Οι παρελάσεις ανήκουν στις γειτονιές μας
Μία άποψη για τις επερχόμενες παρελάσεις με αφορμή την ανακοίνωση του Δήμου Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης για διεξαγωγή κοινής παρέλασης.
- 21/10/2014
Ειδικά όσον αφορά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, οι γενεές που έζησαν από πρώτο χέρι το ΟΧΙ, οι γενεές που πολέμησαν στον αντιστασιακό αγώνα, οι γενεές που είδαν τις οδυνηρές συνέπειες της κατοχής και μετέπειτα του εμφυλίου, έχουν αρχίσει ακόμα και εκείνες να χάνουν το ενδιαφέρον τους σε μία τελετουργία που κατήντησε τα τελευταία λίγα χρόνια σε διαμαρτυρία κατά των πολιτικών και των όσων εκείνοι πρεσβεύουν.
Νωρίτερα είχαμε το θέμα της σημαίας κι αν έπρεπε να την κρατά κάποιος που δεν είναι Έλληνας υπήκοος. Οιωνό όσων ρατσιστικών θα ακολουθούσαν στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια. Ακόμα παλαιότερα είχαμε άλλες αντιδράσεις, κάθε μία προσαρμοσμένη στο trend της εποχής.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται μάλλον πολλοί και ταυτόχρονα ο λόγος για τον οποίο θέλουμε ακόμα να γίνονται παρελάσεις σε αυτόν τον τόπο είναι ότι οι παρελάσεις αυτές είναι μια υπέροχη αφορμή για να κάνουμε κάτι όμορφο στον τόπο μας.
Οι παρελάσεις πάνω απ’ όλα ήταν και είναι αφορμή για συνάντηση. Για να μαζευτούμε με τους συντοπίτες μας στον κεντρικό δρόμο της περιοχής μας, να φορέσουμε τα καλά μας και να τιμήσουμ ό,τι ο καθείς θεωρεί ότι οφείλει εκείνη την ημέρα να τιμήσει. Λίγη ώρα πριν γεμίσουμε ταβέρνες και καφετέριες. Κάτι στο οποίο είμαστε μακράν καλύτεροι από ό,τι στις παρελάσεις.
Πριν λίγο καιρό, πάρθηκε η απόφαση στα 3Β, η φετινή παρέλαση να μην γίνει ως είθισται και στους 3 παλαιότερους δήμους αλλά μόνο σε έναν και να πηγαίνει ανά παρέλαση από δήμο σε δήμο. Μία απόφαση η οποία φαντάζει λογικότατη αν αναλογιστεί κανείς το κόστος διεξαγωγής 3 παρελάσεων στον ίδιο δήμο. Στερείται όμως της ουσίας.
“Καλύτερα μία και σωστά οργανωμένη παρά τρεις και ελλιπείς” είναι αν δεν κάνω λάθος το σκεπτικό. Με τη διαφορά ότι για εμένα και τον καθένα που κάθεται στο πεζοδρόμιο και χειροκροτά το παιδί του, το γείτονά του, τον άγνωστο, δεν μας ενδιαφέρει καν το φαίνεσθαι της παρέλασης, δεν μας ενδιαφέρει η εξέδρα των επισήμων, δεν μας ενδιαφέρει η σωστή ή όχι διεξαγωγή.
Η παρέλαση είναι το περπάτημα από το σπίτι μέχρι τον κεντρικό, με τους μικρότερους με σημαιάκια στα χέρια και τους παρελαύοντες να φορούν για μία φορά τα καλά τους σε έναν πρότυπο διαγωνισμό πρώιμης σοβαροφάνειας. Η παρέλαση είναι υπόθεση της γειτονιάς, των λίγων και γνωστών σου, του παλιού καλού σου δήμου. Ό,τι κι αν έχει να μας πει ο Καλλικράτης.
Το ίδιο σκεφτόμουν και όταν ο Μητροπολίτης Γλυφάδας επέβαλλε η ρίψη του σταυρού να γίνεται στην έδρα της Μητρόπολης και όχι απαραίτητα σε κάθε έναν δήμο. Το ίδιο σκέφτομαι και τώρα. Χωρίς να θέλω να μοιάζω οπισθοδρομικός ή κολλημένος.
Στα απομακρυσμένα χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας, στα μικρά νησιά, οι παπάδες την Ανάσταση κάνουν και 5 και 6 Αναστάσεις για να πάνε από χωριό σε χωριό. Το ίδιο θα ήθελα να κάνει και ο κύριος Κωνσταντέλλος και κάθε Δήμαρχος. Αντί να συγκεντρώνει το “θέαμα” στο ένα χωριό, να κάνει από μία παρέλαση και στα τρία. Κι ας την κάνει τη μία στις 10, την άλλη στις 12 και την τρίτη στις 2 το μεσημέρι αν θέλει να είναι παρών σε όλες.
Η παρέλαση ήταν, είναι και θα είναι θέμα γειτονιάς. Όχι Δήμου.