The Lobster: Ο Λάνθιμος για τον έρωτα στα χρόνια του κοινωνικού κομφορμισμού
Αφού είδα την πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, είπα να το μοιραστώ με το Nou-Pou, για να ξέρετε γιατί (πιστεύω πως) αξίζει να το δείτε.
- 24/10/2015
Ο ήρωας (βλ. Colin Farrell) έχει χωρίσει. Μετά από περίπου 12 χρόνια σχέση. Για την ακρίβεια 11 χρόνια και 1 μήνα. Στη δυστοπική λανθιμική κοινωνία όταν σου συμβαίνει αυτό το κατάπτυστο πράγμα, σε συλλαμβάνουν και σε οδηγούν στο Ξενοδοχείο. Εκεί σε υποχρεώνουν μέσα σε 45 μέρες να βρεις ταίρι. Αν δεν τα καταφέρεις μεταμορφώνεσαι σε κάποιο ζώο της επιλογής σου και σε στέλνουν στο Δάσος. Εκείνος θέλει να γίνει αστακός.
Στην κοινωνία αυτή υπάρχει ο ψυχαναγκαστικός κόσμος των ζευγαριών, υπάρχουν όμως και οι Μοναχικοί του Δάσους. Και η διαρκής μάχη ανάμεσά τους. Στο Ξενοδοχείο όλοι φορούν ίδια ρούχα, μαθαίνουν πως το να έχεις κάποιον δίπλα σου μπορεί να σου σώσει τη ζωή. Αντιμετωπίζουν τους μόνους σαν στόχους, εκπαιδεύονται να τους κυνηγούν, μόνο και μόνο για να τους κρατούν αιχμαλώτους και να κερδίζουν εκείνοι μέρες μέχρι να ερωτευτούν.
Ο Γιώργος Λάνθιμος πέτυχε να δημιουργήσει μια αριστουργηματική ταινία, με άπειρους συμβολισμούς. Μια αλληγορία για τον έρωτα. Τον αληθινό, τον ψεύτικο, τα στερεότυπα. Το να ταιριάζεις με τον άλλο όπως σε έχουν μάθει είναι απαραίτητο για να είσαι μαζί του. Πολλοί υποκρίνονται για να σε κερδίσουν. Όλα γίνονται για τους άλλους. Για να μην σε πουν μόνο. Για να μην σε λυπούνται. Μπαίνεις στο καλούπι που σε βάζουν. Είσαι ίδιος με όλους και πρέπει να έχεις έναν σύντροφο για να είσαι αποδεκτός. Και τι γίνεται όταν δεν βρίσκεις το άλλο σου μισό; Καταδικάζεσαι να γίνεις αστακός ή παπαγάλος ή λύκος. Χάνεις την ανθρώπινη υπόστασή σου. Τιμωρείσαι επειδή δεν κατάφερες να ζευγαρώσεις. Είσαι αδύναμος είσαι περιθωριακός.
Προσποιείσαι ότι μοιάζεις με τον άλλο για να τον κάνεις δικό σου. Αλλά γιατί; Για να γίνεις και εσύ ένας από όλους. Για να βγεις στην Πόλη, χωρίς να κινδυνεύεις να σε καταλάβουν, χωρίς να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι. Κι αν δεν περάσεις όλες τις δοκιμασίες, τότε ίσως μπορέσεις να δραπετεύσεις και να περάσεις στην κοινωνία των Μοναχικών, που ακούνε μόνο ηλεκτρονική μουσική με ακουστικά για να χορεύουν μόνοι, που απαγορεύεται να φλερτάρουν, που τιμωρούνται με το Κόκκινο Φιλί αν φιληθούν μεταξύ τους και με την Κόκκινη Συνουσία αν κάνουν έρωτα. Που γίνονται λεία των ενοίκων του Ξενοδοχείου, που παλεύουν να κρατήσουν την ελευθερία τους, που αποφεύγουν τον έρωτα, που σκάβουν μόνοι τους τους τάφους τους, που δεν έχουν κάποιον να τους βάζει αναλγητική κρέμα στην πλάτη.
Είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Λάνθιμου και έχει πάρει το βραβείο Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες. Μιλάμε για τη δεύτερη σημαντικότερη διάκριση για Έλληνα σκηνοθέτη στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου. Με μια εξαιρετική Αγγελική Παπούλια να υποδύεται το κορίτσι που δεν έχει συναισθήματα, με τη μούσα του Λάνθιμου Ariane Labed στον ρόλο-κλειδί της καμαριέρας, με σκληρές σκηνές, με ρομποτικές κινήσεις, με το σεξ να αντιμετωπίζεται ως ζωώδες ένστικτο, με φίλους που μαλώνουν με τους φίλους τους ή τους ξεχνούν για μία σχέση, με αλλόκοτα τρυφερές στιγμές, με τους ανθρώπους να είναι εγωιστές, αλλά καμιά φορά να μπορούν να κάνουν και τα πάντα ο ένας για τον άλλο, πάνω από όλα όμως με τον έρωτα να είναι τυφλό.
Ο Αστακός έκλεισε με το Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη (ναι το δικό μας) και αυτή τη μαγική στιγμή ήθελες να την ζήσεις όλη. Έκατσα και στους τίτλους τέλους. Επιτυχία. Έφυγα με ένα συνωμοτικό μειδίαμα, με ένα αίσθημα ολοκλήρωσης, με ένα αίσθημα βεβαιότητας ότι θα έδινα ακόμη και παραπάνω λεφτά για να το δω, με ένα αίσθημα επιβεβαίωσης όσων κατά καιρούς έχω σκεφτεί για τις ανθρώπινες σχέσεις και τον κοινωνικό κομφορμισμό. Η πιο σουρεαλιστική ρομαντική αντισυμβατική ιστορία των τελευταίων κινηματογραφικών χρόνων βγήκε στις ελληνικές αίθουσες. Η Daily Telegraph έγραψε για αυτή: «μοναδική στο είδος της, ευφυής και παράξενα αστεία». Είναι. Να πάτε να το δείτε, δεν χωράει άλλη συζήτηση.