Η μικρή άσπρη βάρκα της Sissi Rada στ’ανοιχτά του Jumping Fish
To κομμάτι «little white boat» βρίσκεται στον τελικό του διαγωνισμού Jumping Fish της Cosmote. Εσύ ψήφισες;
- 10/09/2014
Την Sissi Rada μπορείς να την βρεις (& να την ακούσεις!) στο site http://sissirada.com/, στη σελίδα της στο facebook και να την ψηφίσεις εδώ: http://www.jumpingfish.gr/jf-contestant/sissi-rada/309723
Sissi Rada. Πες μας λίγα λόγια για το συγκρότημα και πώς προέκυψε το όνομα του.
Η Sissi Rada είναι μια φανταστική περσόνα και το όνομα συμβολίζει πολλά. Το πουλί σουσουράδα και την ελευθερία της, αρχαίες αιγυπτιακές θεότητες και το μυστικισμό τους, και μια παιδική ελαφρότητα. Ξεκίνησα να γράφω κομμάτια μόνη μου στο Logic όταν σπούδαζα στο Κονσερβατόριο του Άμστερνταμ επειδή είχα πάθει μια μόλυνση στο δάχτυλο και δε μπορούσα να μελετάω άρπα για μερικές μέρες! Το πρώτο κομμάτι που έκανα το θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν ένα mash-up με τη φωνή του Chet Baker, μία λούπα από Burial και ένα σόλο του Pat Metheny. Μόλις είχαν γίνει της μόδας τα mash- ups και χαιρόμουν σαν χαζή. Τα επόμενα κομμάτια ήρθαν σαν πλημμύρες το ένα μετά το άλλο. Μετά από δύο χρόνια περίπου σκέφτηκα να ηχογραφήσω μερικά κομμάτια σωστά σε στούντιο επειδή στη σχολή που σπούδαζα (στην Ακαδημία μουσικής του Ντέτμολντ της Γερμανίας) είχαμε πολύ καλό τμήμα ηχοληψίας και μουσικής παραγωγής. Πέτυχα λοιπόν τον Μαξ στη καφετέρια της σχολής και είδα ότι φοράει all star και τζιν και κάπως αμέσως κατάλαβα σε ποιό τμήμα ήταν. Δεν ήταν σίγουρα στο κλασσικό! Έχει πλάκα πώς καταλαβαινόμαστε οι μουσικοί από το σουλούπι μας. Τον πλησίασα λοιπόν, του έδωσα ένα cd με τα τραγούδια μου και τον ρώτησα αν ενδιαφέρεται να ηχογραφήσει κάτι τέτοιο για τις σπουδές του.
Δέχτηκε με χαρά και θυμάμαι χαρακτηριστικά τη στιγμή εκείνη στο στούντιο, μετά τη τελευταία ηχογράφηση, αργά το βράδυ εξαντλημένοι και οι δύο να καπνίζουμε έξω και να με ρωτάει “γιατί δε κάνεις ένα συγκρότημα και να παίζεις τα κομμάτια σου live;”. Τελείως φυσικά του ‘πα “θες να κάνουμε μαζί ένα;” και έτσι άρχισαν όλα. Μας πήρε δε ξέρω πόσους μήνες μέχρι να βρούμε το σωστό μικρόφωνο για να ενισχύουμε την άρπα ζωντανά και ποια εφέ θα περνάνε από την άρπα, ποια από τη φωνή… Αργότερα μπήκε και ο Τομ ως ντράμερ που σπούδαζε και αυτός στην ίδια σχολή και έτσι γίναμε τρία φυτά. Με το όνομα Sissi Rada όμως δεν εννοείται μόνο η μπάντα με τα παιδιά, αλλά και κείμενα που υπογράφω για τη μουσική που γράφω πού και πού σε διάφορα blogs ή και συνεργασίες με άλλους παραγωγούς, όπως για παράδειγμα ένα κομμάτι που κάναμε το καλοκαίρι με τον David August που θα βγει προσεχώς.
