Ο Θανάσης γράφει για μένα. Και για σένα
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, που θα δώσει την τελευταία του καλοκαιρινή συναυλία το Σάββατο στα νότια προάστια, πρεσβεύει το διαφορετικό, επειδή ακριβώς μοιάζει με έναν κοινό θνητό. Με μια κοινή φωνή. Με κοινές σκέψεις και προβληματισμούς. Αλλά και ένα εξαιρετικό ταλέντο στο να μεταφράζει τις ιστορίες σε υπέροχα τραγούδια.
- 03/10/2015
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα δώσει την τελευταία του καλοκαιρινή συναυλία αυτό το Σάββατο (3/10) στον Άγιο Δημήτριο στις 21.30 στο Πάρκο Ελ. Βενιζέλου – Ασυρμάτου. Με δωρεάν είσοδο. Αντί εισιτηρίου ο κόσμος θα μπορεί να προσφέρει τρόφιμα στο Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Αυτό έλειπε οπότε να μην αυτοσαρκαζόταν. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου καταρρίπτει την αποστηρωμένη έννοια του “εντέχνου”. Χωρίς να τον ξέρω προσωπικά, είμαι σίγουρος ότι τη σιχαίνεται. Το μόνο που του αρέσει είναι να εκφράζει τις σκέψεις του. Να γράφει ωραία τραγούδια και όταν μπορεί να τα τραγουδάει. Γνωρίζοντας φυσικά ότι δεν έχει την καλύτερη φωνή του κόσμου. Για αυτό εξάλλου και στα πρώτα του βήματα πάσαρε τα κομμάτια σε άλλους: στον Μάλαμα, στην Κανά, στον Σαββόπουλο, στον Αγγελάκα, στον Χαρούλη.
Κανείς όμως δεν μπορεί να το πει καλύτερα από τον ίδιο τον δημιουργό. Κανείς δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα λόγια που κρύβουν τις σκέψεις, τα αισθήματα και τους προβληματισμούς ενός άλλου μυαλού. Ποιος μπορεί να πει καλύτερα το “Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη” εκτός από τον ίδιο που παραδέχεται ότι “Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος η χαραυγή θα σε ξεκάνει”.
Εν αντιθέσει με τους περισσότερους δημιουργούς ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, εκ Λαρίσης ορμώμενος, δεν γράφει για έρωτα. Έχει ελάχιστα ερωτικά τραγούδια, αλλά όταν γράφει για αγάπη το κάνει καλύτερα από τον καθένα. Το κάνει Σαν Παιδί, “Παραδομένος κι απόλυτος μαζί Η ανάσα είναι σαν πριόνι Κόβει το χρόνο και σκορπά στην άχραντη σιγή φωτιά και χιόνι”, το κάνει πολλές φορές μέσα από τον δύσκολο δρόμο, τον πικρό της απογοήτευσης ζητώντας από την άμοιρη ψυχή του να μην ξεγαλαστεί, το κάνει διασκευάζοντας τις λέξεις ξένων ποιτητών, όπως για παράδειγμα του Οκτάβιο Πας, παρουσιάζοντας ένα τραγούδι που μένει στην ιστορία. “Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου Και μισανοίγει σαν φρούτο ώριμο Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει”.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συχνά βάζει σε νότες την επικαιρότητα. Μελωποιεί ιστορίες που πιστεύει ότι πρέπει να ακουστούν. Όπως αυτή του Χομαγιούν και του Βακάρ, δύο μεταναστών που έχασαν τη ζωή τους προσφέροντας να σώσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε εγκλωβιστεί μέσα στο αυτοκίνητό του πάνω στις γραμμές του τρένου στο Κρυονέρι το 2012. Γράφει για τη μοναξιά, για έρημα κορμιά, για την αγρύπνια. για τον θάνατο. Ακόμη και για τον φόβο, που τον παρασέρνει αέρας Πεχλιβάνης. Το τραγούδι που έχει γίνει συνώνυμο με τις συναυλίες του:
Γράφει για τον άνθρωπο. Για την ακρίβεια νιώθεις ότι γράφει για τον ίδιο. Κι επομένως γράφει για σένα και για μένα. Τους απλούς ανθρώπους. Πραγματεύεται την κοινωνία. Τη μάχη που δίνει ή αυτή που πρέπει να δίνει. Για τα προβλήματα και την καθημερινότητα του, είτε αυτή είναι η ξενιτιά, είτε είναι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Είτε είναι η ίδια η ανάγκη του ανθρώπου να επαναστατήσει. Να είναι ελεύθερο πνεύμα. Σαν πουλί που φτερουγίζει. Σαν αερικό. Κατά τη γνώμη μου είναι το πιο γνωστό και το πιο ξεχωριστό του τραγούδι. Αυτό που εμπεριέχει τους πιο επαναστατικούς στίχους.
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει
Από τη μια η σκέψη μου λέει ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνους είναι για όλους. Γιατί μιλάει ακριβώς για όλους εμάς. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι παράλληλα και δύσκολος. Μια άγαρμπη φωνή. Μια μουσική χαρακτηριστική με ροκ στοιχεία και παραδοσιακές καταβολές. Πραγματικά δεν ξέρω αν αρέσει σε όλους ή αν θα άρεσε σε όλους. Πρέπει να τον καταλάβεις. Να τον αφήσεις να σου πει τις ιστορίες του. Αν το κάνεις σε κερδίζει. Για αυτό κι έχει τόσο φανατικό κοινό. Αυτό που φωνάζει “Βασίλη ζούμε Θανάση να ακούμε”.
Τα τραγούδια του δεν είναι απ’ αυτά που θα έδινα για παράδειγμα σε κάποιον για να ακούσει. Δεν θα προσπαθούσα να πείσω κανέναν ότι “θα του αρέσει”. Δεν με νοιάζει αν καταλάβει κάποιος πόσο καλός είναι. Με νοιάζει μόνο ότι τα τραγούδια του καταλαβαίνουν εμένα.