Το “πάθος” του Κατσικάρη
Ο Φώτης Κατσικάρης έκλεψε την παράσταση στο TEDxAthens μιλώντας για το χόμπι που έγινε πάθος, για το πως πρέπει να στελεχώνεται μια ομάδα και το πως διαχειρίζεται τα αποτελέσματα. Διαβάστε τα σηματικότερα κομμάτι της πολύ ενδιαφέρουσας ομιλίας του.
- 17/11/2014
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, ο οποίος κατοικεί στο Μπιλμπάο και στα νότια προάστια (Άλιμο) ήταν από από τους τελευταίους ομιλητές, οι οποίοι προερχόντουσαν από διαφορετικές χώρες και διαφορετικούς κλάδους: από στελέχη της Google, σε ακτιβιστές, κωμικούς, ψυχολόγους, επιχειρηματίες και γενικότερα ανθρώπους επιτυχημένους στον χώρο τους.
Ο Φώτης Κατσικάρης ξεκινώντας αποκάλυψε το πως ασχολήθηκε με το μπάσκετ, όταν δηλαδή προτίμησε να αποφύγει τη «βαρεμάρα του κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού» για να παρακολουθήσει το Ιωνικός-Ολυμπιακός. «Αυτό ήταν ερωτεύτικα αμέσως το παρκέ, το τρίξιμο των παπουτσιών στο παρκέ, τον ήχο της μπάλας, τα φώτα. Την επόμενη ημέρα είπα στους γονείς μου ότι θα ασχοληθώ με το μπάσκετ» είπε χαρακτηριστικά και στάθηκε σ’ αυτό το γεγονός, ότι το 1989 αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του στην Αμερική για να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ. Μετά ακολούθησε την προπονητική καριέρα και έφτασε να κοουτσάρει την Εθνική ομάδα, κάτι «που δεν περίμενα ποτέ να συμβεί όταν ξεκινούσα».
Στη συνέχεια ο προπονητής της Εθνικής ομάδας στάθηκε στην προσαρμοστικόττα που απαιτεί το επάγγελμα, λέγοντας ότι με την πάροδο των χρόνων χρειάστηκε να βρει τις γκρίζες ζώνες που θα βοηθήσουν την ομάδα να πετυχαίνει, χωρίς βέβαια να καταπατά ποτέ τις αρχές που είχε θέσει από το ξεκίνημα ως προπονητής και ως άνθρωπος.
Από τα σημεία κλειδιά της ομιλίας του ήταν το σκεπτικό του όταν εγκατέλειψε την Ελλάδα μαζί με την οικογένεια του για να αναλάβει μετά την ΑΕΚ την Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης. «Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι κουβαλάω την οικογένεια μου κάπου για να δω τι θα κάνω. Μετακόμισα στο εξωτερικό με τη σκέψη ότι θα πετύχω. Δεν είχα ποτέ αρνητικές σκέψεις» υπογράμμισε, τονίζοντας παράλληλα ότι είναι πολύ σημαντικό να έχει γύρω του ανθρώπους με θετική σκέψη και όχι άτομα που γκρινιάζουν διαρκώς ή ψάχνουν δικαιολογίες.
Αρκετό ενδιαφέρον είχε και το κομμάτι στο οποίο εξηγούσε το πως στελεχώνονται οι ομάδες. «Παλιότερα δεν ήθελα παίκτες που θα δημιουργούσαν προβλήματα, αλλά με την πάροδο των χρόνων κατάλαβα ότι χρειάζεται ταλέντο για να πας παρακάτω. Και μέσα από τη συνεργασία, τη σχέση και τη σύγκρουση με ισχυτές προσωπικότητες ή ακόμα και «προβληματικούς» παίκτες βγαίνεις κερδισμένος, γίνεσαι καλύτερος» δήλωσε χαρακτηριστικά, αναφέροντας και άλλες κατηγορίες παικτών όπως ο «αποδυτηριάκιας», αυτός δηλαδή που κρατάει καλό κλίμα στην ομάδα και έχει ηγετική παρουσία έξω από τις γραμμές (αναφέροντας χαρακτηριστικά το παράδειγμα του Βασίλη Κικίλια με τον οποίο συνεργάστηκε στην ΑΕΚ), αλλά και του «ιδιώτη», όπως τον είπε χαρακτηριστικά. «Ξέρετε ποια είναι η μετάφραση στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ισπανικά. Θα προτιμήσω αυτόν τον χαρακτηρισμό. Να ξέρερε ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν και παίκτες στην ομάδα που θα είναι ταγμένοι σε 2 πράγματα. Θα τα κάνουν με αφοσίωση και θα είναι και οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι. Προς Θεού δεν πρέπει να τους δώσεις παραπάνω, γιατί δεν θα αποδώσουν. Χρειάζονται πολλοί και αυτοί, όμως».
Μίλησε για τα χρόνια του στην Ισπανία για τον τρόπο που διαχειρίζεται τα άσχημα αποτελέσματα («προσπαθώ να βγάλω την αρνητική σκέψη από το μυαλό των παικτών, να τους κάνω να σκεφτούν κάτι άλλο και όχι να τους μιλάω συνέχεια για την ήττα»), αλλά ακόμη και τα καλά: «χρησιμοποιούμε συχνά τεχνιτές εντάσεις, αν και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί αν το επίπεδο των παικτών είναι υψηλό, τότε μπορεί να σε καταλάβουν και να μην πετύχεις τον στόχο σου».
Αναφέρθηκε στην Εθνική ομάδα, στο Μπιλμπάο, στη Βαλένθια, στην ΑΕΚ, στην Ντιναμό και γενικότερα στην λειτουργία μιας ομάδας που ζει την κάθε μέρα, χωρίς να παρασύρεται απαραίτητα από την επίτευξη του στόχου. «Δεν έχει σημασία να φτάνεις μόνο στον στόχο. Έχει σημασία να φτάνεις και κοντά» είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας τον ηγετικό ρόλο του προπονητή, που είναι «ο φυσικός ηγέτης μιας ομάδας, ένας leader» , για να καταλήξει υπογραμίζοντας ότι είναι «σημαντικό στη ζωή μας να κάνουμε το χόμπι μας επάγγελματα. Να ασχολούμαστε με κάτι που μας ενδιαφέρει, κάτι που ονομάζεται πάθος».
Πάθος. Η λέξη κλειδί.