπως και κάθε χρονιά. Ξεχωριστή, μοναδική αλλά και συνάμα ίδια! Εμείς δεν ξεκινάμε την χρονιά με προσμονή για το πόσους τίτλους θα κερδίσουμε. Απλά περιμένουμε να πάει Κυριακή να δούμε την “αρρώστεια” μας, που θα μας γιατρέψει έως ότου ξανά ανταμώσουμε! Ακόμα και στην Β Εθνική όταν παίζαμε αν με ρωτούσες ήμασταν το ίδιο καλοί με την Barca. Ο Πανιώνιος είναι μαγική ομάδα. Είναι η ομάδα που σε κάνει να πλακώνεσαι με τον διπλανό σου γιατί βρίζει τον Φανούρη και μετά από ένα λεπτό να αγκαλιάζεσαι και να φιλιέσαι γιατί μπήκε γκολ. Αυτά είναι γνωστά στην γενιά μου και ενίοτε στις παλαιότερες. Εγώ άλλωστε ανήκω στην γενιά που πήγα με τα πόδια στο Καραισκάκη και γυρίσαμε ξανά με τα πόδια αλλά με το κύπελο. Έφτασε λοιπόν η ώρα αυτή την χαρά να την ζήσει και ο ανηψιός μου που είναι 10 ετών. Έφτασε η στιγμή που όταν οι συμμαθητές του τον ρωτάνε ποιά ομάδα υποστηρίζει από τις “μεγάλες”, να γυρνά να χαμογελάει και να τους δείχνει την βαθμολογία. Να τους κοιτά περήφανα και να τους ρωτάει αν έχει και άλλο έξυπνο τέτοιο παιδί η μάνα τους. Έφτασε η στιγμή να δει το γήπεδο γεμάτο και την πλατεία φωταγωγημένη. Έφτασε ξανά η δική μας στιγμή. Και ας κάνει να ξαναέρθει άλλα τόσα χρόνια. Για εμάς φέτος είναι η χρονιά μας. Μπορεί να πάρουμε πρωτάθλημα, άλλωστε για όλους εμάς είναι σαν να το πήραμε ήδη. Έφτασε η ώρα να δουν οι α”λλόθρησκοι” τι σημαίνει να είσαι Πανιώνιος.”
Γιάννης Κρικρής, ετών 25
“Ο Πανιώνιος νοηματοδοτεί για μένα την έννοια της γειτονιάς. Κάναμε κοπάνα από το φροντιστήριο για να πάμε γήπεδο, τώρα περιμένουμε τον αγώνα γιατί εκεί συναντάμε τους συμμαθητές μας.Η φετινή πορεία του ποδοσφαίρου μας έχει δώσει τεραστια χαρά αλλά και το μπάσκετ κάνει απίστευτη πορεία με ισχυρή παρουσία στο γήπεδο.Το συναίσθημα και ο ρυθμός στον οποίο ζει η πόλη περιγράφεται με μια εικόνα : Εκείνη που τη Δευτέρα πρωί μετά την νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό βλέπεις όλα τα παιδάκια να πηγαίνουν στο σχολείο με φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας.Η περιοχή γύρω από το γήπεδο έχει αποκτήσει θετική ψυχολογία κι αυτό εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα από τα καταστήματα μέχρι τους περαστικούς.
“Τολμώ να πω ότι φέτος παρατηρούμε αληθινό ποδόσφαιρο & μπάσκετ στη Νέα Σμύρνη με οικογένειες στο γήπεδο και νέα παιδιά να παίζουν για την φανέλα.Είναι στο χέρι μας αυτό να το διατηρήσουμε.Η αθλητική παιδεία της περιοχής ξεκινά από πολύ παλιά και είναι ένα στοιχείο που την αναδεικνύει διαχρονικά. Μπροστά μας είναι τα καλύτερα.”
Πέτρος Καλογεράς, 33 ετών
“Δεν είναι απλά ωραίο. Είναι υπέροχο. Είναι ο Πανιώνιος που γεμίζει και κάνει όμορφες τις Κυριακές μας στο γήπεδο. Γιατί είναι ωραίο να χειροκροτάς την ομάδα σου ακόμα και αν δεν κερδίζει. Άλλωστε ποτέ δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Ο Πανιώνιος είναι πολύ πιο πάνω από την νίκη. «Είναι ιδέα» όπως είχε πει και ο Δημητρός Δάλλας, «και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ!». Όταν έχεις μάθει να χάνεις και να εκτιμάς την προσπάθεια, μόνο τότε χαίρεσαι την νίκη όταν έρθει. Και αυτό Πανιώνιος μας το δίδαξε.
