Οι Πυραμίδες στις Τζιτζιφιές είναι σε ζωντανή σύνδεση με Κάιρο
Οι Τζιτζιφιές είναι γνωστές για τις Πυραμίδες τους, πήγαινε κι εσύ να κάνεις ναργιλέ και να φας φαλάφελ, δίπλα σε αγάλματα Αιγύπτιων θεών.
- 27/02/2016
Αποφάσισα να φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο, που έλεγε κι η Κωνσταντίνα (πριν αρχίσει να ανεβάζει πυρετό), και δεν θα χρειαστεί καν αεροπλάνο. Θα πάω στις Πυραμίδες. Καλό είναι όταν αποφασίζεις κάτι, να το κάνεις σχετικά άμεσα, γιατί στη βράση κολλάει το σίδερο. Πήγα, λοιπόν, κι έκατσα ένα τρίωρο στο νερό. Το λες και αρμένικη βίζιτα. Δηλαδή κατά κύριο λόγο το λες αιγυπτιακή. Αλλά ας σταματήσω τις εξυπνάδες, γιατί έχω και μια μανιέρα στο γράψιμο, όπως λέει κι ένας καλός μου φίλος, και κινδυνεύω να στιγματιστώ. Στο θέμα μας τώρα. Πυραμίδες. Κι όταν λέω πυραμίδες δεν εννοώ αυτή του Χέοπα και τέλος πάντων όλες εκείνες τις αυθεντικές στην Αίγυπτο, αλλά το ναργιλεδάδικο παύλα καφετέρια παύλα πολλά άλλα στις Τζιτζιφιές. Που είναι αλυσίδα και έχει άλλα δύο, ένα στην Αγία Ελεούσα στην Καλλιθέα και ένα στο Κερατσίνι. Εδώ θα πιεις καφέ, ποτό, θα φας και κάτι εξωτικό. Και θα ζήσεις σουρεάλ καταστάσεις. Πήγα απόγευμα καθημερινής και παρότι έχω αποφασίσει να κάνω πέρα οτιδήποτε έχει σχέση με καπνό, μπήκα στον πειρασμό να καπνίσω ναργιλέ ή αργιλέ ή όπως αλλιώς θες να το πεις αυτό το μικρό θαύμα.
Ο Νίκος ήταν πολύ κοινωνικός και πρόθυμος να μου μιλήσει για την ιστορία του μαγαζιού, αλλά και για τη δική του. Δουλεύει εδώ μέχρι τις 2 το πρωί, γεννήθηκε στην Αίγυπτο, ο πατέρας του γνώρισε εκεί την μητέρα του και όλοι μαζί ανέβηκαν στην Ελλάδα, οπότε εκείνος μεγάλωσε, πήγε σχολείο και δούλεψε στη χώρα μας. Μου είπε και για τους δύο ιδιοκτήτες, ότι ήρθαν από την Αλεξάνδρεια πριν από πολλά χρόνια, ότι ο ένας, όταν ήταν φοιτητής δούλευε σε βενζινάδικο και ο άλλος βοηθούσε σε σπίτια, ότι αποφάσισαν να κάνουν κάποια στιγμή κάτι δικό τους για να μην εξαρτώνται οικονομικά από άλλους, αλλά και για να μεταδώσουν την αιγυπτιακή κουλτούρα στους Έλληνες κι έτσι δημιουργήθηκαν οι Πυραμίδες. Έμαθα κιόλας ότι ο ένας από τους δύο, ο Adel, που συνήθως έβαζε τις ιδέες, κάποια στιγμή ταξίδεψε πίσω στην Αίγυπτο, όπου έμεινε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να μάθει ποιες είναι οι καλύτερες γεύσεις του ναργιλέ και γενικώς όλα τα μυστικά του και να τα φέρει πίσω εδώ, στο μαγαζί του. Ο έτερος ιδιοκτήτης είναι ο Akrem, που έχει αναλάβει το πιο πρακτικό κομμάτι της επιχείρησης. Οι δυο τους μαζί είναι ο ιδανικός συνδυασμός που έφερε την επιτυχία.
