Η ανίκητη Βουλιαγμένη του Αυγούστου
Μερικές σκόρπιες σκέψεις για το γιατί αυτή η γωνιά του πλανήτη παίρνει αυτόν τον μήνα προβάδισμα και το κρατάει όλο το χρόνο.
- 12/08/2016
Μια τυχαία Πέμπτη απόγευμα στη Βουλιαγμένη. Το πάρκινγκ στην πλατεία είναι γεμάτο. Αλλά όχι όπως τις άλλες φορές. Πού και πού βρίκσεις μια θέση. Όλα κυλούν πιο ήσυχα, όλα κυλούν πιο καλοκαιρινά σε αυτή τη μεριά της πόλης. Χωρίς τις πολλές φωνές του Ιουλίου, χωρίς την έκσταση της πρώτης ζέστης του Απρίλη, χωρίς την μισοάδεια διάθεση του Οκτώβρη.
Το νιώθω πολύ συχνά αυτό. Ό,τι θα μπορούσα να ζήσω μέσα στα λίγα αυτά τετράγωνα για αρκετό καιρό και να τα έχω όλα. Δεν σου λέω από θέμα αυτάρκειας γιατί εκεί ασύγκριτα η Βουλιαγμένη έχει τα πάντα να προσφέρει. Θα μπορούσα να ζήσω εκεί και να είμαι χαμογελαστός από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα όταν θα χάζευα από το spot στην Αργοναυτών πάνω από την λίμνη, το φεγγάρι να φωτίζει τον κόλπο.
Η Βουλιαγμένη έχει μια γαλήνη που δεν την έχουν άλλες μεριές αυτής της χώρας. Μια γαλήνη μέσα στην έντασή της, μια γαλήνη μέσα στην ηρεμία της. Σαν να είναι πραγματικά ένα αυτόνομο κρατίδιο που όχι απλά δεν ανήκει στον ίδιο δήμο με τις γειτονικές περιοχές αλλά δεν υπακούει και στους ίδιους κανόνες με εκείνες.
Κανονικοί άνθρωποι ζουν στα σπίτια πάνω από τα μαγαζιά της πλατείας. Σαν εμένα κι εσένα. Δεν ζουν ούτε ζάμπλουτοι ούτε τίποτα περίεργοι της ζωής. Τους περισσότερους θα τους δεις να σέρνουν τα πόδια μέχρι το Aqua ή το Sloop. Να πίνουν τα ποτά τους στο Rumors και να χάνονται τα βράδια στο Καφενείο. Θα τους αναγνωρίσεις από αυτή την ηρεμία στο χαμόγελο και την φάτσα. Αυτή την ατέρμονη γνώση ότι όταν γεννήθηκαν έπεσαν στην μαρμίτα της ευτυχίας.
Αυτός ο τόπος όμως είναι για όλους. Για να κλέβουμε όλοι στιγμές ξεγνοιασιάς στα παγκάκια του Waffle House και στα τραπέζια του Ζάχου. Να αγναντεύουμε τη θάλασσα από το νεοσύστατο Souvlike ή τα τραπέζια του Τάκη. Να μπαίνουμε σε δίλημμα αν θα φάμε κρέας ή ψάρι ανάμεσα στη Σχάρα και το Ψαράκι. Να θυμόμαστε παλιές καλές βραδιές στον Λοϊδίζη και να ανακαλύπτουμε κάθε νέα προσπάθεια στην διάσημη γωνία της γεύσης μακριά από την πλατεία, εκεί που τώρα στέκει το Testaccio.
Η Ιθάκη, το Nobu, το K for Kiku κάνουν κάποιους να νομίζουν ότι η Βουλιαγμένη μόνο στις επιταγές ενός luxurious lifestyle. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι αυτός ο τόπος είναι για όλες τις στιγμές, όλες τις ορέξεις και όλα τα πορτοφόλια. Είναι εκεί για να σε χαζέψει με την Λίμνη, να σε κερδίσει με το άραγμα στο En Plo ή το Moorings, να σου μάθει νέες γεύσεις στο Tokyo Joe και το διαχρονικό πλέον Σαρδελάκι.
Κι αν θες να κρυφτείς, να ανακαλύψεις μέρη που δεν τα ξέρουν πολλοί, θα χωθείς στο ξενοδοχείο Margi για να δειπνήσεις και να πιεις το ποτό σου δίπλα στην όμορφη πισίνα του. Θα μπεις στην Astir Beach και θα δεις το Αιγαίο να ανοίγεται μπροστά σου στα τραπέζια του 40. Θα φας ένα ωραίο burger βρέχοντας τα πόδια σου στη θάλασσα του TGI Friday’s.
Σου έχω πει τόσα μαγαζιά, τόσες επιλογές για ποτό και φαγητό, τόσες δυνατότητες μέσα σε λίγα μόλις μέτρα και πάνω από έναν κόλπο στον οποίο δεν θα χορταίνεις να κάνεις τις βουτιές σου. Σε πολυσύχναστες και απόμερες παραλίες που υπάρχουν από το Καβούρι ως τον Λαιμό και από την πλαζ ως τα λιμανάκια.
Αυτό όμως που κερδίζει και θα κερδίζει πάντα όλες αυτές τις επιλογές είναι το συναίσθημα. Αυτή η γαμημέη ευτυχία που νιώθεις όταν κρεμάς τα πόδια έξω από το τειχάκι εκεί απέναντι από την περατζάδα και αγναντεύεις τον ήλιο να χάνεται πίσω από το βουνό του ορφανοτροφείου.
Στην υπέροχη Βουλιαγμένη του Αυγούστου και κάθε μήνα.