Μπορεί να σε κάνει να ονειρεύεσαι! Το πιο άπιαστο όνειρο. Γι’ αυτό λέγεται και «ιστορικός». Γιατί μόνο τέτοιες ομάδες γράφουν ιστορία. Όπως φέτος. Τα όνειρά είναι πολλά και ταβάνι ο ουρανός. Και ο Πανιώνιος δείχνει πόσο μεγάλη σημασία έχει να είσαι μια οικογένεια. Γιατί αυτό είναι το μυστικό του φετινού Πανιώνιου. Αλλά και η διαχρονική αξία του. Και γιατί η καρδία μας θα είναι πάντα εκεί, στην πλατεία, πίσω και μπροστά από την ομάδα. Θα την ακολουθούμε στις χαρές και στις λύπες και ποτέ δεν θα σκύβουμε το κεφάλι. Γιατί; Μα, γιατί είμαστε Πανιώνιοι”
Νίκος Κυριαζής, ετών 34
“Είναι καλή φάση! Δεν είναι λίγο η ομάδα της γειτονιάς σου να είναι ο αρχαιότερος αθλητικός σύλλογος της Ελλάδας, ντρουν το κουδούνι από το σχολείο και σφύριξε ο διαιτητής Πανιώνιος – Λάτσιο ξέρω γω. Έχω ζήσει μεγάλες ποδοσφαιρικές στιγμές σε ένα περιβάλλον πολύ οικογενειακό. Ο Πανιώνιος ήταν ο κορυφαίος γυμναστικός σύλλογος της Σμύρνης – μιας πόλης που παρότι καταστράφηκε, ο πολιτισμός της είναι ολοζώντανος. Τα τραγούδια της Σμύρνης δεν έπαψαν πότε να είναι δημοφιλή και φυσικά ακόμη είναι – και οι παικταράδες μας σκοράρουν σούπερ λίγκα. Αυτή την ποιότητα την αντιλαμβάνεται όποιος περάσει από τη Νέα Σμύρνη.”
“Στα ρημάδια γης που έδωσε το κράτος στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες άνθισε ένα από τα πιο λαμπρά προάστια της Αθήνας. Όταν μιλάμε για τον Πανιώνιο δε μιλάμε άπλα για μια ομάδα στη Νέα Σμύρνη, άλλα την ομάδα της Νέας Σμύρνης, τη δίκη μας ομάδα! Έχω προλάβει τον Πανιώνιο να ανήκει στο Δήμο, πρόεδρος της ομάδας να είναι ο Δήμαρχος! Γι αυτό λέει Σύλλογος… Και κάτι ακόμα, τα χρώματα, το μπλε και το κόκκινο, το όνομα Πανιώνιος, αυτά σημαίνουν την αδελφοσύνη των λαών, σε αντίθεση με τον Απόλλωνα που έχει γαλανόλευκα, ο Πανιώνιος ήταν και είναι ελληνική ομάδα – αλλά όχι μόνο για Έλληνες, γι’ αυτό και ισχυρότερος, γι’ αυτό και αγαπημένος! Είναι υπέροχο να είσαι Πανιώνιος!”
Αλέξανδρος «Πανταζείς», 33 ετών
“Γεννήθηκα στα Λουτρά, από πατέρα νεοκοσμίτη και «Βάζελο». Οπότε καταλαβαίνετε ότι μου ήταν δύσκολο να ξεφύγω από τα παιδικά ρουχαλάκια του Παναθηναϊκού και απ το κωλογήπεδο του. Έτυχε (και πέτυχε) όμως μια φορά και με πήγε ο πατέρας μου στο ναό. Φυσικά παίζαμε με τον «Βάζελο» και μόλις είχε κάνει το μεγάλο του λάθος. Το γήπεδο ήταν γεμάτο και έβραζε…..Ο Πανιώνιος σκοράρει και κερδίζει με 1-0 τον Παναθηναϊκό μέχρι που ο διαιτητής σφυρίζει ένα ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ τους. Μετά από το τέλος του παιχνιδιού λέω στο πατέρα μου, «έπρεπε να κερδίσει ο Πανιώνιος, αυτό είναι αδικία», για να πάρω την αποστομωτική απάντησή του «έτσι είναι η ζωή αγόρι μου, άδικη. Από την ίδια τη φύση ,το μεγάλο ψάρι, τρώει το μικρό».
