6 πράγματα να ‘κλέψουμε’ από τα νησιά και να τα φέρουμε στα νότια
Αφού τα νοσταλγούμε που τα νοσταλγούμε τα νησιά όλο το χειμώνα, γιατί να μην φέρουμε κάτι από τη μαγεία τους και στα δικά μας μέρη;
- 18/08/2015
Είναι πολλοί εκείνοι ανάμεσά μας που σκέφτονται για 11 μήνες το χρόνο πώς θα γίνει να ανοίξουν ένα μαγαζί σε κάποιο νησί και 1 μήνα τριγυρνάνε σοκάκια σε Χώρες και λιμάνια στα νησιά μας, όχι αναζητώντας προφανώς το τέλειο σποτ για την επιχείρησή τους αλλά σκεπτόμενοι πόσα πράγματα συμβαίνουν στο κάθε νησί που θα θέλαμε να έχουμε και τον υπόλοιπο χρόνο στην πόλη.
Τα νότια προάστια, θα το ξαναπώ κι ας γίνω κουραστικός, έχουν τα φώτα και όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να παίξουν το ρόλο του νησιού στην καθημερινότητά μας. Είπαμε άλλωστε και πριν λίγες ημέρες πώς είναι να περνάς τον Αύγουστό σου στα νότια, κάνοντας διακοπές στις δικές μας θάλασσες και τα δικά μας bar.
Σήμερα, είπαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και εντοπίζουμε εκείνα τα πράγματα και εκείνες τις καταστάσεις που ζηλεύουμε παράφορα από τα νησιά και θα θέλαμε όσο τίποτα να τα έχουμε και στα μέρη μας. Ναι, ξέρω, μπορεί να μην είναι το ίδιο. Γιατί το κάθε μαγαζάκι σε μια χώρα, η κάθε ταβέρνα σε μια παραλία, το κάθε μπαράκι, κουβαλούν μαζί τους και την αίγλη του νησιού στα οποία βρίσκονται και την ομορφιά του τοπίου που τα περιβάλλει. Αλλά γιατί να μην κάνουμε μια προσπάθεια;
Από τα ελληνικά νησιά λοιπόν, θα ‘κλέβαμε’ για να βάλουμε στα νότια:
Το bar με την αύρα του νησιού
Ξέρω, η αύρα δύσκολα κλέβεται. Και σίγουρα δεν μπορεί να φυτευτεί στην καρδιά της Γλυφάδας ή της Ηλιούπολης γιατί θα μοιάζει λάθος. Αλλά έχουμε περιοχές δίπλα στη θάλασσα, έχουμε μέρη όπως η Βουλιαγμένη ή η Σαρωνίδα ή ακόμα και το Ελληνικό που ένα μπαράκι απαλλαγμένο από πολλούς γείτονες και ντυμένο στα χρώματα των Δωδεκανήσων, θα μπορούσε να σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι στο νησί.
Το μέρος με τα ωραία πρωινά
Θα το αναλύσω σε επόμενο κείμενο αυτό, αλλά με τόσους επιχειρηματίες να δραστηριοποιούνται και τόσο καλές επιχειρήσεις να υπάρχουν στις περιοχές μας, είναι σχεδόν αδιανόητο το να μην υπάρχει ένα μαγαζάκι χαλαρό να σερβίρει σπιτικά πρωινά, όχι με αμερικανιές και μοντερνιές, αλλά όπως θα σου το σέρβιρε η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου που μένεις στο νησί. Με το φρέσκο το ψωμί, το βούτυρο, την ντόπια γραβιέρα και τις μαρμελάδες.
Το μπιτσόμπαρο το σωστό
Εκτιμώ αφάνταστα όποια προσπάθεια έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην περιοχή για να δημιουργηθεί ένα beach bar. Αλλά κανένα από αυτά δεν είναι απαλλαγμένο από το βάρος της πρωτεύουσας, από το βάρος της εικόνας, των εταιρειών και της ανάγκης να είναι beach bar αλλά να είναι και κανονικό bar. Ίσως αυτό που λείπει να είναι πραγματικά εκείνο το ‘σάπιο’ beach bar που θα συναντήσεις στο νησί. Με τα μεγάλα πλαστικά ποτήρια, τη ζάχαρη που δεν έχει ανακατευτεί καλά, τις μαξιλάρες στην άμμο και την εντύπωση ότι βρίσκεσαι πολύ μακριά από τη χώρα.
Εκείνα τα απόμερα εκκλησάκια
Αυτά στα οποία θέλουν τα κορίτσια να παντρευτούν. Αυτά στα οποία πας μια βόλτα και αδειάζει το κεφάλι σου. Πόσα τέτοια εκκλησάκια έχουμε άραγε στα νότια; Ένα, αν σκεφτείς τον προφήτη Ηλία στο βουνό. Άντε δύο αν υπολογίσεις το μικρό εκκλησάκι στο Λαιμό της Βουλιαγμένης. Τρία, αν σκεφτείς εκείνο πριν την Ανάβυσσο; Αλλά κι αυτά δεν έχουν την αύρα μιας ωραίας εκκλησίας πλάι στη θάλασσα. Στο χρώμα το κυκλαδίτικο, αποκομμένα από τον πολιτισμό, σαν εκείνα στις καρτ ποστάλ από τα νησιά. Φτιάχνουμε που φτιάχνουμε εκκλησίες, η επόμενη ας είναι σε ένα βράχο δίπλα στο κύμα.
Το μαγαζάκι με τα ρούχα και τα κοσμήματα
Ίσως δεν βγαίνει οικονομικά. Ίσως δεν πιάσει στα κορίτσια των Νοτίων. Αλλά τι ωραίο που θα ήταν να υπήρχε ένας πεζόδρομος κάπου στα νότια και αντί να βλέπεις μαγαζιά μεγάλων αλυσίδων και αντί να βλέπεις φωτεινές επιγραφές, να περπατάς ανάμεσα σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις με ρούχα, κοσμήματα και χειροτεχνίες από τους ανθρώπους των νησιών; Έτσι, για να νιώσεις λίγο ότι είσαι σε ένα γραφικό λιμανάκι των Επτανήσων και κάνεις βόλτα να χαζέψεις πριν το βραδινό παγωτό.
Τις ταβέρνες στο κύμα
Ξέρω, ξέρω. Να προστατέψουμε τον αιγιαλό, τις θάλασσες μας και και και. Εγώ βλέπω πολλά μαγαζιά πάνω στη θάλασσα. Βλέπω καφετέριες, εστιατόρια, ταβέρνες. Οπότε γιατί εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά να μην υπήρχαν και γραφικά ταβερνάκια σαν αυτά που βλέπεις στις παραλίες των νησιών μας; Με τα χταπόδια απλωμένα στο σχοινί, με την βάρκα δεμένη στα ρηχά, με τα τραπέζια και τους ανθρώπους που δηλώνουν ότι τα πράγματα είναι τόσο πιο ωραία όταν είναι απλά.
Έχουμε πολλά μέρη στον τόπο μας που θυμίζουν νησί. Απλά, έτσι για λίγο, θέλαμε κι εμείς να σκεφτούμε πώς θα ήταν αν από τα νησιά μας αυτό το καλοκαίρι, φέρναμε πίσω μαζί μας και κάτι παραπάνω από σουβενίρ.