Η καλοκαιρινή ματαιοδοξία του #hashtag
Μία σύγχρονη ματιά για το hashtag και την ματαιοδοξία του από έναν δικό μας Νότιο.
- 29/08/2016
Από τον Γιάννη Κρικρή
Είμαι διακοπές ακόμα, δεν έχω γυρίσει στο γραφείο γιατί πήρα αργά την άδειά μου και έχοντας αρκετό ελεύθερο χρόνο που φυσικά τον περνάω με το κινητό μου όπως όλοι έτσι κι εγώ ποστάρω στα social media. Και να οι τοποθεσίες και να τα φίλτρα και να τα hashtag. Και όπως σκρολάρω στο Instagram και βλέπω ότι μπορείς να φανταστείς, από τοπία που δεν έχω φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρχουν στην Ελλάδα μέχρι γυμνά οπίσθια και στήθη στην παραλία, σε σκάφη, σε ξενοδοχεία, σε club και οπουδήποτε αλλού πάει ο νους σου. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι σκεφτόμαστε όλοι εμείς που βάζουμε αυτό το περιβόητο καγκελάκι;
Σίγουρα θέλουμε να μάθουν οι ακόλουθοι που είμαστε, με ποιους, τι κάνουμε κτλ, αλλά πρέπει να ξέρει και ο υπόλοιπος κόσμος ε;
Ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης, μικροαστός ή μεγαλοαστός, ανάλογα με το κοινωνικοικονομικό του status διακατέχεται και με το αντίστοιχο επίπεδο ανασφάλειας και διάθεσης αυτοπροβολής κι από μια νοοτροπία ακόρεστης πλεονεξίας, αμέτρητης φιλοδοξίας και απληστιάς…
Δεν κατηγορώ βέβαια τον σύγχρονο άνθρωπο της πόλης, τα παραπάνω χαρακτηριστικά φαντάζομαι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία απλά εμείς σε τούτη την κοινωνία έχουμε βρει τον τρόπο να τα επιδεικνύουμε πολύ περισσότερο θέλοντας να κερδίσουμε ένα like, ένα view, έναν ακόλουθο και στην ιδανικότερη συγκυρία και ένα direct message.
Το συμπεράσμα από τα παραπάνω κερδισμένα από ένα καλό #hashtag, μια καλή ώρα (για τους πιο μυημένους) και μια ωραία φωτογραφία τι είναι; Να ικανοποιήσουμε το εγώ μας βλέποντας το insta account μας να φουσκώνει και την οθόνη του κινητού μας να αναβοσβήνει όλο και πιο συχνά.
Και τι ανεβάζω τελικά; Μια φωτογραφία από μια καλή γωνία για να κρύβονται οι ατέλειες μου – να μη φαίνεται και η κοιλιά μου – να έχει καλό φωτισμό με όσα φίλτρα έχει το νέο app που κατέβασα στο κινητό μου και κατά τ᾽ άλλα μοιράζομαι τις πιο «αληθινές» προσωπικές μου στιγμές με κάποιους ανθρώπους, γνωστούς ή άγνωστους.
Όλο αυτό δεν μου φαίνεται να διαφέρει και πολύ από τον πρόσφατο ντόρο που είχαν κάνει κάποια περιοδικά για το ρετους στις φωτογραφίες. Αφού στο κάτω κάτω όλοι κάνουμε ρετούς και προσπαθούμε να βγάλουμε κάτι άλλο απ´ αυτό που είμαστε, γιατί παραπονιόμαστε;
Σ᾽ αρέσει δεν σ᾽ αρέσει το #hashtag είναι ο προσωπικός σου παπαράτσι, σίγουρα σε περιμένει στη γωνία και γνωρίζει που είσαι, τι κάνεις, με ποιους, γιατί, πότε, μέχρι και τις κοινωνικές σου πεποιθήσεις και ότι άλλο εσύ του έχεις δώσει κατά καιρούς να καταλάβει. Φρόντισε εσύ να διαχωρίζεις τι παραβιάζει την προσωπική σου ζωή και οφείλεις να μην το κοινοποιήσεις. Φωτογραφίες, ιδιαίτερα προσωπικές, που δημοσίευσες και αργότερα μετάνιωσες είναι συχνό φαινόμενο.
Και για την ιστορία η πρώτη χρήση της δίεσης εμφανίζεται με την ίδια περίπου χρήση το 1988, όταν ο Φιλανδός τότε φοιτητής, Jarko Oikkarinen, δημιουργεί το Internet Relay Chat, το γνωστό σε όλους IRC, μία από τις πρώτες εφαρμογές συζήτησης σε πραγματικό χρόνο.
“Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του, ο δε παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο ο παρονομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν”. Λέων Τολστόι (Ρώσος συγγραφέας) 1828-1910
Feel free και όπου παρονομαστής μπορείς να βάλεις την χρήση του προσωπικού σου λογαριασμού στο Facebook, Twiiter ή #Instagram με τα #Hashtag που χρησιμοποιείς και όλες τις ειδοποιήσεις σου.
* Ο Γιάννης Κρικρής, 25 ετών, μετράει ουκ ολίγες συνεργασίες στον χώρο των δημοσίων σχέσεων και της διαφήμισης σε Ελλάδα και Κύπρο, καθώς διαχειρίζεται κάποια από τα μεγαλύτερα digital brand της χώρας. Είναι Co Founder της διαφημιστικής εταιρείας Follow Me Now, και Digital & Social Media Strategist στην εταιρεία παραγωγής The Art Of Comedy. Η δουλειά του αποτελεί μεγάλο μέρος της ζωής του και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του.
Οι καλές κριτικές και τα επιθυμητά αποτελέσματα αποτελούν επιβράβευση της ενέργειας και της έμπνευσής του.