Η Ιωάννα Τσάγκαρη Jazz-άρει στη Λίμνη της Βουλιαγμένης
Η Black Cotton Doll σου συστήνεται σε ένα Jazz concert στις 9 και 23 Σεπτεμβρίου που δε πρέπει να χάσεις.
- 08/09/2014
Πες μου λίγα λόγια για το μουσικό σου background.
Από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να χορεύει και να τραγουδάει και οι γονείς μου να αναρωτιούνται «τι θα κάνουμε με αυτό το παιδί;». Παρόλα αυτά σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και έκανα μεταπτυχιακό Marketing στο Kingston University του Λονδίνου. Το μπαμ έγινε περίπου 3 χρόνια πριν στο Λονδίνο, όταν περπατούσα στα στενά του Soho και τυχαία βρέθηκα σε ένα θρυλικό blues bar που είχε jam night. Πριν καλά καλά το καταλάβω βρέθηκα στη σκηνή να τραγουδάω πάνω σε μουσικάρες big time που δεν γνώριζα. Όπως καταλαβαίνεις, η πρώτη μου επαφή με τη σκηνή και το τραγούδι ήταν σαν να κολυμπούσα σε ωκεανό, χωρίς να γνωρίζω κολύμπι! Το γεγονός αυτό με έκανε πολύ δυνατή και ακόνισε τη μουσική μου αντίληψη στο έπακρο. Μετά απ’ αυτό δεν έχανα jam για jam και πολύ γρήγορα ανακάλυψα τον κόσμο της jazz (είχα και πολλά ακούσματα από το χώρο της swing γιατί χόρευα lindy hop και η πρώτη μου jazz επιρροή ήταν big band κομμάτια). Πολύ σύντομα ήρθε και το πρώτο μου live. Μια βραδιά του jam με προσεγγίζει ένας venue manager λέγοντάς μου «Είστε πολύ καλή “ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ”, ενδιαφέρομαι να παίξετε στο club μου με το σχήμα σας. Πότε μπορείτε;». Εγώ από μέσα μου γέλαγα (πού να ξέρε…) αλλά απάντησα «Μισό λεπτό να κοιτάξω το πρόγραμμά μου». Αυτό ήταν, σε μια βδομάδα έμαθα 30 κομμάτια, βρήκα μουσικούς και έκανα το πρώτο μου live. Το ένα live έφερε το άλλο και άρχισα να τραγουδάω σε καλά μαγαζιά και να πληρώνομαι (τότε σκέφτηκα, μήπως τελικά είμαι τραγουδίστρια και δεν το ξέρω;). Η αλήθεια είναι πως άργησα να το καταλάβω αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό.
Στη συνέχεια, άρχισα να τραγουδάω παντού. Στο μετρό, στο δρόμο, όπου βρισκόμουν. Δεν το καταπίεζα πια. Παρόλα αυτά δεν αρκέστηκα στην έμφυτη αυτή κλίση, το χαρισματικό αυτί, και την έντονη μουσικότητα αλλά με πολύ αφοσίωση, ψάξιμο, σεμινάρια και κυρίως προσωπική δουλειά και σεβασμό προς τη φωνή μου, έκανα αλματώδη μουσικά βήματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Για μένα η εξέλιξη και μάθηση δεν σταματά ποτέ. Είναι θέμα νοοτροπίας και όχι πόσα ξέρεις ήδη. Νιώθω πως άνοιξε μια τρύπα με φωτός και χώθηκα τόσο βαθιά μέσα και απλά την αφήνω να με πάει… και μεταξύ μας λατρεύω την διαδρομή. Είμαι πολύ χαρούμενη που ανακάλυψα ποια είμαι, έστω και στα 27, και άλλαξα όλη μου τη ζωή για να έρθω σε γαλήνη με τον εσωτερικό μου εαυτό. Τώρα νιώθω τόσο ισορροπημένη και ευλογημένη. Είναι μεγάλο πράγμα να ανακαλύψεις το λόγο ύπαρξής σου και να τον ακολουθήσεις. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να τον έβρισκαν και να τολμούσαν να τον ακολουθήσουν.
