Και υποβρύχιο και ράγκμπυ, μόνο στα Νότια
Το μοναδικό σωματείο υποβρύχιου ράγκμπυ στην Ελλάδα βρίσκεται φυσικά στα νότια προάστια και συγκεκριμένα στην Νέα Σμύρνη. Το Nou-Pou.gr πήγε σε μία προπόνησή τους.
- 19/05/2015
Πέμπτη βράδυ το γήπεδο του Πανιωνίου είναι από τα πιο ζωντανά σημεία της Νέας Σμύρνης. Μικροί και μεγάλοι είτε έχουν τελειώσει τις προπονήσεις τους είτε περιμένουν να τις ξεκινήσουν, κάθονται συγκεντρωμένοι σε παρέες. Στο βάθος, ακούγονται φωνές παικτών, τριξίματα παπουτσιών στο παρκέ και μουσικές.
Μπαίνω από την είσοδο της Αγίου Ανδρέα και λίγα βήματα παρακάτω βρίσκομαι έξω από το ανοιχτό κολυμβητήριο. Η μουσική έρχεται από εκεί. Περνάω μπροστά από ένα ηχείο που παίζει στη διαπασών dance κομμάτια. Στη πισίνα, κολυμβητές με πολύχρωμα σκουφάκια πηγαίνουν πέρα δώθε, ενώ κόσμος μπαίνει και βγαίνει συνεχώς στα αποδυτήρια.
Στο τέλος του διαδρόμου ο Λευτέρης Χαλδαίος και ο Αλέξανδρος Ρίζος με περιμένουν. Και οι δύο είναι μέλη του “Φυσαλίς”, του μοναδικού αθλητικού σωματείου υποβρύχιου ράγκμπυ στην Ελλάδα, ήδη από την ίδρυσή του, το 2012. Όπως θα μου εξηγήσουν, αυτοί και ακόμα λίγα άτομα αποτελούν έναν σκληρό πυρήνα που καταβάλει προσπάθειες ώστε να διαδοθεί το μέχρι πριν λίγο καιρό άγνωστο στη χώρα μας άθλημα.
“Πως ήρθε όμως το υποβρύχιο ράγκμπυ στην Ελλάδα;”, θα τους ρωτήσω. “Η πρώτη προσπάθεια έγινε το 2006 σε κάποια επαρχιακή πόλη χωρίς όμως να ευδοκιμήσει“, θα μου πει ο Λευτέρης και θα συνεχίσει: “Το 2012, ένα από τα μέλη, επιστρέφοντας στην Ελλάδα από τη Γερμανία όπου ήρθε σε επαφή με αυτό, θέλησε να το συνεχίσει και έτσι ίδρυσε το αθλητικό σωματείο Φυσαλίς“.
“Αυτή τη στιγμή είμαστε το μοναδικό αθλητικό σωματείο υποβρύχιου ράγμπυ στη χώρα. Μέχρι το τέλος του χρόνου όμως, ελπίζουμε ότι θα υπάρξουν ακόμα ένα ή δύο που θα δημιουργηθούν είτε από παλιά μας μέλη είτε από κάποια άλλα σωματεία που θέλουν να προσθέσουν το υποβρύχιο ράγκμπυ στα αθλήματά τους“, θα μου πει ο Λευτέρης, ενώ θα τονίσει ότι ακριβώς αυτή η μοναδικότητά τους τούς στερεί εν μέρει την ευκαιρία να ανταγωνιστούν άλλες ομάδες. “Ο σκοπός είναι να γίνει γνωστό το άθλημα, να δημιουργηθούν νέα σωματεία και να μην είμαστε οι πρώτοι στο χωριό“, θα μου πει αστειευόμενος και θα σημειώσει ότι ο μόνος τρόπος για να αγωνίζονται είναι είτε να καλούν ξένες ομάδες είτε να μεταβαίνουν οι ίδιοι στο εξωτερικό.
“Δηλαδή στο εξωτερικό είναι διαδομένο άθλημα;”, θα ρωτήσω. “Ξεκίνησε στις βόρειες χώρες ήδη από την δεκαετία του ’60“, θα μου πουν. “Τότε, οι αθλητές της κολύμβησης για να βελτιώσουν την άπνοιά τους (την ικανότητα να μένουν χωρίς ανάσα αρκετή ώρα κάτω από το νερό) έπαιρναν μία μπάλα, καταδύονταν και πήγαιναν πέρα δώθε στην πισίνα. Έτσι είχαν απλά μία μπάλα και αντάλλαζαν πάσες μεταξύ τους για να αποσπώνται και να παραμένουν όσο περισσότερο γίνεται κάτω από το νερό. Αυτό σιγά σιγά εξελίχθηκε σε ένα άθλημα που ονομάστηκε υποβρύχιο ράγκμπυ. Δηλαδή μπήκαν περισσότεροι παίχτες, μπήκαν δυο καλάθια, τέθηκε το θέμα του βάθους γιατί δεν παίζεται σε ρηχές πισίνες, αλλά μόνο σε καταδυτήρια“, εξηγεί ο Λευτέρης και συνεχίζει απαντώντας στην επόμενη ερώτησή μου πριν καν του τη θέσω.