Παίζεις άρπα. Ποιό ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις το συγκεκριμένο όργανο και τι σε γοητεύει περισσότερο σε αυτό;
Την άρπα τη θυμάμαι από μικρή στο pit της ορχήστρας να με τραβάει. Είχα βέβαια την τύχη να με πηγαίνει από 3 ετών ο μπαμπάς μου στην όπερα και σε συναυλίες συμφωνικής μουσικής. Πάντα έτρεχα πριν αρχίσει η παράσταση να δω την άρπα. Μεγαλόπρεπη με αυτές τις συμμετρικές καμπύλες να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα όργανα. Μετά πώς να περιγράψω το τί μου προκαλεί ο ήχος της. Ακόμη μου συμβαίνει πολλές φορές όταν μελετάω να θαμπώνομαι λες και την ακούω πρώτη φορά. Έχει σίγουρα κάτι το μυστικιστικό αυτό το όργανο. Και είναι και ένα μεγάλο στοίχημα να καταφέρεις να την παίξεις σωστά. Σα να οδηγάς ένα αγωνιστικό αμάξι με ESP. Σου φεύγει στις στροφές αν δε προσέξεις. Δύο φορές στη ζωή μου πήγα να παρατήσω τις σπουδές μου στην άρπα γιατί νόμιζα πως δε μπορούσα να τη χειριστώ. Πεισματικά έκανα 2 μήνες να παίξω. Μετά από λίγο όμως το μετάνιωνα και γύρναγα κοντά της κλαίγοντας! Ακούγεται υπερβολικό, αλλά οι μουσικοί βλέπουμε στ΄ αλήθεια το όργανο μας σαν το πιο κοντινό μας πρόσωπο. Και όσο περνάει ο καιρός, άλλο τόσο μαθαίνεις να ζεις για αυτό, προσπαθώντας να φτάσεις στην απόλυτη ταύτιση.
Αποκαλείς τη μουσική σου coquettish-classical-electro-doom pop. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά τα είδη μαζί;
Ο μακρύς αυτός αυτοσχέδιος όρος δημιουργήθηκε μετά από πολλή σκέψη για να μην απαντάω πια με ένα θλιβερό “ωχ…ουφ… πώς να το πω;” και να κοιτάω κάτω στο πάτωμα όταν με ρωτάνε τι μουσική παίζουμε. Πολλές δισκογραφικές μας είπαν “ναι ωραία, αλλά δε ξέρω πού να σας κατατάξω. Δε ξέρω ποιο είναι το κοινό σας”. Μας αρέσει εμάς αυτό. Θέλουμε να το κρατήσουμε. Καλύτερα να μη μας αναλαμβάνουν αν το αντιλαμβάνονται έτσι. Εμείς βλέπουμε ένα άγονο έδαφος απλωμένο μπροστά μας και ανυπομονούμε να το οργώσουμε. Coquettish για το φαίνεσθαι, electro για το σημερινό, classical για τη παλιά τέχνη που εξασκούμε και οι τρείς μας, doom για το σκοτάδι, pop για την σάχλα.
Πώς φαντάζεσαι την Sissi Rada; Από πού αντλεί την έμπνευσή της;
Την Sissi Rada τη φαντάζομαι σαν ένα σύγχρονο άνθρωπο που θα ΄θελε να ζει παλιά. Τροφοδοτείται από τις Τέχνες της μουσικής, του σινεμά, την ιστορία, τη φιλοσοφία, τη γοητεία της νύχτας και όταν σκάσει από τα πολλά ιδανικά, γράφει. Μουσική ή λέξεις. Εμπνέεται από αυτά που δε θα μπορούσε να παίξει, από τα είδη που ακούνε οι φίλοι της, από τους μουσικούς που κάνουν το καθήκον τους και όλα τα δένει μαζί όταν είναι μόνη της.