Ποιά είναι η Black Cotton Doll;
Η Ιωάννα Τσάγκαρη στη σκηνή. Εμπνεύστηκα αυτό το καλλιτεχνικό όνομα από το ιστορικό ”cotton club” ένα jazz club του 1923-1940, εντελώς αντιφατικό, αφού ήταν αυστηρά για λευκούς αλλά σχεδόν όλοι οι entertainers και jazz μουσικοί ήταν έγχρωμοι! Αργότερα έγινε ταινία με μαφιόζους. Αμάν αυτό το Hollywood πια! Ο χαρακτηρισμός “black” έγκειται στο ότι πάντα μου άρεσε η «μαύρη» μουσική. Όσο για τη λέξη “doll” νομίζω πως εγώ, όπως και κάθε γυναίκα που εκφράζει την έμπνευσή της, μεταμορφώνεται σε κούκλα. Στη δική μου περίπτωση, μεταμορφώνομαι όταν τραγουδάω.
Όταν πήρες μέρος στο The Voice ήξερες πως το πιο πιθανό ήταν πως δεν θα τραγουδούσες απαραίτητα Jazz. Πώς είναι να ξεφεύγεις από αυτό που γνωρίζεις, να βγαίνεις από το comfort zone των μουσικών ορίων σου;
Εννοείται πως δεν περίμενα να μου δώσουν jazz κομμάτια. Αν και στο αγγλικό The Voice, -το οποίο είχα ως δείγμα και γι’ αυτό δήλωσα συμμετοχή-, νομίζω πως φρόντιζαν, όσο μπορούσαν τουλάχιστον, να σέβονται το χαρακτήρα του κάθε τραγουδιστή και να βγάζουν το 100% του, δουλεύοντας τα δυνατά του σημεία. Παρόλα αυτά εκεί δεν πήγα να τραγουδήσω jazz κομμάτια αλλά τραγούδια που με εκφράζουν, ερμηνεύοντάς τα με το δικό μου τρόπο. Για μένα δεν υπάρχουν είδη μουσικής, υπάρχουν κομμάτια που με εμπνέουν και μιλούν στην ψυχή μου και άλλα πάλι που δεν μπορώ ούτε να τα ακούω. Γενικά δεν είμαι κολλημένη με τη jazz. Πιστεύω πως όλα τα είδη εξυπηρετούν και χρειάζονται, αρκεί να μην είναι κακοπαιγμένα ή κακόγουστα. Μου αρέσει να τραγουδάω πολλά pop κομμάτια και έχω πολλές ethnic, soul, funk, swing, blues, gypsy και r‘n‘b επιρροές. Δεν με πείραξε που δεν τραγούδησα jazz αλλά που δεν είχα την ελευθερία να τραγουδήσω όπως ήθελα και πιεζόμουν σε μια κατεύθυνση μουσικής αισθητικής που δεν ταιριάζει στο γούστο μου. Οπότε δεν θα έλεγα πως ένιωσα άβολα επειδή δεν γνώριζα το είδος τόσο πολύ, γιατί νομίζω με τη μουσική γεννιέσαι κατά κάποιο τρόπο, δεν γίνεσαι… Ό,τι σου αρέσει απλά το καταλαβαίνεις και το λες. Και απλά το εξελίσσεις μέχρι να πεθάνεις. Ένιωσα άβολα, κάτι σαν βιασμό ψυχής επειδή έπρεπε να ακούω ένα κομμάτι που δεν με ενέπνεε καθόλου από το πρωί ως το βράδυ για μια βδομάδα. Και πόσο μάλλον να πρέπει να το εκτελέσω με τελείως αντίθετη αισθητική και ήχο από τα γούστα μου. Στην ουσία ένιωθα ότι διεκπεραίωνα τα κομμάτια και δεν τα ερμήνευα γιατί απλά δεν μπορούσα να είμαι εγώ. Οπότε ήμουν χαρούμενη όταν έφυγα γιατί σκέφτηκα: «Τέλεια αύριο θα ξυπνήσω και θα ακούσω τις μουσικάρες μου και θα συνεχίσω και το project μου που πήγαινε τόσο καλά αλλά είχε παραγκωνιστεί από τότε που άρχισε το The Voice λόγω έλλειψης χρόνου». Δεν μετάνιωσα όμως για τη συμμετοχή μου ούτε μια στιγμή. Όλα είναι εμπειρίες και αυτή η εμπειρία μου επιβεβαίωσε πως είμαι στο σωστό δρόμο και απλά πρέπει να συνεχίσω αυτό που έκανα και πριν.
