Oι μεγάλοι έρωτες των νοτίων
Του Αγίου Βαλεντίου λένε δεν γιορτάζουν μόνο τα ζευγαράκια. Γιορτάζει η αγάπη γενικότερα. Οπότε είναι ευκαιρία να πούμε "χρόνια πολλά" στους μεγάλους έρωτες μας από τον Νότο, εκείνους που δεν υπάρχουν πια αλλά κι εκείνους που όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν στις πρώτες θέσεις της καρδιάς μας.
- 14/02/2017
Το Χαμ Μπιφτέκι
Και τα Queen γενικότερα. Γνωστή εμμονή, εξάλλου. Όπως ο πρώτος έρωτας μένει αξέχαστος, έτσι συμβαίνει και με το πρώτο μπεργκεράδικο. Τσιζ, πατάτες μαγιό, βάφλα με παγωτό μηχανής και σιρόπι σοκολάτας, νερωμένη κοακόλα και ατέλειωτες ώρες πάνω στα τεράστια τραπέζια έξω στο πεζοδρόμιο.
Το Μικρό
Το πρώτο Μικρό, αυτό που δεν ονομαζόταν “μικρό”, αλλά λεγόταν “Μικρό” επειδή ακριβώς ήταν. Το Mercedes, δηλαδή, πάνω στον όροφο στην πλατεία Εσπερίδων. Γαλούχησε μια (και δύο μπορεί) γενιές νοτίων, μαθαίνοντας τους τι σημαίνει διασκέδαση, τι σημαίνει σφηνάκι και τι σημαίνει μουσική 80’s. Το κλαμπ που όλοι έχουν στην καρδιά τους.
Το προφιτερόλ του Palet
Τα έχουμε πει τόσες φορές. Ας μην γινόμαστε γραφικοί και να τα ξαναλέμε.
Ο Λαιμός της Βουλιαγμένης
Σαν να είχαμε υπογράψει συμβόλαιο. Το “αρχίζω να οδηγώ” γινόταν αυτόματα “πηγαίνω στο Λαιμό”, την Νο1 καβάτζα της εποχής. Πριν μπουν τα φώτα, τότε που χρειαζόσουν παρκαδόρο για να βρεις να αφήσεις το αμάξι. Και μετά μουσική και αστέρα και καταλαβένετε.
Ο Πανιώνιος
Δεν εννοoύμε το Members Club, μηδέ το ιστορικό ουζερί στην Ομήρου -όπου κάθε παππούς έχει πάει το εγγόνι του, αλλά το γήπεδο ποδοσφαίρου. Η εξαιρετική πορεία που διαγράφει τα τελευταία χρόνια η ομάδα, έχει εξελίξει το στάδιο που στέκει αγέρωχο από το 1939 στην Ιωάννου Χρυσοστόμου 1, έχει γίνει έρωτας για τους κατοίκους της πόλης.
Η θέα στη Ηλιούπολη
Ρομαντική, ξελογιάστρα και τόσα χρόνια βράχος δίπλα σου. Τί άλλο να ζητήσει ένας νότιος από την αγάπη;
Το μπαράκι του Λευτέρη το καλοκαίρι
Που αλλού μπορείς να πετύχεις τέτοιο vibe στην Αθήνα;
H κλασική, 80′ s πίτσα του Castello
Για την ακρίβεια, το Castello υπάρχει από το 1970, παρακαλώ. Σε Άλιμο και πλατεία Βούλας, η ρετρό, μαμαδίστικη συνταγή της πίτσας του Castello είναι αξία σταθερή όσα χρόνια κι αν περάσουν και σε αυτήν και θα επιστρέφουμε όσες λεπτές ζύμες κι αν γευτούμε.
Το Divina
Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η καθημερινή επίσκεψη στο Divina. Ούτε σχέση να ‘χαμε. Δύο-τρία κέρματα πάνω στο ηλεκτρονικά (ο καθένας είχε τα γούστα του, εγώ τα photo quiz) και ένα πέρασμα μετά από το υπόγειο για 2-3 παιχνίδια μπιλιάρδου. Πάγκο πάντα.
