L’Ovelha Negra: Τσίπουρα και βιντατζιές στις Τζιτζιφιές
Κρασομπιροκατάσταση με μουσικάρες, ωραίος κόσμος και άσπρα βοτσαλάκια σε μία μαγική γιαγιαδίστικη αυλή του Νότου.
- 03/08/2015
Αυτό είναι το ωραίο με τούτο εδώ το μαγαζί. Σε κερδίζει με ένα τρόπο μαγικό. Εντάξει αρχικά δεν σου κρύβω πως με κέρδισε μόνο και μόνο επειδή επιτέλους άνοιξε ένας όμορφος χώρος κοντά μου και δεν πρέπει να ξενιτεύομαι συνέχεια για να πιω ένα ρημαδοκρασί. Πάω με τα πόδια, ναι με τα πόδια. Οπότε την καλή μου την κουβέντα δεν μπορώ να μην την πω. Αλλά δεν θα το έκανα για όλα όσα θα άνοιγαν κοντά μου με την ίδια χαρά. Εδώ, μέσα σε λίγους μήνες που το έχω ανακαλύψει, έχω φέρει σχεδόν όλους μου τους φίλους και τους φίλους μου δεν τους πάω όπου κι όπου.
Οι Τζιτζιφιές (άλλο τόσο όσο εγώ) χρειάζονταν ένα ωραίο μέρος για να απολαύσει κάποιος τον καφέ του, το τσίπουρό το, του μεζέδες του. Και ενώ είναι πολύ απλό και φιλικό, δεν μοιάζει με κανένα. Θα μπορούσε να συναγωνιστεί επάξια αυλές του κέντρου (κι εγώ που το λέω αυτό, το ξέρεις πόσο το αγαπώ το κέντρο). Είναι φτιαγμένο με πολύ μεράκι, από βιντατζιές που το κάνουν τόσο μα τόσο ξεχωριστό. Παλιά αντικείμενα, όπως εκείνο το τέλειο τηλέφωνο πάνω στην ξύλινη μπάρα, διαφορετικές μεταξύ τους καρέκλες, ένα κέντημα σε κάδρο, απλωμένες κουρελούδες στα πεζούλια. Έχει και άσπρο βοτσαλάκι κάτω που δίνει την αίσθηση ταβέρνας στην εξοχή, κάπου γύρω στα 80s.
Ο Γιάννης είναι πολύ εξυπηρετικός και πάντα μας περιποιείται. Έχει και πλάκα, είναι ωραίος τύπος. Α, καμιά φορά φοράει σταράκια διαφορετικό χρώμα το ένα από το άλλο (αυτό είχα υποσχεθεί να γραφτεί). Και η Νάνσυ μια από τις σερβιτόρες είναι ευγενέστατη. Την τελευταία φορά που πήγα έμαθα ότι η Δήμητρα (η γυναίκα του Παναγιώτη), που δουλεύει επίσης εκεί μαγειρεύει εξαιρετικά μακαρόνια σε στιγμές δύσκολες, όπως πολύ αργά το βράδυ, μετά από πολλά τσίπουρα.
Έχω πάει μεσημέρι για καφέ και για χυμό, έχω πάει βραδάκι για μπίρες και για κρασιά, άλλο ένα συν του, μπορείς να πας όποια ώρα της μέρας θέλεις. Όμως για να είσαι σίγουρος πως θα βρεις τραπέζι, επειδή γίνεται χαμούλης συνήθως, καλό είναι να πας νωρίς σχετικά. Α βέβαια, μπορείς και να φας, μεζέδες εξαιρετικούς, μπρουσκέτες, πανσετάκια, πατατούλες μισοφέγγαρα (που είναι οι κανονικές αλλά τι ωραίο που τις λένε έτσι) και ένα σωρό άλλα πιάτα, όλα σε πάρα πολύ καλές τιμές, το εννοώ. Άλλο βασικό.
Και να ξέρεις για το τέλος, αν ακόμη για κάποιο λόγο δεν έχεις πειστεί να περάσεις μια βόλτα, έχει και live. Έχω πετύχει την Αουρόρα μια τύπισσα με πολύ ωραία δυνατή φωνή που τραγουδούσε ροκιές, έχω πετύχει και φάση Μάλαμα, Χαρούλη, χωρίς μικρόφωνα φυσικά όλα, με κιθάρες μόνο. Μην απορείς μετά από όλα αυτά γιατί το L’Ovelha Negra μπορεί να σε κάνει να κολλήσεις μαζί του. Μάλλον ήδη κατηφορίζεις προς Τζιτζιφιές.
Welcome.