Ο τελικός του Euro 2020 μέσα από τα μάτια των νότιων
Ρωτήσαμε 5 κατοίκους των νοτίων προαστίων για την πρόβλεψη του νικητή του μεγάλου τελικού, τις στιγμές που ξεχώρισαν από το φετινό Euro και τις πρώτες τους ποδοσφαιρικές αναμνήσεις από τη διοργάνωση.
- 11/07/2021
Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Το Euro 2020 σε μερικές ώρες ρίχνει αυλαία. Μόνο ένα πράγμα έχει μείνει: να μάθουμε ποιος τελικά θα είναι ο νικητής. Αγγλία και Ιταλία καταστρώνουν τα σχέδιά τους για τον τελικό. Κατά γενική ομολογία, οι δύο εθνικές ομάδες ήταν από τις καλύτερες του φετινού τουρνουά. Πολλά γκολ, εξαιρετική αμυντική λειτουργία και το κυριότερο, δίψα για διάκριση, μιας και για να βρούμε τη τελευταία φορά που μια από τις δύο ομάδες κατέκτησαν το τρόπαιο πρέπει να ανατρέξουμε στο μακρινό 1968.
Το φετινό Euro ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Ήταν 12 Ιουνίου – δεύτερη μέρα του τουρνουά – όταν στον μεσημεριανό αγώνα μεταξύ Δανίας – Φινλανδίας, ο Κρίστιαν Έρικσεν, από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της διοργάνωσης, λίγο πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου πέφτει στο χορτάρι, χάνοντας τις αισθήσεις του. Ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης παγώνει καθώς αντιλαμβάνεται πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Τα ιατρικά επιτελεία τρέχουν από πάνω του, του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες και τον επαναφέρουν στη ζωή. Το tweet της UEFA, μετά από λίγα λεπτά, βάζει και πάλι την καρδιά μας στη θέση της: «Μετά το ιατρικό επείγον σχετικά με τον ποδοσφαιριστή Κρίστιαν Έρικσεν, έλαβε χώρα έκτακτη συνάντηση με άτομα από τις δύο ομάδες και τους αξιωματούχους του αγώνα και θα ακολουθήσει νέα πληροφόρηση. Ο παίκτης έχει μεταφερθεί σε νοσοκομείο και είναι σε σταθερή κατάσταση».
Το αρχικό σοκ μετατράπηκε με μιας σ’ ένα μεγάλο «ουφ». Ο Έρικσεν σώθηκε από τους ήρωες γιατρούς του γηπέδου, τους MVP της διοργάνωσης, όπως επισήμαναν αρκετά διεθνή μέσα, και το ποδόσφαιρο μπορούσε πια να συνεχιστεί κανονικά.
Η μπάλα που είδαμε όλες τις επόμενες μέρες εξέπληξε πολλούς. Ομάδες να σκοράρουν το ένα γκολ μετά το άλλο, προκρίσεις να κρίνονται στη διαφορά γκολ, φαβορί να αποκλείονται από νωρίς – βλ. την πρόκριση της Ελβετίας κόντρα στη κάτοχο του Μουντιάλ, Γαλλία – και αγώνες να λήγουν με σκορ 5-3!
Τα ημιτελικά έφεραν αντίπαλες τις 4 καλύτερες ομάδες του τουρνουά. Και τα δύο ματς πήγαν στην παράταση. Η Ιταλία τα κατάφερε στα πέναλτι κόντρα στην Ισπανία, ενώ η Αγγλία έπρεπε να περιμένει ως το 104ο λεπτό της αναμέτρησης εναντίον της δυσκολοκατάβλητης Δανίας, προκειμένου να κάνει το 2-1 και να κατακτήσει την πρόκριση.
Και τώρα οι δυο τους. Οι προβλέψεις, δύσκολες. Έτσι, λοιπόν, και εμείς αποφασίσαμε να απευθυνθούμε στους κατοίκους των νοτίων προαστίων και να τους ρωτήσουμε για τις εντυπώσεις τους από το φετινό Euro, τις πιο έντονα χαραγμένες αναμνήσεις από τη διοργάνωση και τελικά ποια ομάδα θεωρούν πως πρόκειται να κατακτήσει το μεγάλο τρόπαιο. Αυτές είναι οι απαντήσεις τους:
Νίκος Μίχαλος, Δημιουργός της Follow Me Now
Όλες μου οι παιδικές αναμνήσεις είναι ταυτισμένες με την Εθνική Αγγλίας. Ένα από τα πρώτα τουρνουά που θυμάμαι να παρακολουθώ ήταν το Μουντιάλ του 1986, μικρό παιδί ακόμα. Είχε κοπεί το ρεύμα στο σπίτι μας στη Γλυφάδα και εγώ έκλαιγα γιατί η αγαπημένη μου ομάδα είχε αποκλειστεί από τη Δυτική Γερμανία. Ήταν τέτοια η στεναχώρια μου που τελικά πήγα για ύπνο φορώντας τη φανέλα της. Έχει φτάσει, λοιπόν, η ώρα να τη φορέσω ξανά και το τρόπαιο να φτάσει στο σπίτι του.