Το Corretto των 90’s
Ήταν ο απαραίτητος σταθμός όλων των Γλυφαδιωτών και Βουλιώτων στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, πριν την βραδινή τους έξοδο στο Μικρό. Ήταν, είναι και θα είναι το μέρος όπου ερωτευτήκαμε/φάγαμε χυλόπιτα/ τσακωθήκαμε με τον κολλητό μας/ τα ξαναβρήκαμε/ διασκεδάσαμε/ κλαψαμε όσο καθόμασταν απέναντι, στο πεζούλι του πάρκινγκ. Είναι ολόκληρη η εφηβική μας ηλικία σε συσκευασία ενός και μόνο μαγαζιού.
Η παραλία στα Λεγραινά
Αν έχεις πάει ξέρεις που είναι. Αν δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάμε, τότε δεν λέμε τίποτα παραπάνω. Μια λιγότερη πετσέτα το καλοκαίρι.
Μια βάφλα μα τι βάφλα
Από το Waffle House. Έρωτας από την πρώτη ματιά. Έτσι εξηγούνται οι ορδές που καταφθάνουν στην Βουλιαγμένη με στόχο μια και μόνο (άντε και δύο) βάφλες από το μαγαζί που άλλαξε τον χάρτη των νοτίων προαστίων. Ως γνωστόν τα γλυκά είναι το next best thing.
Οι πατάτες με ζαμπονοσαλάτα του Tasty Corner
Οι αλλιώς οι “λερωμένες” με ζαμπονοσαλάτα με μπόλικη μαγιονέζα, τηγανιτές πατάτες από το αλησμόνητο γωνιακό μαγαζί της πλατείας της Βούλας. Μπροστά τους, η μετέπειτα μόδα με το τυρί τσένταρ και το μπέικον ήταν για άπειρα παιδάκια.
Το πιτόγυρο του Γιώργου στην Ηλιούπολη
Έρωτας με την πρώτη μπουκιά. Όσα σουβλατζίδικα κι αν έχουν ανοίξει στην περιοχή -ΠΑΡΑΠΟΛΛΑ δηλαδή-, το πιτόγυρο του Γιώργου κρατάει σταθερά τα κλειδιά της (Ηλιού)πολης και της καρδιάς μας.
Το μιλφέιγ του Riviera
Ένα ζαχαροπλαστείο, μια ιστορία, ένας έρωτας που παραμένει αναλοίωτος στον χρόνο- όπως άλλωστε και η εκπληκτικές συνταγές του Riviera. Αν έπρεπε να διαλέξουμε μόνο ένα γλυκό- με το όπλο στον κρόταφο- τότε θα ήταν το μιλφέιγ. Τα έχουμε ξαναπεί.
Το αλησμόνητο Bacon Mashrum Melt
Θυμάσαι που ήσουν μικρός και ήταν καλοκαίρι και είχες γνωρίσει ένα κορίτσι στις διακοπές; Που δεν την ξαναείδες και αναρωτιέσαι τώρα που να ‘ναι και τι κάνει; Μια τέτοια αγάπη καλοκαιρινή -που χάθηκε και πάει- είναι και τα Wendy’s, τα οποία παραμένουν μια αξέχαστη ανάμνηση.
Οι βόλτες στην Μαρίνα του Φλοίσβου
Γιατί μπορεί να περιμέναμε χρόνια για να γίνει όπως είναι σήμερα, αλλά μάλλον άξιζε η αναμονή μας.
Το Galea και το PnP
Ουσιαστικά μιλάμε για το ίδιο μαγαζί. Τον Ειρηνικό στην παραλία της Βούλας, που στέγασε αμέτρητα clubs και κέντρα και ταυτόχρονα “στέγασε” τις πιο γλυκές αναμνήσεις από την εφηβεία μας.