Ένας Βρετανός συγγραφέας, ο Laurence Durrell είχε πει πως “η μουσική εφευρέθηκε για να επιβεβαιώσει την ανθρώπινη μοναξιά”. Κατά πόσο συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτήν την άποψη;
“Η μουσική εφευρέθηκε για να επιβεβαιώσει την ανθρώπινη μοναξιά”. Πολύ ωραίο αυτό. Θα το γενίκευα λέγοντας πως η τέχνη γενικώς εφευρέθηκε για να επιβεβαιώνει την ανθρώπινη μοναξιά. Είναι σαν τη συνέχεια αυτού που είχε πει ο Γκλεν Γκούλντ “Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν υπάρχει Τέχνη. Η ίδια η ζωή είναι η τέχνη”. Εμείς όμως δεν είμαστε ιδανικοί. Κανείς δε θα ακούσει ποτέ τη φωνή που μιλάει μέσα από το σώμα μας. Την ακούω συχνά και τη βλέπω τη δικιά μου. Είναι κάπου κάτω από το λαιμό μου, μέσα σε μαύρο φόντο. Σιγανή. Ξέρεις τι εννοώ; Δεν την ακούει κανείς, ούτε εγώ η ίδια δε ξέρω πώς να την εξηγήσω στους άλλους. Κι όμως όταν δημιουργείς, δεν είναι δυσάρεστη η μοναξιά. Γενικά δεν αισθάνομαι τη μοναξιά δυσάρεστα. Δε ξέρω γιατί θεωρείται έτσι! Θα μπορούσα να πω ότι τις πιο ωραίες στιγμές τις έχω ζήσει μόνη μου. Να πηγαίνω σινεμά, βόλτες με το αμάξι, για τρέξιμο. Ίσως να έχω συνηθίσει την απομόνωση από τις πολλές ώρες μελέτης. Αν σκεφτείς ότι σχεδόν κάθε μέρα μελετάω άρπα 3 με 4 ώρες και αν έχω σόλο ρεσιτάλ τουλάχιστον 5, είμαι συνήθως μόνη μου σε ένα δωμάτιο.
Σε ποιά περιοχή μεγάλωσες και ποιό είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό ότι σου λείπει από αυτήν, όταν βρίσκεσαι στο Βερολίνο;
Μεγάλωσα στη Βουλιαγμένη. Πρόλαβα να ποτίσω με θάλασσα, παγωτό, ξανθά μαλλιά και αγώνες πόλο στην εξέδρα. Πρόλαβα να μείνω τόσο ώστε να μάθω να ξεχωρίζω τους νότιους από όλους τους άλλους Αθηναίους από το περπάτημα και από τα ρούχα. Να περάσω ιδανικά σχολικά χρόνια σαν 80ς ταινία χολιγουντιανή. Χαίρομαι όμως που έφυγα στα 18, γιατί έτσι εξερεύνησα το κέντρο της Αθήνας που με ωρίμασε. Όλα ωστόσο μπόλιασαν γιατί είχα σαν βάση μου τα παιδικά χρόνια στη Βουλιαγμένη. Μου λείπει συχνά αυτή η πιθανότητα να πας για καφέ την Κυριακή στο sloop (το παλιό θέλω!), να δεις ίσως το σχολικό σου έρωτα που είναι ακόμη όμορφος και να περάσεις ένα απόγευμα κάνοντας απολύτως τίποτα. Σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή αν το έκανα, θα ένιωθα τύψεις για την τόση τεμπελιά μου.
Ποια στιγμή της δουλειάς σου, σου δημιουργεί τα πιο έντονα συναισθήματα;
Όταν γράφω μουσική, η πιο ωραία στιγμή είναι όταν βάζω ένα καινούριο κομμάτι μου να το ακούσει κάποιος που εκτιμώ. Βασικά όλη η χαρά της δημιουργίας είναι εκείνη η στιγμή. Μου έχει τύχει να έχω γράψει ένα κομμάτι, να παίρνω τηλέφωνο μανιωδώς κάποιον να του το βάλω, να μη βρίσκω κανέναν και να παρατηρώ ότι δε μπορώ να χαρώ. Τώρα στην κλασσική μουσική είναι τελείως διαφορετική η διαδικασία. Η ευχαρίστηση έρχεται συνήθως όταν είσαι μόνος σου στο δωμάτιο και μελετάς. Είτε παίζεις το κομμάτι πρώτη φορά, είτε είναι παλιό και το φρεσκάρεις είναι μερικές φορές που νιώθεις μια ανάταση γιατί είναι όλα σωστά. Η άρπα είναι σωστά κουρδισμένη, οι χορδές στην κατάλληλη θερμοκρασία, εσύ είσαι συγκεντρωμένη. Δεν συμβαίνουν συχνά όλα αυτά μαζί. Στη ζωντανή ερμηνεία πάλι είναι διαφορετικά. Η ευχαρίστηση έρχεται από το κοινό. Δε πρέπει να αφήνεσαι να σε συνεπάρει η μουσική. Πρέπει να ξέρεις το κομμάτι τόσο καλά, ώστε να το παίζεις μηχανικά και να σκέφτεσαι μονίμως την επόμενη φράση. Αν αφεθείς στην ευχαρίστηση αρχίζει και γίνεται μια εγωκεντρική πράξη. Θυμάμαι όταν διάβαζα παλιά την Ποιητική του Αριστοτέλη, δεν καταλάβαινα ένα χωρίο που έλεγε ότι ο ηθοποιός δεν πρέπει να ταυτίζεται με το ρόλο του. Γιατί όχι έλεγα; Τώρα καταλαβαίνω. Γιατί η ερμηνεία είναι μια αλτρουιστική πράξη απέναντι στο κοινό και στον δημιουργό.
Μίλησε μου για μια συνεργασία που ονειρεύεσαι.
Κάτι που θα ήθελα πολύ να κάνω είναι να γράψω μουσική για τον κινηματογράφο ή για το θέατρο. Με συναρπάζει το να γράφω μουσική βασισμένη σε μία ιδέα, σε μια εικόνα. Το σινεμά για την ακρίβεια είναι ο ανικανοποίητος έρωτας μου. Αν δεν ήμουν μουσικός, θα ήμουν σκηνοθέτης. Δρώ όμως κάπως σκηνοθετικά όταν γράφω. Οι νότες έρχονται να συμπληρώσουν την μυθοπλασία που έχω στο μυαλό μου. Όλα βασίζονται πάνω σε ένα σενάριο.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχω ακούσει το διαγωνιζόμενο τραγούδι. Πώς θα μου το περιέγραφες και ποιό θα ήταν το πιο δυνατό σου επιχείρημα για να με πείσεις να το ακούσω;
Το τραγούδι αυτό είναι μία μπαλάντα για μια μικρή άσπρη βαρκούλα η οποία νιώθει σαν άνθρωπος. Μιλάει στον ψαρά της που τον κουβαλάει τα απογεύματα και βλέπει κεντήματα στα δίχτυα του. Η βαρκούλα ηχογραφεί τη θάλασσα κάθε μέρα και δε κουράζεται ποτέ. Ακούει τη φωνή του αέρα να της ψιθυρίζει… Κι όλα αυτά τα κάνει περήφανα. Όλα ξεκίνησαν από κάτι στίχους που έγραψα πάνω στη θάλασσα, σε ένα νησί βλέποντας τους ψαράδες να ετοιμάζονται να πάνε για ψάρεμα. Αυτή η εικόνα με συγκίνησε. Είχε αυτή την απλότητα που τα παιδιά των πόλεων δε γνωρίσαμε ποτέ. Τα ακόρντα του τραγουδιού τα έγραψε ο Μαξ και όταν μου τα έστειλε ήξερα πως ήταν ακριβώς τα κατάλληλο για να γίνουν η βάση για το τραγούδι της μικρής άσπρης βαρκούλας. Spoiler: Το τραγούδι δεν ηχογραφήθηκε στη τουαλέτα! Το τρεχούμενο νεράκι που ακούγεται είναι τα χέρια τα δικά μου και του Μαξ που πλατσουρίζουν μέσα σε μία λεκάνη με βερολινέζικο νερό βρύσης.
Εσένα που θα ήθελες να σε πάει ένα little white boat;
Θα ήθελα, αφού με ταξιδέψει μέρες πολλές στη θάλασσα, τόσες μέρες μέχρι να σιχαθώ το μπλε, να με φέρει πίσω στην Ελλάδα. Σε μία οποιαδήποτε ακτή οπού οι κάτοικοί της είναι περήφανοι για τους εαυτούς τους και την οικογένειά τους. Το πρωί χαίρονται τη φύση και το βράδυ την περιγράφουν. Θα έχουν περάσει πολλά χρόνια από τώρα μέχρι εκείνη τη μέρα, αλλά θα έρθει. Δεν είναι ουτοπία. Έτσι δεν είναι;;;
Photo: Iownyou Iseeyou
Styling: Underground
Dresses: Lila nova for Underground & Apostolos Mitropoulos for Underground