Ο Παύλος και ο Αίας είναι αχώριστοι
Γιατί η ζωή με ένα weimaraner είναι πιο ωραία.
- 16/10/2016
Σκύλοι απόλυτης αφοσίωσης και πολύ υψηλής ευφυίας (The human brain dog), αλλά και σκύλοι απαιτητικοί από πλευράς άσκησης και εμπειρίας διαβίωσης με ζώα. Ένας τέτοιος σκύλος είναι και ο Αίαντας, ένα «γκρι φάντασμα» (έτσι αποκαλούν τα weimaraner) που συντροφεύει την καθημερινότητα του Παύλου: από τον ύπνο και τις βόλτες, μέχρι τα κυνήγια και τις πεζοπορίες στα βουνά, οι δυο τους είναι πραγματικά αχώριστοι. «Αλήθεια ποιος δεν θα μπορούσε να είναι αχώριστος με ένα πραγματικό weimaraner;» μου λέει ο Παύλος. Γνέφω καταφατικά και ακούω την ακούω την ιστορία τους.
«Ο Αίαντας δεν ήταν το πρώτο μου κατοικίδιο. Η οικογένεια μου ανέκαθεν ήθελε να ζει με κάθε είδους κατοικίδια ζώα στο σπίτι. Βέβαια, η κύρια προτίμησή μας ήταν πάντοτε οι σκύλοι. Με τα σκυλιά χτίζεται μια πραγματική επικοινωνία».
«Είχαμε ήδη στην οικογένεια μου ένα Weimaraner, τον Άναξ, και έπειτα από ένα ατύχημα που είχε το οποίο τον άφησε με τρία λειτουργικά πόδια, αποφάσισα να κρατήσω έναν απόγονό του. Έτσι, μετά από ένα επιτυχές ζευγάρωμα απέκτησα τον Αίαντα».
«Αίαντας. Η αλήθεια είναι ότι υποψήφια ονόματα υπήρχαν πολλά. Όμως την τελική επιλογή την είχε ο μπαμπάς, ο μεγάλος μας σκύλος, ο Άναξ. Γράψαμε σε ξεχωριστές κόλλες χαρτιού όλα τα πιθανά ονόματα, τα κάναμε μπαλίτσες και τα πετάξαμε στο πάτωμα όλα μαζί. Τότε ο Άναξ έτρεξε και έπιασε ένα από τα πολλά χάρτινα μπαλάκια και ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο βάπτισε τον γιό του».
«Ο Αίαντας έχει ένα πολύ ιδιαίτερο ταπεραμέντο. Είναι πολύ πεισματάρης (όπως άλλωστε είναι πολλά Weimaraner) με πολύ μεγάλο «εγώ». Όμως, έχει ως κύριο μέλημα του να με ευχαριστεί με κάθε τρόπο. Η σχέση που έχουμε αναπτύξει είναι πολύ ιδιαίτερη και από κάποιους χαρακτηρίζεται μοναδική. Είμαστε μια ομάδα αχώριστη και μπορείτε να μας βρείτε μαζί στο βουνό να εξασκούμε τα κυνηγετικά του ένστικτα, σε καφετέριες να πίνουμε καφέ (εγώ δηλαδή εκείνος όχι), σε καρναβάλια, σε εκθέσεις μορφολογίας, ακόμα και σε φιλανθρωπικούς αγώνες»
«Είναι ήδη 9 χρονών αν και συμπεριφέρεται ακόμα σαν 9 μηνών κουτάβι. Η αλήθεια είναι αυτός ο σκύλος έχει γίνει ό,τι θα μπορούσα να σκεφτώ ό,τι θα μπορούσε να γίνει. Κατά την διάρκεια της ζωής του έχει αποκτήσει τον τίτλο του Πρωταθλητή Ελλάδος στη Μορφολογία, είναι ένας αρκετά καλός κυνηγός, ένας απίστευτος φίλος – σύντροφος – προστάτης, οπότε θα μπορούσα να πω ότι ξεπέρασε τις πιθανές προσδοκίες και μάλιστα κατά πολύ.
