Ημερολόγιο Καραντίνας: Ένας Έλληνας γιατρός στο Παρίσι εν μέσω πανδημίας
Γέννημα θρέμμα νότιος (και συγκεκριμένα Βουλιώτης), ο Γιώργος Αγγελόπουλος ζει εδώ και χρόνια στη Γαλλία, όπου εργάζεται ως Επιμελητής στο τμήμα Επεμβατικής Ακτινολογίας του νοσοκομείου GHP Saint Joseph στο Παρίσι και στην κλινική Hôpital Privé de Parly 2 στις Βερσαλλίες. Από τα μέσα Μαρτίου η κλινική, παρότι ιδιωτική, επιτάχτηκε από το κράτος για να περιθάλψει ασθενείς με κορονοϊό. Σήμερα γράφει στο NouPou για όσα έζησε τις τελευταίες εβδομάδες.
- 25/04/2020
Γεννήθηκε, μεγάλωσε και πήγε σχολείο στη Βούλα. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος σήμερα ζει ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα και γράφει για την καθημερινότητά του στη Γαλλία εν μέσω πανδημίας, για τον εφιάλτη που έζησε στο νοσοκομείο όπου εργάζεται αλλά και για την Ελλάδα, που μοιάζει να τα κατάφερε καλύτερα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η φυγή από την Ελλάδα
Το 1997 έφυγα για την Ιταλία, όπου μετά από εισαγωγικές εξετάσεις, ξεκίνησα να σπουδάζω ιατρική στο πανεπιστήμιο της Ρώμης Tor Vergata. Μετά την αποφοίτηση μου, επέστρεψα στην αγαπημένη μου Ελλάδα, αλλά δυστυχώς η αναμονή για την έναρξη ειδικότητας της ακτινοδιαγνωστικής ήταν απαγορευτική. Η επιστροφή στο εξωτερικό ήταν και πάλι μονόδρομος.
Ξαναγυρίζοντας στην Ιταλία το 2004, ξεκίνησα την ειδικότητα της ακτινοδιαγνωστικής στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Ρώμης Tor Vergata.
Εκπαιδεύτηκα σε ένα από τα πρωτοπόρα ιδρύματα Επεμβατικής Ακτινολογίας, πάνω σε σύγχρονες «ελάχιστα επεμβατικές» τεχνικές (minimal invasive) – γνωστής και με τον αγγλοσαξωνικό όρο «vascular and extra vascular interventional radiology»*.
Το 2009, και αφού είχα ολοκληρώσει την ειδικότητά μου, γύρισα στην πατρίδα μου, πιστεύοντας ότι θα μπορούσα επιτέλους να εργαστώ μόνιμα εκεί.
Δυστυχώς όμως η ελληνική πραγματικότητα για κάποιον που έχει σπουδάσει, εκπαιδευτεί και δουλέψει για 12 χρόνια στο εξωτερικό, είναι αρκετά δύσκολη. Τον Νοέμβριο του 2011 έφυγα και πάλι, αυτή τη φορά για το Παρίσι.
Ξεκίνησα να εργάζομαι σε ένα από τα πιο μεγάλα και σύγχρονα κέντρα Επεμβατικής Ακτινολογίας της Γαλλίας, στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Hôpital Européen Georges Pompidou, στο κέντρο του Παρισιού. Από το 2013 είμαι επιμελητής (médecin adjoint) στο τμήμα Επεμβατικής Ακτινολογίας του νοσοκομείου GHP Saint Joseph στο Παρίσι καθώς επίσης και στην κλινική Hôpital Privé de Parly 2, στις Βερσαλλίες.
Η κατάσταση στο Παρίσι σήμερα
Η σημερινή κατάσταση στο Παρίσι είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι ήταν πριν από 10 περίπου μέρες. Τότε ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη. Στις 11 Μαρτίου γύρισα στο Παρίσι από την Αθήνα και από τότε είμαι αποκλεισμένος εδώ.
