Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς: Ένας στρατιώτης της εθνικής ομάδας πόλο
Ένας από τους κορυφαίους σκόρερ του κόσμου στο πόλο, ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς, μιλά στο NouPou για την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μας βάζει στα αποδυτήρια της Εθνικής Ομάδας και εκμυστηρεύεται τις σκέψεις του για το πριμ των 200.000 ευρώ, το 50% του οποίου οι Έλληνες πολίστες αποφάσισαν να χαρίσουν στους πυρόπληκτους από τις καταστροφικές φωτιές του Αυγούστου.
- 19/08/2021
Η εθνική ομάδα πόλο κατάφερε να γράψει τη δική της ιστορία στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο, κατακτώντας τη δεύτερη θέση και το ασημένιο μετάλλιο. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς, ένας από τους πολυτιμότερους παίκτες της, μιλά στο NouPou για την τεράστια επιτυχία του ανδρικού αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, που χάρισε στην Ελλάδα το δεύτερό της μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα στην ιστορία των Αγώνων, μετά το ασημένιο της αντίστοιχης Εθνικής Γυναικών, το 2004. Η Ελλάδα έχασε τελικά το χρυσό από τη Σερβία, σε έναν “Βαλκανικό Τελικό”. Όλα αυτά λάμβαναν χώρα όσο η Ελλάδα καιγόταν, σε έναν κυριολεκτικά καταστροφικό Αύγουστο (που δυστυχώς συνεχίζεται), με τους αθλητές να προσπαθούν να χαρίσουν ένα χαμόγελο ελπίδας στην πατρίδα τους από την άλλη άκρη του κόσμου, αλλά και να παλέψουν με τις ίδιες τις ενοχές τους: Λίγο μετά την εξασφάλιση μεταλλίου στον ημιτελικό με την Ουγγαρία -και πριν ριχτούν στη μάχη του μεγάλου τελικού- οι παίκτες της Εθνικής έφτασαν στο σημείο να ζητήσουν ακόμα και συγγνώμη από τον κόσμο για τον ενθουσιασμό τους που τα κατάφεραν. Δεν υπήρξε βέβαια κανείς που να τους κατηγορήσει. Απεναντίας: Αποθεώθηκαν στα social media όχι μόνο για τη νίκη αλλά και για το ήθος τους. Και στα μάτια όλων ανέβηκαν ακόμα πιο ψηλά λίγες μέρες αργότερα, όταν δώρισαν 100.000 ευρώ στους πυρόπληκτους της χώρας από το πριμ των 200.000 που τους έδωσε ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Βαγγέλης Μαρινάκης.
Η «Γαλανόλευκη» κέρδισε την Ιαπωνία, τη Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, το Μαυροβούνιο, την Ουγγαρία δύο φορές ενώ ισόπαλη αναδείχθηκε κόντρα στην Παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία. Στον μεγάλο τελικό η Εθνική μας ηττήθηκε από τη Σερβία με 13-10 χάνοντας την ευκαιρία για το χρυσό μετάλλιο. Με άμυνα από ατσάλι και δεινότητα στην επίθεση, κατάφερε να φτάσει αήττητη στο τελικό των Ολυμπιακών αγώνων.
Η ιστορία του Κωνσταντίνου Γενηδουνιά
Ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς είναι διεθνής από το 2010 και από το 2013 βασικό μέλος της Εθνικής ομάδας πόλο. Στο παλμαρέ του με το εθνόσημο αριθμεί έξι μετάλλια, εκ των οποίων δύο ασημένια και τέσσερα χάλκινα. Εκτός από το φετινό των Ολυμπιακών αγώνων, είχε κατακτήσει το ασημένιο στους Μεσογειακούς της Βαρκελώνης. Τα υπόλοιπα προέρχονται από τα Παγκόσμια πρωταθλήματα 2015, 2016 και 2020 και το άλλο από τους Μεσογειακούς του 2013. Σε συλλογικό επίπεδο έχει κατακτήσει το κορυφαίο τρόπαιο σε διασυλλογική διοργάνωση, αυτή του LEN Champions League το 2018, ενώ έχει βρεθεί και σε δύο χαμένους τελικούς. Σε εγχώριο επίπεδο έχει κατακτήσει 6 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα και 3 σούπερ καπ με τον Ολυμπιακό.
Ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς κλέβει όμως την παράσταση και στα ατομικά βραβεία. Τη χρονιά που πέρασε αναδείχθηκε MVP του πρωταθλήματος και του κυπέλλου Ελλάδος. Το 2018-19 κατέκτησε το βραβείο του πρώτου σκόρερ του Champions League έχοντας σκοράρει 42 γκολ στη διοργάνωση. Τέλος κατέχει και το ρεκόρ σκοραρίσματος σε τελικό κυπέλλου Ελλάδος, έχοντας 7 σε έναν τελικό. Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης, ξεκίνησε την καριέρα του από το Παλαιό Φάληρο και στη συνέχεια μετακόμισε στην Αμερική και στην ομάδα Τρώες USC με την οποία κατέκτησε τρία πρωταθλήματα σε ισάριθμα χρόνια, ενώ παράλληλα αποφοίτησε με πτυχίο Επικοινωνίας από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας.
Πώς νιώθεις που είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας;
«Το πρώτο μου παιχνίδι το έκανα το 2010 και από το 2013 και έπειτα, καθιερώθηκα. Το να παίζεις με την Εθνική Ομάδα είναι ύψιστη τιμή. Από μικρό παιδί το ήθελα πολύ. Μέσω της Εθνικής εκπροσωπούμε όλη τη χώρα, την πατρίδα μας και αυτό νομίζω από μόνο του τα λέει όλα».
Φαντάζεσαι τον κόσμο με το πόλο να είναι το νούμερο ένα άθλημα αντί του ποδοσφαίρου;
«Αυτή είναι μια πολύ καλή και ενδιαφέρουσα ερώτηση. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι τέτοιο, γιατί το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ τραβάνε τα περισσότερα φώτα πάνω τους. Πολλές φορές έχουμε συζητήσει με τους συμπαίκτες μου, το πώς θα είναι να αγωνίζεσαι σε ένα γήπεδο με 60-70 χιλιάδες φιλάθλους. Θα ήταν κάτι μαγικό, ούτε μπορώ να το περιγράψω ή να το φανταστώ – ειδικά αν σκεφτώ τη φορά που ζήσαμε κάτι ανάλογο το 2016 στον ημιτελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κόντρα στη Σερβία μέσα στο Βελιγράδι με 25.000 κόσμο. Εκεί, επειδή το πόλο είναι το εθνικό τους άθλημα, γινόταν χαμός. Ήταν απερίγραπτες οι εικόνες που βλέπαμε στη Σερβία, ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε».
Τώρα που είπες Σερβία, στους Ολυμπιακούς Αγώνες συμμετείχαν πολλές ομάδες με παράδοση στο πόλο. Εσύ ποια ξεχώρισες;
«Αυτή που ξεχωρίζει είναι η Ουγγαρία. Την κερδίσαμε δύο φορές σε ένα ολυμπιακό τουρνουά και ειδικά τη δεύτερη φορά ήταν φοβερό. Έως τότε δεν είχαμε καταφέρει ποτέ να κερδίσουμε την Ουγγαρία σε επίσημο αγώνα, είτε αυτός ήταν Ευρωπαϊκός, είτε Παγκόσμιος είτε Ολυμπιακών Αγώνων. Γενικά, δεν μας ταιριάζει η ομάδα αυτή, αλλά τους κοιτάξαμε στα μάτια που λέμε και τους κερδίσαμε αρχικά στο όμιλο και στη συνέχεια στον ημιτελικό. Αποδείξαμε ότι είμαστε σκληρά καρύδια σαν ομάδα και αφού το κάναμε μια φορά γιατί να μην μην το κάνουμε και ακόμα μια;»
Την ώρα που εσείς πέρνατε τη μια νίκη και τη μια πρόκριση πίσω από την άλλη, η Ελλάδα ζούσε εφιαλτικές στιγμές με τις πυρκαγιές. Τι κλίμα επικρατούσε στο Τόκιο; Φαντάζομαι ότι το ζήσατε κι εσείς αυτό με τον τρόπο σας.
