Δεν μου άρεσε ο τελευταίος Ταραντίνο
Ένας μεγάλος φαν του Κουεντίν Ταραντίνο γράφει για αυτό που ψιθύρισε μετά το τέλος του "Hateful 8".
- 23/01/2016
Αν, λοιπόν, αυτή είναι η “εξίσωσης της επιτυχίας” (τουλάχιστον προσωπικά) σε ότι αφορά την κρίση μιας ταινίας, η βασικότερη παράμετρος είναι οι προσδοκίες. Μια μεγάλη μεταβλητή που μπαίνει στον παρανομαστή του κλάσμστος. Όσο μεγαλύτερες οι προσδοκίες και επομένως ο παρανομαστής, τόσο μικρότερο το κλάσμα. Συνήθως.
Να δηλώσω εξ αρχής μεγάλος φαν του Κουεντίν Ταραντίνο. Δεν θυμάμαι άλλη ταινία πιο χαρακτηριστικά από το Pulp Fiction. Ένα έπος. Ένα έργο που καταλαμβάνει πολλές και διαφορετικές κορυφές, όπως για παράδειγμα εκείνης που έχει καρφωμένη πάνω της τη σημαία της ποπ κουλτούρας. “Σημαδεύτηκα” από το Reservoir Dogs και τον χορό του Mr. Blonde πάνω από το κομμένο αυτί υπό τους ήχους του “Stuck In The Middle With You”. Λάτρεψα το Kill Bill. Αποθέωσα το Django. Διασκέδασα με το Inglorious Basterds. Πορώθηκα με το Death Proof και την λατρεμένη Vanessa Ferlito να κάνει lap dance με το “Down In Mexico”.
Με άλλα λόγια θα καθιστούσα τον Ταραντίνο στην ύψιστη θέση της κινηματογραφικής θεότητας. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει να κάνει ταινίες. Όχι για να αλλάξει τον κόσμο, αλλά για να γουστάρει ο ίδιος. Να κλίνει το πατζούρι στην έπαυλη του και να καταβροχθίζει την ταινία που έφτιαξε. Σαν τον στρουμπουλό σεφ που μαγειρεύει αποκλειστικά για τον ίδιο και τρώει με ένα μπουκάλι κρασί να αναπνέει δίπλα από το πιάτο του. Δεν είναι τυχαίο ούτε το αποτέλεσμα που θέλει να βγάζει στο πανί, ούτε το ύφος που κυνηγάει, ούτε καν η θεματολογία. Σαν να ξαναγράφει και να ξαναγυρίζει τις ταινίες που έβλεπε μεγαλώνοντας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν μου άρεσε το “Hateful 8”. Γιατί περίμενα πολλά απ’ αυτή την 8η ταινία του Ταραντίνο. Μεγάλες προσδοκίες και ένα μεγάλο αίσθημα απογοήτευσης βγαίνοντας από την αίθουσα μετά από τρεις ώρες. Δεν το γράφω γιατί έχω πρόβλημα με τις τρεις ώρες. Και το Django ήταν αντίστοιχα μεγάλο, αλλά δεν με έκανε να βαρεθώ ούτε λεπτό. Εν αντιθέσει με το τελευταίο που δεν με κράτησε. Ούτε σε επίπεδο διαλόγων, ούτε σε επίπεδο πλοκής. Ούτε καν σε επίπεδο χαρακτήρων και -ξέρω ξέρω- ότι αυτό είναι κάτι πολύ βαρύ για ταινία του Ταραντίνο.
Κι αυτό γιατί στους Μισητούς Οκτώ φάνηκε να μιμείται τον εαυτό του. Και δεν ήταν μόνο τα έντονα κοινά στοιχεία από το Django, αλλά περισσότερο η αίσθηση ότι έμοιαζε σαν μια long version της σκηνής με το σπίτι στο λιβάδι και τους ναζί στους “Άδοξους Μπάσταρδους”. Σαν αν το έχω ξαναδεί όλο αυτό. Ίσως να έφταιξε το γεγονός ότι παρουσιάστηκαν ξανά ίδια πρόσωπα. Ο Σάμιουελ Τζάκσον. Ο Κερτ Ράσελ. Ακόμη και ο Τιμ Ροθ που όχι μόνο είχε παίξει στο Reservoir Dogs, αλλά θύμισε μια ξεπατικοτούρα του Κρίστοφ Βαλτς. Για τον Μάικλ Μάντσεν δεν γίνεται λόγος, γιατί αν μη τι άλλο είναι μια κατηγορία από μόνος του και θα τον αγαπάμε για πάντα.
Η προσέγγιση της ρατσιστικής Αμερικής είχε αρκετό ενδιαφέρον, όπως για παράδειγμα η άτυπη συμμαχία που σημειώθηκε στο τέλος σε ένα αιματοβαμμένο κρεβάτι απέναντι σε έναν κοινό εχθρό. Αλλά το γράμμα του Λίνκον; Τι στο διάολο συνέβη με το γράμμα του Λίνκον;