Το αεροδρόμιο του Orly έκλεισε από την 31η Μαρτίου για πρώτη φορά στην ιστορία του. Οι ελάχιστες πτήσεις που πραγματοποιούνται εντός της Γαλλίας εξυπηρετούνται αποκλειστικά από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle .
Στα τέλη Μαρτίου υπήρξαν κάποιες πτήσεις επαναπατρισμού, αλλά προτίμησα να μην γυρίσω αφού αφενός συνεχίζω να εργάζομαι στο νοσοκομείο και δεν ήξερα ποτέ θα μπορούσα να ξαναγυρίσω στο Παρίσι, αφετέρου επειδή ήταν αρκετά επικίνδυνο για τους δικούς μου ανθρώπους. Αν και δεν είχα καθόλου συμπτώματα, δεν ήθελα να πάρω το ρίσκο να μεταδώσω την λοίμωξη.
Οι κριτικές εναντίον της γαλλικής κυβέρνησης είναι πολλές γιατί άργησαν να πάρουν τα περιοριστικά μέτρα. Την Κυριακή 15 Μαρτίου στο Παρίσι, αλλά και σε άλλες περιοχές της Γαλλίας έγιναν δημοτικές εκλογές, τις οποίες και δεν ανέβαλαν, και γι’ αυτό επικρίνονται. Οι εκλογές δεν αναβλήθηκαν παρότι ήξεραν ότι τα κρούσματα είχαν αρχίσει ήδη να πολλαπλασιάζονται , και στην Ιταλία η κατάσταση ήταν πλέον δραματική. Το κόστος αυτής της απόφασης , δυστυχώς για όλους το μάθαμε νωρίς , και μετριέται ήδη με εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές.
Αμέσως μετά τις εκλογές, δηλαδή από την Τρίτη 17 Μαρτίου, όλα τα μαγαζιά έχουν κλείσει και οι κανόνες μετακίνησης πάνω κάτω είναι ίδιοι με αυτούς της Ελλάδας .
Δόθηκε μια διορία 48 ωρών ώστε αυτοί που ήθελαν, μπορούσαν να ταξιδέψουν στο τόπο επιθυμίας τους για να περάσουν την καραντίνα.
Αρχικά προβλεπόταν η καραντίνα να διαρκέσει μέχρι τα μέσα Απριλίου αλλά στην συνέχεια δόθηκε παράταση μέχρι την 11η Μαΐου τουλάχιστον. Μόνο τα καταστήματα προμηθειών αγαθών πρώτης ανάγκης, κάποια delivery αλλά και φαρμακεία συνεχίζουν να λειτουργούν. Τα σύνορα έχουν κλείσει και οι άνθρωποι δεν μπορούν να βγαίνουν από το σπίτι παρά μόνο με «βεβαίωση» και μόνο για άκρως αναγκαίους λόγους πχ: σούπερ μάρκετ ή για σωματική άσκηση η οποία επιτρέπεται για μία ώρα και σε απόσταση max ένα χιλιόμετρο από το σπίτι .
Αν εξαιρέσουμε ότι στις αρχές που παρθήκαν τα μέτρα δημιουργήθηκε μία σύγχυση με ουρές στα σούπερ μάρκετ κτλ, η συνέχεια ήταν πιο ήρεμη. Ο κόσμος είδε ότι υπάρχει επάρκεια προϊόντων και έτσι πλέον δεν συνωστίζεται στα σούπερ μάρκετ. Ο κόσμος υπάκουσε και έμεινε στο σπίτι του. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και τις πρώτες μέρες της καραντίνας άκουγες μόνο σειρήνες στους δρόμους. Ήταν ένα σκηνικό πραγματικά τρομακτικό.
