Εμείς για τον Σωκράτη ήρθαμε
Πήγα (κι εγώ) στη μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία με τις νεράιδες, τις πριγκηπέσες και τ’ αερικά στο Φάληρο.
- 13/06/2016
Στην Πλατεία Νερού την Παρασκευή 10 Ιουνίου έγινε ένα μεγάλο πάρτι με τεραβαϊμπικές διαστάσεις. Η φίλη Μαριάνθη είναι τρελή και παλαβή με τον Σωκράτη και έτσι φτάσαμε από τις 19.30. Ακόμη είχε ήλιο και αυτό δεν το λες και πολύ φιλικό προς τις συναυλίες. Κοίτα, εμείς για τον Σωκράτη ήρθαμε. Αλλά η διοργάνωση (το Release το Festival) είχε και Λεωνίδα Μπαλάφα, που ήταν πολύ καλός, με μεγάλη δύναμη πάνω στη σκηνή, που παρά τον ήλιο την έκανε την προσπάθειά του να ξεσηκώσει τον κόσμο. Συμπαθής και ολότρελος, ταλαντούχος μουσικός με πάθος και χαρά και με μέλλον που προδιαγράφεται λαμπρό. Ό,τι αισθάνεσαι να λες (γιατί περνάνε οι στιγμές), Ταξίδι για να σε βρω, Πυροσβεστήρας και η αρένα κάνει ζέσταμα για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Και εκεί που πήγαινε να σκοτεινιάσει, βγήκε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Βέβαια ακόμη κοιτούσαμε περισσότερο το ηλιοβασίλεμα παρά τη σκηνή. Ο Αλκίνοος είναι κάπως σαν τα εφηβικά μας χρόνια. Δεν ξέρω ακριβώς πώς και γιατί, αλλά βλέποντάς τον με κοντό μαλλί και να έχει γκριζάρει, θυμάμαι ότι μεγαλώνουμε. Κάποιος είπε πως η αγάπη σε ένα αστέρι κατοικεί (βλ. Προσκυνητής), Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω, Να γλιστρούσες στο σκοτάδι να πετούσες σαν αερικό (aka Δεν μπορώ, αλλά ποιος το ξέρει έτσι), μελωδίες όμορφες που σε συγκινούν και σε ταξιδεύουν σε μονοπάτια μαγικά.
Ένας καλλιτέχνης που με την φωνή του σε κάνει να ακούς όσα η αγάπη ονειρεύεται (που βέβαια καμιά φορά τα αφήνει όνειρα η ζωή). Σημαντικός μουσικός της γενιάς μας. Που σε κάνει να την κόβεις την φλέβα, αλλά από την σωστή πλευρά. Είπε και το νέο του τραγούδι, που λέγεται ο Χορτάτος, που πρέπει να γίνει τραγούδι αυτογνωσίας και που βέβαια μας ξεσηκώνει, αφού πρώτα μας βάζει στη θέση μας.
Και όταν πια το σκοτάδι είχε έρθει και είχε γεμίσει τον χώρο όπως του έπρεπε, τα παιδιά μες στην πλατεία υποδεχτήκαμε επιτέλους τον λαμπερό και σκοτεινό μαζί Σωκράτη. Μαζί με την Λαμπρινή Καρακώστα με το γάργαρο λαρύγγι της και τον υπέροχο Φώτη Σιώτα με το υπέροχο βιολί του (και το Αερικό που έκανε το νου να φτερουγίσει). Τον Χρόνο να Λαβώσω, τα Πάγια, η Πριγκηπέσα (που κατά καιρούς έχει κακοποιηθεί από διάφορους ημι-τραγουδιστές).
Όσο κι αν μαλώνω με τη Μαριάνθη, γιατί αν υποθετικά μιλώντας υπήρχε μία κόντρα μεταξύ Θανάση και Σωκράτη, εγώ θα ήμουν στο πλευρό του πρώτου, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω την γεμάτη και βαθιά φωνή του Μάλαμα, που μοιάζει σαν να προέρχεται από τα έγκατα της γης και σαν να ψιθυρίζεται στο αυτί σου την ίδια στιγμή. Τα τραγούδια όμως που του έχει γράψει ο Θανάσης, κακά τα ψέματα, έδιναν μία παραπάνω σπίθα στην ατμόσφαιρα. Ήρθε ο καιρός να μάθεις ποιοι σε αγαπούν λέει στον Τειρεσία και η πλατεία σηκώνεται στον ουρανό. Βουβές γυναίκες άλαλες που δύναμη αναβλύζουν λέει στην Αμερική και η δύναμη που κάνει τους ανθρώπους ένα γεμίζει τον χώρο.
Δεν είπε τον Διάφανο του Θανάση και μας έλειψε. Όμως και τα υπόλοιπα τραγούδια του δεν πάνε πίσω. Ευτυχείς, Λυπημένοι και Πότες, όλοι ανεβάζουμε τα χέρια μας ψηλά, τον ακούμε να μας συλλαβίζει τις Πρώτες Λέξεις του Θέμη Καραμουρατίδη σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου που μιλούν για την ελευθερία που πρέπει να προσφέρει η αληθινή αγάπη.
Όσο κι αν προσπαθώ να διαλέξω τραγούδι του (όχι από αυτά του Θανάση, από τα άλλα), δεν έχω καλύτερο από το Γράμμα, που πάντα με κάνει να δακρύζω, που μου υπενθυμίζει κάθε φορά πώς νιώθουμε παράφορα, πώς ζούμε έτσι αδιάφορα ρε γαμώτο. Κάτι τέτοιες συναντήσεις όμως όπως ετούτη εδώ, με ανθρώπους κάθε ηλικίας να τραγουδούν συνεχόμενα για έξι ώρες, να γελούν και να γλεντούν δίπλα σε θάλασσες και κάτω από αστέρια (εντάξει δεν φαίνονταν) μας κάνουν να ζούμε λιγότερο αδιάφορα, έτσι δεν είναι;