“Τότε κατάλαβα ότι ήμουν από πάντα Πανιώνιος κι ότι για πάντα θέλω να είμαι το μικρό ψάρι που κάποια στιγμή θα φάει το μεγάλο. Να που ήρθε η στιγμή και φάγαμε το μεγαλύτερο βρωμόψαρο απ’ όλα (για την πρόσφατη νίκη επί του Ολυμπιακού). Κι αν αυτή τη στιγμή μπορώ και γράφω δυο αράδες είναι που με βοήθησαν οι οπαδοί του Πανιωνίου και μου στάθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή για μένα δίνοντας αίμα για τη μάνα μου. Αλήθεια τώρα το σκέφτομαι και το λέω ανοιχτά «μάνα στο αίμα σου κυλάει αίμα των πανθήρων, δεν ανησυχώ για τίποτα. Γιατί στα δύσκολα φαίνονται οι πραγματικά ατόφιοι οπαδοί. Υγεία και δύναμη σε όλους τους Πάνθηρες!
Υ.Γ. Αν αγαπάτε πραγματικά τα παιδιά σας, κάντε τα Πανιώνιους.”
Σωτήρης Τούλης, 63 ετών
“Μένω στην Άνω Νέα Σμύρνη από την πρώτη μέρα της ζωής μου. Άλλη γειτονιά τότε. Πρόσφυγες, μικρασιάτες, μια κοινωνία που άλλαζε. Μικρός ήμουν Ολυμπιακός. Έτσι έλεγα στο σχολείο. Και ο πατέρας μου επειδή είχε έρθει στην Αθήνα από τα Τζουμέρκα, έλεγε ότι είναι ΠΑΣ Γιάννενα. Πολύ γρήγορα όμως γίναμε μαζί Πανιώνιοι. Μου έλεγε ο πατέρας μου «Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει». Δεν έχει άδικο. «Σπίτι» μας είναι ο Πανιώνιος. Ξέρεις τι άλλο είναι; Είναι αγάπη, αλληλεγγύη, αναγνώριση. Είναι αγανάκτηση απέναντι σε όλα όσα ζούμε. Είναι ψυχή, γενναιότητα, δικαίωση, θέληση, ελπίδα, επιβράβευση. Μια ομάδα αιώνα και ηθική. Μια ιδέα ιστορική. Είναι το σωματείο της προσφυγιάς και φέτος είναι η χρονιά μας. Όχι γιατί απλά κερδίζουμε και είμαστε ψηλά στην βαθμολογία, αλλά γιατί όλο και περισσότερα πιτσιρίκια θα γίνουν Πανιώνιοι. Μπορεί στις μικρές ηλικίες να μετράνε οι νίκες όμως με τα χρόνια θα καταλάβουν όλα αυτά που συνθέτουν την Πανιώνια ιδέα. Θα μάθουν για το «σπίτι» μας. Το καμάρι της προσφυγιάς, τον ιστορικό Πανιώνιο.”
Παναγιώτα, 37 ετών
“Εμείς οι Πανιώνιοι έχουμε την σπάνια τιμή να είμαστε κομμάτι μιας μεγάλης ιστορίας, μιας μεγάλης ιδέας, μιας μεγάλης οικογένειας. Και φυσικά, μιας μεγάλης ομάδας. Ο Πανιώνιος ξαναγεννιέται πάντα από τις στάχτες του, έτσι οι Πανιώνιοι ζούμε πάντα με πίστη, με ελπίδα, με όνειρα. Στον Πανιώνιο δε βαριόμαστε ποτέ, και αυτό είναι πολύ απολαυστικό, δίνει πάντα αλατοπίπερο στη ζωή μας. Από τα πιο τρομακτικά σενάρια και τα κομπιουτεράκια, μέχρι τα πιο τρελά μας όνειρα, σαν και αυτό που ζούμε φέτος! Είναι μεγάλη τύχη και απερίγραπτη χαρά να βλέπεις την Πανιωνάρα να γράφει χρυσές σελίδες στην ιστορία της! Έχουμε και συνέχεια.”
