Εδώ έχει πάντα ήλιο
Έλα μην κρυβόμαστε: Ο βασικότερος λόγος που γουστάρουμε τα νότια είναι ότι ενισχύουν την έννοια "καλοκαίρι", έτσι όπως τουλάχιστον την έχει ο καθένας στο μυαλό του.
- 30/07/2013
Σκέψου το κι αλλιώς. Στα παλιά τα χρόνια περιοχές από Βάρκιζα και Βουλιαγμένη (για να μην πιάσω Λαγονήσια, Σαρωνίδες κτλ) ήταν τόπος για παραθερισμό. Υπήρχαν πολλοί που διατηρούσαν εξοχική κατοικία, δηλαδή, στα Νότια και περνούσαν εδώ το καλοκαίρι τους. Πήγαιναν για μπάνιο και βόλτες, διασκέδαζαν και γενικά έκαναν ότι κάνουν οι άνθρωποι στις διακοπές τους.
Από τα κάρα (κυριολεκτικά) του 1920 και τα καραβάκια που ξεκινούσαν από το Φάληρο ήρθε η εποχή της συγκοινωνίας, των κυριακάτικων εκδρομών, του ανοίγματος της περίφημης “Τρύπας του Καραμανλή”, μετά τη Βάρκιζα στο δρόμο προς Σούνιο και του “Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη” του Κελαηδόνη.
Το μέρος πήρε τα πάνω του στα μέσα του περασμένου αιώνα, χάρις στο ξενοδοχείο “Αστέρας”, τη δημοτικότητα της Λίμνης Βουλιαγμένης και την άνθιση που γνώρισε το θαλάσσιο σκι. Η οργανωμένη πλαζ δημιουργήθηκε το 1959 και από τότε παρέλασαν από το Λαιμό όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής: από τη Χριστίνα Ωνάση, στην Τζόαν Κόλινς και από την οικογένεια Λάτση (εδώ η Μαριάννα γνώρισε τον σκιέρ Γρηγόρη Κασιδόκωστα) στη Μπριτζίτ Μπαρντό. Κι η λίστα συνεχίζεται: εφοπλιστές, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες.
Σαν με κοιτάς, ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, φωτιά – καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά, λιώνω σαν φλόγα την αυγή σαν με κοιτάς”. Λάκης Κομνηνός – Αννίτα Ναθαναήλ και περπάτημα χέρι-χέρι μπροστά στην παραλία του Αγίου Νικολάου στο Καβούρι. Τέτοια φάση.
Ένας μικρός τροπικός παράδεισος λίγη ώρα μακριά από την Αθήνα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ακόμη και σήμερα οι Νότιοι έχουν το προνόμιο το να ζουν σε έναν… εξοχικό τόπο όλο το χρόνο. Οι κοντινές παραλίες βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, τα μπαρ προσθέτουν τον όρο “μπιτς” μπροστά τους από τον Μάιο και τα μαγαζιά αποκτούν άλλη ζωή τους καλοκαιρινούς μήνες.
Εντάξει, μεταξύ μας όλο το σύστημα “μπουκώνει” Μάιο-Ιούνιο, καθώς ο κόσμος δεν έχει αρχίσει να πηγαίνει διακοπές (μεταφράζεται και ως “να μας αδειάσουν τη γωνιά”) και όλοι έχουν χτυπηθεί από το θερινό σύνδρομο του “πρέπει να βγαίνω συνέχεια”, αντίστοιχο με αυτό που πιάνει τις μέλισσες την άνοιξη και τους καρχαρίες όταν μυρίσουν αίμα. Από Ιούλιο, όμως, η κατάσταση γίνεται πολύ πολύ καλύτερη, καθώς υπάρχει η σωστή αναλογία κόσμου (ούτε πολύς, ούτε λίγος) και τα νότια προάστια εξακολουθούν να είναι σ’ αυτή την περίοδο το “κέντρο της Αθήνας”.
Οπότε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Το να ζεις σε αυτή την πλευρά της πόλης το καλοκαίρι είναι σαν να ζεις στο Λος Άντζελες την εποχή των Όσκαρ.Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Ζεις το καλοκαίρι εκ των έσω, χωρίς καν να φύγεις από την πόλη για να κάνεις διακοπές. Μήπως στην τελική δεν το χρειάζεσαι καν; Θα έχεις πάντα τον ήλιο, τη θάλασσα και τα Νότια. Ξέρεις εκεί… όπου το γρασίδι είναι πράσινο και τα κορίτσια είναι ωραία, σύμφωνα με τους στίχους του Paradise City.