Βόλτα σαν της Κηφισιάς δεν έχει η Γλυφάδα
Όταν αγαπάς τα μέρη σου, οφείλεις να λες και την αλήθεια για αυτά. Ακόμα κι αν σου κακοφαίνεται.
- 23/04/2014
Αυτά όταν ήμασταν παιδιά δηλαδή. Γιατί τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ.
Για έναν έφηβο, έναν φοιτητή και έναν ενήλικα η Γλυφάδα είναι ένα μέρος που θα πάει για δύο λόγους. Είτε για να αγοράσει κάτι είτε για να ψυχαγωγηθεί. Σε κάθε περίπτωση ο κάθε ένας από εμάς κατεβαίνει αρκετά συχνά για μία βόλτα στη Γλυφάδα. Έχει το σποτ που θεωρεί ότι θα βρει πάντα να παρκάρει, έχει τις αγαπημένες του βιτρίνες για να περάσει απέξω, έχει τις αγαπημένες του καφετέριες και γαστριμαργικές προτιμήσεις.
Έχει τον αγαπημένο του τρόπο να κάνει βόλτα στη Γλυφάδα. Είτε θα ξεκινήσει από το κολυμβητήριο για να κάνει όλη τη Μεταξά, είτε θα προτιμήσει την Κύπρου είτε θα ψάξει να χωθεί κατευθείαν στην Εσπερίδων και τα τριγύρω εμπορικά καταστήματα. Και θα κάνει βόλτα. Με το κορίτσι του, το παιδί του, τους φίλους και τις φίλες.
Για αυτή τη βόλτα θέλω να γκρινιάξω λίγο σήμερα. Που ίσως την έχω κάνει τόσες φορές και πλέον δεν την εκτιμώ αλλά έχω και το θάρρος να πω ότι υπάρχει κάπου καλύτερη. Δεν θα τολμήσω καν να βάλω τη βόλτα στη Γλυφάδα σε σύγκριση με μια βόλτα στην παλιά Αθήνα ή σε κάποιο παραλιακό δρόμο. Θα συγκρίνω τη βόλτα στη Γλυφάδα με τη βόλτα στην Κηφισιά.
Και ναι, είναι τόσο καλύτερη σε τόσα πολλά σημεία η Γλυφάδα όπως μπορείς να δεις και στο διάγραμμα παρακάτω.
Η Γλυφάδα έχει περισσότερο χώρο για παρκάρισμα, έχει πιο φαρδείς δρόμους (για διπλοπαρκάρισμα), έχει καλύτερες επιλογές για φαγητό και ποτό, έχει πολλά περισσότερα καταστήματα για να επιλέξεις αυτά που θα αγοράσεις, έχει πιο μεγάλα πεζοδρόμια για να περπατήσεις. Αλλά της λείπει το βασικότερο. Το χρώμα και την αίσθηση της βόλτας. Κάτι που το έχει η Κηφισιά.
Ίσως είναι τα δέντρα που περπατάς από κάτω. Ίσως είναι τα καλοφτιαγμένα πεζοδρόμια, το πόσο καθαρή είναι η Κηφισιά και τα μικρά στενά με τα ωραία σπίτια ένα μόλις στενό από τον εμπορικό δρόμο. Ίσως είναι ο κόσμος που μοιάζει πιο χαλαρός, ίσως είναι το πώς μπλέκονται τα στενά, οι πεζόδρομοι και τα εμπορικά κέντρα μεταξύ τους. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακριβώς τι είναι. Αλλά κάθε φορά που κάνω βόλτα στην Κηφισιά ζηλεύω που δεν έχω αυτή την αίσθηση όταν κάνω βόλτα στη Γλυφάδα.
Η Γλυφάδα έχει γίνει λίγο διαδικαστική. Λίγο πραγματιστική. Και το χειρότερο είναι ότι μου μοιάζει μουντή. Της λείπει το πράσινο, της λείπει το χρώμα, της λείπει η οικειότητα που θες να έχεις στη βόλτα σου. Και είναι αυτός από τους λόγους που ο καθένας έχει το αγαπημένο του σημείο να περπατά σε ένα εμπορικό κέντρο που μοιάζει αχανές. Που αλλάζει συνέχεια σημεία ενδιαφέροντος (κάποτε ήταν στο τρίγωνο, ύστερα στην Ζησιμοπούλου και την Εσπερίδων, ύστερα στην Κύπρου για να πάει τώρα στη Λαοδίκης) γιατί ακριβώς δεν έχει κέντρο.
Θα μου πεις αυτό μπορεί να είναι και καλό. Όχι για τη βόλτα που θέλω να πάω εγώ. Όχι για να πάρω τον ανηψιό μου από το χέρι και να κάνουμε μια ωραία βόλτα. Αυτό το κέντρο θέλει μια όμορφη αλλαγή. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει κάτι. Όπως δεν θα μπορέσει και ποτέ η Κηφισιά να έχει το εμπορικό κέντρο της Γλυφάδας.
Μέχρι να αλλάξει κάτι θα πηγαίνω για τα ψώνια μου στη Γλυφάδα και για τη βόλτα μου στο Φάληρο και τη Βουλιαγμένη. Εννοείται και στην Κηφισιά.