Ζώντας τον εφιάλτη σε νοσοκομείο του Παρισιού
Στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι η κατάσταση είναι σήμερα πολύ πιο ήσυχη απ’ αυτή που ζήσαμε πριν από 10- 15 μέρες. Από τα μέσα Μαρτίου η κλινική, παρότι ιδιωτική, επιτάχτηκε από το κράτος για να περιθάλψει ασθενείς με Covid.
Παρόλο που το αρχικό σχέδιο προέβλεπε να νοσηλεύουμε μόνο τα επείγοντα περιστατικά, μη μολυσμένα από Covid, γρήγορα εγκαταλείφθηκε και ουσιαστικά ποτέ δεν μπήκε σε εφαρμογή. Εφαρμόσαμε κατευθείαν δηλαδή το σχέδιο του χειρότερου σεναρίου.
Με βάση αυτό το σχέδιο, αδειάσαμε σχεδόν όλη την κλινική (όλη την εντατική και κάποιους ορόφους) ώστε να νοσηλεύσουμε αρρώστους που προέρχονταν από το δημόσιο νοσοκομείο ,κέντρο αναφοράς, όπου ήδη είχε γεμίσει ασφυκτικά … Αφότου έγινε αυτό, μέσα σε 48 ώρες,17 κλίνες στην εντατική και 50 περίπου ασθενείς σε ορόφους γέμισαν το νοσοκομείο όπου εργάζομαι. Μέσα σε ένα σαββατοκύριακο.
Οι θέσεις εντατικής εκείνες τις μέρες γέμισαν σε όλο το Παρίσι.
2700 κλίνες εντατικής περίπου είχαν γεμίσει (σε κανονική περίοδο έχουμε 2000), και ξεκίνησε η μεταφορά ασθενών σε άλλες πόλεις με τρένα και ελικόπτερα. Ζήσαμε έναν εφιάλτη που δεν φανταζόμουν ούτε στα χειρότερα όνειρα μου ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Η κατάσταση για περίπου 7-10 ημέρες ήταν τραγική.
Αμέσως μετά, όταν πλέον άρχισαν να αποδίδουν τα μέτρα της καραντίνας, ο αριθμός των ασθενών άρχισε να μειώνεται σταδιακά και έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε πολύ λιγότερους πλέον στους ορόφους ( <10), ενώ στην εντατική έχουν μείνει περίπου οι μισοί.
Από τα μέσα Μαρτίου, οι τακτικές επεμβάσεις που είχαν προγραμματίστει ακυρώθηκαν, ενώ αντιμετωπίζουμε μόνο τα επείγοντα περιστατικά. Αν και δεν είμαι στην πρώτη γραμμή όπως οι πνευμονολόγοι / εντατικολογοι και άλλες ειδικότητες, η ομάδα μου καλείται συχνά για να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην αντιμετώπιση των μολυσμένων ασθενών με Covid.
Από την αρχή της πανδημίας έχουμε κάνει διάφορες επεμβάσεις σε τέτοιους ασθενείς όπως πχ αντιμετώπιση ισχαιμιας κάτω άκρων, τοποθέτηση καθετήρων κ.ά.
Αυτό που σίγουρα όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι η πρώτη φορά που κλήθηκα να επέμβω σε εξακριβωμένο ασθενή με τη μόλυνση. Λόγω της ειδικότητάς μου, έρχομαι αρκετά συχνά σε επαφή με πολύ σοβαρές και δυσάρεστες καταστάσεις, αυτή όμως ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη. Δεν μπορώ να κρύψω ότι ο φόβος ήταν τέτοιος σε σημείο που ποτέ μου δεν είχα αισθανθεί μέχρι τότε. Η υποχρέωση όμως που αισθανόμουν απέναντι στον ασθενή αλλά και στον όρκο που έχω δώσει, με «έσπρωξε» στο να κάνω απλά το καθήκον μου και γρήγορα να τον ξεπεράσω. Επικεντρώθηκα λοιπόν στο να κάνω απλά τη δουλειά μου, όπως κάνω πάντα.
