Γιατί η πόρτα στα cafe έκανε μόνο κακό στα νότια προάστια
Η πόρτα στα μαγαζιά δεν γεννήθηκε, ούτε υπήρχε ως φαινόμενο μόνο στα νότια προάστια. Όμως, στα μέρη μας, γινόταν με στρατηγική. Εξαιρετικά αποτυχημένη (όπως αποδείχθηκε) μάλιστα.
- 06/11/2013
Αν μάλιστα, ο πορτιέρης θεωρούσε ότι είσαι από άλλη περιοχή, πλην Γλυφάδας, Βούλας και Βουλιαγμένης, αυτομάτως σε έθετε εκτός. Πόσοι και πόσοι, φίλοι σου από άλλες περιοχές της Αθήνας, δεν σου έχουν πει “έχω φάει πολλές πόρτες, εκεί, στη Ζησιμοπούλου”. Και οι εμπειρίες αυτές, όσο πολλαπλασιάζονταν με το πέρασμα ετών, τόσο μεγάλωνε και η αντιπάθεια του έξω κόσμου προς τα νότια προάστια. Η πόρτα και όχι το χρήμα ήταν αυτό που γέμισε τη Γλυφάδα με πάρα πολλά dislikes και κυρίως εσωτερικής κατανάλωσης Likes.
Ο καφές στη Γλυφάδα (γράφουμε Γλυφάδα ξανά και ξανά, γιατί τότε η Βουλιαγμένη δεν είχε επιλογές σε καφετέριες και η Βούλα δεν είχε αναπτυχθεί σχεδόν καθόλου σε αυτό το επίπεδο) ήταν κατά κύριο λόγο προνόμιο των κατοίκων της περιοχής και περισσότερο των (ημί)επώνυμων. Αυτό τουλάχιστον, ίσχυε για τα καφέ που τα media εκείνης της εποχής χαρακτήριζαν “in”. Μας συγχωρείτε, αλλά δεν υπάρχουν “in” καφέ, εκτός αν τελικά το “in” αντιστοιχούσε στη δυσκολία που υπήρχε για να μπεις μέσα. Αν είναι έτσι, πάμε πάσο και μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι μια ολόκληρη βιομηχανία Lifestyle Μέσων, έγραφε in, αντί να γράψει “out”. Γιατί έξω σε άφηναν, ξεκάθαρα.
Το κείμενο, μάλιστα, γράφεται από άνθρωπο που είχε το προνόμιο του να μπαίνει στα café και το σημειώνω, ώστε να αποφύγουμε τις κατηγορίες “του έχει μείνει σύνδρομο κατωτερότητας του τύπου, επειδή μάζευε τις πόρτες, με το που έστριβε από την Μεταξά στη Ζησιμοπούλου”. Όχι. Το κείμενο γράφεται, για να υποστηρίξει μια άποψη που λέει, ότι αν τα νότια προάστια ήταν σε ένα βαθμό πιο ανοιχτά προς τους επισκέπτες τους και δεν τους κοιτούσε με μισό μάτι ή με μοναδικό σκοπό να τους αρπάξει τα χρήματα, το AEΠ των ΝΟΥ-ΠΟΥ, θα ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Όμως, τότε, στα μαγαζιά είχε επικρατήσει η τάση του να έχεις τους πελάτες που θα σε βάλουν στα περιοδικά, ασχέτως αν αυτοί από μόνοι τους, δεν αρκούσαν για να μην μπει η επιχείρηση μέσα.
Καθώς, βέβαια, η κρίση ερχόταν, οι συνήθειες αλλά και οι τακτικές άλλαξαν. Με τα café στη Ζησιμοπούλου, να κλείνουν ή να αλλάζουν ονόματα το ένα μετά το άλλο, η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Μάλιστα, η πτώση στην κίνηση των μαγαζιών δεν ήταν αποκλειστικότητα της πασίγνωστης οδού, αλλά τη βίωναν σιγά σιγά και τα μαγαζιά πάνω στην παραλιακή και γενικώς τα café, έπρεπε να αλλάξουν πλευρό, για να κοιμηθούν το βράδυ καλύτερα.
Το έκαναν. Οι πόρτες άνοιξαν, τα τσεκαρίσματα στα ντυσίματα σταμάτησαν, το να απαιτούν να έχεις γυναίκα για να πιείς καφέ ευτυχώς πέρασε στην ιστορία. Μέχρι και την τιμή του καφέ έριξαν, αφού τα σχεδόν 5 ευρώ του 2007, δεν έχουν κανένα μα κανένα χρηματοικονομικό αντίκρισμα σε μια Ελλάδα άνεργη και κακοπληρωμένη. Ωστόσο, το κακό είχε γίνει και παραμένει ακόμη. Είναι η επίδραση όλης αυτής της νοοτροπίας στην εικόνα των νότιων περιοχών.
Προσπαθώντας δηλαδή τα μαγαζιά να προσέξουν την εικόνα τους, τελικά χάλασαν την εικόνα και τον πραγματικό χαρακτήρα όλης της νότιας επικράτειας. Υπάρχουν άνθρωποι που εν έτη 2013, μένουν σε άλλες περιοχές και νομίζουν ότι εδώ οι πόρτες πέφτουν ακόμη και όταν τους λες ότι σταμάτησε το φαινόμενο, σου απαντούν “βάλατε μυαλό;”. Να πούμε όμως, ότι το να προσέχει ένα μαγαζί την πελατεία του, να θέλει να έχει μια όμορφη εικόνα, είναι κάτι το φυσιολογικό, αρκεί να γίνεται με φυσιολογικά κριτήρια, όχι με λίστα γεμάτη από προϋποθέσεις που πρέπει ο άλλος να καλύπτει, για να πιει πέντε ρουφηξιές freddo espresso.
Εδώ στο νότο, δυστυχώς δεν καταλάβαμε, ότι η οικονομική ανάπτυξη δεν βασίζεται στο εγχώριο χρήμα που μεταφέρεται από το ένα χέρι στο άλλο. Όπως και στον τουρισμό, που αν δεν έρθουν οι ξένοι, το νησί θα μπει μέσα μόνο με τους Έλληνες, έτσι και μια περιοχή (όχι μόνο τα νότια προάστια) χρειάζεται προσέλευση κόσμου από άλλες πλευρές της Αθήνας. Εδώ, ακόμη και το κέντρο με τόσο κόσμο σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων και αν δεν υπήρχε η τάση “πάμε κέντρο” στα βόρεια (περισσότερο) και στα νότια (λιγότερο), τα bars θα ήταν σίγουρα λιγότερα.
Πιθανότατα πολλά από τα παραπάνω να είναι από ουτοπικά μέχρι και ενοχλητικά για κάποιον που προσγειώθηκε στο Nou-Pou.gr. Ωστόσο, επειδή είμαστε ακόμη στην αρχή, είναι σωστό να γνωριστούμε καλά από νωρίς. Εμείς εδώ δεν ρίχνουμε πόρτες. Είμαστε της άποψης, ότι τα νότια προάστια άρα και το site τους, πρέπει να είναι ανοιχτά προς όλους. Απλώς κάποιοι θα περάσουν (και από τα νότια και από το Nou-Pou.gr) και θα φύγουν, άλλοι θα περάσουν και θα μείνουν. Σημασία έχει, να είσαι εκεί να τους εξυπηρετήσεις όλους.