Το πιο περίεργο μέρος που μας έχει πάρει ο ύπνος
Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου σήμερα και εμείς αποφασίσαμε να ξεγυμνώσουμε την ψυχή μας και να ρεζιλευτούμε, αποκαλύπτοντας το πιο παράξενο μέρος που έχουμε αποκοιμηθεί.
- 21/03/2017
Πάνω σε ηχείο που παίζει psychedelic trance η Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Καλοκαίρι β’ λυκείου και πρώτες διακοπές με την παρέα, στην Πάρο φυσικά (πού αλλού;). Η κραιπάλη έχει φτάσει στο ζενίθ και οι ώρες ύπνου στο ναδίρ. Σκληρό. Ακόμη κι αν είσαι μόλις 16 μισό. Ένα από εκείνα τα βράδια που το ξημερώναμε λες και δεν θα ξαναβγαίναμε ποτέ στη ρημάδα ετούτη τη ζωή, πήγαμε σε ένα club που βάραγε psychedelic trance. Στην αρχή όλα καλά, φαντάζομαι θα κουνιόμουν ανελέητα, δίχως αύριο. Σε κάποια φάση, όμως, ήταν αδύνατο να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά αλλά και το κεφάλι μου όρθιο. Βρήκα μια γωνίτσα, δίπλα σε ένα επιδαπέδιο ηχείο κι έκατσα. Και καθώς το κεφάλι μου έχανε πανηγυρικά από το νόμο της βαρύτητας, έπεφτε πάνω στο ηχείο. Το psychedelic trance μετατράπηκε σε νανούρισμα και το ηχείο σε μαξιλάρι. Οι φίλοι μου νόμιζαν πως με πείραξε το ποτό και οι υπόλοιποι θαμώνες του club πιθανότατα πως είχα πάρει ναρκωτικά (μπαμπά δεν είχα πάρει τίποτα, τ’ ορκίζομαι). Και ενώ εγώ τον είχα πάρει κανονικά πάνω στο ηχείο, οι φίλοι μου αποφάσισαν να φύγουμε, ανήσυχοι για την κατάστασή μου. Ωστόσο, βγαίνοντας έξω, εμένα με φύσηξε το καλοκαιρινό αεράκι κι έτσι όπως είχα πάρει και μια μικρή δόση ύπνου, ξύπνησα για τα καλά. Αυτό ήταν, από τότε ακόμη μου το χτυπάνε, πως το έκανα επίτηδες γιατί δε μου άρεσε το club και ήθελα να φύγουμε. Αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή θα λάμψει η αλήθεια και θα διακαιωθώ. Ελπίζω μόνο όχι μετά θάνατον.
Σε club στην Αγγλία η Μαρία Πετροπούλου
Εκείνες οι φοιτητικές νύχτες, οι μεταπτυχιακές, στο Leamington Spa της Αγγλίας, μου έχουν μείνει αξέχαστες. Από κάθε πλευρά. Τα βράδια στις επαρχιακές πόλεις της χώρας έχουν άλλο χρώμα. Είναι λίγο trash, λίγο cult, όλα μπλεγμένα. Ένα βράδυ, που λέτε, βγήκαμε με την παρέα σε ένα υπόγειο club, το Saints. Κλασική επιλογή. Θέλεις ότι την προηγούμενη νύχτα δεν είχα κοιμηθεί καλά; Θέλεις ότι είχα ψιλοβαρεθεί; Έκατσα σε έναν καναπέ, σε μια γωνίτσα και έκλεισα λίγο τα μάτια μου. Δε μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα βαριά, αλλά για λίγα λεπτά έβλεπα άλλες εικόνες, ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Νομίζω αυτό είναι το πιο περίεργο μέρος που με έχει πάρει ο ύπνος. Το γεγονός ότι τα μάτια μου έχουν κλείσει σε σεμινάρια excel, σε λεωφορείο ή στη θέση του συνοδηγού, τα προσπερνώ. Αυτό θεωρείται, μάλλον, κοινό.
Κυριολεκτικά παντού ο Κωστής Πιερίδης
Για να σκεφτώ; Που έχω κοιμηθεί ή και που δεν έχω κοιμηθεί; Συνοπτικό best – of σε παραγραφάκι ύμνος στον ύπνο. Διαχωρίζω δύο κατηγορίες ύπνου, λίγο πολύ όμορες με τις φάσεις στην ζωή μου: Ύπνος μετά από ξενύχτι και διασκέδαση. Ύπνος μετά από πολύ δουλειά και κούραση. Έχουμε λοιπόν και λέμε: 1) Τραμ. Έχω καταφέρει όλη την διαδρομή Σύνταγμα – Κολυμβητήριο Γλυφάδας. Νανουριστικά αργό. 2) Μπαλκόνι. Είχα στήσει μια πολύ ωραία καναπεδάρα. Είχε γλυκιά βραδιά. Άραξα. Κοιμήθηκα. Που είναι το κακό; Εντάξει ήταν Νοέμβριος και ξύπνησα παγωμένος, πιο πολύ και από τον John Snow. Πρέπει να σταμάτησα να βήχω όταν ήρθε εκείνο το καλοκαίρι. 3) Ασανσέρ. Beat that. Είχα πιει λίγο παραπάνω. Ένοικος της πολυκατοικίας κάλεσε το ασανσέρ και με είδε μέσα να «τουφάρω». Ο Χριστιανός (που μάλλον πήγαινε στην εκκλησία) με ρώτησε «αν είμαι καλά;» Στις επόμενες συνελεύσεις το έπαιζα τέρμα σοβαρός. 4) Στο Ferry Boat Ωροπός – Ερέτρια, μέσα στο αυτοκίνητο. Με πολύ κούραση από δουλειά. Το θέμα είναι ότι ήμουν πρώτο αυτοκίνητο και κόρναραν οι υπόλοιποι επιβάτες, αλλά χαμπάρι. Χρειάστηκε να χτυπήσουν το τζαμάκι. Μάλλον, έβλεπα ωραίο όνειρο. Εντάξει, φτάνει όμως τώρα.
Πουθενά η Ρομίνα Δερβεντλή
Θυμάμαι στα χρόνια του λυκείου, ζήλευα όλους αυτούς που τους έπαιρνε ο ύπνος στο γραφείο τους όσο μελετούσαν κι εκείνους που έγερναν λιγάκι στο τελευταίο θρανίο την πρώτη ώρα του μαθήματος. Πάντα αναρωτιόμουν ΠΩΣ στο δια*λο το κάνουν. Πως το κάνετε ρε παιδιά; Τι μου λείπει εμένανε δηλαδής και δεν μπορεί να με πάρει ο ύπνος σαν όλους εσάς. Και να πεις ότι δεν είμαι του ύπνου, να πω εντάξει. Εμένα; Εμένα που μετά το φαγητό, o ύπνος είναι η μεγαλύτερη μου απόλαυση; Τι σταυρό κουβαλάω; Γιατί σε μένα; Πάντα, όποτε με “έπαιρνε” ο ύπνος, ήταν εν γνώση μου, τύπου “μάπα η ταινία, ας κλείσω λίγο τα βλέφαρά μου”. Είναι ηθελημένο, δεν μετράει. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι μόνο μια φορά στα 35 χρόνια μου πάνω στη γη, έχω αποκοιμηθεί και δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Στο κρεβάτι, πριν κάποια χρόνια, προσπαθώντας να μείνω ξύπνια με τον 2-3 μηνών γιο μου, όπου από την αυπνία, με πήρε ο ύπνος σε ημιόρθια κατάσταση και ξύπνησα από την πιπίλα που κρατούσα ψηλά (με τεντωμένο χέρι κανονικά, ένας θεός ξέρει γιατί) η οποία έπεσε πάνω στο κεφάλι μου. Μετράει τώρα αυτό; Ξεφτιλίζομαι μπροστά στα ηχεία, τα πεζοδρόμια και τα κλαμπς σας ρε παιδιά, λυπηθείτε με.
Σε καφετέρια στην Σόφια η Μαρίτα Αλημίση
Γενικώς έχω άριστη σχέση με τον ύπνο και από μικρή μπορούσα να κοιμηθώ οπουδήποτε. Το έχω πάρει απ’ τον παππού μου αυτό. Οπότε συχνά-πυκνά θα με έβλεπες να κοιμάμαι σε νυχτερινά μαγαζιά πάνω σε ενωμένες καρέκλες, σε παιδικές χαρές στα χαλίκια μετά το παιχνίδι, σε καράβια ανάμεσα σε βαλίτσες και ταπεράκια ή σε θρανία σε περιόδους κατάληψης (νταξει όχι στην τάξη μην είμαστε υπερβολικοί). Μεγαλώνοντας, βέβαια, ο ύπνος μοιάζει περισσότερο με πολυτέλεια παρά με φυσική ανάγκη οπότε συνήθως τριγυρνάω κουρασμένη να συχτιρίζω που ξύπνησα πρωί-πρωί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες φορές να κοιμάμαι αναίσχυντα σε λεωφορεία και μετρό -ξυπνώντας τρομαγμένη όταν φτάνει η στάση μου- εκεί, όμως, που πραγματικά το τερματίζω είναι τα ταξίδια στο εξωτερικό. Πολλές μετακινήσεις, πολύωρες αναμονές και βέβαια πολλές άυπνες ώρες για να προλάβεις να τα κάνεις και να τα δεις όλα. Προσφάτως, λοιπόν, επισκέφτηκα την Σόφια και σ’ ένα απ’ αυτά τα μεγάλα κενά μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο για Μπάνσκο, κοιμήθηκα κανονικότατα σε μια καφετέρια. Με κεφάλι στο τραπέζι και χέρι-μαξιλάρι σε θέση σούπερμαν, πανέτοιμη για την επόμενη μάχη με τον Μορφέα. Το σαλάκι έτρεχε και μιας και ήταν Χριστούγεννα ήξερα ακριβώς τι δώρο έπρεπε να ζητήσω όταν ξυπνήσω. ΜΕΓΑΛΟΦΥΕΣ.
Η Μικαέλα Θεοφίλου όπου κοιμάται φέρνει τους άλλους σε αμηχανία
Έχω κοιμηθεί στο σινεμά στην ταινία “Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν” στο σινεμά Άννα-Ντορ. Στο πρώτο ραντεβού, επάνω στο τραπέζι της καφετέριας που καθόμασταν, με ένα τύπο που είχε έτσι κι αλλιώς τη λάμψη υπνωτικού χαπιού (πόσο λάθος!). Στην πρώτη σειρά ενός μικρού θεάτρου,στην παράσταση ενός φίλου μου ηθοποιού (ακόμα το θυμάται και με κάνει να ντρέπομαι) και σε εναν πάγκο στο Λόφο του Φιλοπάππου, που οι περαστικοί που βολτάριζαν με πέρασαν για άστεγη και μου άφησαν μία τυρόπιτα και ένα νερό. Θέλετε κι άλλα;
Στο Μαύρο Θέατρο στην Πράγα ο Πάνος Κοκκίνης
Κοιμάμαι εύκολα, ξυπνάω δύσκολα και κοιμάμαι ξανά στο δευτερόλεπτο. Κάτι καλό για εμένα, αλλά όχι τόσο για τη γυναίκα μου που είναι η μοναδική που ακούει την κόρη μας όταν μας φωνάζει μέσα στο βράδυ. Εκτός και όταν, πολύ σπάνια, συμβαίνει να κοιμόμαστε μαζί και οι δυο. Συγκεκριμένα οι δυο μας μαζί με τους κουμπάρους μας, όλοι κομπλέ με ροχαλητό, όπως μας συνέβη ένα απόγευμα στην Πράγα όταν, μετά από μια ολόκληρη μέρα πάνω κάτω, είπαμε να δούμε την απογευματινή παράσταση από το φημισμένο Μαύρο Θέατρο. Ε, τι τα θες. Μαύρο το θέατρο. Πίσσα black όλα τριγύρω μας, κοιμηθήκαμε στο πρώτο πεντάλεπτο. Εννοείται πως μας πέταξαν έξω πριν καν το διάλειμμα. Αυτό, όμως, το 20λεπτο, ήταν από τους πιο ωραίους ύπνους που θυμάμαι.
Νηφάλιος σε έναν καναπέ του Venue ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Και δεν είχα πιει ούτε ένα ποτό. Ήταν καλοκαίρι του 2002 και αν δεν κάνω λάθος είχα κλείσει 20 σερί ημέρες στο Venue χωρίς να λογαριάζω ούτε ποιος έπαιζε μουσική ούτε με ποιους θα πήγαινα ούτε με ποιους θα κατέληγα. Υπήρχε μια βασική σύνθεση στην παρέα, οι περισσότεροι έπαιρναν τα ρεπό τους αλλά εγώ εκεί, σταθερός, στρατιώτης. Ώσπου ένα βράδυ που έπαιζε μουσική ο Louie Vega (νομίζω), έμεινα από δυνάμεις. Προσπαθούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά αλλά δεν τα κατάφερα. Πρέπει να έπεσα για ύπνο λίγο μετά τη 1 και να με ξύπνησαν οι φίλοι μου το ξημέρωμα απλά για να μεταφερθώ στο κανονικό μου κρεβάτι. Ωραία χρόνια, χαζά παιδιά.