Φέτος θεωρώ πως είναι η χρονιά μας, καθώς παίζουμε εντός έδρας και το κίνητρο είναι μεγάλο. Η ομάδα είναι νεανική αλλά σταθερή και πολύ δεμένη τόσο στην αμυντική όσο και στην επιθετική της γραμμή. Ο αγαπημένος μου Άγγλος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών είναι ο ΓκάριΛίνεκερ, ενώ φέτος έχω διακρίνει τον Χάρι Κέιν.
Δεν έχω ξεχωρίσει κάποια άλλη ομάδα γιατί παρακολουθώ μόνο Αγγλία. Είμαι φανατικός οπαδός. Η Ιταλία είναι πράγματι μια πολύ καλή ομάδα, ωστόσο, πιστεύω πως θα τους νικήσουμε. Τον τελικό δεν ξέρω ακόμη πού θα τον δω. Το πιο πιθανό είναι να τον παρακολουθήσω μαζί με τους φίλους μου στο event που διοργανώνει το Sport24 στο Varkiza Resort, δίπλα στη θάλασσα.
Γιώργος Παπαϊωάννου, Δημοσιογράφος
Σ’ αυτό τον τελικό στηρίζω Αγγλία για δύο λόγους: πρώτον γιατί είμαι μεγάλος λάτρης της PremierLeague, το οποίο θεωρώ πως είναι το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και, δεύτερον, για να σπάσει αυτή η κατάρα που την βολοδέρνει εδώ και δεκαετίες. Δεν μου αρέσει που όλοι, όταν παίζει η Αγγλία, περιμένουν πώς και πώς για να χάσει. Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε.
Οι πρώτες μου αναμνήσεις από Euro είναι φυσικά από εκείνο του 2004. Θυμάμαι τότε ήμουν στην κατασκήνωση και οι ομαδάρχες μας δεν μας άφηναν να δούμε τα ματς γιατί ήταν πολύ αργά και έπρεπε να πάμε για ύπνο. Τελικά μας επέτρεψαν να δούμε τον τελικό. Ήταν η τελευταία μας μέρα στην κατασκήνωση εκείνο το βράδυ. Με το που γυρίσαμε στην Αθήνα, επικρατούσε μεγάλος χαμός. Μπορεί να ήμουν μικρό παιδί αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνες τις εικόνες στους δρόμους.
Φέτος είδαμε φοβερά ματς. Μερικές από τις ομάδες που έχω ξεχωρίσει είναι η Ισπανία, η οποία με εξέπληξε για την επιθετικότητα και την ουσιαστική κατοχή στους αγώνες της, παρόλο που στα πρώτα μας είχε θέμα με το γκολ, και φυσικά η Ιταλία. η οποία διαφέρει πολύ μ’ όλες τις άλλες των προηγούμενων ετών. Τον τελικό θα τον δω, κατά πάσα πιθανότητα, στο σπίτι μου με τους φίλους μου.
Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Μαθητής Β’ Λυκείου
Οι πρώτες μου ποδοσφαιρικές αναμνήσεις είναι από το Μουντιάλ του 2014 και του Euro 2016. Από το φετινό Euro δεν έχω χάσει ματς. Τα ‘χω παρακολουθήσει σχεδόν όλα από τον πρώτο γύρο.
Στον τελικό στηρίζω την Ιταλία. Είναι μια πολύ καλή ομάδα. Παίζουν πολύ επιθετικό ποδόσφαιρο αλλά οργανωμένα και σταθερά. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι πως οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, δεν παίζουν στους μεγάλους συλλόγους της Ιταλίας.
Ο ποδοσφαιριστής που έχω ξεχωρίσει είναι ο Κιέζα, ο οποίος έχει πετύχει φοβερά γκολ. Όπου κι αν ανοίξεις στο Instagram και στο TikTok θα δεις βίντεο με τις ντρίμπλες και τα σουτ του. Εκτός από την Ιταλία, στο φετινό Euro στήριζα και το Βέλγιο αλλά δεν τα κατάφερε να φτάσει μακριά.
Τον φετινό τελικό δεν έχω αποφασίσει ακόμη που θα τον δω. Ίσως σε κάποιο σουβλατζίδικο της Γλυφάδας με την παρέα μου.
Βαγγέλης Ζήκος, Φωτογράφος
Στο φετινό τελικό στηρίζω Αγγλία. Δε ξέρω αλλά αυτή η ηττοπάθεια και η γκρίνια που την κυνηγά σε κάθε τουρνουά, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο με ελκύει. Επίσης, αυτό που συμβαίνει στο Λονδίνο τις τελευταίες μέρες, με τους Άγγλους να πανηγυρίζουν όλη μέρα στους δρόμους, μ’ έχει συνεπάρει.
