Έτσι θα έκανα την παραλία της Γλυφάδας
Τώρα εξηγείται γιατί δεν μου έδωσαν ουδέποτε το ερωτηματολόγιο του Nou Pou για τους Νότιους, αφού σε μία και μόνο ερώτηση θα απαντούσα (φυσικά) σαν να γράφω άρθρο.
- 17/06/2014
Η παραλία της Γλυφάδας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με τα εφηβικά μου χρόνια γιατί εκεί πηγαίναμε μια παρέα τσούρμο, με ένα στερεοφωνικό παραμάσχαλα και τις μισές παχυντικές προμήθειες του περιπτέρου στα σχολικά backpack μας ή για βόλτα μετά από κάποιο ρομαντικό ραντεβουδάκι στις καφετέριες της Γλυφάδας. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε να μου θυμίζει το παρελθόν αφού η παραλία δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου από τότε. Κάτι σαν ταξίδι στο χρόνο μέσα από ασπρόμαυρες ή πολυκαιρισμένες φωτογραφίες. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν κοιτάμε φωτογραφίες αλλά την πραγματικότητα. Όσο κι αν θέλω να παινέψω το σπίτι μου, δυστυχώς θα πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είναι μια προσεγμένη παραλία. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι το ίδιο πράγμα. Γιατί κανένας δήμαρχος δεν έχει ασχοληθεί με την παραλία σε έναν από τους πιο πλούσιους δήμους της Αθήνας; Υπάρχει κάποιο μυστικό που εμποδίζει την αξιοποίησή του και καλύπτεται με ομερτά;
Με μια βόλτα στην παραλία της Γλυφάδας θα διαπιστώσεις εύκολα πως η μόνη αλλαγή που έχει γίνει, είναι το τραμ που φτάνει μέχρι τον ΑΝΟΓ κι έπειτα χάνεται μέσα στη Γλυφάδα. Κατά τ’άλλα η παραλία με τίποτα δεν συνδέεται με την αίγλη των μαγαζιών δύο δρόμους πιο πάνω. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως θυμίζει εγκαταλειμμένη πόλη ή σε κάποια κομμάτια ακόμη και τριτοκοσμική χώρα. Παλιά ξεθωριασμένα παγκάκια, χιλιοσπασμένες πλάκες πεζοδρομίου, ατημέλητες και βρώμικες μαρίνες, σπασμένες γλάστρες από μπετό για φυτά και δέντρα που δεν υπάρχουν πια, σκισμένα φιλέ, χορτάρια και παλιατζούρα. Γιατί η αισθητική αναβάθμιση θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από εμπορική εκμετάλλευση και όχι τη δωρεάν ευχαρίστηση του κοινού;
Αν μου έδιναν το ερωτηματολόγιο του Nou Pou λοιπόν στην ερώτηση «Αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα τι ήταν αυτό που θα έκανες για να βελτιώσεις την ποιότητα ζωής σου;» εγώ ασυζητητί θα απαντούσα πως θα έφτιαχνα την παραλία.
Καταρχήν από την πρώτη ως τη δεύτερη μαρίνα που δεν περνάει το τραμ θα φύτευα δέντρα στην πάνω μεριά ώστε να μην βλέπουμε από την παραλία το δρόμο και τα αυτοκίνητα που περνούν ή είναι παρκαρισμένα στις θέσεις πάρκινγκ. Σε όλη την υπόλοιπη παραλία θα ξαναφύτευα φοίνικες, περισσότερους από τους παλιούς που κατέστρεψε το κόκκινο σκαθάρι. Θα ξαναέφερνα εκθέσεις σε αυτόν το χώρο, όπου γίνονταν συνέχεια κατά το παρελθόν και με έφερναν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή (μια με φίδια θυμάμαι βέβαια, τις άλλες τις αγνοούσα) και σήμερα παραμένει αναξιοποίητο σε αυτή την άθλια κατάσταση.
Θα αντικαθιστούσα όλα τα παλιά παγκάκια με καινούρια στην πάνω μεριά ενώ κοντά στην παραλία θα έβαζα ξύλινες σεζλογκ βιδωμένες στο έδαφος όπως αυτές που υπάρχουν στο Παρίσι στις όχθες του Σηκουάνα.
Θα αναβάθμιζα τις μαρίνες και θα απαγόρευα να αφήνεται εκεί από τους ιδιοκτήτες των πλεούμενων οτιδήποτε ασχημαίνει το χώρο. Οι πεζόδρομοι που υπάρχουν για περπάτημα θα γινόντουσαν πλακόστρωτοι με λουλούδια και δέντρα δεξιά κι αριστερά ενώ ξύλινοι διάδρομοι με κορμούς στα πλάγια θα σχημάτιζαν περάσματα μέχρι την παραλία. Τα ήδη υπάρχοντα μαγαζιά θα αναβαθμίζονταν κι αυτά με πιο summerish ονειρική διακόσμηση που ταιριάζει σε παραλία χωρίς όμως να εκμεταλλεύονται προς όφελός τους τη δωρεάν πλαζ. Στα σημεία που υπάρχουν ρυάκια που καταλήγουν στην παραλία θα διαμορφωνόντουσαν σαν μικρά ποταμάκια με ξύλινες γέφυρες και πέτρες ή βότσαλα γύρω γύρω για να ταιριάζουν με το φυσικό ντεκόρ. Αυστηρά προσεγμένες και χαριτωμένες καντίνες θα πωλούσαν φυσικούς χυμούς, παγωτά και χειροποίητα χάμπουργκερ και σάντουιτς. Δωρεάν ομπρέλες θα τοποθετούνταν σε όλη την αμμουδιά με κλαδιά από φοίνικες ενώ τα ντους της παραλίας θα ήταν μουσικά (δεν ξεπήδησαν από τη φαντασία μου, υπάρχουν!) ώστε η εμπειρία του ντους να αποκτάει ανέμελη διάσταση διακοπών.
Τέλος, θα διαμόρφωνα την παραλία έτσι ώστε να ήταν ένας ατελείωτος χώρος ψυχαγωγίας για μικρούς και μεγάλους, για να πηγαίνουν ακόμη και αυτοί που δεν θέλουν να κολυμπήσουν στη Γλυφάδα. Beach volley, τραπέζια ping pong, παιχνίδια για τους μικρούς ζωγραφισμένα στις μαρίνες αλλά και κάθε λογής επιτραπέζιο σε ξύλινα τραπέζια, κάτι παρόμοιο με αυτό που έχουν κάνει οι Παριζιάνοι εδώ κι ένα χρόνο στις όχθες του Σηκουάνα.
Και δεν μιλάω για το Paris Plage, που δημιουργούν τεχνητή αμμουδιά κάθε χρόνο ρίχνοντας τόννους άμμου αλλά για το project Les Berges. Παγκάκια, σεζλόγκ, παιχνίδια για παιδιά ζωγραφισμένα στο έδαφος, επιτραπέζια παιχνίδια σε μεγάλα τραπέζια, φουσκωτά μαξιλάρια, εξωτερικοί χώροι χαλάρωσης, φυτά και μουσική είναι μερικές μόνο από τις εντελώς δωρεάν παροχές για το κοινό που έχουν μετατρέψει την όχθη σε μια μεγάλη γιορτή.
Θα μου πεις συγκρίνεις το Παρίσι μ’εμάς; Και θα σου απαντήσω πως όλο αυτό οι Γάλλοι το έκαναν για τις σχεδόν 30 μέρες ηλιοφάνειας και καλοκαιρίας που έχουν ανάμεσα σε 365 μέρες. Εκμεταλλεύτηκαν για το κοινό όφελος έναν άχρηστο χώρο δίπλα σ’ένα βρώμικο ποτάμι μετατρέποντάς το σε hot spot σε χρόνο dt, οπότε ναι διάολε αξίζει να το κάνουμε και να δώσουμε κι εμείς με τη σειρά μας ένα χέρι βοηθείας στο φυσικό πλούτο που μας έχει δωθεί και να αξιοποιήσουμε ένα πλεονέκτημα που πάει χαμένο· το γεγονός πως μπορούμε να χαρούμε τη θάλασσα και τον ήλιο που μας χαρίζεται απλόχερα σχεδόν 365 μέρες το χρόνο.
Τώρα κλείσε τα μάτια και φαντάσου πως βρίσκεσαι σε αυτή την παραλία. Κάνεις βόλτα και δεν χορταίνεις να κοιτάς γύρω σου αυτήν την ομορφιά που συνοδεύτεται από τον ήχο των κυμάτων που διώχνει από το μυαλό σου κάθε σκοτούρα. Παίζεις παιχνίδια με γνωστούς και αγνώστους και γελάς με την ψυχή σου όπως τότε που ήσουν παιδί και έτρεχες ανέμελος στην παραλία με τους συνομιλήκους σου. Κάνεις ντους με τη συνοδεία μουσικής και αγναντεύεις τη θάλασσα από τη σεζλόνγκ την ώρα που δύει ο ήλιος και την χρωματίζει με τα πιο όμορφα χρώματα. Αυτή είναι η παραλία που φανταζόμαστε. Αυτή είναι η παραλία που θα θέλαμε. Γιατί να μην μπορούμε να την έχουμε;
