Το «μικρό» που μεγάλωσε μαζί με την γενιά μου
Ο Πάνος Βόγλης γράφει στο Nou-pou.gr για την ανεμελιά των περασμένων δεκαετιών, την ιστορία που άφησε το "μικρό" και το παρόν του Cattaleya.
- 11/01/2014
Εγώ (δυστυχώς) πρέπει να ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Όχι ότι είμαι ο σούπερ-ώριμος και σοβαρός 35+ άντρας των Νοτίων Προαστίων. Μην τρελαθούμε κιόλας. Απλώς νιώθω πως έχω απομακρυνθεί επικίνδυνα από την παιδική ηλικία, σε σημείο που δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την εποχή της εφηβείας και σίγουρα δεν μπορώ να πω πως μου λείπουν όλα όσα ζούσα τότε.
Πιο δύσκολα βρίσκαμε κοπέλες τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τώρα βρίσκουμε πιο πολλές, θεότρελες μεν, αλλά βρίσκουμε ρε αδερφέ. Δεν είχαμε φράγκα. Ας ήταν καλά οι γονείς μας. Τώρα πάλι δεν έχουμε, λόγω κρίσης, αλλά κάτι καταφέρνουμε, μην λέμε και ψέματα. Γενικά στην σύγκριση του τότε με το τώρα, δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος να πάρω θέση. Θυμάμαι λίγα, αλλά σε ότι αφορά την διασκέδαση, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ, ένα μαγαζί. Το Mercedes.
Το “μικρό”, όπως το λέγαμε εκείνα τα χρόνια και φυσικά το λέμε έτσι ακόμη και σήμερα. Το περίφημο «μικρό Μερσέντες». Ναός. Όποιος το έχει προλάβει στις δόξες του μπορεί να καταλάβει τι λέω. Μεγάλος στόχος των πιτσιρικάδων των 90s, να καταφέρουν να μπουν μέσα, να περάσουν τον αδίστακτο πορτιέρη. Ψάχναμε γνωστούς, αγοράζαμε τα κατάλληλα ρούχα, μαζεύαμε λεφτά, ολόκληρο σχέδιο εκπονούσαμε, μόνο και μόνο για να μπούμε μία νύχτα στο μικρό.
Εντάξει, δεν συζητάω τι έγινε όταν το πετύχαμε. Σαν να ρίχναμε την πιο δύσκολη και όμορφη γκόμενα Γλυφάδας, Βούλας και περιχώρων. Μόνο να φωταγωγηθεί η πλατεία Εσπερίδων δεν ζητούσαμε.
Τώρα όλο αυτό σου φέρνει ένα χαμόγελο, καθώς σου μοιάζει αστείο. Τότε όμως;
Όπως σε όλα τα επιτυχημένα πράγματα κάποια στιγμή έρχεται η παρακμή και το τέλος. Το μικρό έπαψε να έχει αίγλη, σταδιακά έχασε τον λόγο ύπαρξης του και μοιραία έκλεισε.
Πριν λίγο καιρό, ένας από τους κολλητούς μου, ο Νίκος, μου είπε πως θα ανοίξει και πάλι το «μικρό», με περίπου ίδιο σκεπτικό όπως τότε, πιο μοντέρνα εκδοχή, εκείνον συμ-μέτοχο και φυσικά άλλο όνομα. Cattaleya.
Σαν την πανέμορφη ορχιδέα, που την βρίσκεις μόνο στην Λατινική Αμερική. Το μαγαζί πάει «σφαίρα», γεμίζει συνέχεια και έχει τρομερό κόσμο. Δεν το γράφω όλο αυτό, για την διαφήμιση του πρώην μικρού. Απλά χάρηκα τόσο πολύ που αναβίωσε ένα μέρος της εφηβικής μου ηλικίας, που ένα κείμενο στο δικό μας site, είναι πολύ λίγο. Είμαι σίγουρος όμως πως πολλοί της ηλικίας μου και όχι μόνο νότιοι, θα σκέφτηκαν τα ίδια με μένα.
Υ.Γ. Ο Νίτσε έγραψε πριν από 150 χρόνια πως «η ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρεί την σοβαρότητα με την οποία έπαιζε όταν ήταν παιδί». Στο nou-pou.gr, όποτε μου ζητούν τα παιδιά να γράψω κάτι, νιώθω παιδί και μου έρχονται έστω λίγες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Στιγμές όμως που συνδέουν πολλές παρέες εδώ στα νότια, πολύ δυνατές και αληθινές. Επιτρέψτε μου να μην γράφω μόνο για αθλητικά. Θα το κάνουμε και αυτό αν το θέλετε, αλλά σε αυτή τη γωνιά, νιώθω πολύ ελεύθερος, όπως όλοι όσοι μένουμε στα νότια προάστια.