Οι μάσκες και τα μέτρα προστασίας όλη αυτή την περίοδο ήταν περιορισμένα αλλά ευτυχώς ποτέ δεν μας έλειψαν. Αν διαρκούσε παραπάνω εννοείται ότι αυτό θα συνέβαινε.
Πάντως, πριν να ξεσπάσει όλος αυτός ο χαμός, βλέποντας ότι στην Ιταλία η έλλειψη μασκών ήταν μεγάλη, στο τέλος κάθε ημέρας, αντί να πετάω τις μάσκες που χρησιμοποιούσα, τις τύλιγα και τις φυλούσα, για περίπτωση ανάγκης. Ευτυχώς εδώ και μια εβδομάδα δεν το κάνω πια και δεν χρειάστηκε να τις επαναχρησιμοποιήσω. Παρατηρούνται ωστόσο κάποιες ελλείψεις σε φάρμακα που είναι απαραίτητα ιδίως για την αναισθησία, αλλά ευτυχώς όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπλοκάρουν την ασφαλή διαχείριση του ασθενή. Κοινώς ακροβατούμε πάνω σε μια λεπτή κλωστή επάρκειας των απαραίτητων προϊόντων.
Ελπίζω αυτό που έγινε στη Γαλλία να ήταν μεγάλο μάθημα για όλους, και έτσι να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστάσεις στο μέλλον…
Η Ελλάδα απέφυγε τα χειρότερα
Η Ελλάδα -ευτυχώς για όλους- δεν επηρεάστηκε από όλο αυτό το κύμα της μετάδοσης του ιού, και τα πράγματα προφανώς είναι πολύ καλύτερα από αυτά που ζήσαμε στο Παρίσι. Τα έγκαιρα μέτρα καθώς και η σωστή τήρησή τους από τους περισσότερους Έλληνες είχαν ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην ζήσει την φρίκη που έζησαν αρκετές περιοχές στη Γαλλία.
Σήμερα στο Παρίσι αλλά και στην Αθήνα, μένει να λυθεί η δύσκολη εξίσωση της επανεκκίνησης της φυσιολογικής ζωής , έτσι ώστε είναι να ξεκινήσουμε και πάλι όχι μόνο να ζούμε αλλά μα είμαστε και ασφαλείς.
Σε λίγες μέρες ο Γάλλος πρωθυπουργός θα παρουσιάσει τον τρόπο που θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Ας ελπίσουμε ότι οι Γάλλοι αυτή την φορά θα τα πάνε καλύτερα στην οργάνωση απ’ ό,τι τα πήγαν στην αρχή της πανδημίας. Είμαι αισιόδοξος ωστόσο ότι και οι Έλληνες, οι οποίοι τα πήγαν εξαιρετικά καλά μέχρι σήμερα, έτσι και θα συνεχίσουν.
Ελπίζω λοιπόν και εύχομαι να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα αυτή η κατάσταση, έτσι ώστε να μπορέσω να γυρίσω πίσω για να δω και για να αγκαλιάσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα …
A Bientôt,
Giorgio Angelopoulos
*Ένας Επεμβατικός Ακτινολόγος μπορεί να «χειρουργεί» χωρίς να κάνει τομές που χρειάζονται ράμματα, αλλά κάνοντας μικρές τρύπες στο σώμα μεγέθους λίγων χιλιοστών. Από αυτές τις μικρές τρύπες, μπορούμε να προωθήσουμε τα απαραίτητα υλικά (βελόνες ,μπαλόνια, στεντ κ.ά) χρησιμοποιώντας για να τα καθοδηγήσουμε διαφορά απεικονιστικά μηχανήματα (υπέρηχο ,ακτίνες Χ κλπ) εξ ου και ο όρος «ακτινολογία». Με αυτό τον τρόπο λοιπόν μπορούμε να επέμβουμε μακριά από το σημείο που έχουμε παρακεντήσει (τρυπήσει) το σώμα.