«Όπως ακριβώς το είπες, το ζήσαμε και εμείς μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα. Προσπαθούσαμε να μην μας επηρεάσει πολύ. Είχε γίνει ένα αντίστοιχο περιστατικό το 2018 στο Μάτι όσο εμείς βρισκόμασταν στο Ευρωπαϊκό της Βαρκελώνης και μας είχε επηρεάσει πάρα πολύ. Όσο βρισκόμασταν εκεί δεχθήκαμε εκατοντάδες μηνύματα από συγγενείς, φίλους και αγνώστους που μας έλεγαν πως τους δίνουμε κουράγιο σε στιγμές που περνάει πολύ δύσκολα η χώρα. Μέσα από αυτό λοιπόν ζούσαμε τον εφιάλτη αλλά εισπράτταμε και δύναμη για τη συνέχεια».
Τα ηνία εκεί ποιος τα παίρνει και ανασυγκροτεί ψυχολογικά την ομάδα;
«Τον πρώτο λόγο τον έχουν ο προπονητής, ο βοηθός του και ο αρχηγός. Όσο ήμασταν εκεί, από την αρχή του τουρνουά μέχρι το τέλος, μας βοήθησαν να μείνουμε συγκεντρωμένοι. Μας μιλούσαν για το πώς να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας. Και όλοι μαζί, ενωμένοι, τα καταφέραμε».
Ακόμα δεν έχετε ξεμεθύσει από τη χαρά του μεταλλίου και ταυτόχρονα από τη λύπη για την απώλεια του χρυσού, αλλά πιστεύεις ότι η Εθνική ομάδα θα φέρει κι άλλες επιτυχίες άμεσα;
«Πρέπει να εκμεταλλευτούμε το μομέντουμ αυτού του μεταλλίου. Εμείς μπορούμε να βγούμε πιο δυνατοί από αυτό. Πιστεύω πως μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα και τα επόμενα τρία χρόνια θα κάνουμε πολλά. Το θετικό είναι πως εμείς δεν χάνουμε παίκτες λόγω ηλικίας, σε σύγκριση με άλλες ομάδες όπως η Ουγγαρία, η Κροατία και η Σερβία, που θα χάσουν αρκετούς παίκτες. Στα επόμενα χρόνια θα είμαστε στις κορυφαίες και πιο έμπειρες ομάδες και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε».
Καταλαβαίνει ο κόσμος την ανάγκη που έχετε για στήριξη;
«Νομίζω το καταλαβαίνουν αλλά το πόλο είναι ένα δύσκολο άθλημα και είναι ακόμα πιο δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες σαν Έλληνες. Ό,τι και αν κάνεις, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ θα έχουν πάντα την περισσότερη αναγνώριση. Έχουμε φέρνει αρκετές παραπάνω επιτυχίες στη χώρα μας σε σχέση με άλλα αθλήματα, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Εμείς προσπαθούμε για το καλύτερο».
Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης επιβράβευσε την προσπάθειά σας δίνοντάς σας ένα πριμ 200.000 ευρώ, ένα ποσό που δεν συναντά κανείς εύκολα στο πόλο. Τι έγινε με το πριμ και πώς πάρθηκε η απόφαση να δοθεί το μισό στους πυρόπληκτους;
«Αρχικά, πρέπει να πω ότι ο κύριος Μαρινάκης δεν ήταν υποχρεωμένος να μας δώσει κάποιο πριμ. Αυτό το έκανε μέσα από την καρδιά του, επειδή το ήθελε. Για το άθλημά μας, όπως είπες, ήταν ένα μεγάλο ποσό. Δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε τέτοια ποσά. Επειδή καταλαβαίναμε τι γινόταν στην Ελλάδα μέσα από μηνύματα, ειδήσεις κ.λπ., νιώσαμε πως ήταν υποχρέωση να βοηθήσουμε έστω λίγο και να ανταποδώσουμε την αγάπη του κόσμου και να προσφέρουμε μια ελάχιστη ανακούφιση στους πυρόπληκτους που περνούν τόσο δύσκολα».
