Το “Ν” στο ΝΒΑ σημαίνει “Notia”
Όπως κύλησε η μπάλα στα ακροδάχτυλα του ΛεΜπρόν Τζέιμς στο πρώτο ματς της χρονιάς στο ΝΒΑ, έτσι κύλησε και ένα δάκρυ στο μάγουλα των απανταχού φίλων του αθλήματος στα νότια προάστια. Γιατί ξέρετε... Το "Ν" στο ΝΒΑ σημαίνει "Νότια".
- 30/10/2013
Ο Τζουάν Χάουαρντ είχε κάνει… πασαρέλα στο Παλέ της Γλυφάδας. Ο Σκότι Πίπεν πήρε τα σουτάκια του στο κλειστό της Βούλας και ο Ντουάιτ Χάουαρντ έκανε μια μεγάλη εμφάνιση στο κλειστό της Αργυρούπολης. Τυχαίο; Μπα.
Το κοινό των νοτίων προαστίων έχει γαλουχηθεί με το μπάσκετ και συγκεκριμένα το ΝΒΑ, αποτελώντας την “Southwest” περιφέρεια του πρωταθλήματος. Νοτιοδυτική. Παλιότερα, δε, θα μιλούσαμε για θεσμό. Για αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας της προηγούμενης γενιάς, της δικής μας.
Τη δεκαετία του ’90, τότε που το άθλημα μπήκε για τα καλά στη ζωή μας (αρχικά μέσω της ιδιωτικής τηλεόρασης, αλλά και των εντύπων), τα τρία γράμματα του ΝΒΑ, άλλαξαν και έγιναν DNA. Ή τουλάχιστον μέρος του. Δεν ήταν μόνο να πας στο ανοιχτό της γειτονιάς σου και να προσπαθήσεις να κάνεις ανάποδο λέι-απ σαν τον Μάικλ Τζόρνταν , ή να δώσεις no-look πάσες σαν τον Τζον Στόκτον. Ήταν όλο το πακέτο. Να πας να πάρεις τα καινούργια παπούτσια (τα Shaq, τα “Kamikaze” του Κεμπ, αυτά του Γκραντ Χιλ, τα Jordan, τα πολυφορεμένα “AIR” του Πίπεν, αυτά του Μπάρκλεϊ και πάλι λέγοντας), να στείλεις στο απόσπασμα το χαρτζιλίκι σου για να πάρεις τη φανέλα του Ρέτζι Μίλερ, να κοντοστέκεσαι στη σκάλα του Applebees και να ονομάζεις τους παίκτες στη φωτογραφία και φυσικά να περάσεις μια βόλτα από τα αθλητικά μαγαζιά για να ξεσηκώσεις ότι μπορείς που να έχει πάνω του το logo μιας ομάδας.
Ειδικά στο Dominion οι φίλοι του μπάσκετ κινδύνευαν με επιληψία, βλέποντας τα καπέλα, αλλά και τις πολύχρωμες μπάλες (σ.σ είχα μια των Σάρλοτ Χόρνετς , το παραδέχομαι) παρεταγμένες στην είσοδο. Το ίδιο περιπετειώδες ήταν και μια βόλτα στο “Carabola”, ή στο “NIKE Air Club” στην Εσπερίδων, εκεί όπου μπορούσες να αγοράσεις ένα “απευθείας εισιτήριο” για τα αποδυτήρια των Knicks ή των Lakers: μπλούζες, αυτοκόλλητα, λάβαρα, μπασκετούλες, τα πάντα.
Κολλημένοι με τη μπάλα (του μπάσκετ). Στα εσωτερικά τουρνουά των συλλόγνων, οι ομάδες έπαιρναν ονόματα από τις αντίστοιχες του ΝΒΑ, στα ανοιχτά έβλεπες τις πολύχρωμες μπλούζες να δίνουν και να παίρνουν, ακόμη και παρατσούκλια να “κολλάνε”. Αν έχεις παίξει στο Παλέ αποκλείεται να μην έχεις αντιμετωπίσει τον “Πίπεν”, ή στη Βουλιαγμένη τον “Μουτόμπο”.
Τώρα, βέβαια, τα χρόνια πέρασαν. Το ΝΒΑ μετά την αποχώρηση του Μάικλ Τζόρνταν υπέστη ένα γερό χτύπημα. Οι Αμερικάνοι άρχισαν να τα βρίσκουν σκούρα με τους Ευρωπαίους, η ποιότητα έπεσε και επήλθε ο κορεσμός. Δεν διήρκησε πολύ όμως. Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί μια γενιά εκπληκτικών παικτών που έχουν αποδώσει νέα αίγλη στο πρωτάθλημα και νέα δυναμική. Αθλητές όπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Κέβιν Ντουράντ, ο Ντέρικ Ρόουζ, ο Κρις Πολ έχουν από τη μια απογειώσει και πάλι το ΝΒΑ και από την άλλη ταξιδέψει και μας πίσω στο χρόνο, στην εποχή που θα παίρναμε την πολύχρωμη μπάλα, θα βάζαμε τη φανέλα και θα πηγαίναμε στο ανοιχτό για να σουτάρουμε από τη σέντρα και υπό την πίεση του χρόνου 3… 2… 1… for the win.
Το σορτσάκι σε κάνει πάντα παιδί. Και αυτό το συναίσθημα χαρίζει το ΝΒΑ, που ξεκίνησε πάλι χθες κάνοντας αυτή την πλευρά της πόλης ιδιαίτερα ευτυχισμένη.