Το σουβλάκι του Λευτέρη
Δεν γίνεται να έχεις περάσει από τη Νέα Σμύρνη και να μην έχεις φάει ένα σουβλάκι από τον Λευτέρη, που “στέκει” στο ίδιο σημείο της Ομήρου από το 1953. Από τότε η σπεσιαλιτέ του καταστήματος είναι η ίδια: φρέσκια, αλάδωτη πίτα, κεμπάμπ, ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό και αλατοπίπερο. Η πίτα και το κρέας είναι ψημένα στα κάρβουνα, στη ψησταριά-πατέντα του παππού Λευτέρη που ήθελε να έχει εξασφαλισμένη την ενδεδειγμένη θερμοκρασία.
Το Λοφάκι στον Άλιμο
Πάνω από τα μπασκετάκια, είναι το γνωστό «λοφάκι». Για τους Αλιμιώτες και τις Αλιμιώτισσες, δεν έχει όνομα. Ήταν πάντα «το λοφάκι» τους. Μία παιδική χαρά στο προαύλιο της μικρής εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, αποτελούσε τόπο απογευματινής συνάντησης των μικρότερων παιδιών. Μήλα, τραμπάλα, τυφλόμυγα και πολλά ακόμη παιχνίδια των ανέμελων χρόνων μας, μάθαμε να τα παίζουμε εκεί.
Οι μπαμπάδες του Ρίο
Δεν είναι μυστικό, δεν ήτανε ποτέ. Αν σου αρέσουν τα συγκεκριμένα γλυκά, τότε στο Ρίο του Παλαιού Φαλήρου πηγαίνεις μέρα παρά μέρα.
Η τυρόπιτα του Νίκου
Για αρχή, ξεκάθαρα είναι διαφορετικό να είσαι Νεοσμυρνιώτης (και όχι Νεοσμυρνιός, ένταση που έχουν οι των ΒΠ -γιατί δεν είναι από τα ΝΠ). Οι έρωτες ξεκινούν από την τυρόπιτα του Νίκου, απέναντι από το Άγιο Ανδρέα, έξω από το γήπεδο του Πανιωνίου. Ο κυρ Νίκος, από την Πόλη, και τα παιδιά του μας περιποιούνται από το 1977. Οι παλαιοί θυμούνται με αγάπη την κρεατόπιτα (το πρώτο τρεντ) και τη μελόπιτα (που… συνήθως διαδεχόταν την κρεατόπιτα).
Το γαλακτομπούρεκο του Κούτρα
Περπατάς στην Ελευθερίου Βενιζέλου, στο ύψος της Αγίας Παρασκευής και ξαφνικά αισθάνεσαι τη μύτη σου να σε τραβά έως το τον αριθμό 65. Την “έδρα” του “Κούτρα”, από το 1960. Η αισθητική του μαγαζιού σε επιστρέφει στις εποχές που η ποιότητα νικούσε το image. Αν έχεις αισθανθεί ποτέ ολοκληρωμένος, τρώγοντας ένα γλυκό, σίγουρα έχεις πάει στον Κούτρα και άρα ξέρεις πού βρίσκεται το καλύτερο γαλακτομπούρεκο στην Αθήνα.
Το In Situ- ή για τους θαμώνες απλά ο Σάκης- στην Αργυρούπολη
Το διαχρονικό τρίπτυχο “Σάκης-Πατάτες με τσένταρ-Τρίπατη βάφλα με παγωτό” είναι μια νότια εμπειρία που δεν ξεπερνιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν, παιδιά.
Το Επιτόκιο του Τάκη στη Ν. Σμύρνη
Θα το ακούσεις και ως «Τόκιο» ή «Τόκα» και τις μέρες που δεν θα βρίσκεις κανένα λόγο για να ξεμακραίνεις από το χωριό μας (δηλαδή κάθε μέρα) θα είσαι εκεί – σχεδόν στην ίδια θέση για το ποτό σου, την κουβέντα και τα ξενύχτια που μόνο στο «Τόκιο» γίνονται.
