Η πρώτη μας ταινία στο Cinepolis
Βουτιά στις αναμνήσεις σήμερα για τους συντάκτες του Nou-Pou.gr. Αποφασίσαμε να θυμηθούμε ποια ήταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε στα καθίσματα του Αθήναιον Cinepolis. Καλούμε κι εσένα να θυμηθείς και να κερδίσεις τα εισιτήρια για εσένα plus one για όλο τον Μάρτιο.
- 08/02/2014
Το Αθήναιον Cinepolis ήταν κάτι το ριζικά καινούριο όταν άνοιξε στην οδό Ζησιμοπούλου στη Γλυφάδα. Έκανε το σινεμά να μοιάζει πιο σινεμά, έκανε τις νέες ταινίες να μοιάζουν ακόμα πιο εντυπωσιακές, άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμασταν για το «πάω ένα σινεμά». Εμείς, αποφασίσαμε να θυμηθούμε ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδαμε ο καθένας στα καθίσματα του Αθήναιον Cinepolis αγκαλιά με ένα μεγάλο ποπ – κορν.
Πριν πάμε όμως στις δικές μας αναμνήσεις, να σου πούμε ότι σε συνεργασία με το Cinepolis, τρέχουμε έναν μεγάλο διαγωνισμό. Ένας τυχερός νικητής θα κερδίσει για εκείνον και ένα άτομο ακόμα τα εισιτήρια για έναν ολόκληρο μήνα, τον μήνα Μάρτιο. Ο διαγωνισμός ξεκινά σήμερα και θα τρέχει μέχρι και τις 27 Φεβρουαρίου όταν θα ανακοινωθεί ο νικητής.
Ρωμαίος και Ιουλιέτα ο Χάρης Σοφιανός
Είμαι 90% σίγουρος ότι ήταν αυτό. Ήταν θυμάμαι μια εποχή απρόσμενου bonding με την -κατά 5 χρόνια μεγαλύτερη- αδερφή μου. Ξαφνικά είχα γίνει η παρέα της για σινεμά, κάτι που ασφαλώς δεν με ενοχλούσε καθόλου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχαμε δει μαζί το Trainspotting, που πολύ μου είχε αρέσει. Την επόμενη βδομάδα πήγαμε στο “καινούργιο που άνοιξε στη Γλυφάδα”, μετά το θρυλικό Άννα Ντορ και το “Αίγλη” στην οδό Κύπρου. Η ταινία ήταν το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”, με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Συμβουλή: πάντα να ρωτάς για την ταινία που πρόκειται να δεις. Βέβαια, μιλάμε για μια εποχή που το ίντερνετ βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και δεν υπήρχε η δυνατότητα να δεις το τρέιλερ ή να διαβάσεις του κόσμου τις κριτικές. Εμένα, για παράδειγμα, αυτό αποτέλεσε την καταδίκη μου, γιατί πέρασα δύο περίπου ώρες να παρακολουθώ διασκευασμένο Σέξπηρ. Τρα-γου-δι-στά. Ναι. Τύπου μιούζικαλ. Τραγωδία. Ευτυχώς ήταν η πρώτη και όχι η τελευταία φορά που επισκέφτηκα το Cinepolis, το οποίο εξελίχθηκε το αγαπημένο μου σινεμά, αναπληρώνοντας το “κάζο” του ντεμπούτου με πολλές και καλές ταινίες.
Τον Τιτανικό ο Μιχάλης Λαμπρόπουλος
Νόμιζα ότι είχα δει το Message in a bottle, με τον Κέβιν Κόστνερ στην τελευταία συμπαθητική ταινία που τον θυμάμαι, αλλά έκανα λάθος. Το φιλμ αυτό (όπου έπαιζε και ο Πολ Νιούμαν) ήταν το 1999 και το 1999, σόρι, αλλά είχα πάει πολλές φορές στο Cinepolis. Οπότε, πήγα πιο πίσω και η πιο βασική ανάμνηση που έχω από τα καθίσματα του είναι ο Τιτανικός. Ναι, αυτός όπου ο Ντι Κάπριο είναι αμούστακος και ακόμη δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον Σκορτσέζε, αυτός όπου η Κέιτ Γουίνσλετ δείχνει από μικρή ότι θα τα πετάει όλα έξω με την πρώτη ευκαιρία, αυτός ο Τιτανικός που έσπασε τα κοντέρ, τα box offices και τον οποίο θεωρώ milestone όπου η Ελλάδα πήγε από τα σινεμά της γειτονιάς στα multiplex. Το Cinepolis βέβαια, έχει κρατήσει αυτό το μυστικό στη συνταγή της επιτυχίας του. Είναι multiplex με αρκετές αίθουσες, φοβερά pop corn (όπου κάνεις και γέμισμα με 1 ευρώ, respect γι’ αυτό) και παράλληλα ξέρεις κάθε γωνιά του, αφού είναι το σινεμά της Γλυφάδας, ο κινηματογράφος που έχεις συνδέσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο μυαλό σου, τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Εγώ. εκεί έχω περάσει πολλά, μέχρι και παντρεμένος βγήκα (στην πορεία). Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ας μείνουμε για την ώρα, στον γάμο που δεν έγινε ποτέ ανάμεσα στον Τζακ και την Ρόουζ.