«Φυσικά κάνει αρκετά πράγματα που με εκνευρίζουν! Πρώτο και κύριο είναι η μανία του να κλέβει φαγητό: τοστ, μπιφτέκια, ακόμα και κουραμπιέδες πέφτουν θύματα του σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Το δεύτερο είναι ότι του αρέσει να έρχεται να με χωρίζει από την κοπέλα μου και τέλος ότι έχει πλήρη αγνοία του μεγέθους του, έρχεται και ξαπλώνει ή τουλάχιστον προσπαθεί πάνω στην κοιλιά μου να δούμε μαζί τηλεόραση».
«Με τον πατέρα του η συνύπαρξη είναι αρμονικότατη. Μετά το πέρας των σπουδών μου επέστρεψα στο πατρικό και έτσι ο Αίαντας αναγκάστηκε να συγκατοικεί με τον πατέρα του και ένα ακόμα Μαλτέζ, τον Λόκο. Δημιούργησαν αμέσως μια αγέλη με κυρίαρχο αρσενικό τον Άναξ. Φυσικά, που και που υπάρχουν κάποιοι τσακωμοί, είτε λόγω κάποιου θηλυκού, είτε λόγω φαγητού, αλλά είναι στιγμιαίοι και η τάξη επανέρχεται αμέσως».
«Για μένα προσωπικά η καθημερινότητα σου αλλάζει αν αποφασίσεις να ζήσεις με έναν ή και παραπάνω σκύλους. Κατά τη γνώμη μου γίνεται πολύ καλύτερη, απλά θα πρέπει αρκετά συνειδητοποιημένα να έχεις αποφασίσει να θυσιάσεις κάποια πράγματα. Πολλοί λένε ότι η ζωή είναι δύσκολη στο διαμέρισμα, όμως εγώ δεν συμφωνώ καθόλου με αυτή την άποψη. Παρότι ζω σε διαμέρισμα με 3 σκυλούς, φροντίζουμε όλοι οικογενειακώς να τους παρέχουμε αρκετές βόλτες την ημέρα, και μάλιστα η μια εξ’ αυτών με μεγάλη διάρκεια για εκτόνωση. Όσο για την καθαριότητα που επίσης πολλοί πιστεύουν ότι χάνεται, εμείς αποφασίσαμε να έχουμε σκυλούς με λείο και κοντό τρίχωμα με ελάχιστη τριχόπτωση και χωρίς να βγάζουν σάλια. Βέβαια μετά από μια εξόρμηση στο βουνό, ή στον κάμπο ένα μπανάκι είναι απαραίτητο».
«Τις βόλτες μας τις κάνουμε στην αλάνα του Δέλτα Φαλήρου μιας και λατρεύουν να χαζεύουν και να κυνηγάνε τα αεροπλανάκια από τους αερομοντελιστές, ή κάνουμε μεγάλους περιπάτους στην Μαρίνα του Φλοίσβου, εδώ και λίγο καιρό στο πάρκο Σταύρος Νιάρχος αλλά και στον Υμηττό, για την καθιερωμένη μας προπόνηση σε άγριο έδαφος».
«Προσωπικά προτιμώ τους καθαρόαιμους σκυλούς καθώς ασχολούμαι τόσο με το κυνήγι, όσο και με αγώνες μορφολογίας. Όμως σχεδόν πάντα είχαμε και ένα ημιαιμάκι στην οικογένεια για λίγο καιρό σε μορφή φιλοξενίας. Γνώμη μου είναι ότι τα ημίαιμα είναι πιο εύστροφοι και έξυπνοι σκύλοι. Όποιος λοιπόν δεν έχει συγκεκριμένα ‘θέλω’ από τον υποψήφιο τετράποδο φίλο του, όπως για παράδειγμα να μην έχει μακριά τρίχα, να μην αφήνει σάλια, να είναι φύλακας-προστάτης, να μπορεί να κυνηγάει, τότε θα πρότεινα αναμφίβολα να υιοθετήσει έναν ημίαιμο και να το αγαπήσει όπως εγώ αγαπάω τους δικούς μου. Άλλωστε η αγάπη που νιώθει κανείς για ένα σκύλο δεν εξαρτάται από το αν θα είναι καθαρόαιμο ή ημίαιμο».