Φωτιά, Σαρωνίδα: «Φύγαμε από το σπίτι μας χωρίς να ξέρουμε αν θα το δούμε ξανά»
Κάτοικος της Σαρωνίδας περιγράφει όσα έζησε την ημέρα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της, προσπαθώντας να σώσει τον εαυτό της και την οικογένειά της, από την καταστροφική φωτιά στην Ανατολική Αττική.
- 19/07/2023
Τη δική της συγκλονιστική εμπειρία από την ημέρα που ξέσπασε η καταστροφική φωτιά σε Σαρωνίδα και Λαγονήσι, μοιράστηκε μέσω του Facebook και της σελίδας «Forum στον Δήμο Σαρωνικού», κάτοικος της περιοχής. Η ίδια, όπως περιγράφει, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της μαζί με την οικογένειά της, χωρίς να προλάβει να πάρει τίποτα μαζί της και χωρίς να ξέρει αν θα το ξαναδει.
Αναλυτικά όσα περιέγραψε:
«Από 10 ετών έρχομαι στην Σαρωνίδα μου. Τη δικιά μου Σαρωνίδα, το μέρος που έχω όλες μου τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, τις γιορτές του Πάσχα που περνούσα με την οικογένεια μου και το μέρος που αποφάσισα να μείνω μόνιμα όταν έκανα την δική μου οικογένεια. Είναι ο δικός μου τόπος, οι δικές μου ρίζες και οι δικές μου αναμνήσεις.. Χθες αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου μαζί με τα παιδιά μου και τον σκύλο μου, χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου γιατί έπρεπε να εκκενώσουμε την περιοχή και γιατί ήδη είχαμε αρχίσει να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε και έτζουσαν τα μάτια μας… Αν ήμουν μόνη μου χωρίς οικογένεια θα εμένα πίσω και με βρεγμένα πανιά θα πήγαινα να βοηθήσω να σωθεί η δική μου πατρίδα… έπρεπε όμως να οδηγήσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα σε ασφαλές μέρος…. Φύγαμε…. όπως ήμασταν… χωρίς να πάρουμε τίποτα μαζί μας… και ήμασταν τυχεροί που είχαμε αμάξι…. άλλοι που δεν είχαν την δυνατότητα και δεν χωρούσαν σε αμάξια φίλων έμειναν πίσω… άλλοι πιο θαρραλέοι έμειναν και αυτοί πίσω.. Φύγαμε από το σπίτι μας χωρίς να ξέρουμε όταν θα ξαναγυρίσουμε αν θα ξαναείχαμε σπίτι και υπάρχοντα…η παραλιακή είχε μποτιλιάρει… μας έστειλαν στο Λαύριο. Οδηγούσαμε ο ένας πίσω από τον άλλο χωρίς να ξέρουμε που θα πάμε… τα παιδιά έκλαιγαν στο αμάξι… ο σκυλος γαυγίζε… εγώ προσπαθούσα να μην βάλω τα κλάματα…. αργά το βράδυ κατάφερα και έφτασα στους δικούς μου… δεν είχαμε μαζί μας ρούχα…μας έδωσαν εκείνοι… όλη μέρα ήμασταν στα τηλέφωνα όλοι οι κάτοικοι μεταξύ μας μπας και μάθουμε νέα για το τι συνέβαινε… αν τα σπίτια μας κάηκαν…. 2 δρόμους πάνω από το σπίτι μου όλα έχουν καεί… είμαι τυχερή που έχω ακόμα σπίτι…. ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό… κλαίω όμως και πονάει η ψυχή μου γιατί ξέρω ότι εγώ δεν θα μπορέσω να ξαναδώ τον τόπο μου ξανά πράσινο… ίσως τα παιδιά μου σε 50 χρόνια να ξαναδούν την Σαρωνίδα όπως την άφησαν χθες….πολλές περιουσίες καταστράφηκαν, ζώα κάηκαν. 65 ζώα κάηκαν στο καταφύγιο αδέσποτων που φίλη μας είχε εδώ και 12 χρόνια και με ίδιους πόρους φρόντιζε μόνη της. Σώθηκαν μόνο 10 από αυτά γιατί δεν είχε βοήθεια και τα είδε να καίγονται…. Η Σαρωνίδα μου δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια… για μένα σήμερα είναι μέρα πένθους… Γυρνώντας από Αθήνα κάναμε νια βόλτα με το αμάξι να δούμε την καταστροφή. Είναι βιβλική… έχουν καεί τα πάντα. Από την λεωφόρο λαυριου στην κερατέα μέχρι και την Σαρωνίδα δεν υπάρχει πλέον τίποτα…. Σταματήσαμε σε ένα πυροσβεστικό κοντά στο σπίτι μου και τα παιδιά μου τους ευχαρίστησαν μα την Παναγία χωρίς να τους πω εγώ να το κάνουν που δεν άφησαν την φωτιά να κατέβει 2 δρόμους πιο κάτω και έχουμε ακόμα σπίτι.. Η Σαρωνίδα μας, το “δάσος” μας (όπως ελεγε χαρακτηριστικα η μικρή μου) που πηγαίναμε βόλτες κάθε μέρα μαζί με τον σκυλο μας δεν υπάρχει πια.. Η Σαρωνίδα μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδια… Ας προσπαθήσουμε με νύχια και με δόντια να σώσουμε ότι έχει μείνει όλοι μας… Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να έχουν τις ίδιες όμορφες αναμνήσεις με όλους εμάς που ζούμε από παιδιά σε αυτον τον τόπο… Να μην την ξαναδούν να καίγεται…».