Ανδρέας, 37 ετών
“Για να γίνει κάποιος Πανιώνιος, πρέπει να το αιτιολογήσει αρκετά στο μυαλό του. Θέλω να πω Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ γίνεσαι πολύ ευκολότερα και χωρίς ιδιαίτερη φιλοσοφία. Ποιος κερδίζει συνέχεια (;), τι ομάδα είναι οι φίλοι μου στο σχολείο (;), τι ομάδα είναι ο μπαμπάς και οι φίλοι του (;) και αίφνης έχεις την απάντηση «έτσι έγινα κόκκινος, πράσινος, κίτρινος». Στην δική μας περίπτωση η απάντηση έχει προσφυγική εξήγηση, ρομαντική εξήγηση, ψυχοπαθητική εξήγηση. Σίγουρα όμως δεν θα είναι πεζή η απάντηση! Από κει απορρέει και μια ολόκληρη κουλτούρα. Ακόμα και στο οπαδικό τμήμα της κερκίδας. Μίλα με Πάνθηρες και θα καταλάβεις! Παιδιά με φοβερό background πολλοί από αυτούς! Ξέρεις πολλούς στην Ελλάδα που να μην θέλουν να είναι πρόεδροι, πρώτοι, να μην αποζητούν να βρίσκονται συνέχεια με τον νικητή; Σε μια χώρα βουτηγμένη στα κόμπλεξ, ξέρεις πολλούς να κάνουν την συνειδητή επιλογή να στηρίζουν τον αδύνατο, τον κουλτουριάρη, τον φτωχοδιάβολο όταν πολύ εύκολα μπορούν να πάνε στην μεριά του δυνατού;”
“Ο Πανιώνιος λοιπόν, είναι αυτός ο αναρχικός τύπος που δεν αρέσει σε κανέναν συστημικό γιατί του θυμίζει καθημερινά πόσο βρώμικος είναι, με τα λεγόμενά του. Είναι αυτός που, φέτος, τον ακούν όλοι και λένε «ρε, συ αυτός καλά τα λέει». Ξέρετε γιατί; Γιατί έρχεται η ώρα κάποια στιγμή που το δίκαιο, έστω και για λίγη χρονική διάρκεια, πάντα βρίσκει τρόπο να βγει στην επιφάνεια. Έρχεται σαν σίφουνας να ταρακουνήσει το μέσα μας, το παιδί που όλοι έχουμε χώσει κάπου βαθιά. Και εκεί έρχεται η αναγνώριση.
Είναι μαθηματικά βέβαιο πως όλο αυτό θα επιστρέψει στην κανονική του ρώτα αργά ή γρήγορα και εμείς θα κυνηγηθούμε και πάλι («παράρτημα», «νέος πανιώνιος», «τσάτσοι» του ενός και του άλλου) από όλους αυτούς που μας εκθειάζουν σήμερα. Είμαστε όμως συνηθισμένοι να ζούμε στην αλήθεια μας όταν γύρω, γύρω πλέει μόνο βρώμα και ψέμα! “
Γεννήθηκες ξανά, μέσα απ’ τη φωτιά
Τι να σε τρομάξει εσένα τώρα πια
Λιμάνι μας η Σμύρνη, προορισμός μας η ιστορία.
Υ.Γ. Πανιώνιος Γ.Σ.Σμύρνης και Απόλλων Σμύρνης οι πραγματικοί φάροι της προσφυγικής ελλάδας. Τα υπόλοιπα είναι για μάζεμα πελατείας.”
Θάνος Τοπούζης, 33 ετών
“Γεννήθηκα στο Παλαιό Φάληρο και έμεινα εκεί μέχρι δύο χρονών. Με έκανε Πανιώνιο ο πατέρας μου. Μετά εξαιτίας της δουλειάς του φύγαμε από την Αθήνα και ήρθαμε στην Θεσσαλονίκη. Εγώ ουσιαστικά εκεί μεγάλωσα. Περιτριγυρισμένος από Παοκτσήδες, Αρειανούς, Ηρακληδείς και Απολλωνιστές (Καλαμαριάς). Θυμάμαι με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι, τους απάνταγα «Πανιώνιος» και με κοιτούσανε λες και είμαι εξωγήινος. Παρόλα αυτά – και αυτό είναι νομίζω κάτι που το έχει ο Πανιώνιος – ήμουν φίλος με όλους. Με γουστάρανε που ήμουν Πανιώνιος. Σκέψου ότι το 1998 που πήραμε το κύπελλο, ήμουν ο μόνος Πανιώνιος σε ένα σχολείο 200 ατόμων. Είχαν όλοι μαζευτεί γύρω στα 30 άτομα. Με περίμεναν όλοι στο προαύλιο και μόλις μπήκα στο σχολείο με χειροκρότησαν. Πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα.
