Τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ των νοτίων προαστίων έχουν τη δική τους ιστορία
Κάθε γήπεδο έχει τη δική του ιστορία, τους δικούς του κανόνες και τους δικούς του θαμώνες. Η ουσία, ωστόσο, σε όλα τα ανοιχτά παραμένει μία: βάλε τη μπάλα στο καλάθι. Πως θα το καταφέρεις αυτό; Ο πλέον αρμόδιος, Νίκος Μίχαλος, μοιράζεται μαζί σου τις γνώσεις του σχετικά με το θέμα. Κράτησε σημειώσεις.
- 13/04/2018
Μπορεί το πόλο να έχει συνδεθεί με την παραλιακή (Γλυφάδα, Βουλιαγμένη), αλλά το μπάσκετ της περιοχής είχε πάντα περίοπτη θέση στον “πορτοκαλί” κόσμο. Από τον Γκάλη που αγωνιζόταν στο “Μάκης Λιούγκας” με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, στον Ίκαρο Καλλιθέας (τελευταία) και τον κυπελλούχο Ελλάδος Πρωτέα Βούλας στις Γυναίκες και από τις τοπικές ομάδες που έχουν αναδείξει παίκτες και προπονητές που έφτασαν στην Εθνική ομάδα και στην Α1 (Δορκοφίκης, Βουγιούκας, Μίχαλος, Τσιάκος, Παραγιός, Φαλέκας, Τσόχλας, Νούσης, Σταμάτης, Πρίφτης, Νίκου, Λιόγας) στον Φραγκίσκο Αλβέρτη που ξεκίνησε από τον ΑΝΟΓ για να γίνει ο Έλληνας παίκτης με τους περισσότερους τίτλους στην καριέρα του. Τα πέντε ευρωπαϊκά μιλούν από μόνα τους…
Να βάλουμε στην εξίσωση και όσους ανθρώπους του μπάσκετ, μένουν στα Νότια Προάστια; Να τους βάλουμε… Τα μεσημέρια θα δεις τον Βασίλη Σπανούλη να τρώει στη Γλυφάδα, τον Γιάννη Ιωαννίδη να τσακώνεται στα καφενεία της Βούλας και φυσικά τον πληθωρικό Στιβ Γιατζόγλου να δίνει τα γνωστά του σόου.
Οπότε όποια κι αν είναι η ερώτηση μπάσκετ είναι η απάντηση. Τα Νότια Προάστια διαθέτουν αρκετά γήπεδα που έχουν αφήσει εποχή στο “street-ball”. Από το Ηρώων με το σιδερένιο διχτάκι, στα μονά στην Αγία Τριάδα και από το κλειστή λίγκα του “Παλέ” στα all-star παιχνίδια της Δόξας. Ο νόμος της μόδας, όμως, είναι στυγνός και όπως γίνεται με τα διάφορα στέκια, έτσι και στο μπάσκετ η εποχή υποδεικνύει και άλλο γήπεδο που μαζεύει κόσμο και φιλοξενεί τα καλύτερα “μονά”.
Για αυτό αν θέλεις να παίξεις καλό μπάσκετ θα πας:
Στη Δόξα
(δίπλα από το γήπεδο ποδοσφαίρου και τον Άγιο Γεώργιο στο Καβούρι)
Μακράν οι καλύτερες εγκαταστάσεις. Πράσινο, δροσιά, τέσσερις μπασκέτες, δάπεδο που δεν γλιστράει και πολύ σουλάτσο, αφού υπάρχει ο διπλανός στίβος και το μαγαζί του Σκουζή.
Κάθε μπασκέτα έχει και το δικό της βαθμό δυσκολίας, με αποκορύφωμα της all-star ομάδες που μαζευόντουσαν πριν χρόνια με τους Σιγάλα, Νάκιτς, Βούκσεβιτς, να λύνουν τις διαφορές τους και τους υπόλοιπους να προσπαθούν να αποφύγουν τις ιπτάμενες αγκωνιές. Κατά καιρούς περνούν αρκετοί εν ενεργεία παίκτες (Βουγιούκας, Τσόχλας, παλαιότερα ο Κολντεμπέλα), οι τοπικοί θρύλοι της Βουλιαγμένης (Σκουζής, Ασλανίδης) και παίκτες των τοπικών κατηγοριών.
Στη “Δόξα” θα δεις τους γνωστούς θαμώνες, πολλά τρίποντα και λίγα φάουλ. Και όπως κάθε γήπεδο που σέβεται τον εαυτό του, έχει τους δικούς του κανόνες: όλα τα μονά στα 21, “βγαίνουμε” από το τρίποντο, δεν “κόβεται” καμία και πάντα τρεις τετράδες με τον νικητή να συνεχίζει…
Στην Αιξωνή
(Οδός Δερβενακίων δίπλα στο τένις στην αρχή της Γούναρη)
Γήπεδο περισσότερο “παρεΐστικο”. Από το ’93 που χτίστηκε και για μια καμιά 10αριά χρόνια γινόταν το έλα-να-δεις. Χαμός για να πιάσεις μια θέση, σε σημείο να παίζουν 8 (πάντα μέχρι τα 15) και 20 άτομα να περιμένουν. Ιστορικές μάχες, με μπόλικο θέαμα, αφού το σηκώνει η περίσταση: συγκεκριμένα οι μικρότερες διαστάσεις και η χαμηλότερη μπασκέτα που εμπνέουν για παιχνίδι στη στεφάνη και τρίποντα σχεδόν από το κέντρο.
