Ο Αντώνης Βαρδής και η κληρονομία που αφήνει πίσω
Και τώρα που η κηδεία έγινε και η ευκαιριακή (όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις) μιντιακή οχλαγωγή καταλάγιασε, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το μοναδικό που έχει ουσία. Το έργο του.
- 06/09/2014
Ο Αντώνης Βαρδής ήταν ένας από τους μεγάλους. Από τους πολύ μεγάλους. Ακόμη και ο χειρότερος εχθρός του (αν και δεν είχε ποτέ του τέτοιους, μόνο φίλους ή ανθρώπους που δεν είχαν την χαρά και την τιμή να τον γνωρίσουν από κοντά) το παραδέχεται αυτό. Όμως δεν υπήρχε κανένας λόγος να χρειαστεί να ταλαιπωρηθεί και να πονέσει τόσο στην τελευταία πράξη της ζωής του για να του το αναγνωρίσουμε.
Το ξέραμε ήδη 30 χρόνια πριν όταν άρχισε να γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό.
Το ήξεραν, 40 και βάλε χρόνια πιο πριν, όλοι οι τωρινοί μεγάλοι τραγουδιστές που τον πρωτογνώριζαν ως νεαρό μουσικό, γεμάτο ευαισθησία και χιούμορ (τα δυο βασικά, όπως λένε οι φίλοι του, χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του). Οι ίδιοι που έκαναν αργότερα ουρές προκειμένου να τους εμπιστευτεί ένα από τα υπέροχα, γεμάτα ανθρωπιά και αλήθεια τραγούδια του.
Επίσης το πόσο μεγάλος ήταν και είναι θα φροντίσω να το μάθει και η κόρη μου, 4 χρονών σήμερα, όταν μεγαλώσει, αρχίσει να ερωτεύεται, αρχίσει να πονά και έρθει ένα βράδυ να με ρωτήσει τι είναι αυτό που ακούω.
Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να τιμήσω την μνήμη του. Το να την καθίσω τότε κάτω και να την βάλω να ακούσει όλα τα τραγούδια του. Το ένα μετά το άλλο.
Αν είναι δυνατόν και τα 700 από αυτά. Όλα όσα τραγούδησε ο ίδιος ή έδωσε γενναιόδωρα στους άλλους.
Δεν χρειάζεται καν να της μιλήσω για το ήθος του, την αξιοπρέπειά του ή την γενικότερη ποιότητά του ως άνθρωπος. Αυτό είναι κάτι που θα καταλάβει από μόνη της ακούγοντας τα τραγούδια του.
Ούτε χρειάζεται να της εξηγήσω πως, επί δυο και βάλε γενιές, υπήρξε ο φίλος που ήθελες να έχεις δίπλα σου όταν η καρδιά σου ήταν συντρίμμια στο πάτωμα εξαιτίας ενός έρωτα. Και ο Αντώνης ήταν πάντοτε εκεί. Σε βοηθούσε να το ξεπεράσεις, να προχωρήσεις και, αργότερα, σε έπειθε να ερωτευτείς ξανά.
Ίσως το μόνο που θα τολμήσω να πω στην τότε έφηβη κόρη μου για αυτόν τον άνθρωπο, από τις σπάνιες περιπτώσεις που όλα τα καλά που ειπώθηκαν για αυτόν μετά θάνατον ακουγόντουσαν και πριν, είναι το πως με έκανε να αισθάνομαι προσωπικά. Δηλαδή μη φθηνό.
Γιατί ήξερα ότι ποτέ του δεν έχει γράψει τίποτα με στόχο να γίνει ‘σουξέ’. Εκείνος έγραφε και τραγουδούσε απλώς για να βγάλει πράγματα από μέσα του. Και ήταν πολύ το μέσα του. Τεράστιο. Σαν να ένοιωθε παραπάνω πράγματα από τους γύρω του.
Μια τεράστια καρδιά, ένα γλυκό χαμόγελο, μια σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη που ποτέ του δεν πρόδωσε τον εαυτό του και όσους τον εμπιστεύτηκαν.
Αρκετά όμως. Οι λέξεις, στην περίπτωσή του, είναι περιττές. Και όσα προσπαθούμε να πούμε εμείς σε χίλιες εκείνος θα είχε κατορθώσει να το χωρέσει σε βία πέντε. Aγκαλιά με μερικές γλυκές νότες.
Τι μένει; Τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του για μια αξεπέραστη απώλεια.
Μια υπόσχεση εκ μέρους μας ότι θα είναι πάντοτε στην καρδιά μας.
Και ένα τελευταίο αντίο, όπως το έγραψε εκείνος.