“Και γιατί λέγεται ράγκμπυ;”. “Ονομάζεται ράγκμπυ επειδή ισχύει ο βασικός κανόνας ότι επιτρέπεται σωματική επαφή και ενίοτε και η έντονη επαφή κατά τη διεκδίκηση μίας φάσης. Κατά τα άλλα δεν έχει καμία άλλη σχέση με το κλασικό ράγκμπι“, εξηγεί.
Οι κανονισμοί
Το παιχνίδι παίζεται μόνο σε πισίνες καταδυτηρίων που έχουν 3,5 με 5 μέτρα βάθος, ενώ ολόκληρο εξελίσσεται υποβρυχίως και η μπάλα απαγορεύεται να βγει στην επιφάνεια γιατί αποτελεί μία από τις 29 περιπτώσεις φάουλ. Ωστόσο οι παίκτες μπορούν και βγαίνουν στην επιφάνεια για να βλέπουν την φάση και να καταδύονται.
H φωτογραφία αυτή είναι από την καλοκαιρινή προετοιμασία, στη θάλασσα αυτή τη φορά
Οι παίχτες φορούν απαραιτήτως ένα σκουφάκι, βατραχοπέδιλα, μάσκα και αναπνευστήρα, ενώ σκοπός τους είναι να βάλουν τη μπάλα που ζυγίσει 1,5 με 2 κιλά στο καλάθι. Τα καλάθια είναι δύο, ένα για την κάθε ομάδα και είναι καρφωμένα στον πάτο της πισίνας. Οι παίκτες κάθε ομάδας είναι έξι. Δύο τερματοφύλακες, δύο επιθετικοί και δύο αμυντικοί.
Οι αγώνες ανάλογα με το τουρνουά είναι δεκάλεπτοι με ένα ημίχρονο και οι διαιτητές τρεις με τους δύο να παρακολουθούν τον αγώνα υποβρυχίως με μπουκάλες και τον τρίτο να βρίσκεται πάνω και να παίρνει τις αποφάσεις.
Οι κανόνες είναι ιδιαιτέρως αυστηροί και αν και επιτρέπουν τη σωματική επαφή ανάμεσα στον παίχτη που έχει την μπάλα και τους αντιπάλους που προσπαθούν να του την πάρουν, απαγορεύει οποιαδήποτε επίθεση στον εξοπλισμό και άλλες επικίνδυνες ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν τραυματισμούς. Επιπλέον, οποιαδήποτε επαφή με τον αντίπαλο, από τη στιγμή που αυτός θα μεταβιβάσει την μπάλα, απαγορεύεται.
Ποιος μπορεί να παίξει υποβρύχιο ράγκμπυ;
“Πολύ θα ήθελα να δω έναν αγώνα σας”, τους λέω και ο Λευτέρης σπεύδει να με καλέσει να πάω όποια μέρα θέλω και να τους δω όχι εκτός πισίνας, αλλά εντός. Μα δεν ξέρω πως να παίξω”, απαντάω και μου τονίζει ότι το μόνο προαπαιτούμενο είναι να γνωρίζω κολύμπι.
“Αν και θεωρητικά θα μπορούσες να πεις ότι μόνο άνθρωποι μυημένοι στον χώρο του αθλητισμού θα μπορούσαν να παίξουν υποβρύχιο ράγκμπυ, η εμπειρία δείχνει και από τα αθλητικά σωματεία του εξωτερικού και από τη δική μας περίπτωση, ότι δεν χρειάζεται να είναι και τόσο αθλητικός τύπος ο άλλος για να μπορέσει να παίξει. Το μόνο θέμα που πρέπει να ξεπεράσει είναι η ανάσα και η αίσθηση ότι τελειώνει το οξυγόνο. Αυτό όμως σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό είναι εγκεφαλικό“, θα μου εξηγήσει.
“Πως αντιδρουν όσοι έρχονται για πρώτη φορά;”, τους ρωτάω. “Όποιος δεν έχει επαφή με το νερό, προσπαθεί απλά να κολυμπήσει. Οι υπόλοιποι θα κατέβουν σιγά σιγά, θα ζοριστούν και θα βγουν. Τη δεύτερη και την τρίτη φορά όμως βλέπεις τρομακτική βελτίωση. Ηρεμούν, καταλαβαίνουν το παιχνίδι, καταλαβαίνουν ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα να παίξουν δυνατά και με αντοχή, αλλά μόνο έξυπνα. Να είναι στα σωστά σημεία τη σωστή ώρα, να επικοινωνούν με τους συμπαίκτες τους. Έτσι αρχίζει να τους αρέσει γιατί συνδυάζουν τον αθλητισμό με τη στρατηγική. Βιώνουν κάτι εντελώς διαφορετικό μετά τις πρώτες φορές γιατί ηρεμούν κάτω στο νερό και αυτό είναι συναρπαστικό. Νιώθουν ότι εξελίσσονται, ότι δυναμώνουν και αποκτούν μία ευεξία που την μεταφέρουν και εκτός πισίνας“, μου λένε και με πείθουν ότι αξίζει σίγουρα μία προσπάθεια.