Γλυφάδα vs Βούλα
Αν υπάρχουν δύο περιοχές που εις τους αιώνες των αιώνων είχαν μια αγαπημένη διαμάχη μεταξύ τους, αυτές είναι η Γλυφάδα με τη Βούλα. Ο νότιος εμφύλιος μόλις ξεκίνησε και οι νότιοι πολεμιστές είναι έτοιμοι για όλα.
- 09/11/2017
Παραδέξου το. Έχεις παίξει κι εσύ το αντίστοιχο παιχνίδι με τους φίλους σου πριν 10-15 χρόνια. Ή μπορεί να το παίζεις ακόμα, δεν έχει σημασία.
Το θέμα είναι ότι πάντα μεταξύ αστείου και σοβαρού, η αντιπαλότητα ανάμεσα στους Γλυφαδιώτες και τους Βουλιώτες ήταν κάτι που πάντα υπήρχε και προφανώς θα υπάρχε στα πηγαδάκια της περιοχής.
Εμάς δεν μας πειράζει καθόλου. Ίσα-ίσα, κάθε ευκαιρία για τρολάρισμα και αυτοσαρκασμό είναι πάντα καλοδεχούμενη.
Γέννημα θρέμμα της Γλυφάδας, ο Μάνος Μίχαλος
Η πιο πολυσυλλεκτική πόλη της Αθήνας και ας με κυνηγήσουν για αυτή την έναρξη. Πλούσιοι, φτωχοί, Έλληνες, μετανάστες, πρόσφυγες, mainstream, hipsters (ή τέλος πάντων και καλά hipsters), θάλασσα, βουνό (κρεμαστός λαγός), τα πάντα όλα και συμφέρει. Η Γλυφάδα είναι το κέντρο των νοτίων προαστίων, το σημείο όπου καθορίζει όλα τα υπόλοιπα, σε οικονομικό-πολιτικό επίπεδο. Όσο και αν η Βουλιαγμένη είναι το πετράδι του νότιου στέμματος και η Βούλα η πιο οικογενειακή περιοχή της Αθηναϊκής Ριβιέρας, η Γλυφάδα είναι εκείνη που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη τη δεκαετία του 60 ή σαν την Τζένιφερ Λόρενς του 21ου αιώνα, είναι η τόσο-όσο γυναίκα που πρωτίστως συμπεριφέρεται σαν σταρ και του σινεμά και της ζωής της ίδιας.
Με τους απλωτούς δρόμους της, την αγορά της (και μια από τις πιο σταθερά καλύτερες στην Αττική, έστω και πληγωμένη από την κρίση), με τον δήμαρχο Παπανικολάου να έχει φυτέψει και σουλουπώσει όλες τις παιδικές χαρές, με τον ΑΝΟΓ και τον Άρη Γλυφάδας, με το Γκολφ που σε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα θα ήταν κέντρο αθλητικού τουρισμού, με τα Queen της, τη μικρή πολιτεία της Γούναρη που έχει τα πάντα να βρεις, με τη χαλαρότητα αλλά και την έντονη επιχειρηματικότητα της, με τις ωραίες γυναίκες αλλά και τις υπερβολικές γυναίκες (ώστε να εκτιμάς τις πρώτες).
Βέβαια, όταν έχεις μεγαλώσει σε αυτόν, έχεις πάει σχολείο στα θρυλικά 9ο Δημοτικό και 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο, έχεις βγει τα βράδια στα μαγαζιά της, έχει ρίξει τις μπάλες του bowling στο Blanos, έχεις ρίξει τα σουτ σου στο Παλέ, έχεις αγαπήσει, έχεις χωρίσει, έχεις παίξει ποδόσφαιρο στα πάρκα της και την έχεις ζήσει ακόμα και με τα αεροπλάνα να περνούν ξυστά πάνω από το κεφάλι σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην την κουβαλάς για πάντα μέσα σου, ακόμα και αν τώρα ζεις στη Βούλα με τη δική σου οικογένεια. Και σε κάθε ερώτηση που θα σου γίνεται για εκείνη, να λες “μόνο Γλυφάδα”. Σαν το ΠΑΣΟΚ.
Σαν τη Βούλα δεν έχει για τη Ρομίνα Δερβεντλή
Καταρχάς, να πω από τη αρχή ότι αν το πάρουμε πληθυσμιακά το ζήτημα, προφανώς θα κερδίσει η Γλυφάδα και ενίσταμαι, γιατί δεν είναι καθόλου μα καθόλου δίκαιο. Έχεις από τη μία τον Γολιάθ με τις Τερψιθέες του, τις Αιξωνές του, τις κάτω και τις πάνω Γλυφάδες του (είναι ένας από τους μεγαλύτερους δήμους της Αθήνας, σόρι κιόλας) κι από την άλλη το μικρό Δαυίδ, τη Βουλίτσα- όνομα και πράμα- με ένα μικρό Πανόραμα, άντε και κάτι Πηγαδάκια και τέλος.
Όχι, όμως, δεν θα πέσουμε αμαχητί και θα επιβεβαιώσουμε την έκβαση της παραπάνω παραβολής στο έπακρο. Η Βούλα είναι το στολίδι του νότου, χωρίς την πολυκοσμία της Γλυφάδας και το θαλασσινό εφέ της Βουλιαγμένης. Η Βούλα δεν χρειάζεται φτιασίδια, έχει τη θέα της, έχει την αγορά της, έχει την μικροαστική μεγαλοσύνη (!) της και ποτέ δεν νοιάστηκε να πλασαριστεί για κάτι που δεν είναι. Έχει έναν ζαμανφουνισμό και στην τελική είναι πιο όμορφη, πιο γραφική βρε παιδιά. Δεν είναι χαοτική με εκατοντάδες μαγαζιά. Έχει κάτι από τον παλιό καλό καιρό, κάτι αυθεντικό.
Δέχομαι αβίαστα το γεγονός ότι το να υποστηρίξεις μια περιοχή είναι καθαρά θέμα τύχης: αν μεγάλωνα στη Γλυφάδα, πιθανότατα δεν θα είχαμε vs σήμερα. Αλλά, πραγματικά, παιδιά. Ποια Γλυφάδα; (πάντα, με αγάπη, ε, γιατί κακά τα ψέματα εκεί βγαίνουμε εμείς οι Βουλιώτες).