Το θέμα δεν είναι ποιος βάζει τις φωτιές, αλλά ποιος τις σβήνει
Το Nou-Pou.gr μίλησε με την εθελοντική ομάδα πυρόσβεσης της Βουλιαγμένης και κατάλαβε, ότι τελικά μπορείς να κάνεις πράγματα χωρίς να παίρνεις τίποτα πίσω. Το θέμα όμως είναι, ότι δεν το παίρνεις εύκολα απόφαση, οπότε ευτυχώς που υπάρχουν άλλοι, αντί για εσένα και για εμένα.
- 14/11/2013
Την ομάδα αποτελούν άτομα με σχετική εμπειρία, με προϋπηρεσία σε ανάλογες θέσεις του Δήμου, ή “άσχετοι”, που θέλουν απλά να προσφέρουν. Σερβιτόροι, οδηγοί, ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, όλοι κάτοικοι της περιοχής ή των όμορων Δήμων, που αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Η δράση της ομάδας ξεκίνησε μετά από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου τον Μάιο του 2013 και μόνο κατά τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου (1η Μαΐου με 31 Οκτρωβρίου) έκαναν 60 επεμβάσεις.
“Όχι όλες για πυρκαγιές” όπως εξηγεί ο Πάνος Κερασσιώτης, που μαζί με την υπόλοιπη ομάδα συμμετείχαν στην πυρόσβεση 10 δασικών πυρκαγιών στη Βουλιαγμένη, στη Βούλα και στις γύρω περιοχές. “Τα Λιμανάκια είναι πάντα μια επικίνδυνη περιοχή. Κάθε χρόνο μπαίνει φωτιά, κυρίως από πεταμένα τσιγάρα” υπογραμμίζει και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσθέτει: “Ευτυχώς δεν είχαμε κάποια μεγάλη πυρκαγιά όπως αυτή στο Πευκωτό το 2010“.
Κατά τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου οι βάρδιες ξεκινούν από το πρωί και ολοκληρώνονται τα ξημερώματα. Το ίδιο και σε περιόδους καιρικών φαινομένων, όπως αυτά που συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες. Η ενασχόληση τους, δηλαδή, είναι καθημερινή και για αρκετές ώρες.
Κρατούν μάνικες, σβήνουν μικρές εστίεςς φωτιές, βοηθούν την πυροσβεστική, καμιά φορά την προλαβαίνουν λόγω εντοπιότητας, κάνουν περιπολίες, επεμβαίνουν σε άλλα περιστατικά που αφορούν την πολιτική προστασία (δέντρα, πλημμύρες) ακόμη και σε τροχαία. “Όπου μπορούμε να βοηθήσουμε” δίνει το στίγμα ο Πάνος Κερασσιώτης, που εξηγεί πως υπάρχει μια άψογη συνεργασία με την Πυροσβεστική, που πολλές φορές χρειάζεται τη δική τους άμεση επέμβαση για να προληφθούν τα χειρότερα.
Η εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι οι ταινίες με τους πυροσβέστες που κοιμούνται και πέφτουν από τον στήλο όταν ακούσουν τη σειρήνα. Η ιστορία με τη συγκεκριμένη ομάδα, όμως, είναι διαφορετική. “Όταν είμαστε σε βάρδια και σε επιφυλακή, η ώρα περνάει με πολύ κουβέντα και τηλεόραση. Κάνουμε και βόλτες για να ελέγξουμε αν χρειάζεται κάπου η βοήθεια μας” αναλύει.
Ειδικά την περασμένη Δευτέρα, λόγω της έντονης βροχόπτωσης, σημειώθηκαν αρκετά περιστατικά που απαιτήθηκε παρέμβαση. Και ο Πάνος Κερασσιώτης ήταν κάθετος: προέχει η ατομική προστασία. Τι κάνει, δηλαδή, ο καθένας από μόνος του.
“Τι πρέπει να κάνει, όμως, ο καθένας από μόνος του” ήταν η εύλογη απορία.