Η Κολυμβητική Ομοσπονδία είναι αρωγός στην προσπάθειά σας; Βοηθάει στο κομμάτι των εγκαταστάσεων ή το βάρος πέφτει στις ομάδες;
«Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση. Η ομοσπονδία τον Φεβρουάριο άλλαξε διοίκηση και έκαναν ό,τι μπορούσαν. Το κράτος ξέρουμε πως δεν υποστηρίζει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό όπως θα έπρεπε. Τώρα οι νέοι διοικούντες βρίσκουν τα πατήματα τους και υπάρχει συνεννόηση. Πιστεύω ότι θα βρούμε υποστήριξη από εδώ και στο εξής και θα είναι δίπλα μας σε ό,τι χρειαζόμαστε».
Πιστεύεις ότι οι Έλληνες πολίστες είναι καλύτεροι από τους ξένους που έρχονται στην Ελλάδα;
Εγώ πιστεύω πως δεν έχουμε να ζηλέψουμε σε τίποτα τους ξένους, γιατί έχουμε πολύ καλούς παίκτες. Σε αυτό που υστερούμε μόνο είναι στη σωματοδομή, με τους Σέρβους και τους Ούγγρους να έχουν το επιπλέον ατού. Εκείνοι θα μπορούσαν να παίζουν και μπάσκετ, τόσο ψηλοί που είναι σε σχέση με εμάς. Εμείς δείξαμε ότι δεν έχει σημασία μόνο αυτό, αλλά το ύψος βοηθάει σίγουρα. Αυτό πάντως πιστεύω ότι στην Ελλάδα συμβαίνει επειδή όταν βλέπουμε ένα ψηλό παιδί το στέλνουμε στο μπάσκετ ή στο βόλεϊ και όχι στο πόλο.
Πως βλέπεις την εξέλιξη του Κωνσταντίνου και γενικότερα τον εαυτό σου στην Εθνική, τώρα που έχεις αποκτήσει την εμπειρία και έχεις κατακτήσει μετάλλια;
«Αυτό είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί. Νομίζω πως με τα χρόνια απέκτησα εμπειρία και όσο αντέχει το κορμί μου θα εκπροσωπώ την Εθνική Ομάδα. Εγώ βλέπω τον εαυτό μου σαν στρατιώτη της Εθνικής ομάδας. Έτσι νιώθω φορώντας το εθνόσημο. Είναι τιμή μου να παίζω με το σκουφάκι με τη γαλανόλευκη σημαία. Από εκεί και πέρα, κάθε χρονιά που περνάει νιώθω πως έχω να δώσω πιο πολλά στην ομάδα. Τώρα φτάνω στα 30 σε μια ηλικία που είμαι στα καλύτερά μου και όσο μπορώ θα δίνω τα πάντα για την Εθνική»
Τι σκέφτεστε πριν και μετά την πρόκριση στον τελικό και μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου;
«Δεν είχαμε συνηθίσει να βρισκόμαστε σε τελικούς ή να είμαστε στα μετάλλια. Δεν το είχαμε φανταστεί πιο πριν, γι’αυτό ήμασταν χαμηλών τόνων από την αρχή. Το μόνο που λέγαμε ήταν το πόσο ωραίο θα ήταν ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που δεν το είχαμε καταφέρει ποτέ. Μέρα με τη μέρα που περνούσε, ήμασταν όλο και πιο σοβαροί και όταν βρήκαμε αυτοπεποίθηση το πιστέψαμε το μετάλλιο. Είπαμε ότι είναι η ευκαιρία μας τώρα για ένα μετάλλιο. Μετά τον τελικό, όλοι χαμογελούσαμε, κλαίγαμε, ήταν απερίγραπτα συναισθήματα. Ήμασταν όλοι πολύ συγκινημένοι και κάθε φορά που το λέω ανατριχιάζω. Είναι κάτι που θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μας για πάντα. Πριν από τους αγώνες μας μιλάει ο προπονητής και ο βοηθός του για το τακτικό και το ψυχολογικό κομμάτι. Αλλά πριν πέσουμε στην πισίνα έχουμε συζήτηση με τον αρχηγό μας».
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μίλησες μετά τη λήξη του τελικού για να ξεφουσκώσεις συναισθηματικά;
«Εγώ έχω μεγάλη οικογένεια, έχω 3 αδέρφια. Όλοι μαζί, ,με τους γονείς μου, είδανε τους τελευταίους αγώνες και μετά από τον ημιτελικό και τον τελικό πήρα τηλέφωνο στο κινητό του πατέρα μου και κάναμε βιντεοκλήση. Ήταν όλοι συγκινημένοι και μου έλεγαν πόσο με καμάρωσαν. Έτσι και αλλιώς γι’ αυτούς τα κάνουμε όλα, για τους γονείς και την οικογένειά μας. Εμένα με στήριξαν πολύ οι γονείς μου, με πήγαιναν προπόνηση, μου έφτιαχναν συγκεκριμένα φαγητά, με περίμεναν να τελειώσω τις προπονήσεις μου, όλα αυτά. Αυτοί με γαλούχησαν και είναι οι αφανείς μου ήρωες. Ό,τι πέρασα εγώ, το πέρασαν και αυτοί μαζί μου και νομίζω πως όλοι όσοι είμαστε στον πρωταθλητισμό χρωστάμε πολλά στους γονείς μας».
Έχεις σκεφτεί να γράψεις βιβλίο με όλα όσα έχεις ζήσει με την Εθνική και τον Ολυμπιακό για να τα έχεις αποθηκευμένα κάπου;
«Αυτή θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα! Εγώ έχω την χειρότερη μνήμη. Δεν ξέρω άνθρωπο με χειρότερη μνήμη από μένα. Δεν το έχω σκεφτεί, αλλά θα βοηθούσε πάρα πολύ. Μάλλον πρέπει να το κάνω. Ο συμπαίκτης μου, Γιώργος Δερβίσης, μου λέει πάντα στιγμές από διοργανώσεις και εγώ του απαντάω πως δεν θυμάμαι».
Για να γνωρίσουμε από τα μάτια σου τους συμπαίκτες σου, θέλω να μου πεις ποιος είναι το πιο πειραχτήρι της ομάδας, ο πιο σοβαρός και ο πιο απόμακρος;
«Για το πειραχτήρι σίγουρα θα πω τον Γιώργο Δερβίση και ο άλλος που θα έλεγαν αρκετοί θα ήμουν εγώ. Γενικά είμαι ευδιάθετος άνθρωπος που σε στιγμές που είμαστε κουρασμένοι από ταξίδια κάνω πλάκες. Ο πιο “απόμακρος” είναι ο πιο μικρός της ομάδας, ο Κωνσταντίνος Γκιουβέτσης, ο οποίος είναι πιο καινούργιος και πιο ντροπαλός σε σχέση με άλλα παιδιά που γνωριζόμαστε χρόνια. Όσο για τον πιο σοβαρό θα πω τον αρχηγό μας, τον Γιάννη Φουντούλη, ο οποίος έχει και μια “υποχρέωση” να είναι πιο σοβαρός, αλλά και ο Άγγελος Βλαχόπουλος ο οποίος κρατάει ένα χαμηλό προφίλ και του κάνουμε πλάκα αρκετές φορές που είναι έτσι σκυθρωπός».
Αν έφτιαχνες την ιδανική για εσένα ομάδα με συμπαίκτες από Εθνική και Ολυμπιακό, ποιους θα έβαζες;
«Τερματοφύλακα θα έβαζα τον Μανώλη Ζερβεδά που τα πήγε περίφημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δίπλα μου στην περιφέρεια τον Βλαχόπουλο, τον αρχηγό μας τον Φουντούλη και θα πω και τον Καπότση. Όσο για αμυντικό, θα έβαζα τον Αργυρόπουλο που είναι πολύ ταλαντούχος με μέλλον και φουνταριστό θα έβαζα τον Κολόμβο που επίσης τα πήγε πολύ καλά. Όλες μου οι επιλογές είναι βέβαια και επηρεασμένες από την απόδοση στην Ολυμπιάδα».