Το End of Days ο Κώστας Χρήστου
Δύο πράγματα έχω κάνει με μεγάλη υπερηφάνεια στο ναό των ταινιών της Γλυφάδας που ονομάζεται Cinepolis: Έχω καταναλώσει το βάρος της Γης σε ποπ-κορν και έχω δει πάρα πολλές ταινίες. Είναι τόσες πολλές που με κάνουν και νιώθω συμπόνια για τον αριθμό των γυναικών που είναι τόσο λιγοστός. Η πιο παλιά που έχω δει με βρίσκει μαθητή Λυκείου. Το έτος είναι 1999 και η Αίθουσα 4 παρουσιάζει τον Governator Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ να τα βάζει με τον ίδιο το διάολο στο ‘‘The End of Days’’. Αν και τώρα όποτε τη βλέπω μουντζώνω την οθόνη, για αδιευκρίνιστους λόγους η ταινία με είχε τρομάξει σε τέτοιο σημείο, που ένα ζευγάρι στις διπλανές θέσεις με έκανε χάζι από το φοβισμένο μου ύφος και από το δειλό κλείσιμο ματιών. Ήταν μια δύσκολη βραδιά, καθότι όχι μόνο δεν ευχαριστήθηκα την ταινία, αλλά έγινα και ρεζίλι στη κοπέλα την οποία συνόδευα, η οποία μάλιστα με φώναζε χέστη για το υπόλοιπο βράδυ. Κερασάκι στη τούρτα, το κουτί με τα ποπ-κορν το οποίο είχε μείνει μισογεμάτο και που έπειτα από μια ‘‘δυνατή’’ σκηνή το έφαγε το πάτωμα (συγνώμη παιδιά, εγώ ήμουν). Από τότε δεν τρώω ποτέ όταν βλέπω θρίλερ…
Το Dawn of the Dead o Κώστας Τζούνας
Έχοντας μεγαλώσει στην Καλλιθέα των 90s, όταν ακόμη υπήρχαν γύρω μου 4-5 κινηματογράφοι, στη Γλυφάδα κατέβαινα κυρίως για καφέ με τους κολλητούς. Όλα αυτά όμως άλλαξαν με το που παντρεύτηκα και μετακόμισα στον Άλιμο. Τότε που, επειδή είμαι ‘επικηρυγμένος’ σινεφίλ, το Cinepolis έγινε αμέσως στέκι μου. Λογικό αφού όχι μόνο είναι ο καλύτερος -και πιο προνομιακά τοποθετημένος, στο κέντρο των πάντων- κινηματογράφος των νοτίων προαστίων, αλλά διαθέτει και εξαιρετικό snack bar το οποίο ευλαβικά τιμούσα και τιμώ. Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να έχω δει εκεί είναι το Dawn of the Dead το 2004, σε βραδινή προβολή Τρίτης. Εμένα μου άρεσε που τα ζόμπι (σ.σ. ένα από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά υπο-είδη) ήταν, αλά 28 Days Later, γρήγορα και αιμοβόρικα. Μόνο που η συζυγός μου δεν το εκτίμησε ιδιαίτερα. Το βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα ήταν ότι ναι μεν υπέστη την ταινία σιωπηλή, έχοντας χωθεί στο βάθος της αναπαυτικής της πολυθρόνας, αλλά μετά όχι μόνο για φαγητό δεν πήγαμε, αλλά έκανε να μου μιλήσει και 1-2 μέρες από τα νεύρα της. Το μακρυπρόθεσμο αποτέλεσμα ήταν ότι, όταν της ζήτησα να πάμε να δούμε πέρυσι το World War Z, μου έδωσε αναλυτικές οδηγίες για το που να βάλω το κουτί με το γευστικό και μυρωδάτο ποπ κορν. Όποτε αναγκάστηκα να το δω μόνος.