Και ιδού οι συμβουλές του σε περιπτώσεις έντονης βροχόπτωσης:
– Να αποφεύγουμε τις μετακινήσεις με το αυτοκίνητο αν υπάρχει η δυνατότητα
– Να επιλέγουμε δρομολόγια που έχει λιγότερο νερό στο δρόμο
– Να μην “βουτάμε” με το αυτοκίνητο σε υδάτινες λίμνες στην άκρη του δρόμου, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος το όχημα να μείνει ακινητοποιημένο, ή να παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά.
– Να αποφεύγουμε βόλτες σε πάρκα, λόγω κινδύνου για κεραυνούς ή πτώσεις δέντρων
– Να κρατάμε στα σπίτια μας καθαρές τις αποχαιτεύσεις και τα λούκια, για να μην πλημμυρίζουν οι χώροι
Και ολοκληρώνοντας υπογραμμίζει: “Ατομική προστασία“. Το ίδιο ισχύει, βέβαια και με την πυρόσβεση, όταν η ομάδα του καλείται να τα βάλει με τις φλόγες. “Αυτό που κάνουμε πρώτα είναι να εξασφαλίσουμε την ατομική μας ασφάλεια και ένα δρόμο διαφυγής, γιατί ο αέρας παίζει περίεργα παιχνίδια και μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Εν συνεχεία μπαίνουμε στη διαδικασία της προσβολής, ανάλογα με το είδος και την ένταση της φωτιάς“.
Υψηλές θερμοκρασίες, πυκνοί, σωματική κούραση, κίνδυνος. Η δική του χειρότερη στιγμή; “Το 2000 σε μια φωτιά απέναντι από το Island. Έδωσα εντολή να κοπεί το νερό και εκείνη τη στιγμή βλέπω μπροστά μου ένα γκαζάκι, που δεν ήξερα να έχει σκάσει, ή αν είναι άδειο. Αυτά τα δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει πάλι το νερό, μου πέρασαν όλα από το μυαλό“.
Η παρθενική συνομιλία με κάποιον που περνάει τον χρόνο του δαμάζοντας τις φλόγες, συνοδεύεται με περίεργες απορίες. Όπως το “αν καπνίζουν οι πυροσβέστες” (καπνίζουν – εκείνος το έκοψε πριν 4 χρόνια), ή το “τι θα έκανε αν έπιανε στα πράσα έναν εμπρηστή” (θα τον παρέδιδε στην αστυνομία – χρειάζεται ψυχραιμία σε τέτοιες στιγμές).
Η περιέργεια, όπως και η φωτιά, είναι δυσκατάβλητη. “Όλα αυτά, εθελοντικά;” ρωτάω. “Ναι” απαντάει ο Πάνος Κερασσιώτης. “Αφιλοκερδώς;” επιμένω. “Ναι, όπως ακριβώς ορίζεται ο εθελοντισμός” επιμένει περισσότερο. “Μπράβο” σκέφτηκα από μέσα μου, αλλά δεν το είπα.
Η ομάδα έχει υποστήριξη από το Δήμο, που έχει παραχωρήσει ένα πυροσβεστικό όχημα και από ιδιώτες που έχουν προσφέρει από στολές μέχρι ένα ψυγείο. Είναι η κλασσική ευκαιρία για την καθιερωμένη γκρίνια για το κράτος που κοιμάται και την πολιτεία που αδιαφορεί. Ο Πάνος Κερασσιώτης την έχασε προ κενής εστίας, προφανώς από επιλογή. “Έχουμε υποστήριξη. Είμαστε μια καινούργια ομάδα και χρειάζομαστε όση περισσότερη μπορούμε, αλλά υποστήριξη υπάρχει“.
Τι ζητάνε; “Τίποτα. Απλά αν ενδιαφέρεται κάποιος να βοηθήσει εθελοντικά είμαστε εδώ“, όπου εδώ είναι το παλιό λιμεναρχείο Βουλιαγμένης Απόλλωνος και Δεκελείας (τηλ. 210 8961444).
Ο Πάνος και η Εθελοντική Ομάδα Πυροπροστασίας και Δασοπυρόσβεσης Βουλιαγμένης, δεν είναι σαν εμάς. Ή σαν τους άλλους. Δεν λέει. Κάνει. Οι φωτιές δεν σβήνονται με τα λόγια. Σβήνονται επειδή κάποιος (κάποιοι) βάζει χρόνο και προσπάθεια. Επειδή κάποιος (κάποιοι) δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια.