Μίλκο έχεις γράμμα
To αγαπημένο μας Μίλκο σβήνει 30 κεράκια και αποφασίσαμε να του στείλουμε ανοιχτή επιστολή για να του ευχηθούμε και να του εξομολογηθούμε την αδυναμία μας.
- 09/12/2015
Η ζωή μου όλη ένα Μίλκο και μια τυρόπιτα δρόμος. Ή για την ακρίβεια, ένα Μίλκο και μια ζαμπονοτυρόπιτα για εμένα προσωπικά. Ή ένα πιροσκί. Δεν τα χαλάσουμε εκεί όμως. Ο πρωταγωνιστής στην σημερινή μου ανάμνηση είναι άλλος. Ένα εθιστικό, σοκολατούχο ρόφημα σε καφετί κουτάκι. Εσύ Μίλκο.
Εδώ που τα λέμε η λέξη “ανάμνηση” δεν είναι και η πλέον σωστή. Η ανάμηση με παραπέμπει σε εμπειρίες που μετράνε πέντε- δέκα- δεκαπέντε χρόνια. Εγώ μόλις προχτές ρούφηξα την τελευταία μου γουλιά από το μικρό μιλκάκι μου που πήρα να μου συνοδέψει τη σφολιάτα μου, ποιά ανάμνηση ξεθαμμένη από το βαθύ παρελθόν; Και δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή που δεν επέλεξα ένα φρέντο καπουτσίνο αντί του Μίλκο. Η πρώτη μου αγάπη είναι και παντοτινή, δεν ξεχνάω τις ρίζες μου επειδή σώνει και ντε ένας 30άρης είναι πρέπον να περιλαμβάνει καφεινή στο ημερήσιο διαιτολόγιο του.
Αχ, Μίλκο. Σκέφτομαι ότι εσύ έκλεισες τα τριάντα και σε γνωρίζω πάνω από τα μισά χρόνια της ζωής σου. Η αλήθεια είναι ότι μικροδείχνεις, αν δεν ήξερα πότε γεννήθηκες, θα σε έκανα μεγαλύτερο. Είναι η σοφία που αναδύεις στις πρώτες σου γουλιές, είναι ο κλασικός τρόπος που ντύνεσαι που έχει αλλάξει ελάχιστα όλα αυτα τα χρόνια. Είναι το ότι έχουμε περάσει μαζί πολλές στιγμές- καλές και κακές- και νιώθω ότι έχουμε μεγαλώσει μαζί δυο και τρεις ζωές, όχι μόλις μια 30ετία.
Θυμάμαι τις φορές που δεν με άφηναν να σε πλησιάσω, σαν να ήσουν το “κακό” παιδί, αυτό το κακομαθημένο που θα μου φέρει μπελάδες και που κανένας γονιός δεν θέλει για παρέα για το δικό του καμάρι. Μετά μαλάκωσαν- ή απλά βαρέθηκαν να ασχολούνται- και σε έβλεπα που και που. Όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με τα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, εκεί που έκανα τη μικρή μου επανάσταση και σε έβλεπα σχεδόν καθημερινά.
Τη χρονιά των μεγάλων καταλήψεων – τότε στην τρίτη γυμνασίου- ήταν που ήρθαμε ακόμα πιο κοντά. Από απλοί γνωστοί που αντάλλασσαν ένα γεια-σου-τι-κανεις-καλα-εσύ, γίναμε φίλοι κολλητοί. Κάθε μέρα, το πρόγραμμα ήταν το ίδιο. Το πρωί στο σχολείο για μια περατζάδα, μετά ανηφόριζα μαζί με τις φίλες μου προς τον φούρνο Στεργίου – ή τον Νικολόπουλο στην Πρίγκιπος Πέτρου- για να σε ανταμώσω.
Μαζί με σένα, παίζει να τρώγαμε όλες μαζί όλη τη φουρνιά σφολιατοειδών του λεκανοπεδίου- με επιδόρπιο εννοείται κάτι σοκολατένιο που αν δεν είχε 100.000 θερμίδες η μπουκιά δεν το αγγίζαμε. Και μέσα σε 2-3 μήνες πήρα δέκα κιλά. Έγινα σαν μικρό μπαλόνι, άκρως γοητευτικό για μια χόμπιτ έφηβη που το πιο σέξι στη ντουλάπα της ήταν ένα ζευγάρι κίτρινα μποτάκια και μια πράσινη fruit of the loom. Όμως, δεν στο χρεώνω αυτό, Μίλκο μου, μην στεναχωριέσαι. Ήσουν ο άμαχος πληθυσμός, που χωρίς να το θέλει, μπλέχτηκε στον πόλεμο και τον πήραν τα σκάγια.
Μετά τα χρόνια του γυμνασίου, ήμασταν πιο απελευθερωμένοι. Στο λύκειο κάθε μέρα ήμασταν μαζί. Το μόνο που πάντα με προβλημάτιζε ήταν όταν έπρεπε να διαλέξω την κατάλληλη συσκευασία σου. Την μικρή, την κανονική ή εκείνη στο πλαστικό μπουκάλι; Ή εκείνη στο μικρό πλαστικό μπουκάλι; Ή μήπως να θυμηθώ αυτά τα δέκα κιλά και να πάρω το λιλά μπουκάλακι το λάιτ; Πόσο θέλω να πιω; Κι αν πάρω το μικρό και δεν μου μείνει γουλιά μέχρι να τελειώσω την τυρόπιτα μου; Κι αν μου περισσέψει το μεγάλο και ζεσταθεί και το πετάξω, κρίμα δεν είναι; Το χάρτινο ή το πλαστικό, ποια η διαφορά; Γιατί Θεε μου μου το κάνεις αυτό; Γιατί; Γιατί;
Α, τώρα που το θυμήθηκα. Πολλά χρόνια σε κατηγορούν για κάτι. Ή αν το δεις από την ανάποδη, σε ευγνωμονούν για κάτι. Θα καταλάβεις τι εννοώ και θα κοκκινίσεις και δεν θέλω να σε κάνω να νιώσεις άβολα. Θα σου πω την εξίσωση, αλλά επειδή ποτέ δεν ήμουν καλή στα μαθηματικά -για αυτό με και χαίρεσαι τώρα διαβάζωντας αυτό το κειμενάκι, αλλιώς θα ήμουν τουλάχιστον αστροφυσικός- δεν θα σου γράψω το αποτέλεσμα. Μίλκο+ Τυρόπιτα + Τσιγάρο = χ. Hint: από χ ξεκινάει και το αποτέλεσμα.
Με αυτά και με αυτά, πέρασε η ώρα και πρέπει να σε αφήσω. Όμως μόνο προσωρινά, γιατί το πιο πιθανό είναι αύριο να σε δω από κοντά. Ρε συ και κάτι τελευταίο που σκέφτηκα τώρα. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το “ένα μέτρο και ένα μίλκο” που λέγανε κοροιδευτικά πίσω από την πλάτη μας. Δηλαδή τι έχουμε εμείς οι κοντοί για να καταλάβω;! Μας ζηλεύουν ολοφάνερα. Μην ασχολείσαι με τέτοια κακεντρεχή σχόλια. Θα σου πω κάτι που μου έλεγε η μαμά μου, Μίλκο μου αγαπημένο. Τα ακριβά ροφήματα μπαίνουν σε μικρά κουτάκια. Ή λίγο μεγαλύτερα. Χάρτινα ή πλαστικά.
Άντε πάλι…