Τα ‘χω δει σχεδόν όλα τα ματς του Euro 2020. Πέρα από την Αγγλία, στήριζα επίσης την Πορτογαλία, εξαιτίας του Φερνάντο Σάντος και την Δανία, μετά από το σοκαριστικό περιστατικό που συνέβη με τον Έρικσεν. Είναι μια πολύ καλή ομάδα και της άξιζε που έφτασε ως τα ημιτελικά.
Μπορεί να μην ήταν η πρώτη διοργάνωση που παρακολούθησα, αλλά τις πιο έντονες αναμνήσεις από Euro, τις έχω από εκείνο του 2004. Το πρωί του τελικού, θυμάμαι, βρισκόμουν στα Γιάννενα. Ξεκίνησα για την Αθήνα αλλά η κίνηση ήταν τόσο μεγάλη που έκανα 11 ώρες για να μπω στην πόλη. Όλος ο κόσμος έφευγε από την επαρχία για να φτάσει στην πρωτεύουσα και να γλεντήσει την κατάκτηση. Μερικές μέρες μετά ήμουν στο Καλλιμάρμαρο για να υποδεχτούμε τους νικητές. Πρέπει να είχε γύρω στους 200.000 κόσμο. Να φανταστείς το πλήθος έφτανε ως τη Βουλιαγμένης.
Οι αγαπημένοι μου παίκτες από την Αγγλία, κατά το φετινό Euro, είναι ο Ραχίμ Στέρλινγκ και ο Χάρι Κέιν. Τον τελικό πρόκειται να τον παρακολουθήσω στο σπίτι με τους φίλους μου.
Μάνος Μίχαλος, COO της 24MEDIA και Founder του NouPou
Δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά πότε ακριβώς ξεκίνησε η ροπή μου προς την Εθνική Αγγλίας. Σίγουρα, δεν ήταν ο πρώτος έρωτας γιατί με θυμάμαι πριν τα 10, στο Μουντιάλ του 90, να κοιτάζω σαστισμένος τον Λόταρ Ματέους και τον Γιούργκεν Κλίνσμαν. Οι Γερμανοί ήταν φίλοι μου δηλαδή. Όχι οι Άγγλοι. Όμως, κάπου στα μέσα των 90s αρχίζω να λοξοκοιτάζω, όχι απλά προς την Αγγλία αλλά γενικότερα προς το αγγλικό ποδόσφαιρο.
Γιουνάιτεντ, Φέργκιουσον, τα μωρά του, Premier League, αγγλικές σέντρες, short passing game και δεν συμμαζεύεται. Οτιδήποτε εκφράζει το αγγλικό ποδόσφαιρο, είτε αυθεντικά είτε με εισαγόμενο για αυτό τρόπο, το θεωρώ ως την πεμπτουσία του αθλήματος. Όταν μάλιστα η υποστήριξη προς την Αγγλία άρχισε να συνοδεύεται από γκέλες, αποκλεισμούς, δράματα σε παρατάσεις και πέναλτι, χαμένες ευκαιρίες, τραγικές εμφανίσεις και ποδόσφαιρο που δεν βλεπόταν, μα πάνω απ’ όλα όταν άρχισα να νιώθω τον χλευασμό όσων ήταν με Βραζιλία, Αργεντινή, Γερμανία, Ιταλία και λοιπές δυνάμεις, κατάλαβα ότι “εδώ είμαστε”.
Ποιος ο λόγος να υποστηρίζεις μια ομάδα αν δεν υπάρχουν πολλοί haters απέναντι της; Χάνεται η μισή φάση του να είσαι “οπαδός”. Φέτος, που είμαστε 90 ή 120 λεπτά πριν το δεύτερο μεγάλο τρόπαιο μετά το 1966 και σε όλα τα πρώτα παιχνίδια άρχισε να δημιουργείται ρεύμα υπέρ της Αγγλίας, ξεβολεύτηκα. Πού πήγαν οι ειρωνείες, τα τρολαρίσματα, τα πρωτοσέλιδα της Sun εναντίον παικτών και προπονητών, γιατί όλοι ξαφνικά σέβονται τον Σάουθγκεϊτ και γενικά τι θέλετε όλοι εσείς από τα τρία λιοντάρια μας; Ποιος σας είπε ότι σας θέλουμε σπίτι όταν έρθει; Ποιος σας κάλεσε στην έστω και διαφαινόμενη γιορτή μας. Ευτυχώς (;) ο Στέρλιγνκ βούτηξε λίγο παραπάνω στον ημιτελικό με τη Δανία και επιτέλους οι μάσκες έπεσαν. Σκανδαλώδης πρόκριση ξαφνικά. Με το ζόρι είμαστε, μπήκαμε λέει, στον τελικό. Άντε μπράβο, τώρα μάλιστα. Έτσι σας θέλουμε. Απέναντι, όχι δίπλα. Θυσιάστηκε ο Στέρλινγκ για να ισορροπήσει η ποδοσφαιρική φύση.
Το “it’s coming home” απέκτησε πάλι νόημα. Έστω και αν στη Downing Street περιμένει αυτός ο κλόουν Μπόρις Τζόνσον να το υποδεχθεί. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα.