Το γηπεδάκι μου…
Ο Αποστόλης Λάμπος γράφει στο Nou-Pou.gr για το γηπεδάκι της γειτονιάς του. Τότε μια μπάλα στα πόδια. Τώρα με ένα "άλμπουμ" γεμάτο αναμνήσεις.
- 06/02/2014
Από έξι έως δέκα χρονών προσπαθούσαμε εκεί να μιμηθούμε τον Βαζέχα, τον Κρίστενσεν, τον Σαβέφσκι, τον Σαραβάκο, τον Γιουσκόβιακ και τον Σαμπανάτζοβιτς. Εκεί όπου παλιά η μυρωδιά από την κοπριά των προβάτων σε έκανε να νομίζεις πως η επαρχία δεν είναι κάτι άγνωστο για σένα, ένα παιδί της πόλης. Τα οικόπεδα ακόμα τότε ήταν περισσότερα από τις πολυκατοικίες στην Άνω Γλυφάδα.
Ένα χωμάτινο οικόπεδο λοιπόν, περικυκλωμένο με ψηλά συρματοπλέγματα -τύφλα να’ χει το Μπομπονέρα- ήταν ο δικός μου ποδοσφαιρικός ναός. Μάλιστα στις δύο άκρες του υπήρχαν σιδεριές, κολημένες στα συρματοπλέγματα που δημιουργούσαν δύο ονειρεμένες εστίες για γκολπόστ. Το γηπεδάκι μας. Ή αλλιώς, το γηπεβάκι μας όπως το έλεγε ο ψευδός κολητός μου, ο Χάρης.
Το μαλακό καφεκόκκινο χώμα που είχε για τερέν δεν μπορούσε να το φτάσει ούτε το χορτάρι του ΟΑΚΑ στα καλύτερα του. Γόνατα, φόρμες και μπλούζες σκίζονταν, αλλά στον βωμό της νίκης απέναντι στους “Τιτάνες”, δεν μετρούσε τίποτα. Ο δικός μου “Κεραυνός” δεν δεχόταν μεμψιμοιρίες. Μόνο η νίκη είχε νόημα. Στην ήττα, το κλάμα είχε περίοπτη θέση (θυμάσαι Στράτο;). Αλλά η αντιπαλότητα κρατούσε μόνο 60 λεπτά, όση και η διάρκεια του ματς. Με τον Τίγκλα βλέπετε (από τους Τιτάνες) ήμασταν και είμαστε φίλοι από το νηπιαγωγείο. Είχαμε πει και ποίημα μαζί.
Ό, τι και να λέει πάντως εκείνος, είχαμε περισσότερες νίκες. Από τότε κρατούσα στατιστικά. Έχω και το τετράδιο με τα αποτελέσματα. Βέβαια τότε, ήθελα πρώτα να γίνω ποδοσφαιριστής και μετά δημοσιογράφος. Ποιος “Μανόλο” μπροστά στον “Μικρό”. Κι εμένα μικρό με φώναζαν. Και το μαλλί μου ήταν ίδιο. Λίγο φουντωτό. Το κεφάλι ήταν μεγαλύτερο από το σώμα, αλλά έτρεχα και σκόραρα σαν εκείνον.
Απέναντι από το γηπεδάκι ήταν το μεγάλο σπίτι του “αμερικάνου”. Που στο οικόπεδό του είχε ένα λυκόσκυλο. Αν η μπάλα έπεφτε μέσα στο οικόπεδό του, τότε στηνόταν ολόκληρη επιχείρηση για να την πάρουμε πίσω. Αποπροσανατολισμός του σκυλιού, γρήγορο σάλτο στο οικόπεδο και η “θεά” μας και πάλι στο γηπεδάκι μας. Ποτέ δεν μας δάγκωσε το σκυλί του αμερικάνου, αν και μερικές φορές έφτασε κοντά. Ευχαριστούμε τον ατρόμητο “κασκαντέρ” Γιώργο γι’ αυτό, τον Κρητικό μας φίλο που δε μάσαγε πουθενά.
Ο αμερικάνος πάντως δεν το ήθελε το γηπεδάκι μας. Κάναμε φασαρία. Μας κράταγε τις μπάλες. Μας χάλαγε το παιχνίδι ενίοτε. Ακόμα κι αν ήταν ισοπαλία και ήθελε μερικά λεπτά για να λήξει. Ώσπου το μοιραίο δεν άργησε να γίνει. Η οδός Αιγαίου θα πέρναγε από εκεί. Ο αμερικάνος είχε κάνει πολλές φορές παράπονα στον Δήμο Γλυφάδας. Στις αρχές του 1993 θα παίζαμε εκεί τα τελευταία μας παιχνίδια.
Εμείς τότε, αντιδράσαμε. Μέχρι κι ο Παπαδάκης με το “Καλημέρα Ελλάδα” ήρθε για να ακούσει τον πόνο μας και να μας στηρίξει. Είχαν πει τότε ότι θα χτιζόταν και σπίτι. Ακόμα, είκοσι χρόνια μετά δεν έχει χτιστεί τίποτα. Απλά έχει μείνει μισό το γηπεδάκι μας. Γεμάτο αγριόχορτα. Θλιμμένο. Ανάμεσα σε δύο μεγάλα σπίτια πλέον και μισό απ’ όσο ήταν, δεν μπορεί να “αναπνεύσει”. Ήταν η απαρχή του τέλους των αλάνων. Τα επί πληρωμή 5Χ5 θα εδραιώνονταν και στην Γλυφάδα και ο ποδοσφαιρικός ρομαντισμός θα έδινε την θέση του στο πλαστικό τερέν, που μυρίζει άσχημα κιόλας. Λες κι εκεί δεν γδέρνονται τα πόδια…
Πριν κλείσω τα δέκα μου χρόνια, οι ποδοσφαιρικές μου εμπειρίες ήταν ήδη πολλές! Χάρη στο γηπεδάκι μου. Όπως και των φίλων μου, του Μάριου, του Γιάννη και του Γιώργου, του Χάρη, του Στράτου και του Αντώνη, του Κωστάκη (πραγματικό φαινόμενο), του Τίγκλα (με το μοναδικό σλάλομ πέναλτι σουτ), του Μάνου, του Χρήστου. Α, και του Σπύρου, που ενώ ήταν να παίξει για τον Κεραυνό, έκανε δική του ομάδα από την οδό Ζακύνθου, με τον Πίπη, τον Κώστα, τον Νίκο και άλλους που μπορεί να ξεχνάω γιατί πλέον είμαι 30…
Πάντως νιώθω τυχερός που στο μυαλό και την καρδιά μου υπάρχει το “γηπεδάκι”! Στην Άνω Γλυφάδα. Την απλή. Κάτω από το βουνό. Βλέποντας την θάλασσα.
*Ο Αποστόλης Λάμπος είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στο συνδρομητικό κανάλι NovaSports