Πώς ήταν το πρώτο live στη Λίμνη Βουλιαγμένης; Τι vibes πήρες από τον κόσμο;
Στην ουσία το πρώτο live στη Λίμνη της Βουλιαγμένης ήταν πέρσι. Νιώθω αρκετά χαρούμενη και τιμημένη που επέλεξαν την μπάντα μου ανάμεσα σε πολλές άλλες, συμπεριλαμβανομένων γνωστών καλλιτεχνών. Με κάνει και βλέπω μια αχτίδα φωτός πως ευτυχώς it’s not all about fame αλλά καμιά φορά it’s about music! Οπότε αυτό μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να μεταδίδω όσο πιο πολύ μπορώ μηνύματα αγάπης μέσα από τη μουσική μου. Όσον αφορά στο πρώτο live φέτος, τα vibes του κόσμου ήταν super! Είχαμε μάλιστα ανέλπιστη προσέλευση 800 ατόμων. Όταν βλέπεις τόσα άτομα να μένουν σχεδόν σιωπηλά για να σε ακούσουν τι να πεις από ΄κει και πέρα; Πώς να μη δώσεις πίσω αυτή την ενέργεια; Ανυπομονώ για το επόμενο στις 9 Σεπτεμβρίου όπου θα έχουμε και ένα διαφορετικό concept. Αλίμονο! Μην κάτσω μια φορά στ’ αυγά μου!
Τι κάνει κάποιον jazz ερμηνευτή και κατά πόσο οι ταμπέλες που “κολλάμε” (jazz, έντεχνος, λαϊκός κτλ) βοηθούν ή βλάπτουν.
Jazz ερμηνευτή δεν κάνει απαραίτητα κάποιον, το γεγονός πως τραγουδάει jazz κομμάτια αλλά ο τρόπος που τα ερμηνεύει. Jazz σημαίνει ελευθερία και αυτοσχεδιασμός. Για παράδειγμα, μπορείς να πεις ένα pop κομμάτι με jazz τρόπο. Είναι θέμα ενορχήστρωσης και ερμηνείας, από το πώς θα παίξουν το κομμάτι οι μουσικοί, χωρίς απαραίτητα να αλλάξει ο ρυθμός και η αρμονία του κομματιού, μέχρι το πώς θα το ερμηνεύσει ο τραγουδιστής, κάνοντας μελωδικό και ρυθμικό phrasing. Στην ουσία όλα βασίζονται στη μουσική αλληλεπίδραση και δεν μένει ο καθένας σε αυτό που είχε στο μυαλό του, ανεξάρτητα με το τι παίζει ο άλλος δίπλα του. Οι jazz ερμηνευτές κάνουν διάλογο με τους μουσικούς αντί για “μονόλογο του μικροφώνου”, όπως το λέω εγώ. Για μένα η μουσική είναι μια, δεν έχει όρια. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες και οι κατηγοριοποιήσεις. Όλα τα είδη μουσικής έχουν να προσφέρουν κάτι. Άσε που τα ωραιότερα κομμάτια καμιά φορά προκύπτουν από κράμα μουσικών ειδών. Για παράδειγμα οι ερμηνείες μου έχουν πολλές επιρροές εκτός της jazz, από ανατολίτικη μουσική, Rhythm και blues, Swing κ.α
Στο μουσικό αυτοσχεδιασμό πάνω στη σκηνή χωράνε λάθη;
Έχεις ακούσει που λένε ότι από λάθη έχουν γεννηθεί ολόκληρα μουσικά κινήματα; Το λάθος στη μουσική είναι πολύ υποκειμενικό. Υπάρχει φυσικά ένας κοινός μουσικός κώδικας επικοινωνίας αλλά πέρα αυτού η εξέλιξη της μουσικής βασίστηκε κυρίως σε άτομα που έσπασαν τους μέχρι τότε υπάρχοντες κανόνες. Για παράδειγμα, το πέρασμα από την κλασσική μουσική στη μοντέρνα έγινε επειδή κάποιοι τόλμησαν να παίξουν κάτι που θεωρούταν λάθος μέχρι τότε. Επίσης ο jazz αυτοσχεδιασμός, το scat καθιερώθηκε κυρίως από τον Luis Armstrong, όπου πολλές φορές δεν τραγουδούσε τους στίχους των κομματιών αλλά χρησιμοποιούσε συλλαβές κάνοντας μελωδικό και ρυθμικό phrasing. Ένα άλλο