Νότια Προάστια, χωρίς σύνορα
Ο Πάνος Βόγλης γράφει για τα δικά του Νότια. Αυτά που πολλοί παρεξηγούν. Προφανώς γιατί δεν τα έχουν ζήσει.
- 02/09/2013
Τη μαγεία των νοτίων προαστίων μπορεί να την καταλάβει κάποιος μόνο με μία επίσκεψη, για έναν καφέ, ένα μπάνιο, μια βόλτα στην «παραλιακή». Λάθος. Μέρος της μαγείας γιατί τα νότια του νομού, κρύβουν πολλά ακόμη. Ο γράφων κατέβηκε το 1985 στην Γλυφάδα και μακάρι να μη φύγει ποτέ. Πρόλαβα αλάνες, ανεμελιά, «αλητεία», πολλά που στο κέντρο της Αθήνας δεν θα τα είχα σε σωστή δοσολογία. Και γι’ αυτό είμαι τυχερός και ευγνωμονώ τους γονείς μου.
«Δίπλα στα «αστέρια» της εποχής»
Νομίζω μάλιστα πως η συγκεκριμένη επιλογή για τόπο μόνιμης κατοικίας, καθόρισε και το επαγγελματικό μου μέλλον. Εδώ έμεναν όλοι οι αστέρες των σπορ. Πάσπαλι, Βράνκοβιτς, Τόμιτς, Τάρλατς, Τζόρτζεβιτς, Ίβιτς, και πόσοι ακόμη. Ξέρετε τι είναι να βλέπεις από κοντά τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Νίκο Γκάλη, να προπονείται στο κλειστό της Γλυφάδας, με την φανέλα του Παναθηναϊκού; Ανεκτίμητο. Καλοκαίρι 1992. Έπεσε σύρμα ότι η πρώτη προπόνηση του Παναθηναϊκού με τον Γκάλη πια στο ρόστερ, που είχε αφήσει τον Άρη στα 35 του, θα γινόταν ανοικτή για τον κόσμο. Ναι, όντως έτσι έγινε, μόνο που δεν έπεφτε καρφίτσα στις εξέδρες και δεν βρήκαμε τρόπο να μπούμε. «Αμάν, τι κάνουμε τώρα; Δεν θα δούμε τον Νικ»; ρώτησα τον φίλο μου που είχαμε πάει μαζί. Δεν έπαιζε αυτό. Τρεχάλα στην πίσω πλευρά του «Παλέ», όπως το λέμε το κλειστό εδώ στην Γλυφάδα και παρακάλι στον υπεύθυνο της πόρτας (ούτε στον πορτιέρη του Μερσέντες τέτοια ικεσία), να μας αφήσει να μπούμε να δούμε τον Γκάλη από εκεί. «Μικρέ, ξέχνα το. Θα γίνει χαμός αν πλακώσουν και άλλοι», μας είπε ξερά.
Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ. Αλλά εκεί που στρίψαμε και πήγαμε να φύγουμε, μας σφύριξε συνωμοτικά και μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε. «Λες»; Σκέφτηκα. Και όντως. Μάλλον μας λυπήθηκε ο άνθρωπος και άνοιξε στα γρήγορα την πόρτα, μας έμπασε μέσα και μετά την έκλεισε ερμητικά. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στο γήπεδο, στην καλύτερη θέση που θα μπορούσαμε. Πίσω από τον πάγκο και σε απόσταση βολής από τον μεγάλο Νίκο Γκάλη, ο οποίος μαυρισμένος από τα καλοκαιρινά μπάνια, έκανε ζέσταμα με τον Γεωργικόπουλο. Από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Ήμουν σε άλλη διάσταση.
«Πώς να μη σου μπει το μικρόβιο;»
Ε, άμα έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, δίπλα στο σπίτι σου, μετά σου μπαίνει ένα μικρόβιο. Σε άλλον μπαίνει το μικρόβιο να γίνει μπασκετμπολίστας –ναι είχε και τέτοιον η παρέα, τον Νίκο, τον «Γκάλη της Γλυφάδας»- και σε άλλον να γίνει αθλητικός συντάκτης. Το πότε θα το καταλάβει είναι άλλο θέμα. Εγώ παρά τις τόσες παραστάσεις, άργησα να πάρω τον (φυσιο)λογικό μου δρόμο. Αυτόν του αθλητικού ρεπορτάζ. Και ας ήξερα από μικρός, ότι αυτό είχε αποφασίσει η μοίρα για μένα.
Από το ’92 μέχρι σήμερα οι αθλητές που αποφάσισαν να μείνουν στα νότια προάστια, πλέον δεν μετριούνται με τα δάχτυλα εκατοντάδων χεριών. Κάτι έχει η περιοχή, έναν ιδιαίτερο μαγνητισμό, μία αύρα, κάτι που δεν το συναντάς αλλού. Προφανώς έχει και πολλά στραβά που βγάζουν μάτι. Πρόβλημα στο πάρκινγκ, έναν νεοπλουτισμό που δεν ταιριάζει με τους πραγματικούς νότιους και άλλα αρνητικά. Ε, και; Και πού δεν υπάρχουν προβλήματα; Τα θετικά υπερισχύουν, αρκεί να μην είμαστε μίζεροι.
Έχω την αίσθηση πως σε αυτό το σάιτ, θα «μείνετε» γιατί θα σας μαγέψει η φρέσκια ματιά των παιδιών που ασχολούνται με μεράκι για να βγει ένα πολύ ποιοτικό αποτέλεσμα. Εδώ θα γίνετε όλοι μία παρέα. Από τη μία άκρη της παραλιακής ως την άλλη. Έτσι θα επικοινωνούμε καλύτερα. Θα μιλάμε για μπάλα, γκομενιλίκια, μόδα, καφέ, βόλτα, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Άλλωστε (για να παραφράσω τον τίτλο της εκπομπής που έχω την τιμή να παρουσιάζω αυτή την περίοδο), τα «νότια προάστια δεν έχουν σύνορα». Χωράνε όλοι και όλες. Στο μυαλό μας βρίσκονται όλα, να το θυμάστε…