To Μon Quartier στη Βούλα
Ότι κι αν διαλέξεις από το εξαιρετικό και παλιό ζαχαροπλαστείο της Βούλας, να είσαι σίγουρος ότι έχει φτιαχτεί με πολύ μεράκι και με εξαιρετικά υλικά. Θέλεις την best seller τούρτα σοκολάτα με φράουλες, την μους σοκολάτα για την οποία έχουν γραφτεί εγκώμια, την τούρτα μπισκότο ή την μοναδική Milka του; Όσα χρόνια κι αν περάσουν, στην “δική μας γειτονιά” θα πηγαίνουμε για γλυκό.
Το Καϊμάκι του Γιώργου
Από όταν η Νέα Σμύρνη ήταν γνωστή ως “το Μονακό της Ελλάδας”, χάρη στους αγώνες ράλι που διοργάνωνε ο Νίκος Μαστοράκης τη δεκαετία του ’70, υπάρχει στην πλατεία το ζαχαροπλαστείο “Ο Γιώργος” με το περίφημο καϊμάκι, για το οποίο ξενιτεύονταν από όλες τις περιοχές της Αθήνα. Το παραδοσιακό ποτήρι του νερού, με τις μπάλες παγωτού να αγκαλιάζονται τρυφερά από το σιρόπι βύσσινο είναι ακόμα εκεί και σε περιμένει.
Το “βρώμικο” του Μερακλή
Συγκεκριμένα το σάντουιτς αλλαντικών από την φημισμένη καντίνα που βρίσκεται στο Δέλτα Φαλήρου, δίπλα στο τραμ, είναι λόγος να βγούμε από το σπίτι μας στις 2.00 το πρωί.
To ιστορικό Skipper’s στη Μαρίνα Αλίμου
Eκεί όπου πήγαιναν οι μεγαλύτεροι κι εκεί που ακόμα πάνε οι μικρότεροι όταν θέλουν να πιουν έναν καφέ δίπλα στη θάλασσα, μέσα στην μαρίνα του Αλίμου. Ένα μαγαζί θρύλος, που είμαστε περήφανοι για την νότια καταγωγή του. Δεν γινόταν κι αλλιώς.
Τα μπασκετάκια στο Καλαμάκι
Εδώ έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές. Όσοι πήγαν στο 1ο και το 4ο Λύκειο, έχουν σίγουρα περάσει δεκάδες απογεύματα εκεί. Εδώ έχουν περάσει και αυτοί που πήγαν σε πιο μακρινά σχολεία της πόλης. Τα μπασκετάκια που βρίσκονται στην συμβολή των οδών Κονδύλη και Λυσικράτους ήταν και είναι τόπος συνάντησης των μαθητών που παίζουν μπάσκετ ή απλά λένε τα νέα του σχολείου. Εκεί ήταν που εκείνος που σου άρεσε θα συναντούσε το βλέμμα σου και εκεί ήταν που θα βγαίνατε το πρώτο ραντεβού.
Το Egomio της Ζησιμοπούλου
Όλοι το ερωτεύτηκαν, όλοι κάθισαν στα τραπέζια του, όλοι πρόσθεσαν ένσημα στο βιογραφικό τους από εκεί μεγαλώνοντας. Με το Egomio περάσαμε όλα τα στάδια: το πάθος, την αναμονή (για τραπέζι), την “περίοδο με τα μέλια και τα σιρόπια” και το να-πλέον-δεν-σε-βλέπω-έτσι-και-μήπως-πρέπει-να-αρχίσουμε-να-βλέπουμε-κι-άλλα-άτομα; Υπήρξε όμως κομμάτι των νοτίων προαστίων το οποίο αγαπήσαμε όσο τίποτα μεγαλώνοντας.