Μπόνους; Το γήπεδο βρίσκεται δίπλα από το σπίτι που νοικιάζει κατά καιρούς ο Ολυμπιακός και στο οποίο έμεναν κατά καιρούς διάφοροι ξένοι: ο Βολκόφ, ο Ρίβερς, ο Τζόνι Ρότζερς, ο Μπλου Έντουαρντς, ο Τζέιμς Φόρεστ, που έκαναν ορισμένες (ελάχιστες) guest εμφανίσεις. Αν και πάλι το νεύμα του Ντέιβιντ Ρίβερς κάθε φορά που περνούσε με τη Μερσεντές του αρκούσε.
Οι ατραξιόν ήταν πολλές αφού στο συγκεκριμένο γήπεδο μαζευόντουσαν παίκτες διαφόρων ηλικιών και μπασκετικού backround, με τη νέα γενιά να δίνει πάντα δυναμικό παρόν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ομηρικές μάχες που έδιναν οι μεγάλοι για να νικήσουν την κλασσική ομάδα των Κορωναίων;
Όταν η πρώτη φουρνιά μεγάλωσε και έκανε παιδιά, η δράση στην Αιξωνή έπεσε. Και χρειάστηκε ένα μεγάλο διάλειμμα προκειμένου το συγκεκριμένο γήπεδο να αποκτήσει και πάλι ζωή (όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια), περισσότερο από παρέες που δίνουν τακτικά τα ραντεβού τους εκεί, ενώ συχνά βλέπεις και τη νέα φουρνιά να λύνει τις διαφορές της.
Εδώ και 2-3 σεζόν, μάλιστα, “μετακόμισαν” εκεί οι Ακαδημίες του “ΓΕΣ” και το γήπεδο απέκτησε δεύτερη μπασκέτα και φώτα. Το μόνο πρόβλημα; Ο αέρα, διότι το συγκεκριμένο ανοιχτό είναι εκτεθειμένο και αν έχει μποφόρ, μην περιμένεις να σταυρώσεις ούτε ένα τρίποντο.
Το “Κλουβί”
(Διός και Νηρέως στη Βούλα – στην ευθεία κάτω από τον Πρωτέα)
New entry στην περιοχή, αλλά αυτό που πλέον έχει τον σταθερότερο κόσμο χειμώνα-καλοκαίρι. Το “κλουβί” που ονομάζεται έτσι λόγω των σιδερένιων κιγκλιδωμάτων έγινε γρήγορα γνωστό από στόμα σε στόμα, ειδικά μετά τη διοργάνωση του καλοκαιρινού “3on3” τουρνουά που έγινε θεσμός.
Είναι ένα γήπεδο που μαζεύονται κυρίως νεαρότεροι παίκτες, φιντάνια του Πρωτέα, Βουλιώτες, αλλά και μπασκετικοί από τις γύρω περιοχές, που γρήγορα μπαίνουν στη φιλοσοφία του run-n-gun. Κοινώς; Σουτάρει όποιος προλάβει.
Πολύ ένας-ένας, ακόμη περισσότερα τρίποντα και μπόλικο θέαμα, αφού πολλές είναι και οι αμερικάνικες παρουσίες που δίνουν άλλη νότα στην υπόθεση. Το καλοκαίρι γίνονται πολύ δυνατά μονά μέχρι αργά το βράδυ, αφού είναι το μόνο γήπεδο που “ξυπνάει” σχετικά αργά (18.30). Οι προβολείς του, όμως, είναι μόνιμα αναμμένοι και προσελκύουν κόσμο, όπως η αναμμένη λάμπα τα κουνούπια.
Μην περιμένετε μπάσκετ επαφών. Τα μονά στο “κλουβί” (πάντα στα 15) τελειώνουν εν ριπή οφθαλμού αν δεν είσαι προσεκτικός, αφού όπως είπαμε ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, λες και παίζεις σε κάποιο ανοιχτό δίπλα από το “Παλαού Μπλαουγράνα”.
Η φιλοσοφία του “όλοι οι καλοί χωράνε” έχει κάνει το κλίμα ιδιαίτερα παρεΐστικο. Κόσμος πάει και έρχεται, υπάρχει νταβαντούρι στις ψιλές εξέδρες και οι παίκτες που παίζουν εναλλάσσονται συνέχεια, εν αντιθέσει με το πιο αυστηρό σύστημα διεξαγωγής στα άλλα γήπεδα.
Το παλέ και τα… πάλαι-ποτέ
Το γήπεδο της Αγίας Τριάδας (εκεί που κάθε μονό ή κάθε σουτ ήταν και στοίχημα) έχει καπαρωθεί από το μπάσκετ και το τένις της “Αιξωνής”, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Πρωτέα Βούλας που έχει μονίμως μια ομάδα των Ακαδημιών να αλωνίζει στις τέσσερις γραμμές. Η Ευρυάλη πλέον μαζεύει ελάχιστο κόσμο, ενώ το ίδιο ισχύει και για το ιστορικό “Παλέ”, το γήπεδο δίπλα από το “Μάκης Λιούγκας” στο κέντρο της Γλυφάδας. Εκεί γινόντουσαν τα πιο δυνατά μονά στην περιοχή, αλλά κάτι τα έργα που έγιναν στο γήπεδο, κάτι το παγοδρόμιο, κάτι οι “παλιοί” που μεγάλωσαν, το γήπεδο πλέον δεν αποτελεί πόλο έλξης. Οι προβολείς ανάβουν κανονικά, φωτίζουν τα (πάντα σκληρά) στεφάνια και τις αναμνήσεις.