παράδειγμα: πολλοί γέλασαν η έβηξαν ή δεν τους βγήκε η κορώνα όπως θα ήθελαν ή δεν τραγούδησαν αυτό που είχαν στο μυαλό τους στην ηχογράφηση και όμως αυτό ”το λάθος” έγινε το χαρακτηριστικό επιτυχίας στο δίσκο τους. Ο Bill Withers στο “Aint no sunshine” είχε μπερδέψει τα λόγια του γι’ αυτό και λέει τόσες φορές Ι know.. Αλλά νομίζω πως τώρα δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως θα ήταν αυτό το τραγούδι χωρίς αυτή την ιδιαιτερότητα. Παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε και να παίζουμε ότι θέλουμε και κυρίως πάνω από όποιον θέλουμε. Η μουσική όπως και κάθε άλλη γλώσσα έχει κοινούς κώδικες επικοινωνίας όπως ανέφερα και παραπάνω. Τώρα όσον αφορά τον Jazz αυτοσχεδιασμό ακόμα και οι Top ερμηνευτές, κάποια στιγμή στο live όταν ρισκάρουν πολύ ή όταν δεν ακούν καλά τον εαυτό τους για να έχουν τον έλεγχο της φωνής τους ή όταν δεν ακούν καλά τα όργανα, μπορεί να βγουν εκτός. Το θέμα όμως σύμφωνα με μένα δεν είναι να μην κάνεις λάθη αλλά να έχεις την αντίληψη και εμπειρία να μετατρέπεις τα λάθη σου ακαριαία σε μουσική τοποθέτηση καθοδηγώντας το λάθος και τη μουσική κάπου αλλού…
Από ποιούς ερμηνευτές της jazz παγκοσμίως έχεις εμπνευστεί;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω γιατί έχω πάρα πολλούς αγαπημένους και φυσικά κατά καιρούς εμπνέομαι και από διαφορετικούς ερμηνευτές. Η δημιουργικότητα και η έμπνευσή μου τροφοδοτείται συνεχώς! Τώρα οι πρώτες μου επιρροές όσον αφορά στις φωνές είναι από τη swing era εποχή. Οι μεγάλες ντίβες της jazz. Αγαπημένες μου οι Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Nina Simone, Anita O’day, Patti Austin, μεταγενέστερα οι Dee Dee bridgewater, Cyrille Aimee, Eva Cassidy. Επίσης πάντα μου μιλούσαν οι μεγάλες “μαύρες” φωνές των blues όπως οι Big Mama Thorton, Etta James, Etta Jones, Dakota station, Aretha Franklin. Μεταγενέστερα εμπνεύστηκα πολύ από τη Maria Joao και Youn Sun Nah που έχουν μοναδικό style και αυτοσχεδιασμούς βασισμένους σε ethnic επιρροές. Τωρινές επιρροές και μεγάλες μου αγάπες θα έλεγα πως είναι οι σημαντικότερες R‘n‘B τραγουδίστριες παγκοσμίως, η Rachelle Ferrell, η Lalah Hathaway και η erykah badu.
Κατά τη γνώμη σου ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι μουσικοί της jazz σήμερα;
Πιστεύω πως η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν γενικότερα οι μουσικοί, όχι μόνο σήμερα αλλά ανέκαθεν, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Μόνο εμείς μπορούμε να ανυψώσουμε ή να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και κατά προέκταση τη μουσική μας… Κανείς άλλος. Ούτε οι συνθήκες, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα κυκλώματα. Όταν μένεις αληθινός σε σένα και είσαι γενναιόδωρος με τους ανθρώπους και όχι απογοητευμένος και κατά συνέπεια πικραμένος, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μη λάμψεις!