Τον Άγγλο Ασθενή η Ρομίνα Δερβεντλή
Για την ακρίβεια η δεύτερη φορά που είδα τον Άγγλο Ασθενή ήταν στο Cinepolis. Ναι. Κι όμως. Την πρώτη φορά -δηλαδή μια εβδομάδα πριν (L)-θυμάμαι δεν είχε εισιτήρια και είχα αναγκαστεί να πάω παρέα με την μάνα μου σε ένα overbooked σινεμά στο Φάληρο. Το αποτέλεσμα; Κάθισα τρεις θέσεις πιο κάτω από τη μάνα μου και έπρεπε να κρύβομαι και από τις δύο μεριές όπου κάθονταν άσχετοι κύριοι, επειδή έκλαιγα γοερά, σαν παιδάκι που του τελείωσε το γάλα. Και του έσπασε και το μπιμπερό. Και το έφαγε κι ο μπαμπούλας (Ο).
Οπότε μετά, έχοντας χύσει όσο δάκρυ μπορεί να χύσει ένας άνθρωπος (S) παρακολουθώντας ένα ψεύτικο λοβ στόρι (αυτό λέω στον εαυτό μου για να μην με ξαναπαίρνουν τα ζουμιά) θέλησα να απολαύσω την ταινία πιο ήρεμη στην άνεση του νέου «γουάου» σινεμά της Γλυφάδας που «έχει πολλές αίθουσες σαν αυτά του εξωτερικού». Πήρα μια φίλη μου που δεν είχε προλάβει να το δει και το ξανάδα, με γαβάθα ποπ κορν και χωρίς -πολλά- δάκρυα.
Ναι, το παραδέχομαι, δεν είναι νορμάλ να πηγαίνεις δυο φορές σε μια εβδομάδα σινεμά για να δεις την ίδια ταινία (E)! Ναι, το παραδέχομαι, δεν θυμάμαι με σιγουριά ότι δεν την είδα για τρίτη φορά (R) μετά από κανά μήνα. Ναι, το παραδέχομαι. Είμαι. Πολύ.
Y.Γ. Ακολουθεί κατάθεση ψυχής: Το έχω ξανακάνει αυτό. Με τον Τιτανικό. Στο Cinepolis πάλι. Και τις δύο, τρεις, πέντε, ποιος μετράει, φορές. Ναι. Ξέρω. Πόσο πια;
Το Mission Impossible II ο Σπύρος Θεοχάρης
Ομολογώ ότι άργησα να μυηθώ στο Cinepolis. Όπως άργησα να αγαπήσω και την αίσθηση του σινεμά γενικότερα. Αλλά εκείνη η πρώτη φορά ήταν η καθοριστική. Εκείνη που με έκανε να ταυτίσω τον όρο σινεμά με το Αθήναιον και να το απατώ μόνο για να βρεθώ σε κάποιον θερινό στη Βούλα (όταν αυτοί ήταν ακόμα ανοιχτοί). Πήγαμε παρέα θυμάμαι. Και το ζήσαμε σαν να μπαίναμε πρώτη φορά στην Disneyland. Με μεγάλα ποπ κορν, μεγάλες Coca-Cola, Nachos και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ο Τομ Κρουζ έκανε τα δικά του επί της οθόνης και η αποθέωση ήρθε στην τελευταία σκηνή. Ο κακός είχε το όπλο στο χέρι και τον σημάδευε, την ώρα που το όπλο του Κρουζ ήταν στην άμμο. Ο Κρουζ πατάει δυνατά την άμμο, το όπλο σηκώνεται τέλεια παράλληλα με το έδαφος, φτάνει στο χέρι του και εκείνος προλαβαίνει να πυροβολήσει και να καλυφθεί αποφεύγοντας τη σφαίρα που πήγαινε για εκείνον. Το σινεμά χειροκροτούσε κι εγώ μαγευόμουν από το πρώτο χειροκρότημα που ζούσα σε σινεμά. Χειροκροτούσα κι εγώ δυνατά, για το σινεμά, για τον Κρουζ, για την παρέα μου, για το νέο κινηματογραφικό μου στέκι.