“Αυτό που γουστάρω πιο πολύ απ’ όλα είναι ότι ο Πανιώνιος είναι μια ομάδα η οποία βρίσκεται σε επαφή με την πραγματικότητα. Δεν παίρνουμε μόνο νίκες. Σαν την αληθινή ζωή και χάνεις και κερδίζεις. Μου ταιριάζει πολύ περισσότερο αυτό σαν νοοτροπία. Δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό το να κερδίζω συνέχεια «με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο». Επίσης, γουστάρω που βγάζουμε παίκτες. Συνέχεια βλέπουμε νέα ταλέντα και δίνουμε ευκαιρίες σε παίκτες. Τώρα, για φέτος μου αρέσει που η ομάδα δικαιώνεται για την επιλογή των προηγούμενων χρόνων να βασιστεί σ’ αυτή την Πανιώνια αντίληψη του στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Μ’ αρέσει που αυτό λειτουργεί. Αυτό είναι για μένα ο βασικός λόγος που είμαστε περήφανοι φέτος οι Πανιώνιοι. Τίμια πράγματα. Σήμερα, είμαστε μια πραγματική οικογένεια. Δες τους ανθρώπους της διοίκησης και θα καταλάβεις.”
Ελισσάβετ Περάκη, 34 ετών
“Ο Πανιώνιος είναι πρώτα απ όλα στάση ζωής! Δέχεσαι την αποτυχία γιατί γνωρίζεις ότι είναι απλά το εμπόδιο στον δρόμο προς την επιτυχία. Ο Πανιώνιος είναι ένα ανώτερο συναίσθημα! Είναι πολύ κοντά στον ορισμό της ανιδιοτελούς αγάπης. Τώρα για φέτος; Συγχαρητήρια στην ομάδα, την διοίκηση και στους συντελεστές που βοήθησαν να αναδειχθεί το μεγαλείο και η ποιότητα της ομάδας μας!”
Δημήτρης Γάκης, 36 ετών
“Πανιώνιος σημαίνει αντίσταση στο κατεστημένο, στα συμφέροντα, στην αδικία. Σημαίνει προσφυγιά, μνήμη, ιστορία, αγώνας, πίστη, ρομαντισμός, μεγαλείο, υπερηφάνεια. Από την Σμύρνη το 1890 και την “Ιδέα” που ταξίδεψε έως αυτά που έζησα. Το ασφυκτικά γεμάτο Αρτάκης με τα μεγάλα πέταλα στα 80’s, το κύπελλο του 91 και η αφιέρωση του Φανή στον Βαρίκα, το κλάμα έξω από το κατ και οι προσευχές για τον boban, τα δύο πρωταθλήματα που μας κλέψανε, ο όρκος στην Καρολίδου στο club το 92, ο τηλεφωνητής, τα ξημερώματα των αναχωρήσεων για τις εκδρομές, ο Κάφαλης που φορούσε την εμφάνιση του ιστορικού κάτω από εκείνη της ομάδας που αγωνιζόταν, ο Εμβολιάδης και το κύπελλο με 9 παίκτες, τα αμέτρητα ταξίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι φωνές είτε από 20 είτε από χιλιάδες όπου και να έπαιξε η ομάδα,ο σεβασμός των ρομαντικών και το μίσος των φανατικών αντιπάλων. Η ατελείωτη προσμονή για την επόμενη φορά. Η συγκίνηση για κάθε νέα φανέλα κι ας έχω άλλες 60. Τα “βαμμένα” φετινά αποδυτήρια που σαν να έδωσαν ενδοφλέβια στην ομάδα την μαγεία του παρελθόντος.
Ο Πανιώνιος είναι οικογένεια. Πάνω από όλα ο Πανιώνιος είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Για αυτό είναι υπέροχο να είσαι Πανιώνιος.”