Η Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Μπουένος Άιρες έχουν τις περισσότερες jazz σκηνές στον κόσμο. Αισθάνεσαι περιορισμένη στην Ελλάδα από την έλλειψη jazz clubs;
Αγαπώ την Ελλάδα πάρα πολύ, γι’ αυτό και γύρισα άλλωστε, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι υπάρχει έλλειψη, όχι απαραίτητα μόνο μουσικών χώρων που φιλοξενούν τη jazz μουσική, αλλά και έλλειψη μουσικών ερεθισμάτων, «τροφής», όπως συνηθίζω να λέω, για μένα. Αλλιώς είναι να είσαι στη Νέα Υόρκη, στην πηγή της jazz μουσικής, όπου άρχισαν όλα. Φαντάσου μόνο να παίζεις στα jams και να παρακολουθείς concerts και μουσικές από top players από όλο τον κόσμο. Σε κάνει καλύτερο μουσικό. Επίσης εδώ μου λείπει η δυνατότητα να κάνω ειδικά σεμινάρια και να μάθω από τους καλύτερους δασκάλους στο είδος μου. Αλλά άλλωστε γι’ αυτό και πάω Νέα Υόρκη τον Οκτώβρη για 3 μήνες. Οπότε είμαι πολύ χαρούμενη που θα γυρίσω με μπόλικο υλικό.
Ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς jazz πιανίστες και συνθέτες, ο Thelonious Monk, όταν τον ρώτησαν που οδεύει η jazz, απάντησε: “Πού πάει η jazz; Δεν ξέρω. Μπορεί και στο διάολο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα να πάει κάπου. Απλά συμβαίνει”. Εσύ πού πιστεύεις πως πηγαίνει η jazz;
Ξέρεις το τραγούδι που λέει “γεννήθηκες για την καταστροφή”; Λοιπόν πιστεύω πως η Jazz γεννήθηκε για την καταστροφή! Ίσως γεννήθηκε για την καταστροφή της κακόγουστης μουσικής. Ίσως πάλι να γεννήθηκε για την καταστροφή της ίδιας. Κανείς δεν ξέρει… Να σου πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει που πάει η Jazz, γιατί μπορεί να λέει ο Μonk “δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι να πάει κάπου”, αλλά μπορείς να επιλέξεις που πας εσύ…
Τι να περιμένουμε από την Ιωάννα Τσάγκαρη στο μέλλον;
Μόνο εκπλήξεις! Ως γνωστόν είμαι ζιζάνιο και μ’ αρέσει να κρατάω τη μουσική μου φρέσκια, όπως και τα λαχταριστά φρούτα που δεν είναι ωραία όταν παρά ωριμάζουν… Ένα καλό που έχω είναι ότι βαριέμαι εύκολα και ευτυχώς πολύ πιο γρήγορα από τον μέσο όρο, οπότε το κοινό δεν προλαβαίνει καν να με βαρεθεί γιατί συνέχεια μεταμορφώνομαι μουσικά πολύ πριν έρθει η ώρα μου! Ποτέ δεν επαναπαύομαι, ψάχνω συνεχώς νέες εμπνεύσεις και τις ενσαρκώνω στη μουσική μου.
Την Ιωάννα Τσάγκαρη ή αλλιώς Black Cotton Doll μπορείς να την βρεις στη σελίδα της στο facebook https://www.facebook.com/BlackCottonDoll όπου αναρτά όλες της τις συναυλίες και στο site της www.ioannatsagari.com όπου μπορείς και να την ακούσεις.
Jazz Concert στη Λίμνη Βουλιαγμένης
9&23 Σεπτεμβρίου, 22:30
*Στις 9 Σεπτεμβρίου Special Guest ο Βασίλης Ξενόπουλος στο σαξόφωνο
Είσοδος Ελεύθερη
Για πληροφορίες και κρατήσεις επικοινωνήστε με τη Λίμνη Βουλιαγμένης 210 8962237 & 210 8962239.