Στα του ναργιλέ τώρα. Παραγγείλαμε φυσικό με γεύση σταφύλι και μέντα. Φυσικός σημαίνει ότι έχει ένα ολόκληρο μήλο στη βάση (το καλοκαίρι έχουν και με πεπόνι ή καρπούζι), τυλιγμένο σε ένα αλουμινόχαρτο, που πάνω του καίγονται τα κάρβουνα, όλα αυτά αντί για τον κλασικό πήλινο λουλά (ελληνιστί εστία). Είχε και τέτοιο, είναι ο λεγόμενος απλός. Για το σταφύλι και τη μέντα ξέρετε, αυτό που δεν ξέρετε είναι πόσο πάνε μεταξύ τους. Δηλαδή εμένα, που η μέντα δεν μου αρέσει, δεν με ενόχλησε καν. Ίσα ίσα, το απόλαυσα και έκανα κι εκείνα τα κυκλάκια που κάθε φορά που τα καταφέρνω, φουσκώνω από περηφάνια λες και κέρδισα το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή ανακάλυψα την πενικιλίνη. Να σημειωθεί ότι είχαμε πολλές επιλογές, άλλωστε το μαγαζί διαθέτει 43 γεύσεις. Μπορείς να διαλέξεις ακόμη και ούζο ή red bull, καπουτσίνο, μέλι, βανίλια. Για την ιστορία, το όνομα ναργιλές έχει προκύψει από την περσική λέξη ναργκιούλ, η οποία αναφέρεται σε ένα είδος ινδικής καρύδας, που αποτελούσε παλιά την φιάλη, πριν αρχίσει να χρησιμοποιείται η γυάλινη σφαίρα.
Αυτό για το οποίο πρέπει να σε προειδοποιήσω -κι ίσως είναι κι ένας από τους λόγους που πρέπει να πας- είναι πως επικρατεί μια σουρεαλιστική καλτίλα που σε ξεπερνάει. Στα ηχεία έπαιζε Καρράς αλλά και Μαρινέλλα και μετά από λίγο μουσική τύπου belly dance (το τραγούδι ας πούμε από τους τίτλους τέλους γνωστής τηλεοπτικής εκπομπής). Στην τηλεόραση έπαιζε πρώτα μπάλα και μετά χολιγουντιανές ταινίες με αραβικούς υπότιτλους. Ένα γλυκό πέπλο καπνού κάλυπτε τα πάντα. Και να μην έπαιρνες δικό σου δηλαδή μία ευφορία την ένιωθες. Μπορείς να κάτσεις έξω, που δίπλα σου θα δεις μια σειρά με ένα σωρό ναργιλέδες. Ή μέσα που τα πράγματα είναι πιο hardcore. Ή αλλιώς, καλώς ήρθες στο Κάιρο. Τοιχογραφίες αιγυπτιακές, προσωπογραφίες της Κλεοπάτρας και μερικά νεφελίμ, εμ σόρι, Αιγύπτιοι θεοί, ο αετός και δύο άλλοι που δεν θυμάμαι.
Μπορείς να πιεις ουίσκι ή καφέ ή καφέ μαζί με βάφλα παγωτό από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το απόγευμα με μόνο 3,5 ευρώ. Πήγα αργότερα, οπότε δεν πρόλαβα την προσφορά, όμως οι τιμές έτσι κι αλλιώς είναι πολύ χαμηλές. Υπάρχουν κι άλλες προσφορές όμως, που θα τις δείτε σε έναν φωτεινό πίνακα πάνω από την πόρτα (αφού μπείτε). Τελικά αποφάσισα να δοκιμάσω την κουζίνα τους. Φαλάφελ, πολύ ελαφρύ, με τους γνωστούς χορτοκεφτέδες μέσα σε αραβική, με ντομάτα και με ταχίνι, που ευτυχώς δεν το καταλαβαίνεις και ιδιαίτερα. Και μετά γλυκό. Ρώτησα τον Νίκο και μου πρότεινε το Ουμ Άλι, που έμοιαζε με δημητριακά με ζεστό γάλα. Ουσιαστικά κάτι τέτοιο είναι, έχει μέσα γάλα, σταφίδες, ξηρούς καρπούς, καρύδια, σταφύλι και κρέμα. Α δεν σου είπα και για το λαχματζούν που είχα πάρει μία άλλη φορά και που αν ήξερα πόσα κομμάτια έχει η μερίδα θα το έπαιρνα μισό – μισό με κάποιον άλλο. Είναι κάτι σαν κοτόπιτα και είναι πολύ χορταστικό.
Έμαθα ακόμη ότι γενικά τα πρώτα καφενεία με ναργιλέδες ήταν στα πολύ πάνω τους μεταξύ 1998-2000 στην Καλλιθέα, στην Σοφοκλέους και Σκρα, και ότι ενώ στην αρχή θαμώνες τους ήταν μόνο Αιγύπτιοι, σιγά – σιγά μάζευαν και Ελληνοαιγύπτιους και Έλληνες φίλους αυτών. Κάπως έτσι άρχισε να γίνεται viral η φάση χίλιες και μία νύχτες στην Αθήνα. Αφού πια δεν είχαμε τι άλλο να παραγγείλουμε κι αφού μας είχαν αλλάξει ένα εκατομμύριο φορές τα κάρβουνα, σημάδι πως είχαμε παρακάτσει, χαιρετήσαμε τον Νίκο, που μας έδωσε για το σπίτι κάτι αιγυπτιακά αναψυκτικά με μήλο και με ανανά.
Πεισιστράτους 87, Τζιτζιφιές, τηλ.: 210 9407720